დიმიტრი ცინცაძისფონდის "ანგელოზები"
"ცელქი, ენერგიული და მხიარული გიორგი 4 წლის იყო, როდესაც სხეულზე ლურჯი ლაქები გაუჩნდა და მშობლებმა ექიმთან მიიყვანეს. აღმოჩნდა, რომ მას ლეიკემია აქვს და ძვირად ღირებული მედიკამენტის - იმუნოგლობულინის გადასხმის გარეშე დიდხანს ვერ იცოცხლებს. გიორგის სრულყოფილი გამოკვლევა და საზღვარგარეთ მკურნალობა სჭირდება..." - "დიმიტრი ცინცაძის სახელობის ფონდისთვის" მსგავსი ისტორიები ჩვეულებრივი მოვლენაა. "ეს არის ბრძოლა სიცოცხლის გადარჩენისთვის! თითოეულ ბრძოლას თავისი სახელი აქვს, თავისი ისტორიით, გამარჯვებითა თუ დამარცხებით - ლედი, ბექა, მარიამი, გიორგი, ჯონი... 337 გადარჩენილი სიცოცხლე და ბევრი წაგებული ბრძოლა... ამ ათმა წელმა გვასწავლა, რომ სიკეთე გადამდებია, რომ ერთ ლარს ზოგჯერ უდიდესი ძალა აქვს. რაც მთავარია, ბრძოლა ბავშვების სიცოცხლის გადასაჩენად გრძელდება!" - ამბობს ფონდის მენეჯერი ეკა ნონიაშვილი.
- ჩვენი ფონდი უკვე ათი წლისაა, "იუბილე" 11 აპრილს გვქონდა. ინტერვიუს დასაწყისში ფონდის დაარსების ამბავს გავიხსენებ: ათი წლის წინ ჩვენი კოლეგა - ჟურნალისტი დიტო ცინცაძე ავად გახდა - მას არაჰოჯკინის ლიმფომა აღმოაჩნდა. მაშინ უცხოეთში მკურნალობას არც მერია აფინანსებდა, არც ჯანდაცვა, არადა, დიტოს საჩქაროდ სჭირდებოდა ღეროვანი უჯრედების გადანერგვა, რომელიც გერმანიაში 150 ათასი ევრო ღირდა. ეს იყო პირველი ტალღა, როცა ჟურნალისტებმა ხელში ყუთები დავიჭირეთ, მაღაზიებში დავდიოდით, თბილისის ქუჩებში აქციებს ვმართავდით და ასე შევაგროვეთ 150 ათასი ევრო. ყველა ერთად ვცდილობდით, დიტო გადაგვერჩინა. ეს ყველაფერი წამოიწყო კახა ჯანაშვილმა, რომელიც ახლა ამერიკაში ცხოვრობს, ის ჩვენი ფონდის დამფუძნებელია. დიტო გერმანიაში სამკურნალოდ წავიდა, შეგროვილი თანხიდან რაღაც ნაწილი დარჩა და გადაწყვიტა, ეს ფული მირზა ცეცხლაძისთვის ჩაერიცხა, რომელიც გერმანიაში, კლინიკაში გაიცნო. ეს იყო პირველი მცდელობა, როცა ფონდის დამფუძნებლები ონკოპაციენტ ბავშვს დაეხმარნენ. საბედნიეროდ, თავად დიტო ახლა სრულად განკურნებულია, რაც კიდევ ერთი დასტურია იმისა, რომ ლეიკემია და კიბო განაჩენი არ არის.
- ძირითადად, რომელი კატეგორიის პაციენტებს უწევთ დახმარებას?
- ვეხმარებით 18 წლამდე ასაკის ბავშვებს, რადგან მათი რიცხვი საქართველოში ძალიან მაღალია. ჩვენ შემდეგ კიდევ რამდენიმე ფონდი დაარსდა, მაგრამ ეს პრობლემა ვერ აღმოიფხვრა, იმდენად ბევრი ონკოპაციენტია საქართველოში. თითოეული პატარას ისტორია, თითოეული ზარი, რომელსაც ვუსმენთ, ჩვენს გულზე გადის! უმძიმესია, როცა დედა გირეკავს და გთხოვს: ჩემს შვილს გულის გადანერგვა სჭირდება და ხომ დაგვეხმარებითო?.. შენ კი იძულებული ხარ უთხრა, რომ ჩვენ მხოლოდ ონკოლოგიურ პაციენტებს ვეხმარებით. სულ გვინდოდა, ყველა ბავშვს 0-დან 18 წლამდე, ჩვენი იმედი ჰქონოდა, მაგრამ სამწუხაროდ, არ გამოგვდის. ამიტომ, მხოლოდ ლეიკემიით და სიმსივნით დაავადებულ ბავშვებს ვეხმარებით. საბედნიეროდ, მუდმივი შემომწირველები გვყავს. არის რამდენიმე კომპანია, რომელიც ამ 10 წლის განმავლობაში თანხას ყოველთვიურად გვირიცხავს. ხშირად ჩვენც ვრიცხავთ თანხას ჩვენი ხელფასებიდან. გვაქვს ვებგვერდი, სადაც პაციენტის ფოტოს და ინფორმაციას ვდებთ, ასევე, "ფეისბუკ"-გვერდი, რომლითაც ვცდილობთ, უფრო მეტი შემომწირველი მოვიზიდოთ. მართალია, ჩვენი ფონდი 18 წლამდე ბავშვებისთვისაა, მაგრამ ისეთი პაციენტებიც გვყავს, რომლებიც ამ ასაკს გადასცილდნენ. მაგალითად, ჩვენი ბენეფიციარი ჯონი ჯიჯავაძე ბათუმელია. ის 16 წლის იყო, როცა დიაგნოზი დაუსვეს, ახლა 22 წლისაა. ბოლო ხუთი წელია, სხვადასხვა კლინიკაში წევს, სულ მკურნალობს და ხომ ვერ მივატოვებთ? რადგან 18 წელს გადასცილდა, ხომ ვერ ვეტყვით, ჩვენი ბენეფიციარი აღარ ხარო?! ბავშვები, რომლებიც ჩვენთან მოხვდნენ და არასრულწლოვნები იყვნენ, დღეს სტუდენტები არიან, ზოგიერთმა მკურნალობა ვერ დაასრულა და მათაც ვეხმარებით. ახლა ჯონისთვის წამალი გვაქვს შესაძენი და ვცდილობთ, უყურადღებოდ არ დაგვრჩეს.
- ალბათ ამ 10 წლის განმავლობაში სასიხარულო ამბებიც გქონიათ და სამწუხაროც...
- დიახ, ამ წლებში 500-მდე ბავშვს დავეხმარეთ და მათ შორის 337 სრულად განიკურნა! მართალია, 200-ზე მეტი ბავშვი დაგვეღუპა, მაგრამ გადარჩენილთა არსებობა დიდ სტიმულს გვაძლევს. წარმოიდგინეთ, ამ 337 ბავშვს გადარჩენის შანსი ჰქონდა, მაგრამ არ ჰქონდა ფული, რომ ემკურნალა. დიტო ცინცაძის ფონდი რომ არ ყოფილიყო, არ ვიცი, ახლა სად და როგორ იქნებოდნენ! დავით სერგეენკოს მინისტრობის დროს აქცია მოვაწყვეთ და ის დაგვპირდა, გადანერგვას სახელმწიფო დააფინანსებსო. მან ეს პირობა შეასრულა და დღეს ღეროვანი უჯრედების გადანერგვას სახელმწიფო აფინანსებს. თბილისში მცხოვრებ ბავშვებს ამ მხრივ უკეთესი მდგომარეობა აქვთ, რადგან მათ სახელმწიფოც აფინანსებს და მერიაც, მაგრამ საქართველოში სხვა ქალაქები და სოფლებიც ხომ არის? იქ მცხოვრებ პატარებსაც მიხედვა სჭირდებათ!
- ყველაზე მძიმედ რომელი ბავშვის ამბავი გახსენდებათ?
- მირზა ცეცხლაძის, რომელიც ჩვენი პირველი ბენეფიციარი იყო. მას ძალიან რთული დიაგნოზი დაუსვეს - ლეიკემიასთან ერთად, რამდენიმე სახის სიმსივნე ჰქონდა. სამინისტროში შევედით და მისთვის სამკურნალო თანხის დამატება ვთხოვეთ. დაფინანსებაზე თანხმობა რომ მოვიდა, მირზა იმ დილით გარდაიცვალა! ეს ჩვენთვის დიდი ტკივილი იყო: თითქოს ჩვენს თავს ვადანაშაულებდით: სულ ვფიქრობდი - უფრო ადრე რომ გვემოქმედა, დაფინანსება რამდენიმე დღით ადრე რომ მოგვეთხოვა, იქნებ გადარჩენილიყოო... როცა 14 წლის ბავშვი გეღუპება, ეს უკვალოდ ვერ ჩაივლის. ამ ამბის შემდეგ, ძალების მოკრება გაგვიჭირდა. მე მაშინ ფონდში არ ვიყავი, უბრალოდ, ფულს ვურიცხავდი და ვგულშემატკივრობდი, მაგრამ ეს ისტორია მწარედ მახსენდება! ჩვენი ყოველი დილა სტრესით იწყება: დედების ემოციები გასაგებია, მაგრამ უმძიმესი მოსასმენია, როცა მამა გირეკავს, ტელეფონში ტირის, დახმარებას ითხოვს და ფონდის ანგარიშზე მხოლოდ ათასი ან 2 ათასი ლარია დარჩენილი. მაშინვე იწყებ ფიქრს, ვისთან დარეკო, ვინ მოგეშველება! ვინც დროულად იმკურნალებს, მისთვის კიბო განაჩენი არ არის, მაგრამ განაჩენია მათთვის, ვისაც ფული არა აქვს. უკვე 8 წელი გავიდა, რაც ფონდის წევრი ვარ, რაც ამ ბავშვების ბედზე ზრუნვა მიწევს და მიკვირს, წონასწორობა როგორ შევინარჩუნე. ამ 8 წელიწადში მივხვდი, რომ არაფერს ფასი არა აქვს, მთავარია, შენი შვილები და ახლობლები ჯანმრთელები იყვნენ, სხვა ყველაფერი მეასეხარისხოვანია.
- ზოგჯერ მაინც არ გიფიქრიათ, რომ ყველაფრისთვის თავი დაგენებებინათ?
- ვაღიარებ, წამიერად ამაზე მიფიქრია, მაგრამ გაჭირვებაში მყოფი ბავშვები რომ გვირეკავენ, რა ვუთხრა?! ოჯახში პრობლემები რომ გაქვს, სახლიდან ხომ ვერ გაიქცევი? - ჩვენც ასე ვართ. ეს ბავშვები ჩვენი შვილობილები არიან. ჩვენთვის იმდენად ძვირფასები, რომ ფული კალმის შესაძენადაც კი გვენანება, ოღონდ მათ რაიმე არ მოვაკლოთ. ეს ფონდი არ არის ჩვენი სამსახური, ოფისიც კი არ გვაქვს, რადგან არ გვინდა ამაში ფული დავხარჯოთ, მაგრამ თითოეული გადარჩენილი ბავშვი ჩვენთვის უდიდესი მოტივაციაა! ეს ფონდი ჩვენი ოჯახია, ჩვენი ბრძოლაა, რომელსაც ონკოპაციენტი ბავშვების ახლობლებთან ერთად ვეწევით. ეს პატარები წლების განმავლობაში კლინიკაში ცხოვრობენ და მათთვის დიდი იმედია, როცა იციან, რომ ვიღაც მხარში უდგათ, რომ ამ ბრძოლაში მარტონი არ არიან! გადარჩენილი ბავშვები ჩვენი ნათლულები გახდნენ: ზოგიერთის ნათლია დიტო ცინცაძეა, ზოგის - კახა ჯანაშვილი, ზოგი კი მე მოვნათლე და თითოეული ძალიან მიყვარს!
- როგორი განცდაა, როცა თქვენი ძალისხმევით, ბავშვი გადარჩება და კარგადაა?
- ამის სიტყვით გადმოცემა რთულია! საბედნიეროდ, კარგი მაგალითები ბლომად გვაქვს: თუნდაც, ბექა ფიფიას გავიხსენებ, რომელსაც მკურნალობა ისრაელში ჩაუტარდა - ის უკვე მეათეკლასელია და თავს მშვენივრად გრძნობს. ბევრი ასეთი შემთხვევა გვქონდა, როცა რემისია დადგა და ეს ბავშვები ჩვეულებრივად აგრძელებენ ცხოვრებას. ჩვენი ფონდის აქტიური წევრი გახდა ნანიკო ტორონჯაძე, რომელსაც წლების წინ სარკომის დიაგნოზი დაუსვეს. მისმა ოჯახმა მოგვმართა და საფუძვლიანი მკურნალობის შემდეგ, ნანიკო გამოკეთდა, ახლა უკვე სტუდენტია და ძალიან გვეხმარება. მას თვითონ აქვს ყველაფერი გამოვლილი, ამიტომ, ჩვენს პატარებს კარგად უგებს, მათთან მიდის, ხან მოთხრობებს უკითხავს, ხან ზღაპრებს და იმედს აძლევს. ჩვენს გუნდს შემოუერთდა ლედი მეგრელიშვილი, რომელიც ჩვენი ბენეფიციარი იყო. მას სიმსივნით დედმამიშვილი დაეღუპა და გოგონასაც იგივე დიაგნოზი რომ დაუსვეს, დედამისი თავს იკლავდა. სწორედ ამ დროს მოგვმართეს და საბედნიეროდ, ყველაფერი კარგად დასრულდა. ძველი ბენეფიციარები სპეციალურად შემოვიყვანეთ ფონდში, მათი მაგალითი პატარა პაციენტებისთვის ბევრს ნიშნავს. ღეროვანი უჯრედების გადანერგვა ამ ბავშვებისთვის აუცილებელია და ძალიან მიხარია, რომ მალე გადანერგვის ცენტრი იაშვილის სახელობის კლინიკაშიც გაიხსნება. უკვე ექიმების და ექთანების ტრენინგები მიმდინარეობს. ეს მნიშვნელოვანია, რადგან პაციენტებს უცხოეთში გამგზავრების და სასტუმროების ხარჯი მაინც მოაკლდებათ, მით უმეტეს, ამ ვერაგ დაავადებას რეციდივი ახასიათებს: შეიძლება ბავშვი კარგად იყოს და ერთი ან ორი წლის შემდეგ, ყველაფერი თავიდან დაიწყოს.
- განსაკუთრებული შემომწირველები თუ გყავთ?
- როგორ არა: გვყავს ერთი დამფინანსებელი, რომლის ერთადერთი თხოვნაა, მისი ვინაობა არ გავამჟღავნოთ: ის, წელიწადში ერთხელ 30 ათას ლარს გვირიცხავს. წინასწარ არასდროს ვიცით, როდის ჩაგვირიცხავს და დაკვირვებული ვარ, როცა ყველაზე კრიტიკული სიტუაციაა, ნულზე რომ ვართ, ფულს მაშინ რიცხავს. ამ ადამიანს ჩვენი ფონდის ანგელოზი დავარქვით. ბოლო 5 წლის განმავლობაში მის მიერ ჩარიცხული თანხით 10-15 ბავშვის სიცოცხლე გადავარჩინეთ. გვეხმარებიან აფთიაქებიც. ჩვენს გულშემატკივრებში იმხელა სიკეთეს ვხედავ, რასაც სიტყვით ვერ გადმოვცემ. ხშირად ვამბობ, რომ ბევრი ნაკლის მიუხედავად, მაგარი ხალხი ვართ: ბანკში რომ მივდივარ, და ვხედავ, 20 ათასი ლარი თვეში 1-2 ლარის შემოწირვით შემოდის, არც კი ვიცი, ამ ადამიანებს მადლობა როგორ გადავუხადო! ამიტომ, არავინ უნდა იფიქროს, რომ 1-2 ლარი ცოტაა, ყველამ თითო ლარი რომ ჩაგვირიცხოს, ეს რამდენიმე ბავშვის სიცოცხლის გადარჩენას ნიშნავს. ულ ვფიქრობ, ქართველები არ გადავშენდებით, არ შეიძლება ამხელა სიკეთის მქონე ხალხი გადაშენდეს!
P.S. დასასრულ, გთავაზობთ ანგარიშის ნომრებს, სადაც შეძლებთ თანხა ჩარიცხოთ. დონაცია შესაძლებელია ცინცაძის ფონდის ვებგვერდზეც - მოძებნეთ დონაციის ღილაკი და პლასტიკური ბარათის საშუალებით შეასრულეთ ოპერაცია. დაეხმარეთ თუნდაც 1 ლარით სიმსივნით და ლეიკემიით დაავადებულ პატარებს. შეგიძლიათ დარეკოთ ტელეფონზე - 0901080806, ან ჩარიცხოთ თანხა:
საქართველოს ბანკი: BAGAGE22, ანგარიშის ნომერი - GE62BG0000000996577500
თი ბი სი ბანკი - TBCBGE22 ანგარიშის ნომერი - GE98TB7517536080100003
მიმღები: დიმიტრი ცინცაძის სახელობის ფონდი.
ხათუნა ჩიგოგიძე