იმერული სამკუთხედი - გზაპრესი

ცოტა ფერები კი დავუმატე, რათა სრულად დაგენახათ და შეგეგრძნოთ, მაგრამ არაფერი გამომიგონებია, ამიტომ მოკრძალებით ვუძღვნი ჩვენს ექიმებს.

ჩემს ბედისწერაში ერთი ასეთი პუნქტია: მარადიული გამოუძინებლობა. არა, ჩაძინება კი არ მიჭირს, უბრალოდ, დედამიწაა მოურიდებელი, მე კი ჩემი კოკერ-სპანიელის მსგავსად, ფხიზლად მძინავს. სასაცილოა, ჩემს ძაღლს, რომელიც ახლა ჩემსავე საწოლში თვლემს, გუდა ჰქვია, ახლა ჩვენ კორონა გვაქვს.

ეს სახლი, რომელიც მამაჩემმა ააშენა, ჩემმა ძმამ კი ასი ათასჯერ გადააკეთა და დაამშვენა, სოფლის განაპირას დგას. მარჯვნივ ტყე, მარცხნივ სიმინდის ყანები, მათ შორის ვენახის გაწელილი რიგები, ამომშრალი ჭა, ტიტლიკანა გზაა, რომელიც ჩემმა წინაპრებმა კლდეს გამოსტაცეს, კლდეში გამოაქანდაკეს თუ გამოსახეს. როცა აქ ჩამოვდივარ, ყოველთვის მაქვს ილუზია, რომ გამოვიძინებ. ამაოდ. აქ განუმეორებელი, გაწელილი მოძახილი "წია, წიაააა!", მამლების ყივილი, საძოვრებისკენ გადენილ ოთხფეხა საქონელზე შებმული აჟღრიალებული ლითონის ზარების ორკესტრი, კლდიან გზაზე ჩლიქების კაკუნი და საქმიანი ძაღლების ყეფაა ჩემი "მტერი".

მაგრამ ამ დილის გაღვიძებას მაინც სხვა მარილი აქვს. კორონა მაქვს, არადა, გავიღვიძე. სახლში მხოლოდ მე და ჩემი ძაღლი ვართ, სამაგიეროდ, ყანის, ვენახის და ამ ქვიანი გზის ბოლოს მდგარ სახლებშიც კორონიანებს გაეღვიძათ. მარტო არ ვარ და ჩემი შესაძლებლობები სხვა, ჩემსავით დასნებოვნებულ ადამიანებთან შედარებით უსაზღვროა, შემიძლია თვითიზოლაცია მწვანე ბალახზე, კაკლის ჩრდილქვეშ მოვიწყო.

"სიცხე რამდენი გაქვს?" - მეკითხება კოლეგა იმავე კლინიკიდან, სადაც მეც ვმუშაობ. დიდი, განიერი და კეთილი კაცია, რა თქმა უნდა, ყველა ამჩნევს, რომ მე მისთვის ცოტა მეტი ვარ, ვიდრე ყველა სხვა, მაგრამ არავინ იმჩნევს ამას, რადგან ჩემი ვირტუალური ქმარი ახლა ამერიკაში ცდილობს საკუთარი კომპლექსების დამარცხებას და მისი სიტყვებით რომ ვთქვა, "იმდენის შოვნას, რომ ცოლზე მეტი შეეძლოს". ღმერთმა ხელი მოუმართოს!..

დილით სიცხე არ მაქვს. "არ გათამამდე", ყოველი შემთხვევისთვის ვიღებ რჩევას. შემდეგი რჩევა ლიკასგანაა, "ნიავში ნუ ირბენ შიშველი!" ლიკას უყვარს აქაურობა, ამიტომ აქაურ მუდმივად მოლამუნე ნიავზე ყველაფერი იცის. ისიც იცის, რომ ჩემი ოცნებაა, ჩემს ეზოში შილიფად ჩაცმულმა ვიარო და მზეს მეტად დავენახვო, მაგრამ არ გამომდის, რადგან ზემო იმერეთში ვიზიტზე წინასწარ არავინ გითანხმდება. "ეკიპაჟს გამოვგზავნი, როგორც კი მეტყვით", - მეუბნება ჩვენი განყოფილების უფროსი. ამიტომ დამირეკა, ეშინია, თან ვიცი, ვეძვირფასები.

მე და გუდა ეზოში გავდივართ. თითქმის არ შემიძლია სიარული, მაგრამ არ ვეპუები, ძაღლს საჭმელს ვუყრი, მედიკამენტებით სავსე ჩანთას ვიღებ და ყანის გავლით სიცხიან მეზობელთან მივდივარ. გუდას მოსწონს ყანაში სიარული, მე კი - მზე, რომელიც ირგვლივ შემოჯარულ სიმწვანეში თავადაც მწვანედ ანათებს. დათოხნილი, მოვლილი მიწა, რომელშიც ფეხსაცმელი ეფლობა, დიდ წინააღმდეგობად მეჩვენება, შეგრძნებაა, რომ ირეალურ სამყაროში გადავედი. "გუდა, გული მიმდის", - ვუმხელ ძაღლს. შუა ყანაში მოზრდილ ლოდზე ვჯდები და ტელეფონს ვეძებ, რომ საშველად იმას მოვუხმო, ვის დასახმარებლადაც ვეშურები. ვითომ ამ მშვენიერ დღეს მიწერია წასვლა?.. ყანა შრიალებს, სიმინდის ტაროები მორჩილად ელოდებიან პატრონს, მე კი ვბრუნდები. მივედი. ახლა წნელის ღობეს შებმულ წნელითვე მოწნულ კარს გავაღებ და სამშვიდობოს ვარ.

უცნაურია, როცა ვინმეს დახმარებას ლამობ თავადაც დასახმარებელი, მიკარგული ძალა გიბრუნდება. "ნინო ექიმი!" - შეძახილით შერბის მასპინძლის გოგონა სახლში, იქიდან კი სამნი გამოდიან. დედა, მამა და ბებია, სამივე - კორონიანები. მიხარია მათი დანახვა, რადგან ღამით ამ პატარა გოგონას დედას საავადმყოფოში ვუპირებდი გადაყვანას. ვსინჯავ. ყველას სათითაოდ, გულდასმით. ყველა გასუსულია, ეზოში გაფხორილი ინდაურის გარდა. სატურაციის ხელსაწყო ტელევიზორის პულტივით გადადის ხელიდან ხელში. ყველაფერი რიგზეა.

მე ამ ეზოში გავიზარდე, ამ ოჯახის მამასთან ერთად კი, იმ კაკლის ხეზე, რომლის ქვეშაც ახლა ტაბლა გამიშალეს, საათობით ვიჯექი ხოლმე. "წამლების მიღება გააგრძელეთ, ეს ტკბილეული კი არ ჭამოთ", - ვუმეორებ ათასჯერ ნათქვამს და გუდას პირიდან მასპინძლის წინდას ვგლეჯ. "გასაფენად გამოვიტანე", - წითლდება დიასახლისი. ვიცინით, ოღონდ ვგრძნობ, რომ რეალობიდან ისევ გავდივარ და გზას ვეღარ გავაგრძელებ. "ზაზა, მიმიყვანე შენი მოტოთი მურმანოსთან", - ვთხოვ ოჯახის უფროსს. მივდივართ, გუდა თავაწყვეტილი მოგვდევს, მე კი ისევ ირეალურისა და რეალურის მიჯნაზე ჩემს ქმარზე ვფიქრობ. მას ახლა უცხო ქვეყანაში, პატარა ნაქირავებ ოთახში ვიღაც უცნობ ქალთან ჩახუტებულს სძინავს და აი, ამ ყანას ხედავს სიზმრად. ამ საცალფეხო გზაზე ვერაფრით იქროლებ ამ დენიკინის დროინდელი მოტოციკლით, იხტუნებ კი. ახლა ალბათ ჩვენი კლინიკის დირექტორი რომ მიყურებდეს, სამსახურიდან გამათავისუფლებდა, რადგან იმის მაგივრად, რომ თვითიზოლაციაში ვიყო, ყანა-ყანა დავქრივარ, მაგრამ აქ სულ სხვა კანონებია, რომელსაც გარემოებები გიწესებს, ამ საცალფეხო გზაზე კი სოფელმა იცის, რომ არ უნდა გამოვიდეს.

ამ სახლში ხუთი სული ცხოვრობს. მგონი, ყველაფერი რიგზეა. მეთორმეტე დღე, ისევ რეკომენდაციები, სხვისი სუნთქვა, სხვისი გასაჭირი, საკუთარი თავბრუს ხვევისა და ხურების კონტროლი, სუნთქვა, ხველა, ოფლი, წინ კიდევ ერთი ოჯახი მელოდება. საბედნიეროდ, აქაც უკეთ არიან.

უკან იმავე გზით ვბრუნდებით და შემდეგ ვენახებით ვაგრძელებთ. "ზაზა, ფილმს ჰგავს, ხომ, ეს ყველაფერი?" - "კაკალზედაც მაგიტომ არ ვძვრებოდით?" - მახსენებს ზაზა.

გუდა დაიღალა და სახლის მიხურულ კართან მელოდება. უცნაური არსებაა, ყველა სხვა დაღლილი ძაღლი ბალახებში გაწვებოდა და დაიძინებდა, ამას კი ჩემს ლოგინში უნდა წამოწოლა. "ექიმი მჭირდება", - ვეუბნები ლიკას. ჰო, ექიმი მჭირდება, რადგან საკუთარი სხეულისა თუ ორგანიზმის სმენამ ჭკუიდან შემშალა. "მოვაგვარებ", - მესმის პასუხად. ერთი, სამი თუ ხუთი საათის შემდეგ გარკვევით მესმის მანქანის ხმა. საწოლიდან ვდგები, გუდა გახარებული მომდევს. გავდივარ გრძელ შუშაბანდს, ჩავდივარ შიდა კიბეს, კარს ვაღებ და ვგრძნობ, როგორ მიბრუნდება ძალა. ალბათ ეს არის ის, რასაც ჩემი პაციენტები მეუბნებიან ხოლმე ვიზიტის დროს: "სახლში უარესად ვიყავი, მაგრამ თქვენთან რომ მოვედი, უკეთ გავხდი".

ღმერთო, როგორი მშიშარა აღმოვჩნდი!

ჩანს, ეს ცუდად ყოფნა ოთხიდან ორი წილი შიში იყო, ორი კი - კორონა. სასტიკად მრცხვენია, ოღონდ არ ვტყდები. მართლები იყვნენ ჩემები, როდესაც მეუბნებოდნენ, რომ მარტო ყოფნა გამიჭირდებოდა, უნდა მიმეცა უფლება ოჯახის წევრებისთვის, ჩამოსულიყვნენ, მოევლოთ, წვნიანები ეთუხთუხებინათ, "სასწრაფოსთვის" თავად დაერეკათ, ეყვირათ, მოეთხოვათ შველა... აი, მოვინდომე მევაჟკაცა, ვიტყუე და ვითვალთმაქცე, რომ ძალიან კარგად ვარ და მივიღე!

ღამით სიცხე მაღლა ამირბის, ოღონდ ვიცი, როგორ უნდა ვუშველო თავს. მეორე, მესამე და მეოთხე დღეები შეგრძნებით ერთი და იგივე დღეა, გაწელილი, სიცხიანი, ბუნდოვანი, მაგრამ ამას ვერავინ გრძნობს, ჩემ გარდა, ისევ ვთვალთმაქცობ, რომ კარგად ვარ, ისევ ვაკონტროლებ სამეზობლოს, ძილსა და ღვიძილს შორის ისევ ვიძლევი რეკომენდაციებს, ისევ ვუსმენ სხვების სუნთქვას, როცა ძალიან ბუნდოვანი ხდება სამყარო, კოლეგებს ვურეკავ და თავს ვიმოწმებ, ახლა მე იმ სამკუთხედში ვცხოვრობ, რომლის ნებისმიერი წევრი შესაძლოა დაგვეკარგოს სხვა, უდროოდ წასული დედამიწის მკვიდრების მსგავსად.

მეხუთე დღეს დილის წია-წია და ლითონის ზარების ჟღრიალი მაღვიძებს. სამყაროს ხმები დაუბრუნდა. ვხვდები, რომ რამდენიმე დღე გამოვტოვე, მაგრამ ახლა კარგად ვარ. ჩემი უწესო ძაღლი საბნის ქვეშ არის შემომძვრალი და გაგუდულს სძინავს. ეს ნიშნავს, რომ შემოდგომა გაძლიერდა და აცივდა, გუდა კი ჩვენს ოჯახში პირველი მცივანაა.

შხაპის ქვეშ დიდხანს ვდგავარ, თითქოს სხეულიდან შხამის გამოდევნის რიტუალს ვასრულებ. გუდა კართან დგას და მელოდება. ეზოში გამოვდივართ და სამზადისკენ მივდივართ. ჯამს საკვებით ვუვსებ, ჩემთვის ყავას ვიდუღებ და მიუხედავად იმისა, რომ ვერც სუნს ვგრძნობ და ვერც გემოს, სიამოვნებით ვხვრეპ. გუდა გემრიელად ახრამუნებს თავის საჭმელს. მგონი, შიმშილის გრძნობაც დამიბრუნდა. მაცივარს ვაღებ და სასწრაფოდ ვკეტავ: როგორც ჩანს, სამეზობლომ იზრუნა და მაცივარი მკვდარი ქათმებით გამივსო. ამათ არ იციან, რომ ქათამს ხელს ვერ ვკიდებ? ღმერთოოო, გადამარჩინეეე! ეს შეძახილი ლოცვა კი არა, სიბრაზეა. რატომ არავინ გამაფრთხილა, რომ იზრუნეს ჩემზე? ან ეგებ გამაფრთხილეს და არ მახსოვს? "გუდა, წავედით", - ვუხმობ ჩემს კოკერ-სპანიელს და ყანაში შევდივართ. "გუდა, ქათამი გინდა?" - ვეკითხები გზაში. თავს sწევს, მიყურებს და კუდს მიქიცინებს, ეს კუდის ქიცინი მისი ღიმილია, არადა, ახალდაბადებულს, სანამ ჩემთან მოვიდოდა, ვიღაცამ ეს ღიმილი წააჭრა. "მოგიხარშავ", - ვპირდები. "ნინო ექიმო, ხინკალი მოვახვიეთ და გელოდებით", - ჩამყვირის ტელეფონში ზაზას მოხევე ცოლი. "აი, ყანაში ვარ და ხუთ წუთში მოვალ", - ვპასუხობ ყვირილითვე და რადგან ახლა ყანაც ყანას ჰგავს, მზეც ადეკვატურია და არც თვალებში მიბნელდება, მთელი სიგრძე-სიგანით ვგრძნობ ამ სიტუაციის ტრაგიკომიკურობას.

"ჯერ ხინკალი მივირთვათ", - მიღიმის ჩვენი რძალი. "ამ დილაუთენია?!" - ეს ფიქრია, ამას ხმამაღლა როგორ ვიტყვი, იმერელი არ ვარ?!. ჩვენ არასდროს ვახლით უხეშად სახეში ჩვენს აზრს ადამიანებს. "ცოტა ადრე კია, მაგრამ", - დუდღუნებს თავისთვის ეს გოგო და ორთქლადენილ უშველებელ სინს დგამს პატარა ტაბლაზე. "პილპილი დაამატეთ?" - ვეკითხები ყოველი შემთხვევისთვის, რადგან გემოს მაინცდამაინც ვერ ვგრძნობ, არადა, ცხარე მიყვარს. იმას ეცინება. "უგემრიელესია, - ვუღიმი მეც და ვამატებ. - უგემრიელესი კონსისტენციისაა, ცხელი, რბილი, წვნიანი, მსუყე, აი, დოჩანასეული, ზუსტად". ბევრს ვიცინით.სამყარო მხოლოდ სუნი და გემო არ არის, ის ხმაცაა, როგორც ჩანს, კონსისტენციაც და კიდევ - ის ადამიანები, რომლებიც უნდა მოარჩინო და რომლებმაც უნდა მოგარჩინონ. მგონი, ჩემი სოფლის ეს პატარა დაავადებული სამკუთხედი ისევ გააგრძელებს იმ ცხოვრებას, რომელიც არცთუ მოგვწონდა, მაგრამ როგორც აღმოჩნდა, ძალიან გვეძვირფასება.

დეა ცუცქირიძე