კა­ცი, რო­მე­ლიც თავს ახა­ლი თა­ო­ბის მონ­ტე კრის­ტოს უწო­დებს

"ჩე­მი ცხოვ­რე­ბა იმ უნა­პი­რო ზღვას ჰგავს, რომ­ლის ტალ­ღე­ბი გაშ­მა­გე­ბით იბ­რ­ძ­ვი­ან ხოლ­მე გე­მე­ბის და­სა­ღუ­პა­ვად და ხა­ნაც, ნა­ზად ელო­ლი­ა­ვე­ბი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან შექ­მ­ნილ სა­ოც­რე­ბას. მე ისე­თი პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნი ვარ, რო­მელ­საც ბევ­რი ცუ­დის კე­თე­ბაც უწევს და ბევ­რი _ კარ­გიც უნა­ხავს, მაგ­რამ ახ­ლა არ დავ­კონ­კ­რეტ­დე­ბი, უბ­რა­ლოდ მინ­და, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ზე გი­ამ­ბოთ სულ სხვა კუთხით და თუ შე­მო­მეხ­მი­ა­ნე­ბით, მად­ლი­ე­რი დაგ­რ­ჩე­ბით. პა­ტი­ვის­ცე­მით, ახა­ლი თა­ო­ბის მონ­ტე კრის­ტო", _ ამ წე­რი­ლის ავ­ტო­რის რე­ა­ლუ­რი სა­ხე­ლი არც მე ვი­ცი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მას შევ­ხ­ვ­დი და ვი­სა­უბ­რეთ კი­დეც. სა­შუ­ა­ლო ასა­კის მა­მა­კაც­მა სცა­და, თა­ვი­სი სა­ინ­ტე­რე­სო თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი ისე მო­ეთხ­რო ჩემ­თ­ვის, რომ სა­კუ­თა­რი თა­ვი და რე­ა­ლუ­რი პრო­ფე­სია არ "გა­ე­ყი­და". თუმ­ცა, ამ ყვე­ლაფ­რის ასე სა­გულ­და­გუ­ლოდ შე­ნიღ­ბ­ვა რის­თ­ვის იყო სა­ჭი­რო, ვე­რაფ­რით მივ­ხ­ვ­დი და ბო­ლოს და­ვას­კ­ვე­ნი, ეტყო­ბა უნ­და, რომ მი­სი წე­რი­ლი ბევ­რ­მა ადა­მი­ან­მა წა­ი­კითხოს და ფიქ­რობს, რაც უფ­რო იდუ­მა­ლია ავ­ტო­რი, მით მე­ტად სა­ინ­ტე­რე­სოა იგი...


ბავ­შ­ვუ­რი ოც­ნე­ბა და აკ­რ­ძალ­ვე­ბი, სი­ღა­რი­ბის და­სა­ფა­რად
"ა­და­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა ხომ გა­მუდ­მე­ბუ­ლი ოც­ნე­ბე­ბი­თა და ფიქ­რე­ბის ლა­ბი­რინ­თე­ბი­თაა სავ­სე და ამ მხრივ გა­მო­ნაკ­ლი­სი ვერც მე ვიქ­ნე­ბო­დი. ყო­ველ­თ­ვის მინ­დო­და, ძლი­ე­რი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ბავ­შ­ვო­ბი­დან­ვე ბევრს მა­ვარ­ჯი­შებ­და მა­მა და შთა­მა­გო­ნებ­და, რომ პირ­ვე­ლო­ბა ყვე­ლა­ფერ­ში მე უნ­და მრგე­ბო­და. წა­გე­ბას მხო­ლოდ ლაჩ­რე­ბი ეგუ­ე­ბი­ა­ნო, _ ამ­ბობ­და. ჰო­და, დი­ლა იწყე­ბო­და ვარ­ჯი­შით და დღეც ამით მთავ­რ­დე­ბო­და. ერ­თ­ფე­რო­ვან და ფი­ზი­კუ­რად დატ­ვირ­თულ ცხოვ­რე­ბას ბავ­შ­ვო­ბა­ში მხო­ლოდ ოც­ნე­ბე­ბი მი­ლა­მა­ზებ­დ­ნენ. ამ ოც­ნე­ბებ­ში მე ძა­ლი­ან სუს­ტი ვი­ყა­ვი. ისე­თი სუს­ტი, რომ ყვე­ლას ვე­ცო­დე­ბო­დი და ჩემ გარ­შე­მო შეკ­რე­ბი­ლე­ბი, გა­მუდ­მე­ბით მე­ფე­რე­ბოდ­ნენ, ზრუ­ნავ­დ­ნენ და თავს დამ­ტ­რი­ა­ლებ­დ­ნენ, ათა­სი ნუგ­ბა­რით მა­ნე­ბივ­რებ­დ­ნენ. რე­ა­ლუ­რად კი მო­ფე­რე­ბა­საც და­ნატ­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და კან­ფე­ტებ­საც.
კან­ფე­ტი პირ­ვე­ლად რომ გავ­სინ­ჯე 9 წლის გახ­ლ­დით, მა­ნამ­დე ჩემ­თ­ვის ტკბი­ლე­ულს არა­ვინ ყი­დუ­ლობ­და და თუ ვინ­მე მო­მაწ­ვ­დი­და, უარი უნ­და მეთ­ქ­ვა ყვე­ლა­ფერ­ზე, რად­გან არა­ვის არ უნ­და ეფიქ­რა, ამას სახ­ლ­ში არა­ფე­რი აქ­ვ­სო. ჩემს მშობ­ლებს თვი­დან თვემ­დე ძლივს გაჰ­ქონ­დათ თა­ვი, მაგ­რამ მე­ზობ­ლებ­საც კი თავს ისე აჩ­ვე­ნებ­დ­ნენ, თით­ქოს დალ­ხე­ნი­ლი ცხოვ­რე­ბა გვქონ­და. მშვე­ნი­ე­რი სახ­ლი იდ­გა ეზო­ში. სტუმ­რის გა­სა­მას­პინ­ძ­ლებ­ლად, ყვე­ლა­ფერს გა­ი­ღებ­დ­ნენ, მაგ­რამ მე­რე, კარს რომ მი­ვუ­ხუ­რავ­დით ზურგს უკან, მტან­ჯ­ვე­ლი, შიმ­ში­ლი­ა­ნი დღე­ე­ბიც გა­დაგ­ვი­ტა­ნია. მთა­ვა­რი იყო: ჩვე­ნი გა­სა­ჭი­რის შე­სა­ხებ არა­ვის გა­ე­გო, თო­რემ ნა­თა­ვად­რებს თა­ვი მო­ეჭ­რე­ბო­დათ. თურ­მე, ჩვე­ნი გვა­რის ხალხს არ შე­ე­ფე­რე­ბო­და წუ­წუ­ნი და შიმ­შილ­ზე ლა­პა­რა­კი. მარ­თა­ლია, მე რომ ბავ­შ­ვი ვი­ყა­ვი, იმ პე­რი­ოდ­ში თა­ვა­დაზ­ნა­უ­რო­ბა კარ­გა ხნის კუ­და­მო­ძუ­ე­ბუ­ლი იყო, მაგ­რამ "სის­ხ­ლის ყი­ვი­ლის" შე­სა­ხებ ხომ გსმე­ნი­ათ და ყო­ფი­ლი წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლე­ბის შთა­მო­მავ­ლებს კუ­დაბ­ზი­კო­ბაც ეტყო­ბა, შთა­მო­მავ­ლო­ბით ერ­გოთ...
მოკ­ლედ, წე­სე­ბი უნ­და და­მეც­ვა: პირ­ვე­ლი, არა­ვის­თ­ვის მეთხო­ვა დახ­მა­რე­ბა; მე­ო­რე _ არას­დ­როს გა­მო­მე­ჩი­ნა სულ­ს­წ­რა­ფო­ბა და ხე­ლი (არც თვა­ლი) არ გამ­პა­რო­და სხვე­ბის ნივ­თე­ბის­კენ; არა­ვის­თ­ვის გა­მო­მერ­თ­მია მო­წო­დე­ბუ­ლი საჭ­მე­ლი, თუნ­დაც შიმ­ში­ლის­გან მუ­ცელ­ში ომი მქო­ნო­და გა­მარ­თუ­ლი; მე­ოთხე: სტუმ­რის­თ­ვის ყო­ველ­თ­ვის სა­უ­კე­თე­სო მი­მერ­თ­მია და არა­ვი­თარ შემ­თხ­ვე­ვა­ში არ მეგ­რ­ძ­ნო­ბი­ნე­ბი­ნა, თა­ვად მაძღა­რი თუ არ ვი­ყა­ვი და მე­ხუ­თე, "ოქ­როს წე­სი": რო­გო­რი პრობ­ლე­მაც უნ­და მქო­ნო­და, სახ­ლი­დან ბედ­ნი­ე­რი ღი­მი­ლით გავ­სუ­ლი­ყა­ვი...
თით­ქოს, სუ­ლაც არ არის რთუ­ლი ამ წე­სე­ბის დაც­ვა, მაგ­რამ ხომ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, ყვე­ლა­ფერს და­ნატ­რე­ბულ ბავშვს რო­გორ გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და თუნ­დაც, სა­სუს­ნა­ვებ­ზე უარის თქმა ან კი­დევ, ბედ­ნი­ე­რი სა­ხით სი­ა­რუ­ლი მა­შინ, რო­ცა შიმ­ში­ლის­გან ძლივს დავ­ლას­ლა­სებ­დი?
აი, ასე­თი იყო ბავ­შ­ვო­ბის წლე­ბი..."

სიყ­ვა­რუ­ლი და... "შე­უ­ფე­რე­ბე­ლი" სიყ­ვა­რუ­ლი
"შე­მიყ­ვარ­და უსაზღ­ვ­როდ. მა­შინ ჯერ კი­დევ პა­ტა­რა ბი­ჭი ვი­ყა­ვი. მე და ხა­ტია ერთ სო­ფელ­ში, ერთ უბან­ში ვიზ­რ­დე­ბო­დით და წლე­ბის მა­ტე­ბას­თან ერ­თად, მის მი­მართ წრფე­ლი გრძნო­ბა თან­და­თან მიმ­ძაფ­რ­დე­ბო­და. და­ახ­ლო­ე­ბით 15 წლის ვი­ყა­ვი, რო­ცა ჩე­მი გუ­ლის დარ­დე­ბი გა­ვუ­ზი­ა­რე. და­ი­მორ­ცხ­ვა, თა­ვი და­ხა­რა, მაგ­რამ უარი არ უთ­ქ­ვამს. მე კი თან­ხ­მო­ბად მი­ვი­ღე მი­სი სი­ჩუ­მე, თა­ვი ავუ­წიე და გა­უც­ნო­ბი­ე­რებ­ლად, ტუ­ჩებ­ში ვა­კო­ცე. მსგავ­სი ბედ­ნი­ე­რე­ბა და სი­ა­მოვ­ნე­ბა მა­ნამ­დე არას­დ­როს მიგ­რ­ძ­ნია. არ მინ­დო­და, ის წუ­თე­ბი დას­რუ­ლე­ბუ­ლი­ყო, მაგ­რამ ხა­ტი­ამ თა­ვი და­იძ­ვ­რი­ნა ჩემ­გან და სახ­ლის­კენ მო­კურ­ცხ­ლა. ვერ და­ვე­დევ­ნე, მე ხომ მსგავ­სი საქ­ცი­ე­ლი არ შე­მე­ფე­რე­ბო­და. მა­მა იმა­საც მას­წავ­ლი­და, რომ ქა­ლე­ბი უნ­და ამე­ფო­რი­ა­ქე­ბი­ნა და მე­რე თა­ვად უნ­და მო­სუ­ლიყ­ვ­ნენ ჩემ­თან, კუდ­ში არა­ვის უნ­და გავ­კი­დე­ბო­დი, მე­რე სა­ნა­ნებ­ლად რომ არ გამ­ხ­დო­მო­და საქ­მე (გვი­ან მივ­ხ­ვ­დი, მი­სი ეს სიტყ­ვე­ბი რას ნიშ­ნავ­და: თუ რო­მე­ლი­მე გო­გოს­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა მექ­ნე­ბო­და და მე­რე მას­ზე და­ო­ჯა­ხე­ბას და­მა­ძა­ლებ­დ­ნენ, თა­ვის მარ­თ­ლე­ბა ასე შე­მეძ­ლო: გო­გო აქ­ტი­უ­რობ­და და ჩე­მი რა ბრა­ლია?!)...

მე­რე ხა­ტია კარ­გა ხა­ნი თავს მა­რი­დებ­და, არ ვი­ცი, ეში­ნო­და თუ ერი­დე­ბო­და ჩე­მი და­ნახ­ვის. თვალს რომ მომ­კ­რავ­და, გვერდს ამივ­ლი­და და ვატყობ­დი, სა­ხე აუჭ­რელ­დე­ბო­და ხოლ­მე. მომ­წონ­და მი­სი მო­რი­დე­ბა. ერ­თხე­ლაც, ვე­ღარ გა­ვუ­ძე­ლი მის შო­რით ცქე­რას და რო­ცა და­ვი­მარ­ტო­ხე­ლე, ყო­ველ­გ­ვა­რი სიტყ­ვე­ბის გა­რე­შე, ჩა­ვე­ხუ­ტე და და­ვე­წა­ფე მის ტუ­ჩებს. ამ­ჯე­რად მო­მენ­დო და მკლა­ვებ­ში ჩა­მად­ნა. მას მე­რე ჩვენ ყვე­ლას­თ­ვის შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი გავ­ხ­დით. ხში­რად ვსე­ირ­ნობ­დით სოფ­ლის შა­რა­ზე ხე­ლი­ხელ­ჩა­კი­დე­ბუ­ლე­ბი ან სკო­ლა­ში მის ჩან­თას მე და­ვა­ტა­რებ­დი. ჩემს მშობ­ლებს ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე ეცი­ნე­ბო­დათ. ამ­ბობ­დ­ნენ, გა­ტა­ცე­ბაა, ბი­ჭი მამ­ლა­ყინ­წობ­სო და უხა­რო­დათ თით­ქოს რა­ღაც. მე კი სიყ­ვა­რულ­ში ყე­ლამ­დე ჩაფ­ლუ­ლი ვი­ყა­ვი და ამ გრძნო­ბამ ჩემ­ში ას­წ­ლო­ვა­ნი ხე­სა­ვით გა­იდ­გა ფეს­ვე­ბი. ხა­ტი­ას გა­რე­შე სუნ­თ­ქ­ვაც არაფ­რად მი­ღირ­და. ჰო­და, ცო­ტა ხან­ში მშობ­ლებს გა­მო­ვუცხა­დე, _ უნ­და შე­ვირ­თო-მეთ­ქი. აი, მა­შინ კი ატყ­და ჩემს სახ­ლ­ში ჭე­ქა-ქუ­ხი­ლი, რო­გორც ზაფხულ­ში იცის ხოლ­მე, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად. _ იმ ქე­ცი­ა­ნი ნი­კო­ი­ას შვილს რო­გორ შე­მო­ვიყ­ვან ოჯახ­ში? მი­სი შთა­მო­მავ­ლე­ბი წლე­ბის მან­ძილ­ზე გვემ­სა­ხუ­რე­ბოდ­ნენ და ახ­ლა რძლად და­ვის­ვა ეს გო­გო? არა­ვი­თარ შემ­თხ­ვე­ვა­შიო! _ იყ­ვი­რა მა­მამ და დე­და­მაც და­უკ­რა კვე­რი: ჩვენ უკე­თე­სი გვა­რის შვი­ლი შეგ­ვე­ფე­რე­ბა. ნუ ჩქა­რობ, გა­ი­არ-გა­მო­ი­ა­რე ქვეყ­ნად, კარგ გო­გო­ებს რა გა­მო­ლევს? თუ თა­ვად ვერ მო­ა­ხერ­ხებ, ვინ­მეს ჩვენ შე­გირ­ჩევთ, ხა­ტია კი მე­გობ­რად იგუ­ლეო. დე­დის ამ სიტყ­ვებ­მა გუ­ლი ისე და­მი­სე­რა, რომ იარა დღემ­დე მაქვს და სიკ­ვ­დი­ლის წი­ნაც არ მინ­დო­და მი­სი მო­ნა­ხუ­ლე­ბა...
მშობ­ლე­ბის მორ­ჩილს, მი­ჭირ­და მა­თი სიტყ­ვე­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბა, მაგ­რამ ვგრძნობ­დი, ამ ბრძო­ლა­ში, რაც უნ­და მო­მე­მოქ­მე­და, მა­ინც წა­გე­ბუ­ლი დავ­რ­ჩე­ბო­დი. თუმ­ცა, იხ­ტი­ბარს არ ვი­ტეხ­და. მე­გო­ნა, ხა­ტია მა­ინც შე­ეც­დე­ბო­და ჩემს გა­გე­ბას და გა­მომ­ყ­ვე­ბო­და, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩემს ოჯახს არ უნ­დო­და. მის­მა მშობ­ლებ­მა რომ გა­ი­გეს, რაც ხდე­ბო­და, ახ­ლა მა­მა­მი­სი გა­და­ი­რია, _ ამ მა­მა­ძაღ­ლარს კი­დევ ძვე­ლი წლე­ბი ჰგო­ნია? არ შე­ეშ­ვა კუ­დაბ­ზი­კო­ბას და არ იქ­ნა. თუ კა­ცი ვარ, ჩემს შვილს მის სახ­ლ­ში არ ვა­ფუს­ფუ­სებ, ჩე­მი ხა­ტია უკე­თე­სი მო­მავ­ლის ღირ­სია, ვიდ­რე ნა­თა­ვად­რე­ბის ოჯახ­ში შეს­ვ­ლააო, _ და ისი­ნიც ჯიბ­რ­ზე, ხა­ტი­ას ჩემ­თან შეხ­ვედ­რას უკ­რ­ძა­ლავ­დ­ნენ...

და მა­ინც, შე­იძ­ლე­ბო­და ალ­ბათ, ორი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნის გულს სა­თა­ვი­სოდ რა­ღაც კარ­გი მო­ე­ფიქ­რე­ბი­ნა და სა­ბო­ლო­ოდ, მიზ­ნის­თ­ვის მი­ეღ­წია, მაგ­რამ ჩვენ, მშობ­ლე­ბის მორ­ჩი­ლებ­მა უკან და­ვი­ხი­ეთ. შეგ­ვე­შინ­და, ოჯა­ხებს შო­რის მტრო­ბა არ გაღ­რ­მა­ვე­ბუ­ლი­ყო და დავ­ყა­ბულ­დით უფ­რო­სე­ბის სიტყ­ვას. ვფიქ­რობ­დი, ეს ყვე­ლა­ფე­რი დრო­ე­ბი­თი იყო, მა­ლე ორი­ვე მხა­რე გონს მო­ე­გე­ბო­და და მშობ­ლე­ბის გუ­ლის მო­სა­გე­ბად, ვი­თომ გა­დავ­წყ­ვი­ტე, უკ­ვე სკო­ლა­დამ­თავ­რე­ბუ­ლებს დე­და­ქა­ლაქ­ში მე­ძია ბე­დი. ცო­ტა ხან­ში გა­ვი­გე, რომ ხა­ტია გა­ათხო­ვეს ვინ­მე ფუ­ლი­ან ვა­ჭარ­ზე...

გუ­ლი მო­მიკ­ვ­და! მას შემ­დეგ, ჩემს ყვე­ლა უბე­დუ­რე­ბას მშობ­ლებს უკ­ვე ხმა­მაღ­ლა ვაბ­რა­ლებ­დი! ამის შემ­დეგ აღარ მი­ჭირ­და მათ­თ­ვის პირ­ში მეთ­ქ­ვა სათ­ქ­მე­ლი და სო­ფელ­ში ჩას­ვ­ლაც ავუკ­რ­ძა­ლე სა­კუ­თარ თავს. არ მინ­დო­და მა­თი და­ნახ­ვა, ვინც და­მა­კარ­გ­ვი­ნა ჩე­მი ხა­ტია და არც ხა­ტი­ას მინ­დო­და დავ­ნახ­ვე­ბო­დი. მი­სი მრცხვე­ნო­და იმის გა­მო, რომ ვერ შევ­ძე­ლი ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი და­მეც­ვა. ახ­ლა კი ვნა­ნობ, რომ არ გა­ვი­ქე­ცი და თა­ვი­დან­ვე არ მოვ­ტა­ცე ჩე­მი გო­გო თა­ვის ქმარს...
მა­შინ კი გა­დავ­წყ­ვი­ტე, სა­ქარ­თ­ვე­ლო­დან წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და ასეც მო­ვი­ქე­ცი, რუ­სეთ­ში გა­ვი­ქე­ცი..."

რუ­სე­თი
"ეს ქვე­ყა­ნა ყო­ველ­თ­ვის ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და და ჩამ­ქო­ლეთ, თუ გინ­დათ. იქ იყო ჩემ­თ­ვის ის ამე­რი­კაც და ევ­რო­პაც, რომ­ლის­კე­ნაც ახ­ლა ასე ძა­ლი­ან მი­ის­წ­რაფ­ვი­ან ჩვე­ნი ახალ­გაზ­რ­დე­ბი. არა­ვინ თქვას, თით­ქოს ად­რე არ გვქონ­და სიტყ­ვის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა და ისე არ ვიქ­ცე­ო­დით, რო­გორც გვსურ­და. ყო­ველ­თ­ვის და დღე­საც გვი­წევს სხვე­ბის აზ­რე­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბა, მაგ­რამ ვა­კე­თებთ იმას, რაც გვინ­და და მა­ში­ნაც ასე იყო. უბ­რა­ლოდ, გა­სარ­თო­ბად იმ­დე­ნი სა­შუ­ა­ლე­ბა არ ჰქონ­და ადა­მი­ანს, რამ­დე­ნიც ახ­ლა აქვს...
მოკ­ლედ, რუ­სეთ­ში ავიშ­ვი. ქარ­თ­ველს იქ ყვე­ლა კარ­გად მექ­ცე­ო­და. ბევ­რი მე­გო­ბა­რი გა­ვი­ჩი­ნე, მუ­შა­ო­ბაც და­ვიწყე, გო­გო­ნე­ბიც არ მაკ­ლ­და. მე­რე ერ­თი ქა­ლი ამო­ვი­ჩე­მე, რად­გან ხა­ტი­ას მი­ვამ­ს­გავ­სე და წლე­ბის მან­ძილ­ზე მას­თან ვცხოვ­რობ­დი. იცო­და ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ შე­სა­ხებ. ისიც იცო­და, ხა­ტი­ას სიყ­ვა­რუ­ლით რომ დავ­რ­ჩი მას­თან საცხოვ­რებ­ლად, მაგ­რამ ამას არაფ­რად აგ­დებ­და. მე­უბ­ნე­ბო­და: არა უშავს, მთა­ვა­რია, ერ­თად ვართ და ცხოვ­რე­ბა გვი­ხა­რიაო.
მა­ლე მივ­ხ­ვ­დი, რომ თა­ვი შარ­ში გავ­ყა­ვი: და­ფეხ­მ­ძიმ­და ჩე­მი ოლინ­კა და 9 თვე­ში ქა­ლიშ­ვი­ლიც გა­მი­ჩი­ნა. პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო­ბამ შე­მა­ში­ნა და გა­მო­ვი­ქე­ცი მის­გან. მერ­წ­მუ­ნეთ, ახ­ლა ძა­ლი­ან ვნა­ნობ ამ საქ­ცი­ელს, მაგ­რამ ამას რა მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა აქვს? ოლინ­კა სხვა კა­ცის ცო­ლია და ბავ­შ­ვიც იმ მა­მა­კაცს ეძა­ხის მა­მას, რო­მელ­მაც ის ღირ­სე­ულ ქა­ლად აღ­ზარ­და. ძა­ლი­ა­ნაც მინ­და, შევ­ხ­ვ­დე ჩემს ღვიძლ შვილს და გულ­ში ჩა­ვიკ­რა, ვე­წუ­წუ­ნო ჩემს სი­სუს­ტე­ებ­ზე, უპა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო­ბა­ზე, მაგ­რამ ვერ ვბე­დავ. ასე რომ მო­ვი­ქე­ცი წლე­ბის წინ, ესეც ხომ ჩე­მი მშობ­ლე­ბის ბრა­ლია? ისი­ნი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ ნამ­დ­ვილ­მა დარ­ბა­ი­სელ­მა კაც­მა უღირ­სი ტვირ­თის­გან თუნ­დაც, არა­ღირ­სე­უ­ლად, მაგ­რამ აუცი­ლებ­ლად უნ­და გა­ი­თა­ვი­სუფ­ლოს თა­ვი. მუდ­მი­ვად ვცდი­ლობ­დი, მშობ­ლე­ბის სიტყ­ვე­ბი გო­ნე­ბი­დან ამო­მეგ­დო და რა­დი­კა­ლუ­რად შევ­ც­ვ­ლი­ლი­ყა­ვი, მა­თი და­რი­გე­ბე­ბი შორს მო­მეს­რო­ლა და სა­პი­რის­პი­როდ მე­მოქ­მე­და, მაგ­რამ საქ­მე საქ­მე­ზე რომ მიდ­გე­ბო­და, ამას ვე­ღარ ვა­ხერ­ხებ­დი..."

დაბ­რუ­ნე­ბა სამ­შობ­ლო­ში
"რუ­სე­თი­დან კი ჩა­მო­ვე­დი, მაგ­რამ სო­ფელ­ში არ ჩავ­სულ­ვარ, სო­ხუმ­ში ვი­ქი­რა­ვე ბი­ნა და იქ და­ვიწყე ცხოვ­რე­ბის აწყო­ბა. რა­ღა­ცე­ბი გა­მო­მი­ვი­და. ფეხ­ზე დავ­დე­ქი, ბი­ნა ვი­ყი­დე და გა­დავ­წყ­ვი­ტე, ჩემ­თ­ვის შე­სა­ფე­რი­სი ქა­ლი მო­მე­ძებ­ნა, რომ ოჯა­ხი შე­მექ­მ­ნა, თუნ­დაც უსიყ­ვა­რუ­ლოდ. მშობ­ლე­ბი წე­რილს წე­რილ­ზე მიგ­ზავ­ნიდ­ნენ, _ მა­ლე გა­მო­გეც­ლე­ბით ხე­ლი­დან, ისე ნუ ჩა­იქ­ნევ ჩვენ­ზე ხელს, თით­ქოს უპა­ტი­ე­ბე­ლი შეც­დო­მა და­ვუშ­ვით და და­ნა­შა­უ­ლი მიგ­ვიძღო­დეს შენ წი­ნა­შე. მა­ლე შე­იძ­ლე­ბა, ჩვენს დაკ­რ­ძალ­ვა­ზეც მო­გი­წი­ოს ჭი­რი­სუფ­ლად ყოფ­ნამ და მო­იყ­ვა­ნე ცო­ლი, რომ შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი გვე­ღირ­სოს. მა­ნამ­დე კი ჩა­მო­დი, დაგ­ვ­ხე­დე, თუ ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი აღარ გვაქვს, ხათ­რით მა­ინც, შეგ­ვი­ცო­დე მო­ხუ­ცე­ბიო... ყო­ველ­თ­ვის ვცდი­ლობ­დი, ასეთ დროს გუ­ლი გა­მე­მაგ­რე­ბი­ნა და მა­თი წე­რი­ლე­ბი ამო­მე­შა­ლა ჩე­მი გო­ნე­ბი­დან. ბა­რა­თებს კითხ­ვის შემ­დეგ, ზოგ­ჯერ _ წა­უ­კითხა­ვა­დაც ცეცხლს ვაძ­ლევ­დი, მაგ­რამ ერთ დღეს, რა­ღაც ძა­ლამ მი­ბიძ­გა, რომ წე­რი­ლი უნ­და წა­მე­კითხა და იქ ამო­ვი­კითხე, _ დე­და იყო სიკ­ვ­დი­ლის პი­რას, ჩემს ნახ­ვას ითხოვ­და. რამ­დე­ნი­მე დღე ვებ­რ­ძო­დი სა­კუ­თარ თავს: წავ­სუ­ლი­ყა­ვი შინ თუ არა? ბო­ლოს მა­ინც დე­დაშ­ვი­ლო­ბამ აჯო­ბა გა­ცი­ვე­ბუ­ლი გუ­ლის კარ­ნახს, მო­ვი­კი­დე ჩან­თა და სახ­ლ­ში მი­ვე­დი...
არ და­მა­ვიწყ­დე­ბა დე­დის მად­ლი­ე­რი გა­მო­ხედ­ვა. გულ­ში ჩა­მიკ­რა და დიდ­ხანს არ მო­მი­შო­რა. აწყ­ლი­ა­ნე­ბუ­ლი თვა­ლე­ბით ბო­დიშს მიხ­დი­და: თუ რა­მე და­მი­შა­ვე­ბია, მო­მი­ტე­ვე; თუ რა­ღაც ისე ვერ გას­წავ­ლე, რაც ამ ცხოვ­რე­ბა­ში წა­გად­გე­ბო­და, ეგეც მა­პა­ტიე. ბნელ დროს გაზ­რ­დილს, გო­ნე­ბაც ბნე­ლი მაქვს ალ­ბათ და ვერ ვწვდე­ბი იმას, რა­საც შე­ნი გო­ნე­ბა გკარ­ნა­ხობს. მა­პა­ტიე ყვე­ლა­ფე­რი და ერ­თი იცო­დე, დე­დას შვი­ლის­თ­ვის მხო­ლოდ სა­უ­კე­თე­სო რომ ემე­ტე­ბა, ამი­ტო­მაც მოხ­და ის, რაც მოხ­დაო. ვე­რა­ფე­რი ვუთხა­რი. გუ­ლი ამი­ჩუყ­და და მხო­ლოდ და­ვუ­კოც­ნე უკ­ვე ნა­ო­ჭე­ბით და­ფა­რუ­ლი სა­ხე. ამო­ხეთ­ქა დე­დის ცრემ­ლებ­მაც: ვკვდე­ბი და სა­ნამ ეს მოხ­დე­ბა, ჯავრს ნუ გა­მა­ყო­ლებ, ვინ­მე შე­ირ­თეო, მაგ­რამ მის სი­ცოცხ­ლე­ში ეს თხოვ­ნა ვერ შე­ვუს­რუ­ლე, აბა, სად მე­პო­ვა ასე სას­წ­რა­ფოდ ქა­ლი, რო­მე­ლიც კუ­დაბ­ზი­კა ყო­ფი­ლი ნა­თა­ვად­რე­ბის ოჯახ­ში შე­მოს­ვ­ლას და­უ­ფიქ­რებ­ლად გა­დაწყ­ვეტ­და?
დე­და მა­ლე­ვე გარ­და­იც­ვა­ლა. მის­მა სიკ­ვ­დილ­მა მა­მა კი­დევ უფ­რო მე­ტად პირ­ქუ­ში გა­ხა­და. მე მაბ­რა­ლებ­და: ცო­ლი მო­მი­კა­ლი, შენ­ზე დარ­დ­მა გა­და­ი­ყო­ლა. რა გახ­დი ამის­თა­ნა, მშობ­ლე­ბის სიტყ­ვა უკუღ­მა რომ გა­ი­გო­ნე და ვი­ღაც ქალს გა­დაგ­ვა­ყო­ლე, რო­მელ­საც სა­ხე­ლიც არ ახ­სოვს შე­ნიო..."

ძვე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლის კვალ­ში ჩამ­დ­გა­რი
"ხა­ტია _ ეს სა­ხე­ლი წლე­ბის შემ­დეგ, მა­მის­გან რომ გა­ვი­გო­ნე, გუ­ლი უც­ნა­უ­რად ამი­ფო­რი­აქ­და და იმის ნაც­ვ­ლად, რომ მშობ­ლის­თ­ვის უკ­მე­ხად მე­პა­სუ­ხა, უცებ, გა­უ­ზა­რებ­ლად ჩა­ვე­ხუ­ტე და მე­რე გა­რეთ გავ­ვარ­დი. გა­დავ­წყ­ვი­ტე, მის შე­სა­ხებ გა­მე­გო, რო­გორ ცხოვ­რობ­და, სად იყო და...
უც­ნა­უ­რა­დაა კა­ცის გო­ნე­ბა მოწყო­ბი­ლი. ისე­თი რა­მის გა­კე­თე­ბა გან­ვიზ­რა­ხე, რა­საც ჭკუ­ა­თამ­ყო­ფე­ლი ვერ გა­ბე­დავს. მო­მინ­და, ვა­ჭა­რი კა­ცის­თ­ვის ცო­ლი წა­მერ­თ­მია მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა. მინ­დო­და, წლე­ბის შემ­დეგ მა­ინც მე­მოქ­მე­და ვაჟ­კა­ცუ­რად და ხა­ტია ჩე­მად გა­მე­ხა­და. ამ მიზ­ნით და­ვიწყე მი­სი ძებ­ნა. მე­ზობ­ლე­ბი მო­ვი­ნა­ხუ­ლე, თი­თო­ე­ულს უამ­რა­ვი კითხ­ვა და­ვა­ყა­რე: ოჯახ­ზე, შვი­ლებ­ზე, მე­რე მე­ზობ­ლებ­ზეც და თი­თო­ე­ულს რა­ღაც ინ­ფორ­მა­ცია მა­ინც დავ­ცინ­ც­ლე საყ­ვა­რელ ქალ­ზე. არ მინ­დო­და, ვინ­მეს­თ­ვის ერ­თ­ბა­შად და­მეს­ვა კითხ­ვე­ბი ხა­ტი­ა­ზე, რომ ვინ­მეს რა­ი­მე არ ეყ­ნო­სა. მოკ­ლედ, ინ­ფორ­მა­ცი­ე­ბი რომ შევ­კ­რი­ბე და დავ­ფიქ­რ­დი, შე­მე­შინ­და: გა­მომ­ყ­ვე­ბა კი? უკ­ვე ორი შვი­ლი ჰყო­ლია და იქ­ნებ, აღარც ვუყ­ვარ­ვარ-მეთ­ქი? მა­ინც გა­დავ­წყ­ვი­ტე, აუცი­ლებ­ლად მე­ნა­ხა და მე­ო­რე დღეს მი­სი ქმრის სახლს მი­ვა­დე­ქი..."
გაგრძელება შემდეგ ნომერში

P.s. "გზა" გაძ­ლევთ შანსს, თქვენც გახ­დეთ ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი! თუ ფიქ­რობთ, რომ სხვე­ბის­გან რა­ი­მე­თი გა­მო­ირ­ჩე­ვით ან სა­კუ­თა­რი სა­ინ­ტე­რე­სო თავ­გა­და­სავ­ლის მო­ყო­ლა გსურთ, თუ სურ­ვი­ლი გაქვთ ვინ­მეს სიყ­ვა­რულ­ში გა­მო­უტყ­დეთ ან სუ­ლაც, სო­ცი­ა­ლურ პრობ­ლე­მებ­ზე სა­კუ­თა­რი აზ­რი და­ა­ფიქ­სი­როთ, მა­შინ მოგ­ვ­წე­რეთ ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მერ­ზე: 5(58) 25.60.81 ან მე­ილ­ზე: lika.qajaia@gmail.com

ლი­კა ქა­ჯაია