კა­ცი, რო­მე­ლიც თავს ახა­ლი თა­ო­ბის მონ­ტე კრის­ტოს უწოდებს

"ჩე­მი ცხოვ­რე­ბა იმ უნა­პი­რო ზღვას ჰგავს, რომ­ლის ტალ­ღე­ბი გაშ­მა­გე­ბით იბ­რ­ძ­ვი­ან ხოლ­მე გე­მე­ბის და­სა­ღუ­პა­ვად და ხა­ნაც, ნა­ზად ელო­ლი­ა­ვე­ბი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან შექ­მ­ნილ სა­ოც­რე­ბას. არ და­ვა­კონ­კ­რე­ტებ, რა პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნი ვარ, უბ­რა­ლოდ მინ­და, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ზე გი­ამ­ბოთ და თუ შე­მო­მეხ­მი­ა­ნე­ბით, მად­ლი­ე­რი დაგ­რ­ჩე­ბით. პა­ტი­ვის­ცე­მით, ახა­ლი თა­ო­ბის მონ­ტე კრის­ტო", _ ამ წე­რი­ლის ავ­ტო­რის რე­ა­ლუ­რი სა­ხე­ლი არც მე ვი­ცი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მას შევ­ხ­ვ­დი და ვი­სა­უბ­რეთ კი­დეც. სა­შუ­ა­ლო ასა­კის მა­მა­კაც­მა სცა­და, თა­ვი­სი სა­ინ­ტე­რე­სო თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი ისე მო­ეთხ­რო ჩემ­თ­ვის, რომ სა­კუ­თა­რი თა­ვი და რე­ა­ლუ­რი პრო­ფე­სია არ "გა­ე­ყი­და". თუმ­ცა, ამ ყვე­ლაფ­რის ასე სა­გულ­და­გუ­ლოდ შე­ნიღ­ბ­ვა რის­თ­ვის იყო სა­ჭი­რო, ვე­რაფ­რით მივ­ხ­ვ­დი და ბო­ლოს და­ვას­კ­ვე­ნი, ეტყო­ბა უნ­და, რომ მი­სი წე­რი­ლი ბევ­რ­მა ადა­მი­ან­მა წა­ი­კითხოს და ფიქ­რობს, რაც უფ­რო იდუ­მა­ლია ავ­ტო­რი, მით მე­ტად სა­ინ­ტე­რე­სოა იგი...



დასაწყისი იხ. "გზა" #33
ჩვენ­მა ე.წ. მონ­ტე კრის­ტომ გვი­ამ­ბო, რომ მის მშობ­ლებს გა­მო­ყო­ლი­ლი ჰქონ­დათ თა­ვა­დაზ­ნა­უ­რუ­ლი კუ­დაბ­ზი­კო­ბა და ამის გა­მო და­ა­კარ­გ­ვი­ნეს საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი _ ხა­ტია. ში­ნი­დან გაქ­ცე­უ­ლი, ჯერ რუ­სეთ­ში ჩა­ვი­და, სა­ბო­ლო­ოდ კი ად­გი­ლი სო­ხუმ­ში და­იმ­კ­ვიდ­რა. იქ მის­დი­ო­და მშობ­ლე­ბის­გან წე­რი­ლე­ბი, ზოგ­ჯერ კითხუ­ლობ­და, ზოგ­ჯერ ურ­ნა­ში ისე მო­ის­რო­და, არც კი ხსნი­და. ბო­ლოს, სიკ­ვ­დი­ლის პი­რას მყო­ფი დე­დის თხოვ­ნამ გუ­ლი მო­ულ­ბო და მის სა­ნა­ხა­ვად სო­ფელ­ში ჩა­ვი­და. დე­და გარ­და­ეც­ვა­ლა...
მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ხა­ტია ბო­ლოს უამ­რა­ვი წლის წინ ჰყავ­და ნა­ნა­ხი და იცო­და, რომ ის გათხო­ვი­ლი იყო და შვი­ლე­ბიც ჰყავ­და, მა­ინც გა­დაწყ­ვი­ტა მი­სი მო­ნა­ხუ­ლე­ბა, მი­სა­მარ­თი კი მე­ზობ­ლე­ბის­გან გა­ი­გო:
"...სა­რეცხს ჰფენ­და ქა­ლი, რო­მე­ლიც თით­ქოს მეც­ნო, მაგ­რამ ვერ მივ­ხ­ვ­დი, ხა­ტია თუ იყო და ვკითხე: უკაც­რა­ვად, ქალ­ბა­ტო­ნი ხა­ტია აქ ცხოვ­რობს-მეთ­ქი? თოკს ხე­ლი უშ­ვა, გაკ­ვირ­ვე­ბულ­მა დიდ­ხანს მათ­ვა­ლი­ე­რა და ბო­ლოს, მი­სუს­ტე­ბუ­ლი ხმით მკითხა: შენ აქ რა გინ­დაო?
ხელ­ში დიდ­ხანს აწ­ვა­ლა კარ­გად გა­წუ­რუ­ლი, ბავ­შ­ვის მა­ი­სუ­რი. თვა­ლებს ორი­ვეს გვიწ­ვავ­და ცრემ­ლე­ბი. ბო­ლოს მო­ი­ფიქ­რა და სკა­მი გა­მო­ა­ტა­ნი­ნა სტუმ­რის­თ­ვის შვილს, რო­მელ­საც ჩე­მი თა­ვი ასე წა­რუდ­გი­ნა: ჩე­მი ბავ­შ­ვო­ბის მე­გო­ბა­რია, რო­მე­ლიც წლე­ბია, არ მი­ნა­ხავ­სო. ბიჭ­მა ლა­მა­ზად გა­მი­ღი­მა _ ისე, რო­გორც დე­და­მი­სი იღი­მო­და ახალ­გაზ­რ­დო­ბა­ში, ახ­ლა კი კბი­ლე­ბი უც­ნა­უ­რად დაჰ­ბ­რე­ცო­და...
ხა­ტი­ას ხე­ლებ­ში მი­ვა­ჩერ­დი და გა­ე­ცი­ნა, _ გე­გო­ნა, ჩე­მი შვი­ლე­ბი პა­ტა­რე­ბი იქ­ნე­ბოდ­ნენ, არა? წლე­ბი გა­ვი­და და შენ კი­დევ გგო­ნია, რომ ბავ­შ­ვი ხარ, არ შეც­ვ­ლილ­ხარ, მე კი უკ­ვე ბე­ბია გავ­ხ­დი, 3 თვის თეკ­ლა გვყავ­სო. გაქ­ცე­ვა მო­მინ­და. რო­გორ, ხა­ტია ბე­ბია გამ­ხ­და­რა, მე კი პა­ტა­რა ბი­ჭი­ვით, მი­სი მო­ტა­ცე­ბა მინ­დო­და! ხა­ტია ლა­პა­რა­კობ­და, რა­ღა­ცებს მე­კითხე­ბო­და, ჩე­მი ამ­ბე­ბის გა­გე­ბა სურ­და, მე კი გაქ­ცე­ვის სურ­ვი­ლით შეპყ­რო­ბი­ლი, თით­ქოს მო­ჯა­დო­ე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და ძლივს ვლუღ­ლუ­ღებ­დი. მის­მა შვილ­მა შინ შე­მი­პა­ტი­ჟა, ყე­ლი გა­ვის­ვე­ლო­თო, მაგ­რამ უარი ვუთხა­რი, _ მე­ჩქარ­ქე­ბა-მეთ­ქი და ფე­ხე­ბა­რე­უ­ლი გა­მო­ვე­დი მა­თი სახ­ლი­დან..."

შეც­ვ­ლი­ლი უმა­რი­ლო ცხოვ­რე­ბა
"გუ­ლი ისე მქონ­და დამ­ძი­მე­ბუ­ლი, რო­გორც არას­დ­როს. ძა­ლი­ან დაგ­ვი­ა­ნე­ბუ­ლი იყო მას­ზე ფიქ­რი. გა­დავ­წყ­ვი­ტე, თა­ვი და­მე­სა­ჯა, მაგ­რამ რო­გორ, ვერ ვხვდე­ბო­დი. ვდარ­დობ­დი, რა­ტომ ად­რე ვერ მო­ვი­ფიქ­რე მი­სი მო­ტა­ცე­ბა? რო­ცა გა­ვი­გე, რომ ათხო­ვებ­დ­ნენ, რა­ტომ მა­შინ არ ვცა­დე საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის დაბ­რუ­ნე­ბა-მეთ­ქი? ძა­ლი­ან სუს­ტი აღ­მოვ­ჩ­ნ­დი, ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი წი­ნა­აღ­მ­დე­გო­ბის გა­და­ლახ­ვის უნა­რი მოჩ­ლუნ­გე­ბუ­ლი მქონ­და მშობ­ლე­ბის ნე­ბი­ე­რას, ახ­ლა კი, რო­ცა და­მო­უ­კი­დებ­ლად გა­ვიდ­გი ფეს­ვე­ბი, მო­მინ­და, სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თ­ვის რა­ღაც ღი­რე­ბუ­ლი გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, მაგ­რამ ძა­ლი­ან დაგ­ვი­ა­ნე­ბუ­ლი აღ­მოჩ­ნ­და...
გა­დავ­წყ­ვი­ტე, ცო­ლი შე­მერ­თო...

უსიყ­ვა­რუ­ლო ქორ­წი­ნე­ბა
"სო­ხუმ­ში დაბ­რუ­ნე­ბულ­მა, იმ ქალს ვთხო­ვე ჩემ­ზე ეფიქ­რა, რო­მელ­საც ვი­ცო­დი, რომ ძა­ლი­ან მოვ­წონ­დი, მე კი მის მი­მართ ვე­რა­ფერს ვგრძნობ­დი _ ეს იყო თა­ვის დას­ჯის მე­თო­დი. ვფიქ­რობ­დი, რომ მხო­ლოდ უსიყ­ვა­რუ­ლოდ ცხოვ­რე­ბა თუ გან­მ­წ­მენ­დ­და ყვე­ლა­ნა­ი­რი ცოდ­ვის­გან. მე ვერ მი­ვა­ნი­ჭე ვე­რა­ვის ბედ­ნი­ე­რე­ბა და ამას ახ­ლა მა­ინც გა­ვა­კე­თებ-მეთ­ქი.
ძნე­ლია, რო­ცა ოჯახს უსიყ­ვა­რუ­ლოდ ქმნი. თავს ძა­ლას ვა­ტან­დი და მეტყო­ბო­და კი­დეც ეს ყვე­ლა­ფე­რი. სუ­ლის მდგო­მა­რე­ო­ბა ადა­მი­ა­ნის გა­რეგ­ნო­ბა­ზე სარ­კე­სა­ვით აისა­ხე­ბა ხოლ­მე. თუმ­ცა, ჩე­მი ცო­ლი ამას არ იმ­ჩ­ნევ­და. ალ­ბათ, თავს ინუ­გე­შებ­და, დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი და­ლაგ­დე­ბაო. მე­რე აღ­მოჩ­ნ­და, რომ და­ფეხ­მ­ძიმ­და და გო­გო­ნა გა­მი­ჩი­ნა, რო­მელ­მაც ცხოვ­რე­ბის­კენ მო­მაბ­რუ­ნა და სა­ოც­რე­ბა მოხ­და: ცო­ლის მი­მართ სიმ­პა­თია გა­მიჩ­ნ­და. მად­ლი­ე­რი ვი­ყა­ვი მი­სი, ასე­თი პა­ტა­რა მარ­გა­ლი­ტი რომ მა­ჩუ­ქა და... დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში, მარ­თ­ლა შე­მიყ­ვარ­და ქა­ლი, რო­მე­ლიც მოთ­მი­ნე­ბით იტან­და ჩემს დუდღუნს, უხა­სი­ა­თო­ბას, ურ­ჩო­ბას, სი­უ­ხე­შეს...
ჩემ­მა გო­გო­ნამ მა­მას­თა­ნაც კი შე­მა­რი­გა. ზაფხუ­ლო­ბით, მას­თან ჩა­დი­ოდა ჩე­მი ცოლ-შვი­ლი. მარ­თა­ლია, არც ჩემს მე­ო­რე ნა­ხე­ვარს ჰქონ­და თა­ვა­დუ­რი გვა­რი და ფეს­ვე­ბი, მაგ­რამ სი­ბე­რე­ში მა­მა­მაც და­ი­ვიწყა თა­ვი­სი წარ­მო­მავ­ლო­ბა და შვი­ლიშ­ვი­ლით ხელ­ში ქა­ლი რომ მი­ად­გა მის ჭიშ­კარს, ბედ­ნი­ერ­მა, ხე­ლე­ბიც კი და­უ­კოც­ნა გო­გოს, რო­მე­ლიც ოდეს­ღაც შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო, მი­სი მო­ახ­ლე ყო­ფი­ლი­ყო, რო­მელ­საც გომ­ბი­ოს და­უ­ძა­ხებ­და და და­უ­ცაცხა­ნებ­და. მად­ლო­ბა ღმერთს, ეს სუ­ლე­ლუ­რი თა­ვა­დაზ­ნა­უ­რო­ბა გა­და­შენ­და. ვფიქ­რობ, ამ ფეს­ვებ­მა და­მინ­გ­რია პირ­ვე­ლი ცხოვ­რე­ბა, ახ­ლა კი მე­ო­რე ცხოვ­რე­ბა მაქვს, რომ­ლის კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, მაგ­რამ პირ­ველს მა­ინც ვერ ვი­ვიწყებ..."

გაქ­ცე­ვა სო­ხუ­მი­დან
"მე­რე იყო ისევ მძი­მე წლე­ბი ჩვენს ცხოვ­რე­ბა­ში. სო­ხუ­მი­დან, სხვე­ბის მსგავ­სად, გა­მოქ­ცე­ვა მოგ­ვიხ­და და ვი­კად­რე სო­ფელ­ში დაბ­რუ­ნე­ბა. ახ­ლა იქ ვცხოვ­რობ, შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბიც მყავს და არ მას­ვე­ნებს გი­ჟუ­რი ფიქ­რე­ბი, ხში­რად ხა­ტი­ას სახ­ლ­თან ავივ­ლი ხოლ­მე, თვა­ლი რომ მოვ­კ­რა. და­მი­ნა­ხავს თუ არა, ჩა­ვარ­დ­ნი­ლი ლო­ყე­ბი ისევ აუვარ­დის­ფ­რ­დე­ბა და თვალს მო­მა­რი­დებს, მე კი ვცდი­ლობ, ყვე­ლა მი­სი ნა­ო­ჭი და­ვი­ზე­პი­რო. ბე­ბერ­საც კი შე­მიძ­ლია, სა­ა­თო­ბით ვუც­ქი­რო, მე­რე კი დღე­ე­ბი მას­ზე ფიქ­რ­ში, ძა­ლი­ან სწრა­ფად გა­დის...
ჩე­მი ცო­ლი ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნია. ისიც მიყ­ვარს, მაგ­რამ ჩე­მე­ბუ­რად. პა­ტივს ვცემ, რო­გორც შე­მიძ­ლია და მერ­წ­მუ­ნეთ, მის­თ­ვის არას­დ­როს მი­მი­ყე­ნე­ბია ტკი­ვი­ლი. ჩე­მი გო­გო­ნა კი ჩე­მი თვა­ლის სი­ნათ­ლეა, მი­სი შვი­ლე­ბი _ ის მო­მა­ვა­ლია, რო­მე­ლიც ბრჭყვი­ა­ლებს და ძა­ლი­ან მინ­და, და­მო­უ­კი­დებ­ლად შეძ­ლონ ყვე­ლა მიზ­ნის მიღ­წე­ვა. დე­და­მი­სი კი გა­ვაფ­რ­თხი­ლე, არას­დ­როს, არას­დ­როს ჩა­ე­რი­ოს შვი­ლე­ბის ცხოვ­რე­ბა­ში უხე­შად და მე­რე ჩემ შე­სა­ხებ მშრა­ლად ვუ­ამ­ბე..."

და­ბო­ლოს...
"ამ ამ­ბის მო­ყო­ლა თქვენ­თ­ვის რა­ტომ გა­დავ­წყ­ვი­ტე? იცით, მოვ­დი­ო­დი, რომ პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი "გა­მე­მათ­რა­ხე­ბი­ნა" და უცებ, რო­ცა კითხ­ვა და­მის­ვით, პი­რად­ზე გინ­დათ სა­უ­ბა­რი თუ სხვა თე­მა­ზეო? _ გუ­ლახ­დი­ლო­ბის გუ­ნე­ბა­ზე დავ­დე­ქი. იმე­დია, ჩემს ნა­ლა­პა­რა­კევს დი­დად არ შეც­ვ­ლით, არ და­ა­მა­ხინ­ჯებთ. არ მინ­და, იმ ადა­მი­ა­ნებ­მა, რომ­ლებ­საც ჩე­მი ცხოვ­რე­ბა ეც­ნო­ბათ, ჩემ­ზე იფიქ­რონ ის, რაც არ არის. არ მინ­და, ჩემ­მა ცოლ­მა იფიქ­როს, რომ ხა­ტია მას­ზე მე­ტად მიყ­ვარს, ახ­ლაც კი _ უბ­რა­ლოდ, ის წარ­სუ­ლია, მეო­რე ნა­ხე­ვა­რი _ ახ­ლან­დე­ლი ცხოვ­რე­ბაა. ხა­ტი­ამ კი ნამ­დ­ვი­ლად მინ­და იცო­დეს, რომ არას­დ­როს დამ­ვიწყე­ბია და ისიც მინ­და იცო­დეს, რომ სი­ბე­რე­ში, მაგ­რამ მა­ინც გა­დავ­წყ­ვი­ტე მი­სი მო­ტა­ცე­ბა. ეს გი­ჟუ­რი იდეა ჩე­მი ახალ­გაზ­რ­დუ­ლი სუ­ლის გა­მო­ძა­ხი­ლი იყო და მად­ლო­ბა ღმერთს, არ გავ­რის­კე, თო­რემ კაც­მა არ იცის, ახ­ლა ცოცხ­ლე­ბი ვიქ­ნე­ბო­დით თუ არა..."
P.s. "გზა" გაძ­ლევთ შანსს, თქვენც გახ­დეთ ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი! თუ ფიქ­რობთ, რომ სხვე­ბის­გან რა­ი­მე­თი გა­მო­ირ­ჩე­ვით ან სა­კუ­თა­რი სა­ინ­ტე­რე­სო თავ­გა­და­სავ­ლის მო­ყო­ლა გსურთ, თუ სურ­ვი­ლი გაქვთ ვინ­მეს სიყ­ვა­რულ­ში გა­მო­უტყ­დეთ ან სუ­ლაც, სო­ცი­ა­ლურ პრობ­ლე­მებ­ზე სა­კუ­თა­რი აზ­რი და­ა­ფიქ­სი­როთ, მა­შინ მოგ­ვ­წე­რეთ ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მერ­ზე: 5(58) 25.60.81 ან მე­ილ­ზე: lika.qajaia@gmail.com

ლი­კა ქა­ჯაია