"გერმანელებმაც დაგვიხოცეს მშობლები და ბებია-ბაბუები, მაგრამ ბეთჰოვენი და ბახი აღარ დავუკრათ?.." - გზაპრესი

"გერმანელებმაც დაგვიხოცეს მშობლები და ბებია-ბაბუები, მაგრამ ბეთჰოვენი და ბახი აღარ დავუკრათ?.."

"დიდების შოუს" მონაწილეები - გურამ ალავერდაშვილი და ციცინო თხინვალელი ქუჩის მუსიკოსები არიან: ბატონი გურამი საქსოფონზე უკრავს, ქალბატონი ციცინო კი აკორდეონზე. მათი დუეტი "ციგური" დიდი პოპულარობით სარგებლობს მსმენელებში, რაც მეტ სტიმულსა და შემართებას აძლევს ორივეს.

გურამ ალავერდაშვილი:

- დავიბადე თბილისში 1940 წლის 2 მაისს. ოჯახში მუსიკოსი არავინ მყოლია, დედა მოყვარული იყო, დებ იშხნელებთან მეგობრობდა და თვითონაც უკრავდა გიტარაზე. ვორონცოვზე, ჩვენთან ახლოს ცხოვრობდა იშხნელების ერთ-ერთი და; მისი ქალიშვილი - ლილი დეისაძე, მანანა მენაბდეს დედა და მე ერთხანს ერთად ვმსახურობდით. დედამ მეც მასწავლა გიტარაზე დაკვრა. მუსიკალურ სკოლაში დავდიოდი ვიოლონჩელოზე, მაგრამ 4 კლასი ვიარე და გამოვედი, რადგან ბიჭები დამცინოდნენ, ეს კი ჩემზე მოქმედებდა. 15 წლის რომ გავხდი, კლარნეტზე დაკვრის სწავლა მოვინდომე, მუსიკალურ ტექნიკუმში შევედი და საორკესტრო განყოფილება დავამთავრე. 50-იანი წლების დასაწყისში, მაშინ, როცა მაგნიტოფონი ჯერ კიდევ იშვიათობა იყო, მე მქონდა და ხშირად ვუსმენდი ჯაზს. მუსიკის გარეშე მიჭირს, ის ყოველთვის მეხმარება და საოცარ შვებას მაძლევს.

- შემდეგ როგორ წარიმართა თქვენი ცხოვრება?

- 23-ე სკოლაში ვსწავლობდი და მე-8 კლასის შემდეგ, ბიძაჩემის რჩევით, მშობლებმა საავიაციო ტექნიკუმში შემიყვანეს, იქვე, უზნაძის ქუჩაზე. პარალელურად მუსიკალურში ვსწავლობდი და ორივეგან სტიპენდიას - 600 მანეთს ვიღებდი. შემდეგ ვმუშაობდი ქარხნებში, წარმოებაში ტექნოლოგად, კონსტრუქტორად, განყოფილების უფროსად, დირექტორის მოადგილედ, წარმოების უფროსად... რადიოქარხანაში 19 წლისამ ტექნოლოგად დავიწყე მუშაობა. მაშინ ყველა საწარმოში შემოქმედებითი ანსამბლი იქმნებოდა. რადიოქარხნის საესტრადო კვინტეტს, რომლის წევრიც გავხდი, გელა ჩარკვიანი ხელმძღვანელობდა. ჩარკვიანის შემდეგ ხელმძღვანელად დანიშნეს ჩემი ბიძაშვილი, ნოდარი მდინარაძე, რომელმაც ორკესტრი ჩამოაყალიბა და იქ ვუკრავდი. კარგი დრო იყო, მთელი საბჭოთა კავშირი შემოვიარეთ იმ წლებში. ღონისძიებებზე გამოვდიოდი. ნონა გაფრინდაშვილი ჩემპიონი რომ გახდა, ამის აღსანიშნავად გამართულ საღამოზეც ჩვენ დავუკარით.

- სამხედრო წოდება გაქვთ - ვიცე-პოლკოვნიკი ბრძანდებით.

- გლდანის რადიოქარხანაში მუშაობისას საველე შტაბებს ვამზადებდით, ბელარუსიდან ჩამოგვყვავდა დიდი სატვირთო მანქანები, ვაწყობდით და ვგზავნიდით ავღანეთში, ასევე სხვა სამხედრო ტექნიკას. მაშინ მივიღე ეს წოდებაც. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, 1994 წელს თავდაცვის სამინისტროს ორკესტრში დავიწყე სამსახური, პრეზიდენტებს, სხვა ქვეყნის დელეგაციებს ვხვდებოდით. ისე გავიწაფე, რომ 7 მარში თვითონაც დავწერე, მაგრამ უკრაინელი დირიჟორი კრიჭაში მედგა. გიჟდებოდა, ინჟინერი კაცი მარშებს როგორ წერსო, და მისი "წყალობით", ისე გამათავისუფლეს სამსახურიდან, არც ერთი ჩემი მარში არ აჟღერებულა, არადა, გაორკესტრებული მქონდა. დღემდე შენახული მაქვს. სხვათა შორის, დავწერე ტრიუმფალური მარში, რომლის შესრულებასაც მაშინ ვგეგმავდი, როცა სოხუმში შევიდოდით...

- ოჯახის შესახებ მითხარით - ვინ გყავთ, ვისთან ერთად ცხოვრობთ?

- 22 წლისა დავოჯახდი. პოლონელი ქალი მყავდა ცოლად. რამდენიმე წელია, რაც გარდაიცვალა. სიყვარულით დავქორწინდი, მაგრამ ჩემი მშობლები წინააღმდეგი იყვნენ, - არ შეგვეფერება მათი ოჯახიო. ამიტომ გამომაგდეს სახლიდან და ქირით ვცხოვრობდი სადღაც პატარა სარდაფში. მხოლოდ მაშინ შემირიგდნენ, როცა პირველი შვილი გაგვიჩნდა. ქალ-ვაჟი მყავს. ამჟამად მარტო ვცხოვრობ, ჩემი ძმის სიმამრმა დამითმო პატარა ფართობი. ასეთი ყოფილა ცხოვრება, მოულოდნელობებით სავსე... ქალიშვილი დაოჯახებულია და ამერიკაშია, კარგი მეუღლე ჰყავს. მეც წამიყვანეს და დამათვალიერებინეს ეს საოცარი ქვეყანა, 7 შტატი მოვიარეთ. მისი ქალიშვილი 18 წელი მე და ჩემმა მეუღლემ ვზარდეთ, მერე ისიც ამერიკაში წავიდა, გათხოვდა და ახლა უკვე შვილთაშვილებიც მყავს.

- ამერიკული შთაბეჭდილებები როგორი იყო, მოგეწონათ იქაურობა?

- იქ არის ერთი ქუჩა, სადაც მუსიკოსები უკრავენ, მღერიან. ერთ საათში 640 დოლარი ავიღე და იქ მოგროვებული ფულით აქ რემონტი გავაკეთე. თვალში საცემია დისციპლინა, ის, თუ როგორ ემორჩილება ხალხი კანონებს. იქ ვერ ნახავ, წითელზე ფეხით მოსიარულემ გადაირბინოს ან მანქანებმა ერთმანეთს გადაუსწრონ და საავარიო სიტუაცია შექმნან. ვერსად ნახავ სიბინძურეს, კრიალებს ყველაფერი. ყველა ეზოს ამშვენებს ყვავილები, მაღაზიებსაც კი. დაღონებულს თუ დაგინახავენ, წუხდებიან: იცით, ქუჩაში რამდენ ადამიანს გავუჩერებივარ და უკითხავს, დახმარება ხომ არ გინდათო? საქართველოში ნაკლებად ხდება, გაგიღიმონ, ყველა ჩაფიქრებული და დეპრესიულია. კი არ ვკილავ ვინმეს, უბრალოდ, დღევანდელი ცხოვრება ისეთია, ყველას ბევრი საფიქრალი აქვს.

- ქუჩაში დაკვრა როდის დაიწყეთ?

- ეს იყო 1992-93 წლებში, როდესაც მატერიალურად გამიჭირდა. თავდაპირველად ეს იყო მიზეზი და მიზანი ქუჩის მუსიკოსობისა, მაგრამ მალე მივხვდი, რამხელა სიამოვნებას მანიჭებდა. ვუკრავ ჩემი ქალაქისთვის, ხალხისთვის და ეს ძალიან მახარებს. ერთხელ "კათარზისშიც" კი მიმიწვიეს, მათთვისაც დავუკარი... მიხარია, რომ მყავს ჩემი მსმენელი, მცნობენ, ღიმილით მხვდებიან, პატივისცემას გამოხატავენ. თუ რამდენიმე დღე არ გამოვჩნდი, ამბავს კითხულობენ, რატომ არ ჩანდი, ხომ არაფერი გაწუხებსო? მოკლედ, პოპულარული ვარ (იცინის). ზოგი მოდის და გვიბოდიშებს, - ვაიმე, ფული არ მაქვსო. - არა უშავს, მე მსმენელი რომ მყავს, ეგ უფრო მახარებს, ვიდრე ფული-მეთქი, ვეუბნები მათ. ზოგჯერ ერთი თეთრიც კი ჩაუგდიათ ქისაში, ასეც ხდება ხოლმე. ერთხელ ანთებული სიგარეტი ჩამიგდეს ინსტრუმენტში - ასეთი შეურაცხმყოფელი მომენტებიც არის. მახსოვს, ერთ საღამოს მე და ციცინომ "კატიუშა" დავუკარით და ისე გვაგინა ვიღაცამ, - რუსებმა ხალხი დაგვიხოცეს და თქვენ რუსულ სიმღერებს რატომ ასრულებთო?!. - გერმანელებმაც დაგვიხოცეს მშობლები და ბებია-ბაბუები, მაგრამ ბეთჰოვენი და ბახი აღარ დავუკრათ-მეთქი?!. გააგებინე ახლა ასეთს, რომ ხელოვნება არაფერ კავშირში არ არის პოლიტიკასთან.

- საუბრის დასასრულს მითხარით, რაზე გწყდებათ გული, რას უსურვებდით ჩვენს ქვეყანას?

- გული მწყდება, რომ კარგად არ ვისწავლე, რომ დრო მაქსიმალურად არ გამოვიყენე, რადგან ზარმაცი ვიყავი. ყველა ნიჭიერი კაცი ზარმაცია, ჰგონია, იოლად მიაღწევს ყველაფერს, მაგრამ ასე არ არის. დღეს ძალიან გვაკლია ერთობა, ზრდილობა, ერთმანეთის მიმართ მოწიწება, ქვეყნის სიყვარული. სამშობლოს მარტო სადღეგრძელოში კი არ უნდა ვუმტკიცებდეთ სიყვარულს, რა გააკეთე შენი ქვეყნისთვის - ეს არის მთავარი. ტრადიცია, შენი ისტორია არ უნდა დაივიწყო. თუ არ იცი, ვინ ხარ და საიდან მოდიხარ, შენს ქვეყანას როგორ მოუტან სარგებელს?!.

GzaPress

ციცინო თხინვალელი:

- დავიბადე თბილისში, ბავშვობაში ვცხოვრობდი საბურთალოზე, დოლიძის ქუჩაზე, სადაც, სხვათა შორის, ბატონ გურამსაც უცხოვრია ადრე. სკოლის დამთავრების შემდეგ სწავლა გავაგრძელე მუსიკალურში, ფორტეპიანოს განხრით. ვმუშაობდი გლდანის 209-ე საჯარო სკოლის მუსიკალურ სტუდიაში ფორტეპიანოს პედაგოგად, მქონდა სოლფეჯიოსა და მუსლიტერატურის საათებიც. პარალელურად შეთავსებით ვმუშაობდი სოფელ გლდანის საბავშვო ბაგა-ბაღში მუსიკის მასწავლებლად. პედაგოგად მუშაობის 25 წლის უწყვეტი სტაჟი მაქვს, მიღებული მაქვს უამრავი ქების სიგელი და ჯილდო. ზაფხულობით ბანაკებშიც მიგვყავდა ბავშვები. ის წლები კარგად მახსენდება, ძალიან საინტერესო, საპასუხისმგებლო და ამავე დროს, სახალისო სამსახური მქონდა.

- ოჯახის შესახებ მომიყევით.

- ჩემი უფროსი ქალიშვილი, ირმა აბუაშვილი, ფაქტობრივად, პიონერთა ბანაკებში გავზარდე: რომ მივდიოდი, ისიც თან მიმყავდა. აკორდეონი მეკიდა და ლაშქრობაში კლდეებზე ისე ავდიოდი. ახლა სმენადაქვეითებული ვარ, იმდენი ნერვიულობა გადავიტანე ცხოვრებაში... მხოლოდ მუსიკა მესმის კარგად, რაც უნდა დაბალ ხმაზე იყოს. მეუღლე ძალიან ადრე დამეღუპა - 34 წლისა. მე 33-ის ვიყავი მაშინ. მეორე გოგონა 2 წლის დამრჩა. მარტოს მიხდებოდა ორი ობლის გაზრდა. იძულებული გავხდი, მეუღლის სახლ-კარი, რომელიც ჩემთვის ძალიან ძვირფასი იყო, გამეყიდა და სხვა, უფრო პატარა ბინა მეყიდა. უფროსი შვილი თეატრალური ინსტიტუტის სტუდენტი იყო, შვილებს ბევრი რამ სჭირდებოდათ, მე კი სამსახური აღარ მქონდა. ამიტომ გავყიდე კერძო ბინა. ამჟამად ჩემი მეორე ქალიშვილი იტალიაშია, მისი ორი ვაჟი კი ჩემთან იზრდება. 5 წელია, დედა არ უნახავთ, მამაც გარდაეცვალათ. უფროსი უკვე სტუდენტია, უმცროსი - აბიტურიენტი. ორივენი მუსიკოსები არიან, ორკესტრშიც უკრავდნენ. ალბათ საბოლოოდ ბიჭებიც იტალიაში დედასთან წავლენ, მე კი აქ დავრჩები, რადგან ქმარ-შვილის საფლავს ვერ მივატოვებ...

- თქვენ და ბატონმა გურამმა სად გაიცანით ერთმანეთი?

- ერთმანეთი "კათარზისში" გავიცანით. მოწვეულები იყვნენ მუსიკოს-შემსრულებლები და მოყვარულები საახალწლო კარნავალისთვის, 2015 წელს. აი, მაშინ გავარკვიეთ, რომ თურმე ერთ ქუჩაზე გვიცხოვრია და ერთ მუსიკალურშიც გვისწავლია, ოღონდ - სხვადასხვა დროს. "კათარზისში" 15 წლის განმავლობაში საქველმოქმედო მუშაობას ვეწეოდი, გუნდის აკომპანიატორი ვიყავი, ასევე, "ნოსტალგიის თეატრის" სპექტაკლებსაც ვაფორმებდი მუსიკალურად. ბატონ გურამს ვუთხარი, რომ აკორდეონზეც ვუკრავდი ბავშვობიდან. გაუხარდა, - მე საქსოფონზე ვუკრავ და მოდი, ერთად ვცადოთო. დავთანხმდი, დავიწყეთ რეპეტიციები და ასე ჩაეყარა საფუძველი ჩვენს დუეტს "ციგური". ამ წლებში დიდი პრობლემა მქონდა ქუჩაში დაკვრასთან დაკავშირებით, რადგან ჩემი უფროსი ქალიშვილი, ირმა გარდაიცვალა და ძაძები მეცვა. მუსიკამ და ბატონმა გურამმა ესეც გადამატანინეს... ძალიან მოუხდა ერთმანეთს საქსოფონი და აკორდეონი, ხალხსაც ძალიან მოსწონს, რაც კიდევ უფრო გვახალისებს და მეტ სტიმულს გვაძლევს.

ნინო ჯავახიშვილი