sheabi.ge პარალელურ სამყაროში (XXIX-XXX ნაწილი)
გაოგნებულმა დავხედე ტელეფონს და ვერაფრით მივხვდი, რას ნიშნავდა ეს ზარი. წამიერი შეყოვნების შემდეგ, სასწრაფოდ ავკრიბე ზურას ნომერი, მაგრამ ოპერატორის "უსიცოცხლო" ხმამ მაუწყა, რომ ის მომსახურების ზონიდან იყო გასული.
- უხ, შენი! - ვთქვი და ტელეფონი მაგიდაზე დავაგდე.
- რა იყო, რა მოხდა? - შეწუხებული ხმით მკითხა ქეთინომ.
- მგონი, ზურას რაღაც პრობლემა აქვს - ვუპასუხე და გონება დავძაბე, მაგრამ თავში არანაირი აზრი არ მომდიოდა. გონებაში მხოლოდ ცალკეული სიტყვები ირეოდა, მათ შეერთებას კი ვერ ვახერხებდი. ის კაცი გამახსენდა, ზურას დილით, ჩემი სამსახურის ეზოში რომ შეხვდა. მართალია, ზურამ ხელი ჩამოართვა და გადაკოცნა კიდეც, მაგრამ მაინც ის რაღაცით არ მომეწონა. ახლა ისიც გამახსენდა, რომ იმ კაცს, ხელში გასაღები ეჭირა. გამოდის, მანქანით იყო მოსული. მაშ, ზურას რატომ გაჰყვა? რგორც იქნა, რაღაც ძაფს ჩავავლე ხელი, მაგრამ აზრის განვითარება შეუძლებელი იყო, რადგან წარმოდგენა არ მქონდა, ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო ის კაცი და რა კავშირი უნდა ჰქონოდა ამ უცნაურ ზართან.
- ნატა, გამაგებინე რა მოხდა? - ფიქრებიდან ჩემი დის ხმამ გამომარკვია.
- არ ვიცი, ქეთო... არ ვიცი... ვიღაცამ ზურას ნომრიდან დარეკა და მთხოვა, რომ არ დაველოდო და არც დავურეკო, - ვთქვი და სწორედ ამ დროს, მობილურმა ისევ დარეკა. იმედმოცემულმა ტელეფონს ხელი ვტაცე, მაგრამ სულ ტყუილად, პაციენტი რეკავდა. ეს ახალგაზრდა ქალი გახლდათ, რომელსაც ქმარიც ჰყავდა და საყვარელიც, მაგრამ ეს 2 კაცი რომ გადაგედნოთ, ერთსაც ვერ მიიღებდით, წესიერს. ამიტომ, არც იყო გასაკვირი, რომ ჩამოყალიბებული ნევროზი ჰქონდა, თან საკმაოდ რთულ ფორმაში. უკვე მესამე წელი იყო, ის ჩემი პაციენტი გახლდათ და სულ პატარა პრობლემაზეც კი, მე მირეკავდა ხოლმე. დღეში შეეძლო, 20-30-ჯერ დაერეკა, ეტირა, ევიშვიშა და რჩევა ეკითხა. თუმცა, ამ რჩევებს არასოდეს ითვალისწინებდა. ახლა მასთან საუბრის თავი არ მქონდა, ამიტომ არც ვუპაუხე. ისიც არ მომეშვა და იმდენჯერ დარეკა, რომ გაღიზიანებულმა ტელეფონი საერთოდ გამოვრთე. ალბათ, ყველას ჰგონია, რომ რადგან ფსიქოლოგი ვარ, მე ჩემი საკუთარი ცხოვრება, პრობლემები არ გამაჩნია და მუდმივად, დღისა თუ ღამის ნებისმიერ დროს, პაეციენტების წუწუნს უნდა ვუსმინო და რჩევები ვარიგო. აბა, მე მკითხონ!.. - სამუშაო საათების შემდეგ, ყველას მკაცრად ავუკრძალავ ჩემთან დარეკვას! - გავიფიქრე და თითქოს გულზე მომეშვა.
- ნინო! ნინოს დავურეკავ! - წამოვიძახე ხმამაღლა, მაგრამ უმალ გამახსენდა, რომ ჩემივე უყურადღებობის გამო, მაშინ მისი ნომერი არ ჩავიწერე. ვიფიქრე, რომ ნებისმიერ წუთს შემეძლო, ზურასთვის მეკითხა. ახლა კი ძალიან ვინანე, რომ ასე წინდაუხედავად მოვიქეცი. ის ფაქტი, რომ უძლური ვიყავი და გამოსავალს ვერ ვპოულობდი, უფრო მაღიზიანებდა.
- სარკეში ჩაიხედე, როგორი შეშლილი სახე გაქვს, - ისევ სცადა ქეთინომ ჩემი ფიქრებიდან გამორკვევა. – აი, ამიტომ გსაყვედურობდი 2 წუთის წინ. ახლა მიხვდი, როგორი პრობლემები შეგექმნება ყოველი ფეხის ნაბიჯზე? რა გინდოდა, რატომ აიწეწე დალაგებული ცხოვრება?
- ქეთი... - მავედრებელი თვალებით შევხედე დას - შენ მაინც ნუ "დამგრუზავ", რა!
- რას ჰქვია, "დაგგრუზავ"? თუ სიმართლეს გეტყვი, "გგრუზავ" და თუ თავზე ხელს გადაგისვამ, მაშინ საყვარელი დაიკო ვარ, არა? არ გინდა, რომ სიმართლეს თვალებში შეხედო? გახსოვს, ბაჩოზე რა ამბავი გადავიტანეთ და ახლა კიდევ, ზურა... გუშინ იცი, ვინ დამირეკა?
- ვინ? - კი ვკითხე, მაგრამ უაზრო თვალებით შევხედე. ჩემი გონება სხვაგან ქროდა.
- თინამ! - ამ სახელში რაღაც მრავალმნიშვნელოვანი ჩააქსოვა.
- ეგ ვინღაა?
- ჩემი ძველი მეზობელი, თინიკო, არ გახსოვს? შენ რომ ბებერი თინეიჯერი შეარქვი.
- ააა... თინა კი არა, თიკა... - გამეღიმა - რაო, თინამ?
- ისევ იმ ამბავთან დაკავშირებით დარეკა... - იდუმალი მზერით მიმანიშნა, რომ რაღაც მნიშვნელოვან საკითხზე დარეკა.
- რომელ საკითხზე, გოგო?
- სარძლოდ რომ მოსწონდი, გახსოვს?
- კი, მაგრამ მაგის "ბაბნიკ" ბიჭს ცოლი ხომ უკვე ჰყავს?
- არა, სადღა ჰყავს ცოლი? - გაუშვა! - ისეთი სახით მითხრა ქეთინომ, რომ ალბათ, ფიქრობდა, სიხარულისგან ჭყლოპინს დავიწყებდი.
- ოჰო! ეგ მერამდენე ცოლი იყო?
- ნუ ხარ ენამწარე, მეორე ცოლი იყო...
- მე "მესამე და სამართალი" ვიქნები? - ვთქვი და გულიანად გავიცინე.
- ნატალი, მარტო მაგით თუ იწუნებ, რომ 2 ცოლი ჰყავდა, გაგახსენებ, რომ შენც გყავდა 2 კაცი... დაფიქრდი, იქნებ, ოჯახზე გეფიქრა... არ არის დრო თუ რა?
- ქეთი, საყვარელო, ერთი კაცი მყავდა. მეორე და უკანასკნელი კი, ახლა მყავს. პირველიც სიგიჟემდე მიყვარდა და მეორეც ასევე მიყვარს. ზურას საყვარლობა მირჩევნია ვაჟას ცოლობას, თანაც, გამიმართლებს ზურასთან თუ არა, ამას უკვე მნიშვნელობა აღარ აქვს. თუ ის წავა, გპირდები, ჩემს ცხოვრებაში აღარავის შემოვუშვებ, შენს შვილიშვილს ვიშვილებ და გავზრდი. თუ თქვენ წინააღმდეგი იქნებით, ერთ მაწანწალა ბავშვს ვიშვილებ, ან სულაც, ხელოვნური ჩასახვის გზით გავაჩენ.
- ... და რატომ? რის გამო იღებ ასეთ მსხვერპლს? ბაჩოს და ზურას გამო?
- შენ კარგად იცი, მე და ბაჩოს რომ გაგვმართლებოდა, თუნდაც ის ცხოვრების ბოლომდე ციხეში მჯდარიყო, მე მისი ერთგული ვიქნებოდი, შვილებსაც გავუჩენდი და ცოლობასაც გავუწევდი, მაგრამ სამწუხაროდ, ახლა ისიც კი არ ვიცი, ცოცხალია თუ მკვდარი...
- და ახლა ზურას მიეკედლე?
- რას ჰქვია, მივეკედლე? შენ არ იცი, ზურა როგორი კარგი ადამიანია. რა ქნას, თუ ცოლი ჰყავს?
- რა უნდა ქნას? ამას მე მეკითხები? ოჯახისა და ცოლ-შვილის ერთგული რომ უნდა იყოს, ეს მე უნდა ვასწავლო?
- ცხოვრება ყოველთვის ისე არ არის მოწყობილი, როგორც ჩვენ გვინდა, - უფრო ჩემთვის ჩავიბურტყუნე, ვიდრე ქეთინოს გასაგონად. მან კი ჩემს სიტყვებზე მხოლოდ თავი გადააქნია. - ყავა მომიდუღე, რა! - ვთხოვე ქეთინოს და იქვე, თაროზე დადებულ სიგარეტის კოლოფს მივწვდი. - ეს "კენტი" ვისია? - ისე ვკითხე, თითქოს, ნებართვას ვითხოვდი, რომ ერთი ღერი ამეღო.
- შენი საყვარელი სიძის. შენ ხომ 3 წელია, არ მოგიწევია, ისევ დაიწყე?
- არა, ახლა მოვწევ, 3 წლის განმავლობაში პირველ სიგარეტს.
- არ გინდა, ნატ! - მითხრა და კოლოფის გამოსართმევად გამოიწია.
- მინდა! - მტკიცედ ვთქვი და ხელი, რომელშიც სიგარეტის კოლოფი მეჭირა, ზურგს უკან დავმალე.
- ბავშვობაშიც ზუსტად ასე აკეთებდი ხოლმე, როცა რამის წართმევას ვაპირებდი. - გაიღიმა ქეთინომ. ის ჩემზე 15 წლით უფროსია და ფაქტობრივად, მისი გაზრდილი ვარ. ამიტომ, დედასავით კარგად ახსოვს ჩემი ბავშვობა. ქეთინო ყავის მოდუღებას შეუდგა, მე კი ერთი ღერი ამოვაძვრე კოლოფიდან, მოვუკიდე და კვამლი ღრმად შევისუნთქე.
- აი, ასე! - ვთქვი კმაყოფილმა ხმამაღლა, რადგან თითქოს, კვამლთან ერთად, შიგნიდან საწუხარიც "გამოვაბოლე". - ახლა შემიძლია, ტელეფონი ჩავრთო და კიდევ ერთხელ დავრეკო ზურასთან, - ხმამაღლა ვფიქრობდი. ჩემდა გასაოცრად, ზარი გავიდა. კარგა ხნის შემდეგ, ვიღაცამ მიპასუხა.
- რომელი ხართ? - ვკითხე დაძაბულმა.
- თქვენ ვინ ხართ? - შემიბრუნა კითხვა მამაკაცის ბოხმა ხმამ.
- ნატალი.
- ნატალი, გოჩა ვარ.
- გოჩა! - ისე შევყვირე, თითქოს მამლუქი ხვიჩა ვიყავი. გამიხარდა, ზურას მძღოლის ხმა რომ გავიგე. ის ხომ ზაფხულში გავიცანი და ასე მეგონა, ძალიან ახლობელ ადამიანს ველაპარაკებოდი. - სად არის ზურა?
- საავადმყოფოში, ნატ...
- რააა? რა დაემართა? რა უნდა საავადმყოფოში? - მივაყარე კითხვები და ფეხზე წამოვხტი. ყველაფერს ველოდი, ამის გარდა. - ავარია?
- არა, ისევ გული...
- სად წევს? - გული მეც ისე გამალებით მიცემდა, ლამის გამსკდომოდა. პასუხი მივიღე თუ არა, მაშინვე უბოდიშოდ გავთიშე ტელეფონი და ქეთინოს უმწეოდ შევხედე.
- რა ვქნა, წავიდე?
- ვაიმე, ბავშვს რა ვუყო? მეც წამოვიდოდი, დედამისი შინ რომ იყოს, - შეწუხდა ქეთი. ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ უნდა წავსულიყავი. ხელში შერჩენილი სიგარეტი საფერფლეში ჩავსრისე, ქურთუკი მოვიცვი და კიბეზე დავეშვი. პირველსავე ცარიელ ტაქსის ხელი ავუწიე და საავადმყოფოს მისამართი ვუთხარი. - "ისევ გული" რას ნიშნავს? - ვფიქრობდი გზაში. ნუთუ, გული აწუხებს? ჩემთვის რომ არაფერი უთქვამს? ღმერთო, დაეხმარე, ღმერთო... - "ანჩისხატთან" მძღოლს ვთხოვე, გაეჩერებინა, სირბილით მივედი ეკლესიასთან, მაგრამ კარი დაკეტილი დამხვდა, უკვე გვიანი იყო. ცუდად მენიშნა ეკლესიის დაკეტილი კარი. - ღვთის სახლი მუდამ ღია უნდა იყოს-მეთქი, გავიფიქრე და ის იყო, უკან გამობრუნებას ვაპირებდი, რომ ეზოში გამოსულმა მოძღვარმა შემნიშნა. როგორც ჩანს, საკმაოდ შეშლილი სახე მქონდა, რადგან ჩემკენ გამოემართა. ლამპიონის შუქზე კარგად ჩანდა მისი თვალები.
- რა გაგჭირვებია? - მკითხა მამაომ.
- კარი გამიღეთ, მამაო, გთხოვთ, სანთლის დანთება მინდა. - იმედი მომეცა. ტაძარში შევედი თუ არა, თვალით ღვთისმშობლის ხატი მოვძებნე და მის წინ მუხლებზე დავეშვი. ეკლესიიდან გამობრუნებული, როდესაც მანქანაში ჩავჯექი, გაცილებით მშვიდად ვგრძნობდი თავს. - შეისმენს კი ღვთისმშობელი მრუში ქალის ვედრებას? - მხოლოდ ამას ვფიქრობდი და მძღოლს ისე ვაჩქარებდი, თითქოს ზურას მხსნელი ვიყავი. ძლივს მოვძებნე კარდიოლოგიური განყოფილება და მიმღებში, როგორც იქნა, ისიც დავადგინე, სად იწვა პაციენტი. დერეფანში უამრავი ხალხი დამხვდა, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია. პალატის კარი შევაღე, იქ მხოლოდ ერთი ადამიანი იწვა, მაგრამ სახე ვერ დავინახე, რადგან ექიმი იდგა საწოლის თავთან და მთლიანად ფარავდა მას. კარი გამოვხურე და დალოდება გადავწყვიტე. მხოლოდ ამის შემდეგ მიმოვიხედე ირგვლივ. რამდენიმე ცნობისმოყვარე თვალი მიყურებდა და მათვალიერებდა. მათ შორის, ერთი საკმაოდ კარგად ჩაცმული მანდილოსანიც, რომელსაც პირზე ირონიული ღიმილი დასთამაშებდა. ის გარს შემოხვეული ადამიანების შუაში იდგა და ჩანდა, რომ ყველა მოწიწებით ექცეოდა. ახლაღა გამახსენდა, რომ წინდაუხედავად მოვიქეცი და შესაძლოა, აქ ხათუნასაც წავწყდომოდი. დერეფნის ბოლოში განვმარტოვდი, მხრით კედელს მივეყრდენი და ფიქრებში ჩავიძირე.
- გამარჯობა! - ვერც კი შევნიშნე, როდის მომიახლოვდა სწორედ ის ქალბატონი, რომელიც რამდენიმე წუთის წინ ყურადღებით მათვალიერებდა. თვალი დანარჩენებისკენ გამექცა - თითქმის, ყველა ზურგით იდგა. თითქოს არც კი აინტერესებდათ, რა ხდებოდა დერეფნის ბოლოში. უმალ მივხვდი, რომ ჩემ წინ თვით ხათუნა იდგა.
- გაგიმარჯოს! - ვუპასუხე და წელში გავიმართე.
- შენ ალბათ, ნატალი ხარ, არა? - მკითხა და ტუჩები მოპრუწა.
- დიახ, ნატალი ვარ. შენ კი, ალბათ, ხათუნა... - გულმა გამალებით დაიწყო ძგერა. არ მეგონა, ხათუნა ჩემთან ლაპარაკს თუ გადაწყვეტდა.
- სახელიც გცოდნია. აქ რას აკეთებ?
- იმას, რასაც შენ. - არ შევეპუე მის შემოტევას.
- კარგი, ახლა მაგის დრო არ არის, სხვა დროს შევხვდებით. მე და შენ ბევრი სალაპარაკო გვაქვს.
- ჰოო? რაღაც, არა მგონია, რომ ერთმანეთისთვის გულის გადაშლა გვიღირდეს.
- რატომ? იქნებ, მეგობრებიც კი გავხდეთ. მე გასწავლი, როგორ უნდა მოიქცე, რომ ზურა დიდხანს შეინარჩუნო.
- რას მეუბნები? მე მეგონა, რომ ეგ შენ თვითონაც არ იცოდი. თურმე, გცოდნია! - საოცარი სიმშვიდე ვიგრძენი, როცა ამ სიტყვებს ვამბობდი.
ყოველთვის, როცა ჩემი და ხათუნას შესაძლო შეხვედრაზე მიფიქრია, მეგონა, შიშით გული გამისკდებოდა და სირცხვილით ხმასაც ვერ ამოვიღებდი. მე კი, ჩემს ფრაზაში ირონიისთვისაც თავისუფლად მოვძებნე ადგილი. - ყოჩაღ, ნატალი! - გავიფიქრე და "მხარზე ხელი წამოვარტყი" ჩემს თავს, მოწონების ნიშნად. ამ დროს, პალატიდან ექიმი გამოვიდა. ხმაურზე ორივემ იქით მივიხედეთ. ხათუნა ჩქარი ნაბიჯით გაემართა და მეგონა, ექიმს დაელაპარაკებოდა. ის პირდაპირ პალატაში შევიდა, ალბათ შიშობდა, მე არ დამესწრო ზურასთან შესვლა. მე კი ექიმს დავედევნე, კაბინეტში ისე შევყევი, ვერც კი შემნიშნა და ლამის კარში მომაყოლა. კარს ხელი რომ დავახვედრე და ვერ დახურა, მხოლოდ ამის შემდეგ შემობრუნდა.
- გამარჯობა... - ვთქვი ჩუმად.
- გაგიმარჯოს! - მიპასუხა, სკამზე მოკალათდა, ავადმყოფობის ისტორია გადაშალა და მეც მანიშნა, დავმჯდარიყავი.
- მე იმ პაციენტის მდგომარეობა მაინტერესებს, ვისთანაც ახლა იყავით. - კვლავ ძლივს გასაგონად ვთქვი და სკამის კიდეზე ჩამოვჯექი.
- თქვენ ვინ ბრძანდებით? - მკითხა და სათვალის ზემოდან გადმომხედა.
- მეგობარი ვარ, - კიდევ უფრო დავუწიე ხმას.
- გა-სა-გე-ბია... - დამარცვლა ექიმმა. - თქვენს მეგობარს სტენოკარდია აქვს. როგორც ჩანს, ანერვიულებთ.
- როგორ გეკადრებათ!.. - გავწითლდი და უხერხულად შევიშმუშნე.
- ფაქტია, რომ ნერვიულობის ნიადაგზე გულმა "დაუტოკა". აქ რომ მოიყვანეს, საშინელი ტკივილი ჰქონდა მკერდის არეში. სტენოკარდიისთვის დამახასიათებელი მაღალი წნევა, ცივი ოფლი, ტუჩები მთლად ჩალურჯებული ჰქონდა. ტკივილი ნიტროგლიცერინის განმეორებითი დოზით მოვუხსენით. აღნიშნული კლინიკური სურათისა და გადაღებული ელექტროკარდიოგრამის საფუძველზე დაისვა საკითხი, კორონაროგრაფიის წარმოების შესახებ, რათა თავიდან იქნას აცილებული მომავალში მიოკარდიუმის იშემიური დაზიანება. - ჩემთვის ნახევრად გაუგებარი ფრაზებით მელაპარაკებოდა ბატონი ექიმი, მაგრამ ყურადღებით ვუსმენდი და ვცდილობდი, მისი ნათქვამიდან აზრი გამომეტანა. შემდეგი ფრაზები გაცილებით გასაგებ "ენაზე" წარმოთქვა. - პაციენტი 36 წლისაა და ეს ასაკი განსაკუთრებით საშიშია, რადგან კოლატერალური სისტემა განვითარებული არ არის. გამოკვლევის შედეგების შესახებ ინფორმაციის მიღებამდე, პაციენტს ეკრძალება ძლიერი ფიზიკური დატვირთვა, მათ შორის, სექსიც - ეს ბოლო ფრაზა ხაზგასმით წარმოთქვა. - და კიდევ, თქვენს მგეობარს სჭირდება სტრესული ფაქტორებისგან მაქსიმალური დაცვა. გასაგებია?
- დიახ, - ისე ვუპასუხე, თითქოს ყველაფერი ზუსტად გავიგე.
- თუ არ არის გასაგები და კიდევ ანერვიულებთ ან ფიზიკურად დატვირთავთ, არ არის გამორიცხული, რომ სტენოკარდია ინფარქტში გადაიზარდოს. ესეც გასაგებია? - პირველკლასელივით მტუქსავდა და ჭკუას მარიგებდა ექიმი, მაგრამ ამას ისე აკეთებდა, რომ წყენა საერთოდ არ მიგრძნია. პირიქით, დიდი სიმპათიით განვიმსჭვალე მის მიმართ.
- დიახ, გასაგებია. არ ვანერვიულოთ და არ ვამუშაოთ. ასეა, ხომ?
- დიახ, სავსებით სწორად გაიგეთ.
- როდის გაწერთ საავადმყოფოდან?
- ხვალ შუადღისთვის, შეგიძლიათ, წაიყვანოთ თქვენი მეგობარი, თუ რა თქმა უნდა, გამოკვლევის შედეგები დამაკმაყოფილებელი იქნება და არც ამაღამ გვექნება რაიმე გართულება. თფუი, თფუი, თფუი! - სამჯერ გადააფურთხა მხარს ზემოთ.
ექიმს დავემშვიდობე, მადლობა გადავუხადე და კაბინეტიდან გამოვედი. დერეფანში მოგროვილ ხალხს უხმოდ ჩავუარე და გასასვლელისკენ წავედი იმ განზრახვით, რომ სადმე, საავადმყოფოს ახლოს, კაფეში დავჯდებოდი და ყავით მოვიბრუნებდი შეწუხებულ გულს, თან დაველოდებოდი, როდის დაიშლებოდა ზურას ახლობლების "სასტავი" და მოგვიანებით მოვიდოდი მის სანახავად. ის იყო, დერეფნის ბოლოში უნდა შემეხვია, რომ ზურგს უკან ვიღაცის ხმა მომესმა:
- ნატალი! - მეგონა, ხათუნა მეძახდა და უხალისოდ შევბრუნდი.
- ნინო? - გამინათდა თვალები. ნინო შეკრებილთ გამოეყო და ჩემკენ წამოვიდა. ღიმილით მომიახლოვდა და გადამეხვია. ერთმანეთი რომ მოვიკითხეთ, მკითხა:
- ახლა სად მიდიოდი?
- კაფეში ვაპირებდი შესვლას, რომ დრო გამეყვანა, - გულახდილად ვუპასუხე.
- მეც წამოვალ, - უცებ მიიღო გადაწყვეტილება, მერე დერეფანში მყოფთ გასძახა - ნუ დამელოდებითო, ხელკავი გამომდო და ერთად დავეშვით კიბეზე. იქვე, მომცრო კაფეში შევედით და ყავა შევუკვეთეთ.
- მაგარი გული გქონია, აქ რომ მოხვედი, - მითხრა, როდესაც დავსხედით და თანამზრახველივით ჩამიკრა თვალი.
- როცა მოვდიოდი, არ მიფიქრია, რომ აქ ხათუნა დამხვდებოდა, - ვაღიარე დამნაშავესავით.
ნინომ გოჩას დაურეკა და სთხოვა, რომ როცა ხათუნას სახლში წაიყვანდა, მისთვის დაერეკა და შეეტყობინებინა.
- ისე, მიკვირს, თმით არ გითრია. ალბათ, ვერ მიხვდა, ვინ იყავი, თორემ მერე გენახა, მისი წიოკი. მაგას მარტო ჩემი ეშინია. არ დაგინდობდა, ეჭვი რომ აეღო.
- შენ ასე გგონია? მე და ხათუნამ ვილაპარაკეთ კიდეც, - ვუთხარი და მის რეაქციას დავაკვირდი.
თვალები გაუფართოვდა.
- მართლა? თვითონ მოვიდა შენთან?
- ჰო, თვითონ მოვიდა და შედმგომ შეხვედრაზეც შემითანხმდა.
- უყურე, შენ! გადარჩენილხარ, მოსალოცად გაქვს საქმე.
- ეჰ, მოსალოცად მართლა გვაქვს საქმე, ექიმმა თქვა, ინფარქტს ბეწვზე ხართ გადარჩენილიო.
- ვიცი, მეც ველაპარაკე ექიმს.
- ნინო, ეს პირველი შემთხვევა არ არის, ზურას გულის შეტევა რომ დაემართა?
- არა, პირველი შეტევა მაშინ დაემართა, როცა გაიგო, რომ დედა ძალიან ავად იყო და მისი გადარჩენა ვერ მოხერხდებოდა. ჩვენ ვერ გვიმხელდა, დარდს გულში იხვევდა და ვერ გაუძლო გულმა. ახლა კი მეორედ დაემართა. ნეტავ, ახლა რაზე ინერვიულა?
- არ ვიცი. დილით კარგ ხასიათზე იყო, სამსახურში მიმიყვანა და თვითონაც სამსახურში წავიდა. მერე კი, ეს მოხდა. თუმცა...
- რა - თუმცა? მოხდა რამე?
- მე რომ მანქანიდან გადმოვედი, ზურას მანქანას ვიღაც კაცი მიუახლოვდა. ზურამ გადაკოცნა, მანქანაში ჩასვა და ერთად წავიდნენ. შესაძლოა, ეს არაფერს ნიშნავს, მაგრამ ეჭვი მაქვს, რომ სწორედ ის კაცია დამნაშავე.
ამასობაში, გოჩამ დარეკა და ნინოს ელაპარაკა.
- წამოდი, გზა თავისუფალია, - გამიღიმა ნინომ.
როდესაც პალატის კარი შევაღეთ, ზურას თვალები დახუჭული ჰქონდა. ხმაურზე გამოიხედა და ჩვენს დანახვაზე გაეღიმა, საწოლში წამოჯდა და ორივე გადაგვკოცნა.
- ხედავ, შენმა სიყვარულმა სადამდე მიმიყვანა? - შემომცინა ქვევიდან.
- აბა, აბა, სულ ჩემი სიყვარულის ბრალია, არა? მე ხომ ასეთი ბედი მაქვს, ყველაფერი მე უნდა დამბრალდეს! - დავიწყე წუწუნი.
- კარგი, კარგი, ახლა უკვე კარგად ვარ და ესეც შენი ბრალია. შენ რომ დაგინახე, უმალ მოვრჩი, - მითხრა და საწოლის კიდეზე ხელი დაატყაპუნა, რომ დავმჯდარიყავი. - ხომ გითხარი, ნინოს სახით კარგი მოკავშირე გეყოლება-მეთქი? მის გარეშე ხომ ვერ გაბედავდი აქ მოსვლას? - მივხვდი, ომ ხათუნას ჩემზე არაფერი ჰქონდა ნათქვამი და არც მე მითქვამს, რომ არ ენერვიულა.
- ზურ, ამაღამ რომ დავრჩე შენთან, ხომ დამრთავ ნებას?
- დარჩი, პატარავ, მაგრამ ერთი საწოლი გვაქვს მხოლოდ. ჩემ გვერდით ვერ დაგაწვენ, რადგან ჩემთვის, შენი ალერსი ჯერ არ შეიძლება. მთელ ღამეს ფეხზე ხომ ვრე გაატარებ?
- მერე, რა მოხდა, დავრჩები, რა, "გეხვერრრწები" - ყელი გამოვიგლიჯე, ისე ვთხოვე.
- დარჩეს, შენ რაღა მოგივიდა, - მხარი ამიბა ნინომ.
- კარგი, - დიდსულოვნად დამთანხმდა ზურა. - დარჩენის უფლებას გაძლევ და კიდევ იმის უფლებას, რომ 2 მეტრზე ახლოს არ მოხიდე.
- მაგარი სიტყვათა წყობაა და უფლებაც მაგარია, - დაასკვნა ნინომ. ამ დროს კარი გაიღო და გოჩამ შემოყო თავი.
- მოდი, გოჩა, მოდი, - ისე თბილად უთხრა ზურამ, რომ იოლი მისახვედრი იყო, გოჩა მისი სიყვარულითა და ნდობით სარგებლობდა.
გოჩა თითქოს დაბნეული იყო. სკამზე ჩამოჯდა და ხმას არ იღებდა. ცოტა ხნის შემდეგ კი წამოდგა და წასვლის ნებართვა ითხოვა.
- წადი და ნინოც წაიყვანე, - ნება დართო ზურამ. - ნატალი კი ჩემთან დარჩება და დილით, 8 საათზე მოაკითხე, კარგი?
- კარგი, მოვაკითხავ. აბა, გამოჯანმრთელდი, შეფ, ხვალ შინ უნდა წაგიყვანო, - ნაძალადევად გაიცინა გოჩამ.
მარი ჯაფარიძე
რომანი განახლდება ყოველღამ, 12:00 საათზე