sheabi.ge პარალელურ სამყაროში (XXXVII-XXXVIII ნაწილი)
რამდენიმე დღემ უცებ გაირბინა. თითქმის დღედაღამ ერთად ვიყავით. მე, ნინო და ირაკლი. მათ რომ ვუყურებდი, ჩემი და ზურას ურთიერთობა მახსენდებოდა და ხშირად მეღიმებოდა ამის გამო.
როგორც იქნა, დადგა ის დღე, როცა ზურა უნდა ჩამოსულიყო. იმ დილით წყვილს ნერვიულობა ეტყობოდა. მე კი ძალიან მიხაროდა, რომ სულ მალე ვნახავდი. ჩვენი ურთიერთობის დაწყებიდან პირველი შემთხვევა იყო, რომ ამდენი ხნის განმავლობაში ზურა არ მენახა. მთელი 4 დღე იყო გასული და ისე მენატრებოდა, ლამის მეტირა. მახსენდებოდა, რომ სულ მალე სონასთან ვაპირებდი წასვლას და ვხვდებოდი, რომ ძალიან გამიჭირდებოდა ზურას გარეშე. როცა წასვლაზე ვფიქრობდი, გული მიმძიმდებოდა, რადგან წინ მძიმე დღე მელოდა - ის დღე, როცა ზურას ვეტყოდი, რომ ცოტა ხნით მარტო უნდა დამეტოვებინა. შუადღისთვის ზურა ჩამოვიდა. ამ დროს მე და ნინო მარტო ვიყავით ოთახში. ერთმანეთი რომ მოვიკითხეთ, ზურამ ირაკლი მოიკითხა:
- სად არის ის ყაჩაღი?
- დავუძახო? - ჰკითხა ნინომ და პასუხს არ დაელოდა, ტელეფონს დასწვდა და ირაკლის დაურეკა. ცოტა ხნის შემდეგ კარი გაიღო და ირაკლი შემოვიდა. არასოდეს მინახავს მამაკაცების ასეთი შეხვედრა, ჩახუტება, ერთურთის ნახვით გამოწვეული სიხარული. უცებ შექმნეს თავისი სამყარო ოთახში. ვერავის ამჩნევდნენ. ხარბად ეკითხებოდნენ ერთმანეთს ამბებს და ჩვენი არსებობა დაავიწყდათ კიდეც.
- წამოდი, ნატალი, სადმე ყავა დავლიოთ. ესენი ჩვენთვის კარგა ხანს ვერ მოიცლიან. - ორივემ პალტოები შემოვიცვით და დაბლა წავედით. სასტუმროს წინ პატარა, მყუდრო კაფე იყო და იქ შევედით. ის იყო, მაგიდასთან დავსხედით, რომ ნინომ იდაყვი გამკრა და თავით გზისკენ მანიშნა:
- შეხედე, ვინ მოდის... აქ დიდი ამბავი ატყდებააა...
სასტუმროს ეზოში თბილ "დუტის" ქურთუკში, ლურჯ ჯინსის შარვალსა და მაღალყელიან "ბათინკში" გამოწყობილი ადამიანი მოდიოდა. თავზე ნაქსოვი ქუდი ეხურა და სათვალე ეკეთა. ფეხი წარამარა უცდებოდა თოვლზე და ძალიან ფრთხილად მოაბიჯებდა.
- ქალია, მაგრამ ვინ არის? - ვიკითხე მე.
- ვერ იცანი, გოგო? - გაოცებისგან წარბები ასწია ნინომ.
- ვერა...
- ვერც იმ მანქანას ცნობ, საიდანაც გადმოვიდა?
- მანქანა არ დამინახავს, - ვთქვი და მიდამოს თვალი მოვავლე, - ხათუნა? - წამოვიძახე გაოცებულმა, როდესაც ეზოს გარეთ ზურას მანქანა შევნიშნე, რომელსაც გოჩა მართავდა და იქვე, წინა "კრილოზე" მიყრდნობილი მძღოლიც დავინახე. - რა სხვანაირია... - ვერ დავფარე გაოცება. გულმა კი ისე დაიწყო ცემა, რომ მეგონა, მისი ხმა ირგვლივ ყველას ესმოდა.
- შენ ის მარტო "შუბასა" და მაღალქუსლიან ჩექმაში "გამოპრონწკილი" გყავს ნანახი და იმიტომ ვერ ცნობ. ნახე, როგორ პირდაპირ მიადგა ზურას. ალბათ, დანამდვილებით იცის, რომ აქ არის. კიდევ კარგი, მე და შენ ახლა ნომერში არ ვართ. იმედია, ზურას ირაკლისთან ერთად რომ ნახავს, დაწყნარდება. - მშვიდად თქვა ნინომ და მისი სიმშვიდე მეც გადმომედო.
ერთი წუთის შემდეგ ხათუნამ სასტუმროს კარი შეაღო და ვიდრე შევიდოდა, წამით შეყოვნდა, მობრუნდა, სათვალე ხელით ჩამოსწია და გარემოს თვალი მოავლო.
- აუფ, ნამდვილი აგენტია, რა! მაგას ჰგონია, ახლა ზურას გააკვირვებს და თავზარს დასცემს, თავზე მოულოდნელად რომ დაადგება, - თქვა ნინომ და მაგიდაზე დადებულ მობილურ ტელეფონს დასწვდა.
- რატომ არ გიყვარს ხათუნა? - ვკითხე და თან გავიფიქრე: ალბათ, ზურას ურეკავს-მეთქი, მაგრამ შევცდი.
- გოჩა, საყვარელო, ერთი მარჯვნივ გამოიხედე და პირდაპირ კაფეს რომ დაინახავ, მანდ შემოდი, - გოჩამ უსიტყვოდ გათიშა ტელეფონი და ჩვენკენ დაიძრა. - რატომ არ მიყვარს? საიდან მოიტანე, რომ მძულს? - განაგრძო დაწყებული საუბარი ნინომ. - სულაც არ მეჯავრება. უბრალოდ, მეცოდება, რადგან წლებია, ზურას არანაირ ყურადღებას არ აქცევდა. ასე ქმარს არასოდეს გამოჰკიდებია. ხშირად, ზურა ისე მოივლიდა უცხოეთს (მთელი 2 კვირა შინ არ მიდიოდა), რომ ხათუნამ არც კი იცოდა, სად იყო მისი ქმარი. ზურა საჩუქრის გარეშე არასოდეს ჩამოდიოდა და როცა ხათუნა ახალ კაბას, ფეხსაცმელსა თუ სამკაულს მოირგებდა, მხოლოდ მაშინ ჰკითხავდა: სად იყავიო? ისიც, ალბათ იმიტომ, რომ მერე დაქალებისთვის ეთქვა, საიდან ჩამოუტანა ქმარმა ესა თუ ის ნივთი. ახლა, რამ გაამწარა ასე? - თქვა ნინომ და თავზე წამომდგარ გოჩას ანიშნა, დამჯდარიყო.
- გამარჯობათ, გოგონებო... დაინახეთ? - იკითხა გოჩამ ღიმილით.
- კი, დავინახეთ. როგორ მოხვდა აქ შენი ქალბატონი?
- დილით დამირეკა და მთხოვა, სასწრაფოდ მივსულიყავი. მერე მითხრა, ბაკურიანში უნდა წავიდეთო. მე ხომ ვიცოდი, შენი ძმა აქ რომ იყო და მივხვდი, უკან აედევნა. როგორც იქნა, მოვახერხე და "ბენზოკალონკის" ტუალეტიდან დავურეკე ზურას, რომ მისთვის ახალი ამბავი მეცნობებინა.
- მერე, რა გითხრა? - მოუთმენლობა დაეტყო ნინოს.
- ჯერ კიდევ გზაში იყო და მითხრა: ამა და ამ სასტუმროში ვიქნები, იქ მოვიდესო.
- გამოდის, როცა ჩვენ გვნახა, ზურამ უკვე იცოდა, რომ ხათუნაც მოდიოდა და რატომ არ გაგვაფრთხილა? - ხელები გაშალა გაოცებულმა ნინომ. - ახლა, რა ვქნათ? ზურას დავურეკო? - მომიბრუნდა მე. მხრები ავიჩეჩე.
- თვითონ დაგირეკავთ, თუ საჭირო იქნება. ხათუნა ალბათ მალე გამოვა და ჩვენ უკან დავბრუნდებით. დარწმუნებული ვარ, ზურა 1-2 სიტყვას ეტყვის და გამოუშვებს. დალევთ რამეს? - მე და ნინომ უარის ნიშნად, ერთდროულად გავაქნიეთ თავი. - ყავასაც არ დალევთ? - თავით გაცივებული ყავის ფინჯნებისკენ მიგვანიშნა. ახლაღა გაგვახსენდა, რომ ყავის დალევა დაგვავიწყდა. გოჩამ 3 ყავა კიდევ შეუკვეთა და საათს დახედა. - რაღაც, აგვიანებს ხათუნა, - ჩაიბურტყუნა თავისთვის. ნინოს მოუსვენრობა ეტყობოდა, მე კი საოცარ სიმშვიდეს ვგრძნობდი. თითქოს, ეს ყველაფერი არ მეხებოდა. ის იყო, ყავა მოგვიტანეს, რომ ნინოს ტელეფონი აწკრიალდა.
- ჰო, ზურა... აქ ვართ, დაბლა... კაფეში... ყავას ვსვამთ... კარგი... კარგი... - ამბობდა ნინო და თან, ყავის ფინჯანს დაჰყურებდა. - ორივეს გვეძახის - თქვა, როდესაც ტელეფონი გათიშა.
- ორივეს? - ხმამაღლა აღმომხდა, რადგან ამას არ ველოდი.
- წავიდეთ! - თქვა ნინომ და პალტოს წამოავლო ხელი. მეც უკან მივყევი. - გოჩა, შენ დარჩი, რა იცი, როდის დასჭირდები ქალბატონს. - მიაძახა ისედაც მანქანისკენ მიმავალ გოჩას. - მოკლედ, არ დაგვცალდა ყავის დალევა, - აბუზღუნდა ბოლოს.
ისევ ავნერვიულდი. ჩვენი ნომერი მეორე სართულზე იყო და კიბეს ფეხით ავუყევით. ახლა იქ მისვლას სიკვდილი მერჩივნა, მაგრამ თავს ზემოთ ძალა არ იყო და რა უნდა მექნა? ხაფანგში გაბმული ნადირივით ვეძებდი გამოსავალს, ფეხები უკან მრჩებოდა და გაქცევას აღარაფერი მაკლდა. პირველ და მეორე სართულს შორის ნინო გაჩერდა.
- რაც უნდა მოხდეს, სიმშვიდე შეინარჩუნე. ალბათ, ხვდები, რომ შენი მისამართით სალანძღავი სიტყვების კორიანტელი წამოვა, მაგრამ გირჩევ, ყურადღება არ მიაქციო, - ჩემს დამშვიდებას ცდილობდა ნინო, რის გამოც, უზომოდ დიდი მადლიერების გრძნობა გამიჩნდა.
- იქნებ, მე დავრჩე? - ჩავებღაუჭე უკანასკნელ იმედს.
- არა, ზურამ თქვა, რომ ორივე უნდა მივიდეთ, - ამოიოხრა მან და კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ ზურას მასზე ძალიან დიდი გავლენა ჰქონდა და არავითარ შემთხვევაში ძმის სიტყვას არ გადაუხვევდა. - ოჰ, ნატალი, შენი დედაც... ზურას დედაც... და ხათუნასიც... ჩემი გასაჭირი არ მეყოფა, თქვენ რომ არ დამიმატოთ? - აპილპილდა მოულოდნელად. მის ნაქთვამზე გამეცინა და ცოტათი ისევ მომეშვა გულზე, მაგრამ ოთახის კარს მივადექით თუ არა, მაშინვე დავიძაბე. ნინომ კარი შეაღო და წინ შემიძღვა. ზურა კარის პირდაპირ, სავარძელში იჯდა და სიგარეტს მშვიდი სახით ეწეოდა. ოთახში მეტი არავინ იყო.
- სად არის? - იკითხა ნინომ.
- ვინ? - შეუბრუნა კითხვა ზურამ.
- ხათუნა, შენი ცოლი, - დააზუსტა ნინომ და ფარდა გადასწია, თითქოს იქ ეძებდა მოულოდნელად გამქრალ რძალს.
- ააა... ხათუნა? წავიდა... ფაფუ, აღარ არის... - გაიცინა ზურამ. მე კი, იმის მაგივრად, რომ დავმშვიდებულიყავი, ძალიან გავბრაზდი მასზე. თუმცა, არაფერი მითქვამს. პალტო გავიხადე, საწოლზე დაუდევრად მივაგდე და დივანზე გულხელდაკრეფილი დავჯექი.
- როცა ჩემი გოგო ასე ზის, ვიცი, რომ გაბრაზებულია. რა მოხდა, ნატალი? ვინ გაგაბრაზა? - მკითხა ზურამ და გვერდით მომიჯდა.
- არავინ. - მოვუჭერი მოკლედ.
- ეს კიდევ ერთი დასტურია იმისა, რომ გაბრაზებული ხარ. - ჩემი ჩახუტება სცადა, მაგრამ საშუალება არ მივეცი.
- დაანებე თავი, ბევრი ინერვიულა და ამიტომ არის უხასიათოდ, - გამომექომაგა ნინო.
- კი, მაგრამ თქვენ საიდან გაიგეთ, ხათუნა აქ რომ იყო?
- კაფედან დავინახეთ. მერე, გოჩასაც ველაპარაკეთ. ჩუმად გამოგყვა, არა? - შესცინა ძმას ნინომ.
- აი, თურმე, რატომ არის გაბერილი ჩემი "პატალა სიკალული", - მომიჩლიქა ენა ზურამ. - მოვიდა, მნახა და წავიდა. მოვენატრე, ალბათ, - დაასკვნა ბოლოს.
- შენგან ხომ ადამიანი ვერაფერს გაიგებს, - აბუზღუნდა ნინო.
- და რა გინდა, რომ გაიგო? რა მითხრა ხათუნამ და რა ვუთხარი მე? ეს არც შენი საქმეა და არც... - წამით შეჩერდა. როგორც ჩანს, უნდოდა ეთქვა, არც ნატალიასიო. მაგრამ გადაიფიქრა. - არც არავისი, - დაასრულა ბოლოს.
- ირაკლი სად არის? - როგორც იქნა, შეყვარებული გაახსენდა ნინოს. ამის თქმა იყო და ირაკლიმ კარი შემოაღო.
- სად იყავით? - იკითხა ჩვენი მისამართით. ნინომ ხელი ჩაიქნია, აქაოდა, პასუხის გასაცემადაც არ ღირსო.
- აბა, ახლა წავედით, ცოტა გავისეირნოთ და მერე, თბილისში უნდა დავბრუნდე. ხომ არ დაგავიწყდათ, რომ მე დღესვე ვბრუნდები? - თქვა ზურამ და წამოდგა. ყველანი დავემორჩილეთ. ოთახიდან ყველაზე გვიან მე და ნინო გავედით. ჩვენ წინ მიმავალი ზურას და ირაკლის საუბარს მოვკარი ყური.
- სულ ცოფებს ყრიდა. მანქანა უკანა გასასვლელთან რომ დახვდა, მძღოლს ლამის დედა აგინა: სადაც დაგტოვე, იქ რატომ არ ხარო?! - მესმოდა ირაკლის ლაპარაკი. ნინომ შემომხედა. მივხვდი, იმანაც კარგად გაიგონა მათი ლაპარაკი და იმასაც მივხვდი, რომ ზურამ ირაკლის სთხოვა, ხათუნა გაეცილებინა.
- ნეტავ, რატომ გაუშვა უკანა გასასვლელიდან? მე რომ არ დამენახა ხათუნა თუ ხათუნას არ დავენახე მე? - ჩურჩულით ვკითხე ნინოს. უხმოდ აიჩეჩა მხრები და რაღაცის თქმას აპირებდა, მაგრამ ზურა შეჩერდა და ამიტომ გადაიფიქრა, ფეხს აუჩქარა. ძალიან ბევრი ვიხეტიალეთ. ირაკლი კარგ გუნებაზე იყო და ჩვენს გამხიარულებას ცდილობდა. ზურა არ იმჩნევდა, მაგრამ ცოტა უგუნებობა მაინც ეტყობოდა. ნინომ მარხილზე დაჯდომა გადაწყვიტა. მე სასტიკი უარი განვაცხადე, ამიტომ ირაკლის მოუწია მასთან ერთად გასეირნებამ. მე და ზურა იქვე, სკამზე ჩამოვსხედით.
- ნატა, რატომ ხარ ჩემზე გაბრაზებული? მადანაშაულებ რამეში? - დაიწყო საუბარი ზურამ.
ვერაფერი მოვიფიქრე. ამიტომ სიმართლე ვუთხარი:
- რაღაცნაირად გამაღიზიანა ხათუნას გამოჩენამ. უფრო მეტად კი, შენმა სიტყვებმა: ფაფუ, აღარ არისო, რომ თქვი.
- რა იყო მაგში ისეთი? ცუდი ვთქვი რამე?
- არა, მაგრამ მაინც გამაღიზიანა.
- გიყვარვარ? - ისეთი მოულოდნელი იყო ეს კითხვა, რომ შევბრუნდი და სახეზე დავაკვირდი, ხუმრობს თუ მართლა მეკითხება-მეთქი. აბსოლუტურად სერიოზული გამომეტყველება ჰქონდა.
- რა თქმა უნდა, მიყვარხარ... ამას ახლა მეკითხები? - ვუპასუხე გაოცებულმა.
- ჰოდა, თუ გიყვარვარ, მაშინ იცოდე, მეც ძალიან მიყვარხარ და ჩვენ შორის არ არის იმხელა ადგილი, რომ სხვა დაეტიოს. სულ არ არის ადგილი, საერთოდ, არც ერთი მილიმეტრი... მე შენ დიდ მანძილზეც კი გგრძნობ, შემიძლია, ტელეფონში გაგონილი ერთი "ალოთიც" მივხვდე, როგორ განწყობილებაზე ხარ და რას ფიქრობდი მთელი დღის განმავლობაში. იცი, რატომ ჩამოვედი დღეს აქ? იმიტომ, რომ მენატრებოდი, იმიტომ, რომ შენი ხმის გაგონება და შენს თვალებში ჩახედვა მინდოდა; იმიტომ, რომ შენ ჩემი სუნთქვები, სუნთქვები, სუნთქვები და გულის ფეთქვები ხარ. გახსოვს? ეს შენი სიტყვებია, პირველად შენ მითხარი. მე კი ისე მომეწონა, რომ დავიმახსოვრე და ახლა შენვე გეუბნები. რაც დრო გადის, მით მეტად მიყვარხარ. თავიდან მხოლოდ ვნება იყო, შენი ალერსის სურვილი... ახლა კი... ახლა ვაღიარებ, რომ მართლა ძალიან მიყვარხარ და უშენოდ ცხოვრება არ მინდა. მე ვუთხარი ხათუნას, რომ აქ ხარ. ეს არ არის მისი საქმე. ამიტომაც, უკან გავაბრუნე. მეგონა, ყველაფერი ისე გავაკეთე, რომ შენ ვერაფერს გაიგებდი, მაგრამ უკვე ნანახი გყოლია... ნატა, დავქორწინდეთ. შენც აღარ გექნება სანერვიულო და მეც ბედნიერი ვიქნები, - დაასრულა მონოლოგი ზურამ.
- ამაზე მერე ვილაპარაკოთ, თბილისში რომ დავრუნდებით, - ვუპასუხე დაფიქრებულმა.
- ნატა, იცი, რა უნდა გკითხო?
- რა? - ყურები დავცქვიტე, რადგან შესავალი ისეთი იყო, მივხვდი, რაღაც მნიშვნელოვანი უნდა ეკითხა.
- რატომ არ ორსულდები?
- რააა? - დავაჭყიტე თვალები.
- რატომ არ ორსულდები? - გამიმეორა ისევ, თუმცა, იცოდა რომ პირველად მშვენივრად გავიგე, რაც მითხრა.
- რა ვიცი, აბა... - გამეცინა.
- შენ რომ ეგ ამბავი დამიმალო და რაიმე სისულელე ჩაიდინო, იცოდე, სამუდამოდ დამკარგავ.
- სისულელეს რას ეძახი?
- მშვენივრად იცი, რასაც ვეძახი სისულელეს. ყოველ შემთხვევაში, ახლა რასაც ვგულისხმობ, კარგად ხვდები.
- შენ გეშინია, რომ ბავშვი არ მოვიცილო? მერე, იმის არ გეშინია, რომ "შეგეტენო", ბავშვით ვისპეკულიანტო და ოჯახი დაგინგრიო?
- ნუ წაიმწარე ენა და რასაც გეუბნები, გაიგონე, - ტონი ისე გაუმკაცრდა, რომ ვეღარ შევბედე რამის თქმა.
- ნატალი, რატომ არ წამოხვედი? იცი, რა მაგარი იყო? - აღტაცებული მოვარდა ნინო და ჩვენ შორის ჩაჯდა. ხმა რომ არ გავეცით, ჯერ ერთს შემოგვხედა, მერე - მეორეს.
- აქ რაღაც სერიოზული ლაპარაკი მიმდინარეობდა, - როგორც ვატყობ, - თქვა ბოლოს.
- ირაკლი სად დაკარგე? - აარიდა პასუხს თავი ზურამ.
- მოდის, - თქვა ნინომ და გაიბუსხა. - მშია. ისე მშია, რომ თუ არ მაჭმევთ, გავგიჟდები, გადავირევი და გავიბუტები, - თქვა ბოლოს.
- რა გინდა, გოგო, რას გადამეკიდე, რესტორნის ფული არ მაქვს. მოდი, შენმა კავალერმა დაგვპატიჟოს, - მოისაწყლა თავი ზურამ.
- უხხხ... შე "ჟმოტო", შენა... რესტორნის ფულის გარდა რაც გქონდეს, ცეცხლმა დაწვას-მეთქი, გინდა, ასე დაგწყევლო? - ეშმაკურად მოწკურა თვალები ნინომ.
- მერე, შენი ქორწილი რითი გადავიხადოთ? - გაეცინა ზურას.
- ზურა, ქორწილში ხათუნა და ნატალი ერთად უნდა დავპატიჟოთ? - უცებ "დაახეთქა" სისულელე.
- ლიკა არ გამოგრჩეს, - ეს უკვე მე ვთქვი.
- კარგი, სანამ ზედმეტი მოგსვლიათ, წავიდეთ, სადმე ვისადილოთ, - როგორც ჩანს, ზურას საუბრის თემა არ მოეწონა და წამოდგა. ირაკლიც მოვიდა და სასტუმროსკენ დავიძარით.
საღამოს ზურა წასასვლელად გაემზადა. არც ჩემმა თხოვნამ გაჭრა, არც ნინოს მუდარამ, რომ დარჩენილიყო. ბოლოს, ირაკლი წამოგვეშველა და მისი ხათრით დარჩა. იმ საღამოს ირაკლის და ნინოს შეხვედრა, თითქმის ნიშნობამდე მისული საქმე აღვნიშნეთ. კაცებმა ბლომად სასმელი დალიეს. მე დალევაზე უარს ვამბობდი, მაგრამ ზურამ ჩემი ძველი "გრეხები" გაიხსენა, 1-2-ჯერ მთვრალი რომ მნახა და არ მომეშვა, სანამ რამდენიმე ჭიქა არ დამალევინა. სასტუმროში საკმაოდ გვიან დავბრუნდით და ჩემსა და ნინოს ოთახში შევიკრიბეთ.
- მე და ნინო ამაღამ ჩემს ოთახში დავიძინებთ, თქვენ კი აქ დარჩით. - გაანაწილა ადგილები სიმთვრალით გათამამებულმა ირაკლიმ. ზურა ერთბაშად გამოფხიზლდა.
- შენ, რა, აურიე? - საფეთქელთან თითი დაიტრიალა ზურამ.
- რა იყო, მაინც ჩემი უნდა გახდეს დღეს თუ ერთი კვირის მერე, რა მნიშვნელობა აქვს? - ისევ მიამიტი სახით იკითხა სასიძომ.
- სანამ ჩემთან არ მოხვალ და ნინოს ხელს ოფიციალურად არ მთხოვ, მანამდე შენი ხმა არ გავიგონო, იცოდე... და ზედმეტი "დვიჟენიები" არ იყოს! - თითი ჭერისკენ გაიშვირა ზურამ. აქაოდა, ჭკუით მოიქეციო. ძალიან გამიკვირდა ზურასგან ასეთი რამ. თითქოს, არ ველოდი, მაგრამ რომ დავფიქრდი, მივხვდი, მართალი იყო და ისიც გამიკვირდა, როგორ გაუბედა ირაკლიმ ამის თქმა. ირაკლი დატუქსული ბავშვივით იჯდა და ხმას აღარ იღებდა.
- ეს არის ჩემი საყვარელი დაიკო, - გვერდით მჯდომ ნინოს ხელი კისერზე მოხვია ზურამ და ლამის იღლიაში ამოიჩარა. - ვინც ამას აწყენინებს, ჩემთან ექნება საქმე. ისე, შენთვის კი არ მემეტება, ჩემო სიძევ... უკაცრავად, სასიძოვ, მაგრამ ამას უყვარხარ და რა ვქნა? - დაასრულა ზურამ და ნინოს შუბლზე აკოცა. - ისე, შენ რას გატრუნულხარ, მოლაპარაკებული ხომ არ იყავით? - სიყვარულით წაუთაქუნა თავში ხელი.
- ეეე... ნუ გააწყალე ახლა გული! - ძლივს ამოიღო ნინომ ხმა.
- ახლა, მე და შენ დასაძინებლად წავიდეთ, ჩემო ირაკლი და გოგონებიც მოვასვენოთ. იცი, რამხელა მსხვერპლია ჩემთვის, შენ გვერდით ძილი?! - მიუბრუნდა უხმოდ მჯდარ ირაკლის. - მაპატიე, ჩემო ნატალია, მაგრამ საქმეს ასე სჭირდება, - ახლა მე მომიბრუნდა და ფეხზე წამოდგა. ირაკლი წელმოწყვეტილივით გაჰყვა უკან.
ბიჭები რომ წავიდნენ, მე და ნინომ ბევრი ვიცინეთ. ხან ირაკლის დავცინოდით, ხან - ზურას. ნინოს დაწვრილებით მოვუყევი ჩემი და ზურას საუბრის შინაარსი.
- მერე, გაჰყევი ცოლად. თუ მას ასე უნდა, შენ რატომ ამბობ უარს? ხომ გიყვარს?
- მე ამერიკაში მივდივარ, - ვთქვი უეცრად.
- რააა?- ნინო გაოცებისგან საწოლში წამოჯდა.
- ვიზა უკვე მაქვს, სონასთან მივდივარ, რამდენიმე თვით. აუცილებლად დავბრუნდები.
- ზურა გიშვებს?
- ზურამ არ იცის, ჯერ!
- აუფ, გაგიჟდება... როდის მიდიხარ?
- ასე, 20 იანვრისთვის.
- კი, მაგრამ ჩემი ქორწილი? შენ არ იქნები?- ხმაში სინანული დაეტყო ნინოს.
- იქნებ, უკეთესიც იყოს. მე და ხათუნა მართლა ერთად ხომ არ მოვალთ ქორწილში! ის ხომ აუცილებლად უნდა დაპატიჟო? ჰოდა, სიტუაციიდან გამოსავალიც თავისთავად მოიძებნა.
- დაგვხოცავს! - ეს ისეთი სახით თქვა, რომ თავი ვერ შევიკავე და გულიანად გავიცინე. - რა გაცინებს, გოგო? შენ არ გინახავს, როგორი გაბრაზება იცის ჩემმა ძმამ.
- ვიცი, მინახავს.
- როდის აპირებ თქმას?
- როგორც კი თბილისში ჩავალთ და ზურას ვნახავ, მაშინვე...
- უჰ... შენ რა იცი, რა გელის... როგორ არ უყვარს ზურას, მის გარეშე რომ იღებენ გადაწყვეტილებას და არაფერს ეკითხებიან... ასეთ დროს ნამდვილ ურჩხულად გადაიქცევა ხოლმე. ასე რომ, მოემზადე... შენი საქციელის გასამართლებლად ძალიან მყარი არგუმენტები უნდა გქონდეს, რომ გაგიგოს. - ნინოს ამ სიტყვებმა დამაფიქრა და ოთხაში ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა.
- როგორ ფიქრობ, შენ რომ ასე გაგეკეთებინა, ირაკლი რას იტყოდა? - ვკითხე კარგა ხნის შემდგე, მაგრამ ნინო უკვე მშვიდად ფშვინავდა და ძილში ისე იღიმებოდა, როგორც ცხადში მხოლოდ ირაკლის უღიმის ხოლმე. - როგორც ჩანს, ირაკლი ესიზმრება-მეთქი, - გავიფიქრე და მეც ძილს მივეცი თავი.
ჯერ კიდევ ბნელოდა, როცა ვიღაცის შეხებამ გამაღვიძა. თვალი რომ გავახილე, ძლივს გავარჩიე ზურას სახე, რომელიც მაღლიდან დამყურებდა. საწოლზე ჩამომიჯდა, მომეხვია და ყურში ჩამჩურჩულა.
- მივდივარ, ნატ, 10 საათზე სამსახურში უნდა ვიყო. თქვენ ხვალ ირაკლი წამოგიყვანთ. არ მემეტები დასატოვებლად, მაგრამ ამ სიყვარულით "გადამწვარ" 2 ადამიანს მარტო ვერ დავტოვებთ.
- მე "ყარაული" ვარ? - ვკითხე და ჩუმად გავიცინე, რომ ნინოს არ გაღვიძებოდა.
- ჰო, "ყარაული" ხარ, - ჩუმად გაიცინა მანაც. - ერთი სიტყვით, ხვალ გნახავ.
- რომ ჩამოვალ, დაგირეკავ.
- კარგი, მე ისედაც მეცოდინება, როდის ჩამოხვალ. ხვალ შენთან დავრჩები და ბევრს მოგეფერები, ჩემო პატარავ... ვგიჟდები შენზე... - ისევ გამეცინა. ზურამ მაკოცა, მერე ნინოს ლოყაზე ოდნავ შეეხო ტუჩებით და ფეხაკრეფით გაიარა ოთახი. ვიდრე კარს გაიხურავდა, ხელი დამიქნია და წავიდა.
- ჰო, ჰო, რა გულის ამაჩუყებელი სცენა იყო... - წამოყო თავი ნინომ.
- შენ, რა, გეღვიძა?
- მეღვიძა, მაგრამ ხმას როგორ ამოვიღებდი? როგორ უყვარხარ, ნატალია... მე ზურა ასეთი არ მინახავს, - დაფიქრებით თქვა ნინომ.
იმ დღემ ჩვეულებრივად ჩაიარა. საღამოს მე და ნინომ ბარგი ჩავალაგეთ, ირაკლიც გვეხმარებოდა. მერე, ნინომ ირაკლი დასაძინებლად ჩვენთან დატოვა. ის ცალკე ლოგინზე დააწვინა, თვითონ კი მე შემომიწვა და ბავშვივით საყვარლად ჩამეხუტა.
დილით თბილისისკენ დავიძარით. ქალაქში შუადღისას შემოვედით. მზიანი დღე დაგვხვდა თბილისში, მაგრამ საკმაოდ ციოდა. ერთი სული მქონდა, როდის მივიდოდი შინ. ორივეს ვეხვეწე, ცოტა ხნით ჩემთან შემოსულიყვნენ, მაგრამ უარი მივიღე. ირაკლიმ ჩანთები ამატანინა სადარბაზოში, კართან დაალაგა, დამემშვიდობა და კიბეზე დაეშვა. ჩანთაში გასაღებს დავუწყე ძებნა, მაგრამ ვერ აღმოვაჩინე. გამახსენდა, რომ 2-3 დღის წინ ბაკურიანში, პალტოს ჯიბეში ჩარჩენილი გასაღები საწოლზე დავაგდე, მაგრამ ის ვერ გავიხსენე, ავიღე თუ არა. რაღას ვიზამდი? ერთი სათადარიგო გასაღები ჩემს დასთან მქონდა დატოვებული. ტელეფონი მოვიმარჯვე, რომ ქეთინოსთან დამერეკა. სწორედ ამ დროს, ჩემი სახლის კარი შიგნიდან გაჩხაკუნდა. მოულოდნელობისგან შევხტი. რამდენიმე წამში კი კარი ყურთამდე გაიღო.
- შენ? შენ აქ როგორ მოხვდი? - ძლივს გადავყლაპე ყელში გაჩხერილი ნერწყვი.
მარი ჯაფარიძე
რომანი განახლდება ყოველღამ, 12:00 საათზე