ზღვარზე (VI ნაწილი)
- რა-ა?! - ტვინში ამასხა სისხლმა და ისეთი თავის ტკივილი ვიგრძენი, მეგონა, სისხლი ჩამექცეოდა.
ლევანი მოვიდა და ჩამეხუტა:
- მეც ცუდად ვარ, ნია. არ უნდა დავთანხმებოდი ამ საქმეს. ბოლოს და ბოლოს, 3 შვილის მამა ვარ და მათ გამო არ უნდა ჩამედგა ასეთ ცოდვაში ფეხი, მაგრამ მაიძულეს.
- ვინ?! - ვცადე მისი მკლავებიდან თავის გათავისუფლება, მაგრამ ვერ შევძელი. ლევანს ისე ვყავდი ჩაბღუჯული, თითქოს ეშინოდა ხელიდან არ გავსხლტომოდი და რაიმე ისეთი არ მომემოქმედებინა, რაც ერთმანეთს დაგვაკარგვინებდა...
- მართალია, დიდი გავლენა და კავშირები მაქვს, მაგრამ მეც მაკონტროლებენ და თუ ანგარიშს არავის გავუწევ და ჩემს ნებაზე ვიმოქმედებ, ერთი ტყვიით გამაგორებენ... გგონია, ადვილია ასეთი "ბიზნესის" წარმოება, თუ ათას ვინმეს არ უწევ ანგარიშს?!
- არ მინდა ასეთი ფული, არც საქმე და არც სამშობლო... მივატოვებ ყველაფერს და სულ წავალ საქართველოდან! - ისტერიკა დამემართა.
ლევანმა არაფერი მითხრა და მოთმინებით მაცალა ბოღმისგან დაცლა... დიდხანს ვყვიროდი, ვტიროდი... ისეთი გრძნობა მქონდა, რომ ისევ მომიკვდა შვილი, ისიც ხომ ინვალიდი დაიბადა. გამოდის, ჩემი პატარაც ბიოლოგიური მასალა იყო და არა სრულფასოვანი ადამიანი, რომელსაც ისევე ჰქონდა სიცოცხლის უფლება, როგორც მის ჯანმრთელ თანატოლებს და მით უფრო მდიდარი პატრონების გველის წიწილებს...
- წადი! - ვუბრძანე ლევანს. - წადი და აღარასოდეს დაბრუნდე. საერთოდ შევეშვები ამ საქმიანობას!..
იმ წუთში დარწმუნებული ვიყავი, რომ ასე მოვიქცეოდი, მაგრამ მალე დავრწმუნდი, რომ იმდენად "შორს მქონდა შეტოპილი", ჩემზე აღარ იყო დამოკიდებული საქმის შეჩერება. თუ უარს ვიტყოდი ნური-ბეის პარტნიორობაზე, სხვას მოძებნიდა. ქალებს კი მაინც ვერავინ და ვერაფერი შეაჩერებდა, რადგან დრო გადიოდა და საქართველოში უფრო გაუსაძლისი ხდებოდა ყოფა...
ლევანი ჩემს ცხოვრებაში მალე დაბრუნდა. გაზაფხული დადგა და მომინდა, აყვავებული ტყემლების სუნით გაჟღენთილ ქუჩებში ფეხით გავლა. კარგა ხანს ვიხეტიალე და ბოლოს ისე დავიღალე, ტაქსის გაჩერება გადავწყვიტე. სწორედ იმ დროს ჩემ წინ ნაცნობი მანქანა გაჩერდა და ლევანი გადმოვიდა:
- არ დამიჯერებ და შენზე ვფიქრობდი. რომ დაგინახე, მოჩვენება მეგონე და კიდევ კარგი, დროზე დავამუხრუჭე, თორემ ვინმეს ან რამეს დავეჯახებოდი... ძალიან მომენატრე! - მითხრა პატარა ბიჭივით დარცხვენილმა. მე კი თითქოს თავი ვიმართლე:
- ტაქსის ვაჩერებდი!
- დაჯექი და მიგიყვან. სად მიდიხარ?
- სახლში...
აღარ გამიწევია წინააღმდეგობა და ჩავჯექი.
ლევანი ჩემთან სახლში არ იყო ნამყოფი და არც კი ვიცი, რატომ შევთავაზე, როცა ჭიშკართან გამიჩერა:
- შემიძლია, სადილზე დაგპატიჟო. ვიცოდი, რაღაც გემრიელს ამზადებდა ნატო, ჩემი დამხმარე ქალი.
აშკარად არ ელოდა ჩემგან მიპატიჟებას, სახეზე დაბნეულობა დაეტყო:
- ზრდილობის გამო მეპატიჟები, თუ მართლა გინდა შემოვიდე?!
მხრები ავიჩეჩე:
- უბრალოდ გეპატიჟები...
ნატოს ისე გაუკვირდა ჩემ გვერდით მამაკაცის დანახვა, თითქოს კაცი კი არა, ეგზოტიკური არსება მიმეყვანა:
- ეს ჩემი ბიზნესპარტნიორია, ბატონი ლევანი, სახლამდე მომიყვანა და შენი იმედით სადილზე დავპატიჟე. ვიცი, არ შემარცხვენ...
- მობრძანდით! - როგორც იქნა, ხმის ამოღება მოახერხა ქალმა.
ლევანი მადიანად ილუკმებოდა და ნატოს ნახელავს უქებდა:
- კარგა ხანია ასე გემრიელად არ მისადილია. ალბათ მას შემდეგ, რაც ჯერ ბებია და მერე დედა გარდამეცვალნენ. ამ სადილმა მათი ნახელავი გამახსენა. მგონი, თავიდან ვეღარ მომიშორებთ, ისე ხშირად დაგაპატიჟებინებთ თავს.
- როცა ინებებთ, მობრძანდით! - უთხრა ნატომ.
სადილის შემდეგ სასტუმრო ოთახში ყავის დასალევად გავედით.
- შენს საძინებელს არ მაჩვენებ?! - მოულოდნელად ყურში ჩამჩურჩულა კაცმა და გაკვირვებულმა გავხედე. - ჰო, კარგი, კარგი... სანამ თვითონ არ შემეხვეწები, ინტიმზე სიტყვას არ დავძრავ! - უმანკო სახე მიიღო და მერე კიდევ უფრო უცნაური რამ მითხრა: - ერთ კაცს მაგარი საქმე გავუკეთე, მისი შვილი სამუდამო პატიმრობისგან ვიხსენი და ორკაციანი საგზური მაჩუქა პარიზში. ცოლთან ერთად ხომ არ წავალ და შენ გეპატიჟები...
ჩემდა გასაოცრად დავთანხმდი:
- რატომაც არა?!
ლევანი ჩემგან ასე იოლად თანხმობას არ ელოდა და მისი სახის გამომეტყველებით თუ ვიმსჯელებდი, მართლაც "ყბაჩამოვარდნილი" დარჩა:
- მართლა წამოხვალ?
- პარიზში ნამყოფი ვარ. თურქეთში რომ ვსწავლობდი, მაშინ უნივერსიტეტიდან სამეცნიერო კონფერენციაზე ორი დღით წაგვიყვანეს და რადგან საქმიანი ვიზიტი იყო, ფაქტობრივად, არც მინახავს იქაურობა. ავტობუსის ფანჯრიდან რაც დავინახე, ის იყო და იმის მერე სულ მინდოდა, იქ დაბრუნება. შენ რომ არ შემოგეთავაზებინა, მაინც ვაპირებდი გამგზავრებას. ფული მაქვს და რატომ უნდა ვუთხრა საკუთარ თავს უარი ასეთ სიამოვნებაზე?!
- თუ ჩემთან ერთად წამოხვალ, პირობას ვერ მოგცემ, რომ ჩვენ შორის არაფერი მოხდება. ძალიან მინდიხარ, ნი! - საოცარი პირდაპირობით მითხრა ოდიშარიამ და არც მე გავწითლებულვარ:
- ძალადობა ჩემთან არავის გასვლია და ამისი იმედი ნურც შენ გექნება. თუკი შეძლებ და სურვილს გააღვიძებ ჩემში, ვნახოთ...
- რაც შენი ქმარი დაიღუპა, კაცი არ გყოლია?! - ლევანი ჩემთვის მტკივნეულ თემას შეეხო.
- ვალდებული ვარ, ასეთ ინტიმურ წვრილმანებზე ჩაგაბარო ანგარიში?! - თავი ავარიდე პირდაპირ პასუხს.
- რა თქმა უნდა, არა. თუ გინდა, ბოდიშსაც მოგიხდი, მაგრამ... იმდენად "ჩემი" მინდა იყო, ყველასა და ყველაფერზე ვეჭვიანობ, იმ წარსულზეც კი, რომელშიც არ ვყოფილვარ და აქედან გამომდინარე, არც ჩემს ღალატში ჩაგეთვლება, რაც ჩემამდე იყო...
- ასე მგონია, იტყუები და ჩემს შებმას ცდილობ, რაც არაფერში გჭირდება! - ყოველგვარი გაღიზიანების გარეშე, მშვიდად ვუთხარი კაცს, რომლის მიმართაც არავითარი აგრესია არ გამჩენია, რაც მაკვირვებდა. - სხვა კაცს ამდენი არასოდეს გაუბედავს ჩემთვის და არც გავაბედვინებდი...
- რომ მიცნობდე, მიხვდები, რომ ასეთი რამ არაფერში მჭირდება. არც ქალების დეფიციტი მაქვს, რომ მიზნად შენი შებმა განვიზრახო და თუნდაც ზედმეტად შევიწუხო თავი, მაგრამ საქმე ის არის, რომ მაინცდამაინც შენ მინდიხარ და ისეთი შეგრძნება მაქვს, ახლა ვიპოვე ნამდვილი სიყვარულიც და შეიძლება მეორე ნახევარიც. შეგიძლია არ დამიჯერო, მაგრამ ასეა და წავალ ახლა! - მერე უეცრად წამოდგა - სადილისთვის დიდი მადლობა. პარიზში კი, რაც შეიძლება მალე წავიდეთ. პასპორტი ხომ წესრიგში გაქვს?!
- რა თქმა უნდა...
ამის შემდეგ ორი კვირის განმავლობაში არ შემხმიანებია და მეგონა, გადაიფიქრა სიყვარულის ქალაქში ჩემთან ერთად მოგზაურობა. დიდად არც დამწყვეტია გული, რადგან არ ვიცოდი, რამდენად მჭირდებოდა მამაკაცთან ამ დონეზე დაახლოება. ამიტომ, თავს არ შევახსენებდი, მის გარეშეც მოვახერხებდი პარიზში მოგზაურობას. თუ მოვინდომებდი, არც თანამგზავრის პოვნა გამიჭირდებოდა. თუნდაც საიდს ვთხოვდი, - ჩემს თურქ მეგობარს და ბიზნესპარტნიორს, რომელიც არ კარგავდა იმედს, რომ ოდესმე მაინც გავხდებოდი მისი, მიუხედავად იმისა, რომ ცოლი უკვე შეირთო, - მამამისის მეგობრის შვილზე დაქორწინდა და ქორწილშიც დამპატიჟა. გავეხუმრე:
- სულ ეგ იყო შენი სიყვარული, რომ პირველივე ლამაზ გოგოზე გამცვალე?!
- ის გოგო მართლა ძალიან ლამაზი და კარგი ადამიანია, მაგრამ მის მიმართ არასოდეს მექნება ისეთი გრძნობა, რასაც შენს მიმართ განვიცდი, ნია. ფერიდე ჩემი "საშინაო" ცოლი იქნება...
- ეგ რას ნიშნავს?! - გავხედე გაკვირვებულმა.
- იმას, რომ მომივლის, მიპატრონებს, შვილებს გამიზრდის და ისე მომემსახურება, როგორც ამას ქმრების მორჩილი ცოლები აკეთებენ, რასაც შენ ვერასოდეს შეძლებ, ეჭვიც არ მეპარება.
- რას ჰქვია ვერ შევძლებ... გამოდის, შენი აზრით, ქალად არ ვვარგივარ?! - მეწყინა, რატომღაც ასეთი წარმოდგენა რომ ჰქონდა ჩემზე საიდს.
- შენ სხვანაირი ხარ, ნია, სიყვარულისთვის გაჩენილი და საფერებელი! - კიდევ აპირებდა საიდი რაღაცის თქმას, მაგრამ ამ დროს ცოლის ნათესავებმა დაუძახეს და იძულებული გახდა, მათთან გადაენაცვლებინა...
ფერიდე კი მართლა კარგი გოგო აღმოჩნდა და მეც ძალიან მიყვარს, დავმეგობრდით კიდევაც. სიამოვნებით მმასპინძლობს, როცა თურქეთში ჩავდივარ...