ბროწეულის გაზაფხული (ნაწილიIV)
ჩანთიდან გასაღებების აცმა ამოვიღე. სულ ორი გასაღები ეკიდა ზედ -სახლის და სამსახურის. მან გამომართვა აცმა და სადარბაზოსკენ გაემართა. "როგორ შინაურულად იქცევა?" -გამაკვირვა მისმა საქციელმა.
-ეს არის ჩემი ბინა, -ვთქვი და მანაც ეგრევე მოარგო გასაღები კლიტეს. მისთვის ძნელი მისახვედრი არ იყო, რომელი გააღებდა კარს.
-მობრძანდით, -შემოვიპატიჟე სტუმარი.
როცა შიგნით შემოვიდა და მიმოიხედა, გაოცება შეეტყო სახეზე. ალბათ არ ელოდა, ასე კოხტად და ანტიკვარული ავეჯით თუ მექნებოდა ჩემი ბუნაგი მოწყობილი.
-დიდი ხანია, მარტო ცხოვრობთ? -მომიბრუნდა, როცა თვალიერებას მორჩა.
არავითარ შემთხვევაში არ უნდა გაიგოს ჩემი სკლეროზიანი ბებიის ამბავი, ცოტა ხნით მაინც. ახლა ნამდვილად არ მაწყობს ეს!
-არც ისე, -მივუგე და სამზარეულოსკენ გავიწიე. -ყავას მოვადუღებ.
ამ დროს მკლავზე ხელი წამავლო:
-მგონი, რაღაც ისე ვერ ვთქვი, თითქოს მტკივნეულ თემას შევეხე. ჩემმა კითხვამ ხომ არ შეგაწუხათ?
-ალბათ ცუდად გეძინათ, ბატონო მირზა, -სიტყვა ბანზე ავუგდე იმ იმედით, რომ აღარაფერს მკითხავდა და გავუღიმე. მივანიშნე, რომ ვხუმრობდი.
ცოტათი შვებამოგვრილი გავედი სამზარეულოში, რადგან მეგონა, ამ გაქცევით თავს ვუშველი-მეთქი და ყავადანი წყლით ავავსე. იმწამს, როგორც კი ქურაზე შემოვდგი, ზურგს უკან მამაკაცის სუნთქვა ვიგრძენი. უსიამოვნოდ შევიშმუშნე, თან ისე დავიძაბე, მუხლები ამიკანკალდა. ეს კაცი თავისას არ იშლის, ხომ არ უნდა, რომ სიფათში მოვდო? თავისი ძმაკაცების ცოლი ხომ არ ვგონივარ? დროზე ადუღდეს ეს წყალი, იქნებ ფინჯანმა ყავამ გადაატანინოს ყურადღება!
-შაქარი რამდენი ჩაგიყაროთ?
გადასარევად ვიცოდი, რომ უშაქრო ყავას სვამდა, მაგრამ დუმილი იმდენად აუტანელი ხდებოდა, სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე. მისი სიახლოვე ზურგს მიწვავდა. როგორ არ მინდოდა, ცხვირი ჩამეყო მის ცხოვრებაში, მაგრამ ბიზნესის წარმოების მისეული მეთოდით თუ ვიმსჯელებდით, ერთი დასკვნის გამოტანა შეიძლებოდა: ის, რასაც უმალავდნენ, მისთვის ორმაგად საინტერესო იყო.
მას პასუხი არ გაუცია და კიდევ ერთხელ ჩამეკითხა:
-როდის გარდაიცვალნენ შენი მშობლები, ანიკა?
უცნაური რამ მემართებოდა. ადრე "ქალბატონო ანიკათი" მომმართავდა და ვღიზიანდებოდი, ახლა -ანიკაო და ამან გამაცოფა.
-15 წლის ვიყავი, დედა რომ მომიკვდა, მამა კი... როცა 18-ის გავხდი.
-და მას შემდეგ მარტო ცხოვრობთ?
აღარ ვიცოდი, რა მექნა. ჩემგან დაჟინებით მოითხოვდნენ სიმართლეს.
-ამას რაიმე მნიშვნელობა აქვს? -ცოტა არ იყოს, მკვახედ წამომცდა.
არადა, რა დიდი ფიცი-მტკიცი ამას სჭირდებოდა, განა ძნელი მისახვედრი იყო, რომ მარტო ვცხოვრობდი? მეთქვა "ჰო" და ამით დამთავრდებოდა, მაგრამ არა, როგორც ყოველთვის, ენა წინ მისწრებდა:
-თუ ეჭვი გეპარებათ, შეგიძლიათ, გარდერობის ორივე კარი გამოაღოთ და დაათვალიეროთ, კიდია თუ არა შიგ სხვა ადამიანის ტანსაცმელიც.
მირზაშვილმა გაიღიმა. რა საძაგლად იცინის! მისი ადრინდელი მაგიური სიცილი ამწუთას საზიზღრად მეჩვენებოდა.
-გახსოვთ, ერთხელ გითხარით, სასაცილო გოგო ხართ-მეთქი. გახსოვთ?
შუბლი შევიკარი. ნეტავ რამე ბლაგვი საგანი მომცა ახლა ხელში, რა დიდი სიამოვნებით "გავაცინებდი" ამ ვაჟბატონს, ნეტავ იცოდეს!
-ნათესავები არ გყავთ? ახლო ნათესავებს ვგულისხმობ. -თანაგრძნობის ნოტები გაისმა მის ტონში.
-არა! -ლამის ვიყვირე და მაშინვე შევარბილე ხმა. -მყავს, მაგრამ ცალკე ცხოვრობენ... მაპატიეთ.
რას გადამეკიდა, სხვა საქმე არაფერი აქვს? რაში აინტერესებს ჩემი ნათესავები! არ ეყო, რაც გაიგო?
-გუშინდელმა თავგადასავალმა ერთიანად გამომფიტა... ძალიან დავიღალე, ბოდიშს გიხდით, ცოტა უხეშად გამომივიდა, -დამნაშავის ტონით ჩავილაპარაკე.
ჩემს გაფითრებულ სახეს დაკვირვებული მზერა შეავლო.
-ცარიელი თვალებიღა დარჩით... -ჩაიდუდუნა, მერე კი ხმამაღლა თქვა:
-ყავა მერე იყოს, წავალ. თქვენ კი, ანიკა, ჩაწექით და გამოშუშდით.
კიდევ ერთხელ გასცა ბრძანება, ჩემთვის მოულოდნელად მკლავებზე წამეტანა და სანამ მონუსხულივით შევცქეროდი, შუბლზე მაკოცა.
იმდენად არ ველოდი შუბლზე კოცნას, რომ გულგახეთქილი ქურციკივით უკან გავხტი. მეგონა, ტუჩებში მეძგერებოდა.
-არც ისე ცუდად ვარ, როგორც გგონიათ! -წამოვიძახე უფრო ჩემს თავზე, ვიდრე მასზე გაბრაზებულმა. რამ დამაფრთხო ველურივით, ხომ არ შემჭამდა? რა უნახავივით ვიქცევი?!
მირზაშვილმა ისევ გამიღიმა -მისებური, მომაჯადოებელი ღიმილით. სიტყვა აღარ უთქვამს, ზურგი შემაქცია და ისე გაიხურა კარი, არ გამიგია, როგორ გავიდა.
სავარძელში ჩავეშვი. კი არ ჩავეშვი, ჩავეხეთქე. ღმერთო, რა მაგარი კაცია, როგორ ადგილზე გამაშეშა. რა გასაკვირია, ქალები ბუზებივით რომ ესევიან!
სამაგიეროდ, მე ვარ კერკეტი კაკალი! აბა, რა ეგონა, მკლავებში ჩავუგორდებოდი? ვერ ეღირსება! არადა, რატომ ვიყავი დარწმუნებული, თითქოს ჩემი დათრევა უნდოდა, არ ვიცი. მსგავსი სურვილი არც მის თვალებში წამიკითხავს და არც მის საქციელში. ალბათ ჩემს ქვეცნობიერს სურდა, ასე ყოფილიყო.
დაძინების დრო არ იყო. რადგან სამსახურში აღარ მიწევდა წასვლა, გადავწყვიტე, ბებიასთან ჩავსულიყავი წილკანში და მთელი დღე მასთან გამეტარებინა. ყავა დავლიე და ცოტა მოვღონიერდი. ცუდად სულაც არ ვგრძნობდი თავს. საცხობში გავივლი და ნამცხვრებს გავიყოლებ. პიცასაც, რომელიც ბებოს ძალიან უყვარს. "კოკა-კოლას" არ წავუღებ, არ არის სასარგებლო, ამ ასაკში გაზიანი სასმელი არ შეიძლება. არადა, გიჟდება. ამ დროს მის ბედნიერებას საზღვარი არა აქვს.
ამ ფიქრში ვიყავი, კარზე ზარის ხმა რომ გაისმა. გავოგნდი. ნუთუ მობრუნდა? ფეხები უკან მრჩებოდა, სანამ ჰოლში გავიდოდი. ჩემი გაოცება ერთიორად გაიზარდა, როცა კარი გავაღე და ზღურბლზე ბებიაჩემი დავინახე.
-ბებო! აქ საიდან გაჩნდი?
-იმ კაცმა უკან გამომიყვანა.
-რატომ, სოფელში არ ჩაგიყვანა?
-კი, მაგრამ არ გადავედი მანქანიდან. ვიტირე, ჩემს შვილიშვილთან მინდა-მეთქი და ხათრი ვერ გამიტეხა.
-და ვენერა რომ იქ გელოდება?
-ვენერაც ვნახეთ. რომ მოვდიოდით, ხელი დაგვიქნია.
უკმაყოფილოდ გადავაქნიე თავი.
-ახლა რომ სამსახურში ვყოფილიყავი, რას იზამდი, რა საინტერესოა! ამ ხნის ქალი ასე წაღმა-უკუღმა რატომ დადიხარ? ამწუთას ვაპირებდი შენთან წამოსვლას.
-რას ვიზამდი და გარეთ დაგელოდებოდი. შენ მე ბებერი ხომ არ გგონივარ? შენზე უკეთესად ვიცნობ თბილისს. დაბადებულიც არ იყავი, მე რომ თბილისში დავსეირნობდი, უყურე ამას შენ! -თვალებიდან ნაპერწკლები გაყარა ბებიამ.
სიცილი ვერ შევიკავე.
-კარგი, მაშინ შენ აგერ დაჯექი, თუ გინდა, წამოწექი, ტელევიზორსაც ჩაგირთავ. მე კი ჩავალ და პიცას ამოგიტან.
-"კოკა-კოლასაც" მოაყოლებ! -მბრძანებლურად დააყოლა.
აღარ შევეკამათე და თავი სიცილით დავუქნიე. ამ მბრძანებლური ტონით ამწუთას ძალიან ჰგავდა ჩემს შეფს.
მალე ნაშუადღევმა მოაწია. ბებია შესანიშნავ გუნებაზე დადგა. პიცას და "კოკას" გემრიელად მოულხინა და ჭურჭლის დარეცხვაშიც მომეხმარა.
მოულოდნელად ქალაქის ტელეფონმა ატეხა წკრიალი.
-გისმენთ, -ნაზად ჩავძახე ყურმილში. ჩემდა უნებურად ასე ხდებოდა, როცა ვინმეს ვპასუხობდი ტელეფონზე, რატომღაც, ეგრევე მინაზდებოდა ხმა.
-რამდენჯერ დაგირეკეთ და არ მიპასუხეთ. გეძინათ თუ შინ არ იყავით? -მირზაშვილის ხმამ დენის დარტყმასავით იმოქმედა ჩემზე, მაგრამ არ დავბნეულვარ.
-დიახ, ცოტა ხნით გასული ვიყავი, პური მქონდა ამოსატანი.
მართლაც ბედის დაცინვა იქნება, ახლა რომ სამსახურში სამუშაოდ მიხმოს.
-რამე სასწრაფოა? თუ საჭირო ვარ, ახლავე წამოვალ, -თავი გამოვიდე.
-ყველაფერი რიგზეა. უბრალოდ, მოგიკითხეთ. უკეთ გრძნობთ თავს?
-გაცილებით, რა შედარებაა.
-პალტოს ჩაცმა ხომ არ დაგავიწყდათ, სანამ შინიდან გახვიდოდით?
სიცილი ამიტყდა. მესიამოვნა მისი მეგობრული ტონი და შინაურული მომართვა.
სწორედ ამ დროს ბებია კაბის კალთით სკამს გამოედო და ისე წაიფორხილა, კინაღამ იატაკზე მოადინა ზღართანი და მთელი ხმით ვიკივლე:
-ფრთხილად, არ დაეცე!
-როგორც ვატყობ, მარტო არ ხართ! -მომენტალურად გაცივდა მირზაშვილის დამთბარი ხმა.
-დიახ, მარტო არ ვარ, -უარყოფას აზრი არ ჰქონდა, მაგრამ როგორმე უნდა დამეძვრინა თავი. არ მინდოდა, ბებიას არსებობის ამბავი გაეგო, ამიტომ ის იყო, უნდა დამემატებინა, სტუმარი მყავსო, რომ...
არ ვიცი, ყურმილი დამიკიდა თუ კავშირი გაწყდა, მაგრამ ფაქტი იყო, სიტყვა პირში შემატოვა და გულიც მომიკლა.
რატომ გამიბრაზდა? ჰგონია, რომ ვერთობი? იქნებ იფიქრა, იმ ვიღაცას რომ ელოდებოდა, იმიტომაც მომიცილა დილით თავისი მკვახე ტონით თავიდანო.
აღარ დავურეკე, სრულიად ზედმეტად ჩავთვალე ამის გაკეთება.
პარასკევს შაბათ-კვირა მოჰყვა და ეს ორი დღე ბებიაჩემისა და ჩემი კურსელის, ბათო გოგინაშვილის გარემოცვაში გავატარე. ბათო, როგორც ყოველთვის, უდროო დროს მოვიდა. სულაც არ ვიყავი მასთან ყბედობის ხასიათზე. სადილობისას ნინუცამ ბათო დათოდ მოიხსენია, თორემ სხვა მხრივ სიტუაციას არა უშავდა.
-დათო კარგი ბიჭი ჩანს, -ჩაიჩიფჩიფა, როცა სტუმარი წავიდა.
"კარგი ბიჭი" კი უკვე 26 წლის მუტრუკი გახლდათ.
-კი, ბებო, კარგი ბიჭია, მაგრამ დათო კი არა, ბათო ჰქვია.
-როგორიც არის, ისეთი სახელი ჰქვია! -გაბრაზებულმა მომახალა.
მივხვდი, ბებოს არ მოეწონა ბათო, მაგრამ თავაზიანობის ზღვარს არ გადავიდა. ალბათ იმიტომ შეაქო, რომ ეგონა, მე მომწონდა.
არადა, არასდროს არ მომწონდა.
კვირა საღამოს ისევ წილკანში წავიყვანე ნინუცა, მოენატრა თავისი სახლი. ყოველთვის ასე იყო, ორ დღეზე მეტხანს ვერ ძლებდა ჩემთან.
ორშაბათს, დილით, თავის ტკივილმა გამაღვიძა. ციტრამონის ორი აბი გადავყლაპე, მაგრამ არ მიშველა. მერე დამაცემინა და მივხვდი, რომ კარგი არაფერი მელოდა. მაინც დავარწმუნე ჩემი თავი, კარგად ვარ-მეთქი და სამსახურის გზას გავუდექი. უკვე მენატრებოდა ჩემი შეფი, ერთი სული მქონდა, თვალს როდის შევავლებდი და მის ხმას როდის გავიგონებდი.
სამარშრუტო ტაქსი გულის გამაწვრილებლად მიღოღავდა. რა უცნაური ჩვევა აქვთ ამ მძღოლებს. ისე ნელა დაიძვრებიან და მიჩოჩავენ, ერთ საათს უნდებიან ერთი კილომეტრის გავლას. ნეტავ რამდენ წუთს იგებენ ამ ერთ მონაკვეთში? სამს? ხუთს? განა რამდენი ადამიანი უნდა გამოვარდეს ამ დროს ქუჩაში, რომ მაინცდამაინც ამ ტაქსის დაელოდოს და ჩაჯდეს? სასაცილოები არიან ეს მძღოლები!
კიდევ კარგი, დროზე მივასწარი სამსახურში. დაგვიანება არც მინდოდა და არც მიყვარდა. ღიმილით მივესალმე თანამშრომლებს. მირზაც დერეფანში დამხვდა. ცივად დამიქნია თავი.
ახლავე შევუდგები მუშაობას. ამინდიც მშვენიერია, გამოიდარა, ცოტა დათბა, თოვლიც დადნა.
ჩემს მაგიდას მივუჯექი და სწრაფად დავიწყე მუშაობა. კარგა ხანს თავი არ ამიღია.
ვერც შევამჩნიე, როდის შემოვიდა. სწორედ ამ დროს მობილურმაც დარეკა. დავხედე. ვენერა იყო. "ისევ გაიპარა!" გული გადამიქანდა. რომ არ მეპასუხა, არ გამოდიოდა, მირზაშვილი თავზე მადგა და თვალს არ მაშორებდა.
-ანიკა, შვილო, არსად ჩანს ნინუცა. აქაურობა სულ შემოვიარე, მაგრამ ვერ ვპოულობ. ერთი საათია, დავრბივარ...
მირზა ადგილიდან არ იძვროდა. ამწუთას ჩემთვის სულერთი იყო, უნდა მეპასუხა.
-ისევ ძველ ბინაში იქნება წასული. დიდი მადლობა, ვენერა დეიდა, ახლავე მოვდივარ! -ჩავძახე ტელეფონში და ჯერ ჩანთას ვეცი, მერე პალტოს წავეტანე.
-მაპატიეთ, ერთი საათით უნდა გავიდე.
-როგორც ჩანს, გადაუდებელი საქმე გაქვთ... -მრავლისმეტყველი მზერა მესროლა.
რაღაც უნდა მეპასუხა, რომ დროზე გავეშვი.
-დიახ.
-და ტაქსიც გჭირდებათ, არა?
-დიახ, -თუთიყუშივით ვიმეორებდი ამ "დიახს".
-მე წაგიყვანთ.
-არა! -ამის გაგონებაზე პანიკა დამეუფლა.
გაიცინა, თუმცა ამჯერად მის ღიმილს ის ხიბლი აკლდა, ასე რომ მიბნევდა ხოლმე თავგზას -თითქოს ნიშნის მოგებით.
-მე წა-გი-ყვანთ! -თავისებურად დამარცვლა და დაამატა: -ჩაიცვით პალტო!
როგორ მძულდა ასეთ მომენტებში მისი მბრძანებლური ტონი. შეპასუხება ვერ გავუბედე, პალტოს სახელოებს ხელები კანკალით გავუყარე და ეზოში ჩავედი.
ამ სიძულვილის შეგრძნებით მოვკალათდი მანქანის სავარძელზე, თან ბებიაზე დარდი არ მასვენებდა.
მანქანა დაიძრა.
-საით? თქვენთან, შინ? -თავაზიანად მკითხა.
მისმა ჯენტლმენურმა ტონმა არ უნდა მომატყუოს. სხვის საქმეში ეჩრება და თავი დიდი ვინმე ჰგონია! ამ მბრძანებლურ ტონსაც რომ მიმაჩვია? ხანდახან ისე მეშინია, საცოდავად მოვიკუნტები.
როგორც ჩანს, ერთადერთი, რაც ამოძრავებს, ყველაფრის გაგების სურვილია. ნეტავ ჩემი ცხოვრება აინტერესებს თუ ყველა თანამშრომელთან ასეთი ცნობისმოყვარეა?
-არა, შინ არა, -მივუგე და ჩვენი ძველი ბინის მისამართი ვუკარნახე. სხვა რა დამრჩენოდა, იძულებული გავხდი.
რაღაც მოუმატა ნინუცა ბებიამ გარე-გარე სიარულს. ის ძველი სახლი ეძახის ალბათ, იქაურობა ენატრება, როცა ყველანი ერთად ვიყავით. რა ქნას საწყალმა, იქ ტრიალი უნდა, სადაც ერთ დროს ბედნიერი იყო შვილებთან ერთად. მოხუცს იმ სახლის გარდა აღარაფერი ახსოვს, მხოლოდ ისაა ამოშანთული მის დაბინდულ გონებაში. როგორც ჩანს, წარსული ბედნიერება ძნელად ავიწყდება ადამიანს, თუნდაც სკლეროზიანს. ასეთი წუთები ალბათ მეტი რაოდენობით ილექება მეხსიერებაში.
მთავარია, ვიპოვო და მერე არ დავეძებ, ტაქსით მივიყვან სახლამდე. ოღონდ ჯერ ამ კაცს დავაღწიო თავი.
როგორც კი ძველ ბინას მივუახლოვდით, ვთხოვე, მანქანა გაეჩერებინა.
-დიდი მადლობა, ბატონო მირზა, რომ მომიყვანეთ. როგორც კი გავთავისუფლდები, მაშინვე დავბრუნდები ოფისში, დიდხანს არ დავაგვიანებ, -ვუთხარი შეფს და უკან არც მიმიხედავს, ისე გადავედი სალონიდან.
სადარბაზოსკენ სირბილით გავეშურე, ზურგზე კი მირზა მირზაშვილის თვალებს ვგრძნობდი. მეგონა, ჩემს ყოველ გადადგმულ ნაბიჯს ითვლიდა.
ბოლოს და ბოლოს, წავა თუ არა? ჯერ ეზო უნდა მომეთვალიერებინა. გავედი უკანა მხარეს, თვალი მოვავლე. ბებია არ ჩანდა.
რა უნდა მეღონა? კვლავ მანქანასთან მივბრუნდი, რათა კიდევ ერთხელ მეთქვა მადლობა და მიმეხვედრებინა, თქვენი მეგზურობა აღარ მჭირდება-მეთქი.
-ესაა თქვენი გადაუდებელი საქმე? -ისეთი ტონით მკითხა, რომ შევცბუნდი. -ჩაჯექით მანქანაში! -გაღიზიანებულმა მიბრძანა.
სიამოვნებით გავაწნავდი სილას. მონსტრი, ცხრათავიანი გველეშაპი, ვამპირი! გაცოფებას ცოტაღა მაკლდა.
მანქანა კორპუსს გასცილდა. როგორც იქნა, მეტყველების უნარი დამიბრუნდა.
-მე ჯერ არ დამიმთავრებია საქმე, -მის გასაგონად ჩავილაპარაკე. -თქვენ არ შეგაწუხებთ, ტაქსის ავიყვან.
-ახლა საით? -თითქოს არც გაუგონია, რა ვუთხარი, კბილებში გამოცრა.
ამოვიოხრე. ღმერთო, რა დაგიშავე? რატომ მყავს ასეთი ცნობისმოყვარე უფროსი? ნამდვილი სატანჯველი მომივლინა უფალმა. სამსახური ხომ დავკარგე და დავკარგე, და ეს კაციც ვერ მოვიშორე თავიდან. თუმცა ახლა აღარაფერი მადარდებდა ნინუცას გარდა.
-იქნებ ეს კვარტალი შემოგვევლო?
-კვარტალი შემოვიაროთ? ოო, ეს უკვე საინტერესოაააა.
-იცით, რა... თუ არ შეგიძლიათ, მე...
-რას ბრძანებთ, რას ბრძანებთ. ასეთ რთულ ვითარებაში მარტო როგორ დაგტოვებთ. მე ვალდებული ვარ, ვიზრუნო ჩემს თანამშრომლებზე, -რბილად, მაგრამ ოდნავ ირონიული ტონით გამომეპასუხა.
ამასობაში ციებცხელებიანივით ვაცეცებდი თვალებს აქეთ-იქით, მაგრამ ამაოდ. ბებია არსად იყო. იძულებული გავხდით, ისევ უკან, ძველ სახლთან დავბრუნებულიყავით.
-კიდევ ერთხელ ხომ არ დავარტყათ წრე? -იქედნურად მკითხა.
ასე თუ გააგრძელებს, ნერვები მიმტყუნებს და მართლა გავაწნავ სილას, ისედაც ძლივს ვიკავებ თავს.
-თუ შეიძლება, ჩემს სახლთან მიმიყვანეთ. შეგიძლიათ? და მეტად აღარ შეგაწუხებთ, ოღონდ რაც შეიძლება ნელი სვლით.
მირზაშვილმა გაოცებული მზერა მტყორცნა.
-რა, მგზავრობას ვერ იტანთ? სიჩქარისას გული ხომ არ გერევათ?
პასუხი არ გამიცია. მირზა ნელა გაუყვა ქუჩას, იმ სამარშრუტო ტაქსივით, ასე რომ მიშლიდა ყოველ დილით ნერვებს.
ჩემს ბინამდე მაინც მალე მივედით.
-გააჩერეთ, გააჩერეთ! -შეშლილივით ავტეხე ყვირილი, რადგან შორიახლო ცუხცუხით მიმავალ ბებიას მოვკარი თვალი. -გააჩერეთ, მირზა, დიდი მადლობა!
დაკარგული ბებიის ძებნამ ალბათ ტვინი გამომაცალა, თორემ ეს "მირზა" რაღა იყო? -ვფიქრობდი გამწარებული და ერთი სული მქონდა, სანამ გააჩერებდა.
როგორც კი მუხრუჭებმა დაიღრჭიალა, გადმოვხტი და თავპირისმტვრევით გავქანდი მოხუცისკენ. ბებია იდგა და ნეტარი სახით დაჰყურებდა ეზოში მდგარ ვიღაცის მოტოციკლეტს.
-ბები! -რაც შეიძლებოდა მშვიდად დავუძახე.
-უი, ანი, შვილო, შემოგევლოს ბებია, -გაუხარდა ჩემი დანახვა, არც კი გაოცებულა, თითქოს აქ უნდა შევხვედროდით ერთმანეთს, -შეხედე, რა მშვენიერია.
-კი, ბებო, კი, გადასარევია, -დავეთანხმე სირბილისგან აქოშინებული.
ის იყო, უნდა მეთქვა, მოდი, სახლში ავიდეთ-მეთქი, რომ წინ მირზაშვილი ამესვეტა.
ღმერთო, რით ვერ მოვიცილე ეს კაცი? რა უნდა, რას დამდევს ლანდივით, ვერ დაეტია თავის მანქანაში? რაღა გზა მაქვს, უნდა გავაცნო ბებია.
-ეს ბებიაჩემია, ქალბატონი ნინუცა... ეს კი ბატონი მირზა მირზაშვილია.
მირზაშვილი გალანტურობის განსახიერება იყო -ქალს თავაზიანად დაუკრა თავი, ხელი ჩამოართვა და ისე ეამბორა, თითქოს ინგლისის დედოფალი ყოფილიყო.
-თქვენ ჩემი ანიკას მეგობარი ხართ? -დაინტერესდა ბებო.
-ჩვენ ხშირად ვხვდებით ერთმანეთს, -კონკრეტულ პასუხს თავი აარიდა შეფმა.
-ანუ მისი საყვარელი ხართ? -პასუხით უკმაყოფილო ნინუცამ ხმა გაიმკაცრა.
გაგრძელება შემდეგ ნომერში