წამხდარი ქალი (თავი I)
დასაწყისი
ჩემი ცხოვრება თამამად შემიძლია სამ ეტაპად დავყო და მუსიკალურად ასე ვუწოდო: პრელუდია, ინტერლუდია და პოსტლუდია. პრელუდია უკვე გავიარე, პოსტლუდია ჯერ არ დამდგარა, ასე რომ, ინტერლუდიის ფაზაში ვიმყოფები. ვინც არ იცის, განვუმარტავ, რომ ინტერლუდია მუსიკალური ნაწარმოების ორ ნაწილს შორის ჩართული მეორე პიესაა. ჰო, სწორედ ასე მოხდა ჩემს ცხოვრებაში. წარსულსა და მომავალს ისე გადაეჯაჭვა აწმყო, საბოლოო ჯამში სულ სხვა მუსიკა შეიქმნა.
არ მკითხოთ ახლა, საიდან ამდენი მუსიკალური განათლებაო. გამივლია, ძმაო, გამივლია! ზურიკელას ოლღა ბებიასი არ იყოს, მეც ბებიამ გამზარდა და დამატანტალებდა ბებიაჩემი მუსლიტერატურაზე, სოლფეჯიოსა თუ ვოკალზე. სხვათა შორის, კარგადაც ვუკრავ და მშვენივრადაც ვმღერი. ბარე ორმა ვერ დაიკვეხოს, მე რომ ტენორი მაქვს. ეს ისე, ლირიკული გადახვევისთვის. ახლა სრულიად სხვა რამის მოყოლას ვაპირებ. იმისთვის, რომ ნათელი წარმოდგენა შეგექმნათ ჩემზე, ორიოდე სიტყვით მე თვითონ `დავხასიათდები~: თქვენი მონა-მორჩილი ანდრია ჯორჯიკია, ანუ ანრი, 56 წლის, ქირურგი-პროქტოლოგი. არ მკითხოთ ახლა, პროქტოლოგი რას ნიშნავსო. რას და... აი, სწორ ნაწლავს და მის მიმდებარე ტერიტორიას რომ იკვლევს და მკურნალობს, იმას. სხვათა შორის, კარგი ქირურგი ვარ, იშვიათად კარგები რომ არიან, იმათ რიცხვს ვეკუთვნი. კი ვტრაბახობ, მაგრამ მე თუ არ მოგიყევით ჩემ შესახებ, ვიღასგან გაიგებთ? და განა მხოლოდ ეს მაქვს სატრაბახო? უფრო სწორად, განა მხოლოდ კარგი ექიმობა და ჩემი ტენორი? ერთი გარეგნობაც იკითხეთ, როგორ გამოვიყურები. არა მიშავს რა. ასე იმიტომ ვამბობ, რომ ნახევარსაუკუნოვან მიჯნას გადავაბიჯე, თორემ ჯეელობაში ეეეჰ, რა ბიჭი ვიყავი! ქალთა თვალები ზედ მაკვდებოდნენ, მერე ამ თვალებს მოჰყვებოდა ტუჩები, მკერდი, ხელები და ბოლოს ორივენი საწოლში ერთად ვაგრძელებდით კვდომას. თუმცა, მთლად ასეთი მექალთანეც არ ვყოფილვარ. არ ვიცი, რატომ. შეიძლება იმიტომ, რომ ზეთავმომწონე ვიყავი და ყველას როდი ვუყადრებდი თავს. ვიცოდი ჩემი გარეგნობის, ნიჭის, ხასიათის, შესაძლებლობების ფასი და მინდოდა თუ არ მინდოდა, მედიდური გამხადა ცხოვრებამ.
მიუხედავად ჩემი წლებით დახუნძლული მხარ-ზურგისა, ყოჩაღად გამოვიყურები და ასევე ყოჩაღად ვგრძნობ თავს. ინტენსიურად ვვარჯიშობ, დილაობით დავრბივარ, ჰანტელებს ვწევ, ყირაზეც ვდგები და აჭიმვებსაც ვაკეთებ. თავის დროზე კარგი სპორტსმენიც ვიყავი, წყალბურთელი, მაგრამ მერე, მუშაობა რომ დავიწყე საავადმყოფოში, სპორტი და ექიმობა ვეღარ შევუთავსე ერთმანეთს და გადამწყვეტი ნაბიჯი პროქტოლოგის სასარგებლოდ გადავდგი.
გაგეცინებათ ალბათ, თუ ექიმობა გინდოდა, რაღა პროქტოლოგის პროფესია აირჩიე, სხვის უკანალში ყურება რა სასიამოვნოა. სამწუხაროდ, მე ისეთ დროს დავამთავრე უმაღლესი, როცა უნივერსიტეტი მხოლოდ ერთი არსებობდა თბილისში, დანარჩენ უმაღლეს სასწავლებლებს კი ინსტიტუტი ერქვა. ამ ინსტიტუტებს შორის სამედიცინო ერთ-ერთი პრესტიჟული იყო, თუ კაცი არ გყავდა, ანუ პროტეჟე, წლების განმავლობაში რომ გებარებინა, რა ცოდნაც უნდა გქონოდა, ვერ მოხვდებოდი. აი, ცოდნაც თუ გქონდა და ფულიც ან კარგი გვარიანი გავლენიანი ნაცნობი თუ გყავდა, იცოცხლე! მოწყობა გარანტირებული იყო. ასე მოვეწყვე მეც - გავლენიანი ნაცნობების, ფულისა და ნიჭის წყალობით, ამიტომაც პირველსავე წელს მოვხვდი, ანუ როგორც კი საშუალო სკოლა დავამთავრე. ხომ ხედავთ, მაშინ სკოლასაც სხვანაირად ერქვა - საშუალო და არა საჯარო.
სწავლა მართლა მწყუროდა, ამიტომ ლექციებს იშვიათად ვაცდენდი ან თუ გავაცდენდი, მაინც ვინაზღაურებდი ხოლმე იმ `გამორჩენილ~ ცოდნას. ჰოდა, როცა ის დრო დადგა, როცა უკვე ვიწრო სპეციალობა უნდა აგვერჩია და განგვესაზღვრა, ვინ რისი ექიმი თუ რისი ქირურგი დამდგარიყო, გაჩაღდა გადარეკვა-გადმორეკვები, ჩაწყობები და ფულების ფრიალი, ყოველი ჩვენგანი სასურველი გზით რომ წასულიყო. ეს ის პერიოდი იყო, როცა აღარც დედა მყავდა და აღარც მამა, ბებია კი სიბერისგან თანდათან უძლურდებოდა და ძველებურად `მიდექ-მოდექი~ აღარ შეეძლო. ამიტომაც მივყევი დინებას და რაც `ურიგოდ~ შემხვდა, ის ავირჩიე. ჩემთვის მთავარი იყო, ქირურგი ვყოფილიყავი, ეს ოცნება კი ავისრულე. ვიღაცას აქვს ნათქვამი, მგონი, სტივენ კოვს, წარმატების კიბეზე აცოცების დაწყებამდე დარწმუნდი, რომ იგი ნამდვილად საჭირო შენობის კედელთანაა მიყუდებულიო. ამაში არ შევმცდარვარ. ჩემი კიბე საჭირო შენობას იყო მიყუდებული. ამიტომაც ჩემი არჩევანი არასდროს მინანია. კარგი ქირურგი ვარ და დაკისრებულ მოვალეობას კეთილსინდისიერად ვასრულებ. რომ იტყვიან, ჩემი საქმის პროფი ვარ, არც ჰიპოკრატეს ფიცისთვის გადამიხვევია არასდროს.
კიდევ რა მაქვს სატრაბახო? რა თქმა უნდა, ჩემი გვარ-სახელი. სახელ ანდრიაზე ლაპარაკს აღარ დავიწყებ, ჩემზე უკეთ იცით, რა სახელიცაა. რაც შეეხება გვარს, ჯორჯიკიები მთლად თავადები არ ყოფილან, აზნაურები იყვნენ, მაგრამ სამაგიეროდ, გამორჩეული აზნაურები. ცალ-ცალი აზიურით და დაკემსილი ჩოხა-შინელით არ დადიოდნენ. ბებიაჩემის ნათქვამი მახსოვს, თავადი დადიანები თურმე შინაურობაში ნარდს მხოლოდ და მხოლოდ ჯორჯიკიებთან თამაშობდნენ, სხვა აზნაურებს ასე ახლოს არ იკარებდნენო. ჰოდა, ხომ მირევია ახლა მეც რაღაც დოზით ცისფერი სისხლი? ეს, რა თქმა უნდა, ხუმრობით, მაგრამ ჩემს გვარს ძალიან ვაფასებ და უდიდეს პატივს ვცემ, მით უფრო, რომ ამ გვარის წარმომადგენლები ცოტანი ვართ დარჩენილი, იმდენად ცოტა, რომ ყველა ჯორჯიკია ლამის ერთი შტოდან მოდის და ერთმანეთის ნათესავია.
ესეც კიდევ ერთი ლირიკული გადახვევა.
მთავარი, რისი თქმაც მინდა, ისაა, რომ ანდრია კარგი `ბიჭია~. მკერდში კვლავ ახალგაზრდა, `უწვერულვაშო~ გული უცემს, ასაკს საერთოდ ვერ გრძნობს და ისევ ისეთი თავდაჯერებულია, როგორც მაშინ, 26 წლის ასაკში.
ვცხოვრობ საბურთალოზე, თითქმის ქალაქის ცენტრში, ოღონდ არა კორპუსის ბინაში, არამედ კერძო, ორსართულიან სახლში. ორსართულიანი კი ჰქვია, მაგრამ უზარმაზარი არ არის, სულ რაღაც ექვსი ოთახისგან შედგება. პირველ სართულზე მაქვს მარანი, სამზარეულო, აბაზანა-ტუალეტი და ორი პატარა ოთახი. ერთი ახლახან გავაქირავე. მეორის გაქირავებაც მინდოდა, მაგრამ რაც ეს მდგმური დავაყენე, მას მერე გადავიფიქრე. მასთან ისე კომფორტულად ვგრძნობ თავს, სხვას ცხვირს აღარ შემოვაყოფინებ აქ. თუმცა ეს სულ სხვა საუბრის თემაა და მოგვიანებით დავუბრუნდები.
მე მეორე სართულზე ვცხოვრობ, ჩემს ყველაზე ფართო საძინებელში, რომელსაც ყოველ დილით მზე ადგება და როგორც კი პირველი სხივი დამეცემა სახეზე, ეგრევე თვალს ვახელ. ისე მომეპარება ხოლმე ეს სხივი, როგორც ჰაეროვანი, ვნებიანი ქალი, რომელსაც ერთი სული აქვს, დაგაცხრეს და კოცნით სული შეგიგუბოს. ალბათ მიხვდით, ამით რისი თქმაც მინდა... მართალი ხართ. ცოლი არ მყავს, შესაბამისად - არც შვილი. იმიტომ კი არა, რომ არ მინდოდა, უბრალოდ, ასე მოხდა, ცხოვრება წავიდა სხვა გზით. ვინც მიყვარდა, მისი ცოლად შერთვა ვერ გავბედე. ცუდ დროში ვცხოვრობდი, ყველაფრისთვის ანგარიში უნდა გამეწია. მერე კი ასაკი მომემატა, სხვა არავინ შემიყვარდა და ხომ იცით, როგორც ხდება - განსაზღვრულ ასაკს რომ გადააბიჯებ, იმდენად ეჩვევი მარტოობას, რომ ცოლის გაგონებაზეც კი ჟრუანტელი გივლის.
არა უშავს, გულახდილი თუ ვიქნები, არც არაფერს ვნანობ. კი, შვილი ძალიან კარგია, მაგრამ ახლა უკვე დაგვიანებულია. შეიძლება არც... მაგრამ რომ დავფიქრდები, შიში მიპყრობს. ახლა რომ ცოლი შევირთო და შვილი მეყოლოს, რამდენი წლის ვიქნები, როცა ის ოცის გახდება? 76-ის. არააა! საშინელებაა! ჯობია, ყველაფერი ისე დარჩეს, როგორც არის.
ისე, მთლად მარტოც არ ვარ. ექვსი წლის წინ ერთი გოგო გავიცანი. რა თქმა უნდა, სოციალურ ქსელში. ცოტა წავიმაიმუნე ჩემთვის, რა მექნა, მომწყინდა ერთფეროვნება. ძალიან ლამაზი გოგო იყო, ქერა, ცისფერთვალება. მე კიდევ, რადგან ასე მოვიხიბლე მისით, სხვა პროფილი გავხსენი, ბრედ პიტის ფოტო დავაყენე მთავარ სურათად და მხოლოდ ამის შემდეგ დავეკონტაქტე. შემეშინდა, ორმოცდაათი წლის კაცს იქნებ არც დაელაპარკოს-მეთქი. ახალგაზრდა გოგონებს სჩვევიათ შუახნის კაცების გატრიზავება.
არ ველოდი, ისეთი ჭკვიანი აღმოჩნდა. იმდენად საინტერესო იყო მასთან საუბარი, ურთიერთობა, რომ მივეწებე და ვეღარ მოვშორდი. მტკიცედ გადავწყვიტე, ანდრია, ბიჭო, ემანდ ფრთხილად იყავი, თავი არ შეაყვარო, არც შენ შეგიყვარდეს და ბოლოს არ გაბანძდე-მეთქი. მაგრამ გაფრთხილება გაფრთხილებად დარჩა და დროთა განმავლობაში ამ ურთიერთობამ გზა მაინც გაიმრუდა და სიყვარულის ბილიკზე გადაუხვია. თანაც, პირველი იმპულსები სწორედ მისგან წამოვიდა და არა ჩემგან. მაშინვე შორს დავიჭირე, როგორც კი მითხრა, შეგეჩვიე და მიხარიაო. არ გაბედო-მეთქი. ხომ არ ვეტყოდი, მამად უფრო შეგეფერები, ვიდრე შეყვარებულად-მეთქი? არადა, გაცნობისთანავე მოვატყუე, მე და შენ ტოლები ვართ-მეთქი. სახეს რატომ მალავო, მკითხა და ვუთხარი, იმ ურჩხულს ვგავარ, მზეთუნახავს რომ ჰყვარობდა-მეთქი.
ერთი სიტყვით, ძალიან რომ არ გამიგრძელდეს, დღესაც ვმეგობრობთ. მან ჩემზე არაფერი იცის, მე კი მასზე - ლამის ყველაფერი. ის ჩემი საუკეთესო მეგობარია, მე კი მისი. ჯერაც არ გათხოვილა და არც შეყვარებული ჰყავს. ამაში მთავარი დანაშაული მე მიმიძღვის. მაინც არ კარგავს იმედს, რომ ერთ დღესაც გული არ მომითმენს და შევხვდები. ამას კი არ ვაპირებ. თავი სად გამოვყო, 25 წლის გოგო რომ შევირთო ცოლად 56 წლის კაცმა? ან კი გამომყვება რო? მას თავისი ტოლი ვგონივარ. ვაიდა, გული გაუსკდეს ჩემს დანახვაზე, ვაიდა, არ მაპატიოს ასეთი ტყუილი. ხომ ვიქნები ზიზღის ღირსი? ამიტომ მირჩევნია, ყველაფერი ისე დარჩეს, როგორც არის. ის ჯერ ახალგაზრდაა, როგორმე იპოვის ვინმეს. მთლად უსინდისო არ გეგონოთ. რამდენჯერმე ვცადე მასთან ურთიერთობის გაწყვეტა, ხანდახან თვე ისე გავიდოდა, არ ვეკონტაქტებოდი, იქნებ გადამვარდეს გულიდან-მეთქი, მაგრამ ამაოდ. მერე ვეღარ ვითმენდი და მაინც ვეხმიანებოდი. ვეხმიანებოდი იმ იმედით, რომ გაბრაზებული ჩხუბს დამიწყებდა, გამომლანძღავდა, ფეხებზე დაკიდებას არ მაპატიებდა და ყოველგვარ კონტაქტს გაწყვეტდა ჩემთან. თქვენც არ მომიკვდეთ! ისე ლამაზად მომწერდა, სად დამეკარგე, როგორ ხარო, თითქოს გვერდით მეჯდა და სიყვარულით თმას მიჩეჩავდა. ერთხელაც ვერ მოვახერხე მისი გაბრაზება და წყობილებიდან გამოყვანა. ერთადერთი, რაც შევძელი, გრძნობებისთვის სადავე არ მიმიშვია. გავაჩერე ერთ ადგილას და არც წინ ვუშვებ და არც უკან. ეს არის ჩემი ოქროს შუალედი და სრულიად მაკმაყოფილებს. თავს მშვენივრად ვგრძნობ ამ სიტუაციაში. გული კი მეთანაღრება, რომ მან ჩემი ნამდვილი სახელიც კი არ იცის, მაგრამ რა? განა რა შეიცვლებოდა ამით? არც არაფერი. ჩვენ ერთმანეთს არასდროს შევხვედრივართ, შემთხვევითაც კი, ამიტომ ეს ვირტუალური გრძნობა იქნებ სწორედ ამიტომაცაა ასეთი სასიამოვნო და დახვეწილი. არავინ იცის. მთავარი ის არის, რომ მე მას სიყვარულზე არასდროს ველაპარაკები. პირიქით, ვუკრძალავ ამ თემაზე საუბარს. უბრალოდ, ვმეგობრობთ. მორჩა და გათავდა. ესაა და ეს.
მე კი ვაგრძელებ ცხოვრებას ახალგაზრდული შემართებით. დილით, ადგომისთანავე, მეორე სართულიდან კიბეზე სამ-სამ საფეხურს ვახტები და ისე ჩამოვრბივარ, ასვლისას კი ორ-ორი საფეხურის გამოტოვებით ავდივარ ყოველთვის. ესეც ერთგვარი ვარჯიშია და მსიამოვნებს. მსიამოვნებს, რომ არ ვიღლები. საღამოობით აივანზე მიყვარს ჯდომა და სუფთა ჰაერის ჩაყლაპვა, რამდენადაც შეიძლება თბილისში სუფთა ჰაერი ჩაყლაპოს კაცმა. მით უფრო, რომ მტკვრის სანაპიროსთან ძალიან ახლოს ვცხოვრობ და ამ ლამაზ მდინარეს ასე ჭუჭყიანს რომ ვხედავ, გული მიკვდება. არადა, ძალიან ლამაზია ღამით, მთვარის შუქზე რომ ალიცლიცდება. ამ დროს აღარ ჩანს ტალღები მღვრიე და ტალახისფერი. პირიქით, ისეთი თბილი მწვანე ფერი დაჰკრავს, რიწის ტბას მოგაგონებს კაცს.
ორი რამის კეთება მიყვარს აივანზე ყველაზე უფრო. დილით, როცა სახეს მზეს მივუშვერ და მის სხივებს დავყნოსავ და ღამით, როცა სავსე ან ნახევარმთვარის სურნელს შევისრუტავ. იმედია, ჩემი რომანტიკული ბუნება სიცილის ხასიათზე არ დაგაყენებთ. უბრალოდ, ასეთი ვარ, ამას ვერაფერი შეცვლის. ხანდახან მეც მიკვირს, ასეთი ხასიათის და გარეგნობის ადამიანი როგორ დამტოვეს ქალებმა ასე ეულად? რატომ ვერც ერთმა ვერ შეძლო ჩემი, ასე ვთქვათ, მოჩანგვლა? განა მართლა ასეთი ჭკვიანი ვარ? ან შეუვალი? არ ვიცი. შეიძლება ეს, უბრალოდ, იმანაც განაპირობა, რომ ხშირ შემთხვევაში თავს მაბეზრებდნენ ქალები თავიანთი ზედმეტი ყურადღებით, თავის შეყვარების მცდელობებით. მით უფრო, გაგიგიათ ალბათ, როგორ ხდება საავადმყოფოებში. წარმოსადეგი თუა ექიმი, შეუძლია მდედრობითი სქესის თითქმის ყველა თეთრხალათიანი, ექთანიდან დაწყებული, ექიმით გაგრძელებული და სანიტრით დამთავრებული, ლოგინში ჩაიწვინოს. არა, არა, ჩემს თავზე არ ვამბობ, ასეთი ლოველასიც არ ვყოფილვარ, თუმცა, ვაღიარებ, რომ ლამაზი ქალები ყოველთვის მიყვარდა და ახლაც მიყვარს. პირველ რიგში, სილამაზით ვაფასებდი ქალს, ამას ვაყენებდი პირველ ადგილზე და მხოლოდ ამის მერე მოდიოდა მისი სხვა თვისებები. როგორც ბებიაჩემი მეტყოდა, ჯობია, ქალი შტერი იყოს, ამის შენიღბვა ყოველთვის შეიძლება, მაგრამ უშნო თუა, ვერავის გამოაპარებო. ჰოდა, მეც მხოლოდ ლამაზი ქალებისკენ გამირბოდა ყოველთვის თვალი, მხოლოდ ლამაზ ქალებზე მეკეტებოდა ჭკუა და მხოლოდ ლამაზი ქალები მყოლია საყვარლად. ოღონდ ისე არა, ზოგს ცოლივით რომ ჰყავს წლების განმავლობაში საყვარელი. ასეთი ურთიერთობის დედაც ვატირე! თუ საყვარელია, საყვარლის ადგილი უნდა ეჭიროს, თუ ცოლია - ცოლის. ცოლსაყვარელა რაღა ჯანდაბაა? ამიტომაც, როგორც კი შევატყობდი, რომ საყვარელი ცოლობის შეთავსებასაც ცდილობდა, ეგრევე ვწყვეტდი მასთან ურთიერთობას. ამის გამო ერთი-ორი მტრადაც გადავიკიდე. დღემდე ჩემი სახელის გაგონებაც არ სურთ.
აი, ესეც ჩემი პირველი უარყოფითი მხარე. თუ გულის გახსნაა, ბარემ ბოლომდე გაგეხსნებით. ხომ ჯობია? კიდევ რა ნაკლი მაქვს? ოოო! ის, რომ ვერაფრით ვერ ავითვისე ტელეფონის ოქროს წესი. ახლა მკითხავთ, ეს რაღა ჯანდაბააო. რა და... ვერა და ვერ დავამუღამე, რომ როცა შენთვის არასასიამოვნო ადამიანს ტელეფონზე ესაუბრები, საუბრის ბოლოს ჯერ უნდა გათიშო ტელეფონი და მერე უნდა შეიგინო ან გააპროტესტო, მაგალითად, ასე: არ გამიხურა ამ ქალმა საქმე? ეს რა კიბო ავიკიდე, ტოოო! ამიტომ ჩემი რეპლიკები ყოველთვის ადრესატის სმენამდე აღწევს და ამის გამო უარეს უსიამოვნებებს ვაწყდები. ამიტომ, ძმებო, თქვენ მაინც დაიმახსოვრეთ ეს ოქროს წესი და შეეცადეთ, მახეში ჩემსავით არ გაებათ!
რამდენად კმაყოფილი ვარ ცხოვრების? რა ვიცი, არ ვემდური. ჩემი ბრძენი ბებია იტყოდა ხოლმე, რამდენი დროც ადამიანს სიყვარულში გაუტარებია, იმდენი წელი უცხოვრიაო. ანუ, მისი თქმით, გამოდის, რომ მხოლოდ შეყვარებულობის პერიოდი შეიძლება ნაცხოვრებ დროდ ჩაითვალოს. თუ ამ საზომით მივუდგები ჩემს თავს, უსიყვარულოდ ერთი დღეც არ გამიტარებია. მერე რა, თუ არ გამიმართლა? პირველ რიგში, ეს გაუმართლებლობა თუ უიღბლობა ჩემი ბრალია, სხვას ვერ დავადანაშაულებ. ეს დაუწერელი მორალური კანონები რომ არა, ვინ იცის, ახლა ცოლიც მეყოლებოდა და შვილებიც.
არადა, მიყვარდა. იმდენად ძლიერად მიყვარდა, რომ თავი დავკარგე, თუმცა ზღვარს მაინც ვერ გადავაბიჯე. იმ ზღვარს, რომელსაც ჰქვია `რას იტყვის ხალხი~. იმიტომ კი არა, რომ ბრმა ვიყავი, ან კონსერვატორი, ან ქაჯი... უბრალოდ, დრო იყო ისეთი. როცა ბებიას გავენდე პირველად და ვუთხარი, როგორი ქალიც მიყვარდა, ჯერ შეიკრა ორივე წარბი, მერე ზემოთ ასწია და მშვილდს დაამსგავსა, ბოლოს მაგ მორკალულ წარბებზე ორივე საჩვენებელი თითი ერთნაირი მოძრაობით გადაისვა და მტკიცედ გამომიცხადა, თუ გიყვარს, მიაფურთხე ყველასო. დღევანდელი სლენგით ეს ზუსტად ასე ჟღერს: თუ გიყვარს, დაიკიდე! აი, ასეთი `სვეტსკაი ლვიცა~ იყო ბებიაჩემი, აბაშიძის ქალი. აი, ის იყო თავადი, თუ იყო! ამ გახსენებაზე, ჩემს `ცისფერსისხლიანობას~ მისი თავადური არტერია უფრო აძლევს ელფერს, ვიდრე ჩემი აზნაურული წვრილი სისხლძარღვი. ესეც ხუმრობით, რა თქმა უნდა.
ალბათ კვდებით ცნობისმოყვარეობით, ვინ გიყვარდა ასეთი, ცოლად შერთვა რომ ვერ გაბედეო. ო, ეგ გრძელი ამბავია, ასე უცებ, ორი სიტყვით ვერ მოგიყვებით. ამიტომაც ინტერლუდია დროებით განზე გადავდოთ და პრელუდიის ფაზაში გადავინაცვლოთ. სწორედ იმ დროში, როცა ნანა გავიცანი...
თუმცა, სანამ ნანას ამბავზე გადავიდოდე, იმასაც გეტყვით, რატომ მომინდა ჩემი სამნაწილიანი მუსიკალური გზის თქვენთვის მოყოლა და მაინცდამაინც დღევანდელი დღე, სექტემბრის 9 რიცხვი რატომ ავირჩიე. ორი მიზეზის გამო. პირველი ის არის, რომ ზემოთ ნახსენები ჩემი მდგმური, თესეუდამთავრებული ევა კალაძე, ძალიან ჰგავს იმ ნანას და მეორეც - ამ დილით, სახლიდან გასული გზად ნანას გადავეყარე... შეხვედრა ლამის 25 წლის შემდეგ.
როდესაც ევა პირველად მომადგა სახლში, გაოგნებისგან პირი გამიშრა და ავლუღლუღდი. მართალია, ძალიან ვულგარულად კი გამოიყურებოდა, მაგრამ ისე ჰგავდა ჩემს პირველ და დაუვიწყარ სიყვარულს, თავდაპირველად მისი ქალიშვილი მეგონა. ამიტომაც დაწვრილებით გამოვკითხე, ვინ იყო, საიდან, ვისი შვილი, დედას რა ერქვა და ა.შ. კიდევ კარგი, გადავრჩი. არა, ეს არ იყო მისი ქალიშვილი. ჯერ ერთი, დედამისს ცისანა ერქვა, მეორეც, 26 წლის იყო. 26 წლის წლის წინ კი ჩვენ ჯერ კიდევ ერთად ვიყავით.
ო, როგორ მსიამოვნებდა ყოველდღე ამ ევას დანახვა. ასე მეგონა, ის რომ თვალებს შემომანათებდა, ნანა მიყურებდა. კი ჰქონდა უტიფარი მზერა და თითქოს გაშიშვლებდა თავისი გამოხედვით, მაგრამ ესეც რაღაცნაირად სასიამოვნო იყო. აგვისტოში იქირავა ბინა. იმერელი იყო, სამტრედიიდან, მაგრამ უკვე ისეთი გაქექილ-გამოქექილი, ეტყობოდა, მთლად `ამნაირი~ რომ არ იყო, ანუ უფრო `იმნაირს~ ჰგავდა. ეტყობა, სტუდენტობისას საკმარისად `გაიკვალა გზა~, გაქალაქელდა და `სვეცკი~ გახდა. სამსახური იშოვა თბილისში, ერთ-ერთ ღამის კლუბში მენეჯარად მოეწყო და ბინის დაქირავებაც დასჭირდა. ამიტომაც, როგორც კი ერთმანეთს გავუშინაურდით, ერთ შუადღესაც, ყავაზე რომ დავპატიჟე, პირდაპირ მივახალე, არ გეშინია, უცხო მამაკაცთან მარტო რომ გიწევს ცხოვრება-მეთქი. ლამის გადაბჟირდა სიცილით და უსირცხვილოდ მომიგო, ისეთი რა უნდა მიქნა, რაც სხვებს არ უქნიათო. აი, ასეა, ბატონო. მშობლებს ჰგონიათ, თავიანთი ქალიშვილები წესიერების განსახიერებანი არიან, ისინი კიდევ ვის ლოგინებს ათბობენ სახლიდან გასულნი, კაცმა არ იცის.
ჰოდა, თან მსიამოვნებდა, ამ ახტაჯანა გოგომ ნანა რომ გამახსენა, თან გული მეთანაღრებოდა, ეს რომ შემოიმასმექნას, სინდისის ქენჯნას რაღა ვუქნა-მეთქი. ბოლოს და ბოლოს 26 წლით ვიყავი მასზე უფროსი. თითქმის იმდენივეთი, რამდენითაც ჩემს ვირტუალურ შეყვარებულ იაზე. არადა, ყველაფერი აქეთკენ მიდიოდა. სწორედ ეს იყო მიზეზი, მეორე მდგმური რომ არ ავიყვანე. ჩემსა და ევას ურთიერთობაში მესამე ნამდვილად ზედმეტად მივიჩნიე.
არ ვიცი, რას მიქადის ხვალინდელი დღე, მაგრამ შევეშვათ ახლა ინტერლუდიას, ჩემი დამოუკიდებელი ნაბიჯების გადადგმის საწყის წლებში გადავინაცვლოთ და დავიწყოთ მოყოლა, როგორ გავიცანი ნანა და რა მოხდა შემდეგ.
მაშინ სწორედ იმ ასაკის ვიყავი, რა ხნისაც ახლა ევაა. დიახ, დიახ, 26 წლის. ორდინატურა გავლილი მქონდა და ქირურგის ასისტენტად ვმუშაობდი საავადმყოფოში. ყველა ერთნაირად იხიბლებოდა ჩემით, თანამშრომლებიც და პაციენტებიც. მათ აღფრთოვანებული მზერების მოგერიება რომ არ გამჭირვებოდა, ყოველთვის სერიოზული სახით დავდიოდი, იშვიათად ვიცინოდი და მედიდური ქირურგის შთაბეჭდილებას ვტოვებდი. ჩემზე ამბობდნენ, ეს ბიჭი შორს წავაო. ასეთი იმიჯი ქალების გამო შევიქენი, მაგრამ ვისთვის გამენდო ეს? თუმცა, სიტყვა იმიჯი მაშინ, მგონი, არც არსებობდა. ან შეიძლება არსებობდა კიდეც, მაგრამ ხმარებაში არ იყო. მაშინ უფრო რუსული ბარბარიზმებით და სლენგებით ვსაუბრობდით. ასე რომ, მაშინდელი ტერმინოლოგიით, `სტოიკა~ მეჭირა, `ვიდი~ მქონდა მედიდური ადამიანის. როგორც ვთქვი, ჯერ ასისტენტი ვიყავი. ქირურგი, რომელსაც ოპერაციების დრო ვეხმარებოდი, ერისთავი იყო გვარად, მაგრამ ის ისე იყო ერისთავი, როგორც მე ვარ, მაგალითად, კლინტონი ან ბუში, რადგან სომეხი იყო და გვარი გადაკეთებული ჰქონდა. სინამდვილეში რა გვარის იყო, არავინ იცოდა, რადგან საგულდაგულოდ მალავდა თავის წარმოშობას, ოღონდ ესაა, ერისთავობაზე რომ ჩამოგეგდოთ საუბარი, კრინტსაც ვერ დაძრავდა თავის წინაპრებზე. არადა, კარგი კაცი იყო. ალექსანდრე ერქვა და ყველანი ალიკას ეძახდნენ.
გაგრძელება ჟურნალ "გზის" 42-ე ნომერში