ultrix - დის ბედნიერება - გზაპრესი

ultrix - დის ბედნიერება

ultrix

XXXV ნაწილი

სკოლიდან გამოსულმა საბლიანის ტელეფონის ნომერი აკრიბა.

- გისმენ საყვარელო, - ყურმილში მამაკაცის ალერსიანი ხმა გაისმა.

- როგორ ხარ? მოგენატრე ალბათ, - ქალმა კეკლუცად გაიცინა.

- ძალიან. ჩვენი ბოლო შეხვედრის შემდეგ მთელი 2 დღე გავიდა. ანა, დღეს გნახავ? - ლამის დადნა ვახო.

- არ ვიცი, მოვიფიქრებ, - კეკლუცობდა ქალი.

- საღამოს დაგირეკავ, - შეჰპირდა საბლიანი.

საღამოს კი ისეთ დროს დაურეკა, როცა ანა ირაკლისთან და რამდენიმე მეგობართან ერთად ქალაქგარეთ, რესტორანში იმყოფებოდა. ვახოს ზარს უპასუხა, მაგრამ სუფრიდან წამოდგა და გარეთ გავიდა.

კარგა ხანს ილაპარაკეს, ქალი ბოდიშს უხდიდა იმის გამო, რომ მეგობრის დაბადების დღეზე იყო და მასთან შეხვედრას ვერ ახერხებდა... როგორც იქნა, დაემშვიდობა და ის იყო, შემობრუნდა, რომ ირაკლის გაბრაზებულ სახეს გადააწყდა.

- უი, შენც აქ ხარ? - უხერხულად ჩაილაპარაკა ქალმა, უფრო იმიტომ, რომ სათქმელი სხვა არაფერი ჰქონდა.

- დიახ და სიტყვასიტყვით მოვისმინე შენი ლაპარაკი! - ირაკლის ტონი ბრძანებას გამოხატავდა. მამაკაცს კონკრეტულად სიტყვა არ დასცდენია, მაგრამ ქალს მიმიკითა და ტონით აშკარად უბრძანებდა, ყველაფერი დაწვრილებით მოეყოლა და აეხსნა, რას ნიშნავდა მისი საქციელი.

- არაფრის ახსნას არ ვაპირებ, - თავი ჯიუტად გააქნია ანამ. გადაწყვიტა, ტყუილი არ ეთქვა.

- რას ნიშნავს, "ახსნას არ ვაპირებ?" თავს ვალდებულად არ მიიჩნევ, რომ საქმის კურსში ჩამაყენო?

- არა, არ მივიჩნევ, რადგან ეს ჩემი პირადი საქმეა და ამაზე ლაპარაკი ჯერ ადრეა. დრო მოვა და ყველაფერს გაიგებ. ახლა კი ჩემს აქ დარჩენას აზრი არ აქვს, მაინც უნდა ჩამაშხამო საღამო და ჯობია, წავიდე. შენ კი დარჩი. ერთ რამეს გეტყვი: იცოდე, რომ არასოდეს გიღალატებ... გულშიც არ გაივლო, რომ შეიძლება, ვინმეს შევხვდე და მასთან სექსი მქონდეს. ამას გულახდილად გეუბნები და ახლა გინდ დაიჯერე, გინდ - არა.

ანა ირაკლის პასუხს არ დალოდებია, ისე წავიდა. აღარც შეუხედავს მისთვის. მამაკაცი გამშრალი დატოვა.

მთელი საღამო მობილური გამორთული ჰქონდა და თავის ოთახში ჩაკეტილი, ბალიშში თავჩარგული ტიროდა.

როგორც სჩვეოდა, ღამე მიღებული გადაწყვეტილება დილით სისრულეში მოიყვანა. უთენია ადგა და სვანეთისკენ ისე გასწია, არავინ ჩაუყენებია საქმის კურსში. დედას დაუბარა, რამდენიმე დღე ქალაქიდან გავდივარ და თუ ტელეფონი გამორთული მექნება, არ ინერვიულოთ, მე თვითონ დაგირეკავთო.

ციცო წინააღმდეგობის გაწევასაც არ ცდილა. იცოდა, უშედეგო იყო ანასთან ბრძოლა და მისთვის გადაწყვეტილების შეცვლა. ანას სვანეთმა გუნება გამოუკეთა. ჯერ გოჩას სოფელში შეიარა. იმ სახლს მიადგა, სადაც ერთი წლის განმავლობაში, ქმარზე მგლოვიარე, განდეგილივით ცხოვრობდა. თოთოეულმა დღემ თვალწინ გაურბინა. გოჩასთან დაკავშირებით მოგონებები აეშალა და საბლიანზე შურისძიების სურვილით უფრო მეტად აივსო. გოჩას სახლის ყველა ოთახი ფეხდაფეხ მოიარა. თითქოს გარდაცვლილ მეუღლეს დაეძებდა.

"ნეტავ, მისი ერთი ნივთი მაინც მაპოვნინა, სამახსოვროდ წავიღებ. ადრე ამაზე არ მიფიქრია. მეგონა, რომ მის დავიწყებას ვერასოდეს მოვახერხებდი, მაგრამ დრო მართლაც ყველაფრის მკურნალი ყოფილა. ვგრძნობ, რომ შესაძლოა, რამდენიმე წლის შემდეგ უკვე ძალზე იშვიათად გამახსენდეს. ჯობია, მის სახსოვრად რაიმე ნივთი წავიღო, - ქალი ოთახიდან ოთახში გადიოდა, მაგრამ ისეთს ვერაფერს წააწყდა, რასაც შინ წაიღებდა, - ის კი არა და, იმასაც ვნანობ, ფიცი რომ დავდე, შურს ვიძიებ-მეთქი. არა, შიშმა არ დამრია ხელი. ანას გამოჩენამ შემაცვლევინა აზრი, მაგრამ ახლა უკვე გვიანია. რაც ვთქვი, ის უნდა გავაკეთო კიდეც", - ფიქრობდა ქალი და სხვენში მიმავალ კიბეს ისე აუყვა, რომ არც დაფიქრებულა. როდესაც სიბნელეში ვერაფერი დაინახა, მაშინ გააცნობიერა, რომ სხვენზე იყო.

"ძალიანაც კარგი, იქნებ აქ მაინც ვნახო, რასაც დავეძებ", - გაიფიქრა და კუთხეში მიდგმულ სკივრს დაეჭიდა, რომ ერთ მხარეს დატანებულ, პატარა სარკმელთან მიეთრია და სინათლის შუქზე მისი შიგთავსი ენახა.

სკივრიდან ერთმანეთის მიყოლებით ამოალაგა ძველი ტანისამოსი, გახუნებული, ალაგ-ალაგ დახეული ქოლგა, ჩრჩილისგან შეჭმული სვანური ქუდები, რომლბიც ალბათ გოჩას ბაბუის ბაბუის კუთვნილება გახლდათ და "ასაკით" 150 წლის მაინც იქნებოდა... სკივრის ძირში მოზრდილი, ქაღალდის კონვერტი იდო, რომელშიც გაყვითლებული სურათები და წერილები ელაგა. ზოგიერთი წერილი 1800-ანი წლებით იყო დათარიღებული. ანამ გულდასმით გადაიკითხა ყველა მათგანი და ცოტა ხნით წარსულში გადაინაცვლა. ჩვეულებრივი, არაფრისმთქმელი წერილები იყო - შორს მყოფი ნათესავები ერთმანეთის ამბავს კითხულობდნენ და ცხოვრებაში მომხდარ სიახლეებს უყვებოდნენ. უეცრად, მზერა ნაცნობ ხელწერას მისწვდა. ანას გააჟრჟოლა და ცივმა ოფლმა დაასხა... ხელში არაბულ ენაზე დაწერილი ფურცელი ეჭირა. უკვე ცხადი იყო, რომ ეს იმ სამფურცლიანი ჯადოს შუა ფურცელი იყო, რომელსაც ამდენი ხნის განმავლობაში ამაოდ ეძებდა. მოულოდნელობისგან და შიშისგან ფურცელი ხელიდან გააგდო.

"გმადლობ, ღმერთო", - აღმოხდა ქალს და პირჯვარი გადაისახა. ცრემლები თავისით ჩამოუგორდა. ცახცახებდა და თავს ვერ იოკებდა.

"აი, თურმე ვისი მოწყობილი ყოფილა ეს ოინი. როგორც ჩანს, ჯადოსთვის გოჩას დედამ გამწირა, მაგრამ საქმე ისაა, როდის გააკეთა ეს. გოჩას სიკვდილამდე თუ მის მერე? ალბათ გოჩას სიკვდილამდე, რადგან რძლად არ ვუნდოდი. როგორც ჩანს, ჩვენი დაშორება გადაწყვიტა და დაგვაშორა კიდეც, მაგრამ მხოლოდ სიკვდილის "წყალობით", ბედმა კი სწორედ ქალბატონი თინათინი დასაჯა და შვილის სიკვდილით გაამწარა, ასეთი უღმერთო საქციელის გამო"...

ანამ ყველაფერი ასე დატოვა. ნივთების სკივრში ჩალაგებაზე აღარ უზრუნია. მხოლოდ საჭირო ფურცელი ჩადო ცელოფანის პარკში და მანქანის "ბარდაჩოკში", იარაღთან ერთად საიმედოდ ჩაკეტა. სჯეროდა, რომ სწორედ ამ ჯადოს მოხსნაზე იყო მისი შემდგომი ცხოვრება დამოკიდებული. მოლამ ხომ უთხრა, თუ მესამე ფურცელს იპოვი, მოდი და ჯადოს მოვხსიო? რატომ არ გაანადგურა თინათინმა ეს ფურცელი? ნუთუ საბოლოოდ არ გასწირა?

ანამ გადაწყვიტა, რომ თბილისში დაბრუნებისთანავე მიაკითხავდა თინათინს და ამ საქციელის გამო პასუხსაც მოსთხოვდა.

GzaPress

გოჩას სახლის კარი დაღვრემილმა გამოიხურა. ამჯერად დარწმუნებული იყო, აქ უკანასკნელად იყო და აღარასოდეს დაბუნდებოდა.

თავისი სახლი გაუკაცურებული დახვდა. ეზოსაც ეტყობოდა, რომ იქ დიდი ხნის განმავლობაში არავინ ყოფილა. ანას გული დასწყდა, მაგრამ ამის მიუხედავად, დედას იქ საცხოვრებლად ვერ გამოუშვებდა და მარტოობისთვის ვერ გაიმეტებდა.

ღამე მურთაზის ოჯახში გაატარა. ბიძაშვილის ცოლს მისი დანახვა გაუხარდა. მთელი ღამე ლაპარაკში გაათენეს. რძალს ყველაფერი აინტერესებდა, რაც ანასთან და მის შვილთან იყო დაკავშირებული და რაშიც მის ქმარს დიდი "ამაგი" ჰქონდა. თან ქმარზე ბრაზობდა, რომ საკუთარი ბიძაშვილი ასეთ დღეში ჩააგდო, თან ტიროდა და ხანდახან ანას გადაეხვეოდა ხოლმე და ქმრის მაგივრად პატიებას სთხოვდა.

ქალებმა გამთენიისას დაიძინეს, მაგრამ ანა ადრე ადგა. აივანზე გასულმა თვალი ვერ მოწყვიტა მწვანედ მობიბინე ბალახზე, ამომავალი მზის სხივებისგან მბრწყინავ ნამს. ბალახის ღეროებზე პატარა ბურთულებად იყო "დალაგებული" ნამი და ჯადოსნურად ბრწყინავდა. ქოში აივანზე დატოვა, კიბე ფეხშველმა ჩაიარა და ბალახზე დადგა. ესიამოვნა სიგრილე...

"ოდესღაც აუცილებლად დავბრუნდები სვანეთში, საცხოვრებლად", - გაიფიქრა ქალმა და გული დასწყდა, რომ ეს ბედნიერება ხანმოკლე იყო და სულ რამდენიმე დღეს გასტანდა. შესცივდა. თბილისში იმ დროს შემოდგომის სიცხე იქნებოდა, მაგრამ მთაში უკვე ციოდა. ანას ფეხები გაეყინა და ოთახში შევიდა. რძალს უზარმაზარი, სვანური ღუმელი გაეხურებინა და კუბდარს აცხობდა. ანამ იქვე, კედელზე მიჭედებულ ლურსმანზე ჩამოკონწიალებული შალი ჩამოხსნა და მხრებზე მოიხურა. შალს უმი რძის, ბალახის, ნაკელის სუნი ასდიოდა, მაგრამ ეს სუნიც კი ესიამოვნა...

საუზმის შემდეგ კი ეკლესიისკენ მიმავალ გზას გაუყვა. მანანა თან არ იახლა. ბოდიში მოუხადა და გაყოლაზე უარი უთხრა - მამაოსთან კონფიდენციალური საუბარი მაქვს, ნუ გეწყინება, მაგრამ მარტო წავალო.

მანქანა ეზოში დატოვა. ეკლესია საკმაოდ შორს იყო, ლამის 10 კილომეტრი ჰქონდა გასავლელი, მაგრამ ამას არ შეუშინდა. ფეხზე მოხერხებული ფეხსაცმელი მოირგო, თბილად ჩაიცვა და გზას გაუდგა. ლამის გადავიწყებოდა ეკესიისკენ მიმავალი გზა. ბევრი რამ იყო შეცვლილი. იქ, სადაც წინათ ბილიკი გადიოდა, ახლა შარაგზა იყო, სადაც შარაგზა ახსოვდა, იქ ასფალტი დაეგოთ... შუადღე გადასული იყო, როცა ჰორიზონტზე ტაძარი გამოჩნდა...

მამაოს ძალიან გაუკვირდა მისი დანახვა. ანა ჯერ ხელზე ემთხვია სულიერ მოძღვარს, შემდეგ - გადაკოცნა.

- როგორ ხარ, ქალო? - ასე იცოდა მამაომ მიმართვა.

- არა მიშავს, ღვთის წყალობით კარგად ვარ.

- წამოდი, ეზოში დავსხდეთ, შენი ამბები მომიყევი, - მამაომ ხელით კარისკენ ანიშნა და კრიალოსანის დამარცვლა განაგრძო.

ტაძრიდან გავიდნენ და ეზოში, მორზე ჩამოსხდნენ.

მომდევნო რამდენიმე საათის განმავლობაში ანა დაწვრილებით ჰყვებოდა თავის ამბებს - ამერიკიდან დაბრუნების შემდეგ თავს გადახდენილ ყველა წვრილმანს. არ უნდოდა, რაიმე გამორჩენოდა. თითქოს თანდათან იცლებოდა ცუდი შეგრძნებებისგან, ცარიელდებოდა, მის ადგილს კი სიმსუბუქე იკავებდა. ქალი შვებას გრძნობდა. ამის შესახებ მამაოსაც გაუმხილა.

- აი, თურმე რა მჭიდრდებოდა, გული ამიტომ მქონდა დამძიმებული... მშობლიური კუთხის ნახვამ და თქვენთან გულახდილმა საუბარმა დიდი ტვირთისგან გამათავისუფლა, - უთხრა ბოლოს.

- ანა, მიჭირს იმ საკითხზე საუბრის წამოწყება, რაც ყველაზე მეტად მაინტერესებს.

- მამაო, მოდი, ამ თემაზე ნუ ვილაპარაკებთ. როდესაც აღსარების სათქმელად მოვალ, მაშინ გაიგებთ ყველაფერს.

- მაგრამ შენ სულს იმ ცოდვითაც იმძიმებ, რომ ქორწინების გარეშე ცხოვრობ მამაკაცთან.

- მე მასთან არ ვცხვრობ.

- მით უმეტეს. რა ჰქვია თქვენს ურთიერთობას ამ ეტაპზე? - მოძღვარმა თვალებში ჩახედა ანას.

- ხალხის აზრს თუ ვიკითხავთ, ალბათ საყვარლები ვართ, მაგრამ ჩვენ ძალიან გვიყვარს...

- მორჩი! - ხელი აღმართა მოძღვარმა, - მეორედ ეგ აღარ გაიმეორო. "მაგრამ გვიყვარს" არაფერს ნიშნავს. ჯვარი უნდა დაიწროთ.

- ახლა, როცა ჯადოს მოხსნა შემიძლია, ხელს არაფერი შეგვიშლის. რამდენიმე საქმე მაქვს ბოლომდე მისაყვანი და აუცილებლად დავიწერთ ჯვარს, - დაჰპირდა ანა.

უკანა გზაზე მსუბუქად მოდიოდა და გულში რაღაც უხაროდა... თუმცა, რამაზის ზარმა გუნება გაუფუჭა.

- ანა, მე და შენ სალაპარაკო გვაქვს, სერიოზულ თემაზე, - უთხრა მამაკაცმა.

- რა ხდება, რამაზ?

- შენებმა მითხრეს, ქალაქში არ არისო. რომ ჩამოხვალ, მაშინ ვილაპარაკოთ, მგონი, თავადაც იცი, რომ ბევრი რამ გვაქვს გასარკვევი. დროებით, - ცივად დაემშვიდობა რამაზი და ტელეფონი გათიშა.

ანას გული მოეწურა და ტკივილი იგრძო.

"მორჩა, დამთავრდა! როგორც ჩანს, ეთერმა სიტყვა შეასრულა და რამაზს ყველაფერი უამბო", - გაიფიქრა ქალმა და იქვე, მოზრდილ ქვაზე ჩამოჯდა. გზის გაგრძელება ვერ შეძლო.

ანას თითქოს ცა ჩამოექცა თავზე. აქამდე არასოდეს უფიქრია იმაზე, რომ რამაზი ოდესმე გაიგებდა სიმართლეს. ამ საკითხზე ფიქრს თავს არიდებდა... ახლა კი ფაქტის წინაშე დადგა... რამაზმა ყველაფერი იცოდა და ანას პასუხსაც მოსთხოვდა ამდენი ტყუილების გამო. ჯერ კიდვ არ იცოდა, როგორ მოიქცეოდა, რით იმართლებდა თავს... ძალიან შეეშინდა ანას დაკარგვის...

"უნდა გამიგოს, ჩემი ბრალი ხომ არ არის, მან რომ ჩემი გოგონა იშვილა? ვინ ეხვეწებოდა? ანა ჩემი შვილია და მას ვერც რამაზი წამართმევს და ვერც სხვა ვინმე! - ფიქრობდა ქალი და გული ეკუმშებოდა. თუმცა, ცოტა ხნის შემდეგ სხვა აზრზე დგებოდა. - უმადური ვარ. კიდევ კარგი, რომ ჩემს გოგონას რამაზისნაირი მამა შეხვდა და თუ კი მაინც გააშვილებდნენ, ვიღაც ვიგინდარას არ ჩაუვარდა ხელში. რამაზთან ჩხუბი არ შეიძლება, უნდა დავუყვავო, მოვეფერო"...

ამ ფიქრებში გართული წამოდგა და უკან, ეკლესიაში გაბრუნდა. ნელი ნაბიჯით მიდიოდა და მისი ფიქირი მხოლოდ ბავშვს დასტრიალებდა.

GzaPress

მოძღვარი აღარ დახვდა - წასულიყო. ეკლესიის კარს მხრით მიაწვა. ღია დახვდა. მრევლისთვის არასოდეს კეტავდნენ კარს. ანას ის შემთხვევა გაახსენდა, რომელიც მის ბავშვობაში მოხდა: ერთ დღეს, დილით, უთენია ზარები შემოკრეს. ხმა გავარდა სვანეთში, ეკლასია გაქურდეს და ტაძრიდან უამრავი ძვირფასი ხატი წაიღესო... მართლაც, ტაძარში ძვირფასი თვლებით შემკული ხატები ინახებოდა, რომელიც შეუფასებელი გახლდათ. ერთ მშვენიერ დღეს კი ქურდებმა ისარგებლეს იმით, რომ ტაძრის კარი არ იკეტებოდა და გაძარცვეს. მაშინ ეკლესია მოქმედი არ იყო. წირვა და ღვთისმსახურება არ აღევლინებოდა. მრევლი თავისით მიდიოდა იქ, სანთლის დასანთებად და სალოცავად. წინამძღოლი კი არ ჰყავდათ. ჰოდა, ახალმა ამბავმა მოსახლეობა ტაძართან შეკრიბა. მთელი დღე მოღრუბლული იყო... ცა ისე ჩამობნელდა, რომ ადამიანებს დღისით, მზისით, ერთმანეთის დანახვაც კი უჭირდათ. შავი ნისლი ჩამოწვა... მრევლი დაშლას არ აპირებდა... სვანური წესის თანახმად, ეკლესიის, წმინდა ადგილის შეურაცხმყოფელები "ხატზე გადაცემას", წყევლას იმსახურებდნენ. უეცრად, მთის წვერზე, სადაც ხალხი იყო შეკრებილი, 3 მამაკაცი გამოჩნდა. ხალხმა გზა დაუთმო. ერთს ზურგზე ტომარა ჰქონდა წამოკიდებული.

აქეთ-იქით შეშინებულები იყურებოდნენ. ყველა მიხვდა, სწორედ ესენი იყვნენ ის ადამიანები, ვინც ტაძარი გაქურდა. შემდეგ მძარცველებს თავად მოუყოლიათ, რომ გზა აებნათ. ეკლესიიდან გამოსულებს, ნისლი წამოეწია. ვერაფერს ხედავდნენ ასე გაიარეს გზის ნახევარზე მეტი და იმის ნაცვლად, რომ დაღმართზე ბოლომდე დაშვებულიყვნენ და სამშვიდობოს გასულიყვნენ, რაღაც ძალა აიძულებდათ, ზევით-ზევით ევლოთ... თვითონაც ვერ მიხვდნენ, როგორ მოხვდენენ ისევ ტაძართან... ნაქურდალი ეკლესიას დაუბრუნეს... ხალხმა დაინდო მძარცველები, რადგან მათი უკან დაბრუნება ღვთის ნებად მიიჩნიეს, მაგრამ მოგვიანებით, სამივე ქურდი უბედურმა შემთხვევამ იმსხვერპლა: ერთი მათგანი კლდიდან გადაიჩეხა, მეორე - სათიბში მიმავალი, მთის ფერდობიდან დაგორდა და გადაჭრილ მორს შეეჯახა, მესამე კი - მდინარეში მანქანით გადავარდა. ენგურმა ისე ათრია, რომ მანქანაც კი ვერ იპოვეს. ენგური ხომ საქართველოში ყველაზე ჩქარი და ცივი მდინარეა და მისი ტალღები უზარმაზარ ლოდებს მოაგორებენ. მის ზვირთებში აღმოჩენილ ნებისმიერ საგანს ისე დაჭლეტს და "დაჭმუჭნის", რომ ამოცნობაც კი გაგიჭირდება...

ანა საკურთხეველთან გვიანობამდე იჯდა მარტო. შემდეგ ძილი მოერია და იქვე, მიწის იატაკზე მიწვა. ხელის შეხებამ გამოაღვიძა. გათენებულიყო და მამაო მოსულიყო.

- შენ რა, წუხელ აქ იყავი? არ შეგცივდა? - გაოგნებულმა ჰკითხა.

- კი, გაყინული ვარ, - ანამ მკლავზე ხელი ჩამოისვა.

სიცივისგან კანკალებდა, მაგრამ ისე ღრმად ეძინა, რომ არც გაუგია. წამოდგა, ლოცვას დაესწრო და მხოლოდ ამის შემდეგ გამოემშვიდობა მამაოს და მთიდან ქვევით დაეშვა.

შინ შუადღისას მივიდა. ანა სვანეთში კიდევ რამდენიმე დღე დარჩა. რამაზთან საუბრის შემდეგ ტელეფონი აღარც ჩაურთავს... იცოდა, რომ ოჯახის წევრები ინერვიულებდნენ, ისიც იცოდა, რომ ირაკლი გაბრზდებოდა და უსაყვედურებდა კიდეც, მაგრამ ახლა მისთვის ყველაფერი სულ ერთი იყო. არ დაგიდევდა არავის აზრს...

თბილისისკენ მომავალმა დაიწყო იმაზე ფიქრი, როგორ უნდა აეხსნა ყველასთვის თავისი გაუჩინარების ამბავი...

ნახევარი გზა რომ გამოიარა, ტელეფონი ჩართო. მაშინვე საბლიანმა დაურეკა.

- ანა, რატომ გქონდა ტელეფონი გამორთული? ხომ მშვიდობაა? - შეშფოთებული ჩანდა მამაკაცი.

- კი, უბრალოდ, ქალაქიდან ვიყავი გასული, - არხეინად უპასუხა ქალმა.

- მერე, არ უნდა მითხრა? ასე მცემ პატივს? მომენატრე, დღესვე უნდა გნახო, სად ხარ?

- საღამოს შეგეხმიანები, ახლა ჯერ გზაში ვარ, - ანამ ტელეფონი უცერემონიოდ გათიშა და გვერდით მიაგდო.

დედა და ნინო შინ მისვლისთანავე შემოირიგა... ისინი ანას ასეთ საქციელს უკვე აღარ აქცევდნენ ყურადღებას - მიჩვეულები იყვნენ... ირაკლი კი... ირაკლი მის ზარს ან არ პასუხობდა, ან ტელეფონს თიშავდა.

"ეჰ, გაუვლის მაგასაც, აბა, რას იზამს", - გაიფიქრა და ხელი ჩაიქნია.

საღამოს ვახოსთან შესახვედრად საგულდაგულოდ მოემზადა და მამაკაცისგან კომპლიმენტებიც უხვად მიიღო. ისინი ღია კაფეში, მყუდრო მაგიდასთან ისხდნენ. მამაკაცი მოწიწებით და სიყვარულით შეჰყურებდა. გამოხედვაზე ეტყობოდა, რომ ქალს აღმერთებდა. ანა კი იქაურობას გულგრილი მზერით ათვალიერებდა.

- ანა, ნუთუ სულ არ მოგენატრე? - ვინ იცის, მერამდენედ ეკითხებოდა ვახო.

- რომ მოგენატროს, უნდა გიყვარდეს.

- ნუთუ, ვერ შეგაყვარე თავი?

- ვახო, შენ გგონია, 4-5 შეხვედრა საკმარისია საიმისოდ, რომ ადამიანი შეიყვარო?

- მაგრამ ხომ მოგწონვარ? ისე არ შემხვდებოდი... რადგან მხვდები, მოგწონვარ კიდეც, - იმედს ებღაუჭებოდა მამაკაცი.

- შესაძლოა, ცოტა მომწონხარ, მაგრამ უფრო იმიტომ გხვდები, რომ ასეა საჭირო.

- რისთვისაა ასე საჭირო?

- მოვა დრო და გაიგებ მაგას.

- საშიში ქალი ხარ...

- ვგავართ ერთმანეთს, - ანამ მზერა გაუსწორა მამაკაცს.

ვახოს შიში დაეუფლა... ეს ლამაზი, ნაზი არსება ცივი თვალებით უყურებდა და მის მზერაში კიდევ იგრძნობოდა რაღაც ისეთი, რისი ამოკითხვაც მამაკაცს უჭირდა... ეს ქალი უზომოდ იზიდავდა, დღე და ღამ მასზე ფიქრობდა, ერთი სული ჰქონდა, ხელში როდის ჩაიგდებდა, რომ მასზე უფლებები მოეპოვებინა და ამ ჯიუტი არსებისთვის თავისი ძალა ეჩვენებინა და თავის ჭკუაზე ეტარებინა, მაგრამ მთელი ამ დროის მანძილზე, რაც მას იცნობდა, რაღაც აფრთხობდა... ამ დევისტოლა კაცს კაფანდარა ქალის ეშინოდა, თითქოს... ასეთი განცდა არასოდეს დაუფლებია და ვერ ხვდებოდა, რა ძალა აიძულებდა, მის წინაშე თავი ასე უმწეოდ ეგრძნო. თავად იყო ბრძანებების გაცემას მიჩვეული და ანას დანახვისას კი მზად იყო, ფეხქვეშ გაგებოდა, ოღონდ მისი ღიმილი დაემსახურებინა. ბრაზდებოდა ამის გამო და თავს პირობას აძლევდა, რომ მომდევნო შეხვედრაზე სულ სხვანაირად მოიქცეოდა, მაგრამ ქალს დაინახავდა თუ არა, მაშინვე ავიწყდებოდა პირობაც და საკუთარი თავიც. ქალი მარიონეტივით მართავდა და მამაკაცი ამ სიტუაციას თავს ვერ არიდებდა. დიდი სურვილი ჰქონდა, ანა მეგობრებისთვის წარედგინა და თავი მოეწონებინა - აი, როგორი ქალი გავიცანი და როგორ ქალთან მაქვს ურთიერთობაო, მაგრამ ანა არ თანხმდებოდა, - ჯერ ადრეა და თუ დრო მოვა, თვითონ შეგახსენებ, მეგობრები რომ უნდა გაგეცნო ჩემთვისო. ყოველი ფრაზა, რომელიც ერთობლივ მომავალთან იყო დაკავშირებული, ვახოსთვის იმედის მომცემი იყო და მის სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა, თუ ანა "ჩემი" და "შენი"-ს ნაცვლად, საუბრის დროს სიტყვა - "ჩვენს" გამოიყენებდა და ოდნავ მაინც მიანიშნებდა, რომ შესაძლებელი იყო, მათ საერთო მომავალი ჰქონოდათ.

რამდენიმე დღე გავიდა, ირაკლი ვერ შეირიგა. მამაკაცი კატეგორიულად დუმდა და მის ზარებს არ ჰპასუხობდა. ანა ფიქრობდა, ერთ საღამოს შინ თავზე დავადგები და შემირიგდება, აბა, რას იზამსო, მაგრამ ეს "ერთი საღამო" უკვე მერამდენედ გადადო. გრძნობდა, რომ ნაწილობრივ დამნაშავე იყო და ამის აღიარება, სიჯიუტის გამო, საყვარელ ადამიანთანაც კი უჭირდა. რამაზიც დუმდა. არც თვითონ ურეკავდა. ერთ საღამოს კი ვერ მოითმინა და ნინოს ჰკითხა:

- ნი, რამაზს რა უნდოდა ჩემთან, ხომ არ იცი? სვანეთში რომ ვიყავი, მაშინ დამირეკა და სალაპარაკო მაქვსო, მითხრა.

- რადგან დაგირეკა, მაშასადამე, თვითონ დაგელაპარაკება, საიდან უნდა ვიცოდე, რა უნდა? - ნინომ მხრები აიწურა, მაგრამ ანას ისეთი შთაბეჭდილება დარჩა, რომ დამ კარგად იცოდა, რასთან დაკავშირებით სურდა დალაპარაკება.

მთელი კვირა ელოდა რამაზის ზარს და როგორც იქნა, დაურეკა.

"გაჟეჟილს გატეხილი ჯობია", - გაიფიქრა ანამ და რაღაცნაირად, შვებით ამოისუნთქა.

- გამარჯობა, პატარა ქალბატონო, - ალერსიანი ხმით მიესალმა მამაკაცი და ანა სახტად დატოვა, რადგან მისგან ასეთ შეხვედრას არ მოელოდა და ძალიან გაუკვირდა. თანაც იმედი ჩაესახა.

- გამარჯობა, რამაზ, - თვითონაც დაუთბა ხმა.

- სამსახურში რატომ არ მოდიხართ, ქალბატონო?

- ვერ მოვიცალე.

- ანა, შენთან შეხვედრა მინდა, სერიოზული სალაპარაკო მაქვს.

- როცა მეტყვი, იმ დროისთვის მოვიცლი.

- დღეს საღამოს, 10 საათზე შევხვდეთ, ჩემთან მოდი. ანა 11-ზე იძინებს და სასაუბრო დროც გვექნება.

- კარგი, რამაზ, შევთანხმდით.

ტელეფონი რომ გათიშა, ქალმა მხრები აიჩეჩა, - ვერაფერი გავიგეო.

- რამაზი იყო? - ჰკითხა ნინომ.

- კი, რამაზი იყო, მაგრამ მისი ნათქვამიდან ვერაფერი გავიგე. არა, კი გავიგე, მაგრამ მეგონა, ჩემზე განრისხებული იყო და ისე თბილად მელაპარაკა...

- რატომ უნდა ყოფილიყო განრისხებული, აწყენინე რამე?

- არა, მაგრამ სვანეთში ისეთი ცივი ხმით მელაპარკა, ვიფიქრე, ნამდვილად გაიგო, რომ ანას დედა ვარ და რომ ვატყუებ, იმის გამო გაბრაზდა. თუ ასეა და მართლა შეიტყო სიმართლე, მაშასადამე, გაბრაზებამ უკვე გადაუარა და ახლა შემრიგებლური და თბილი ტონით მელაპარაკა. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ყველაფერი კარგად იქნება. ბელამ სკოლიდან მოსვლა რატომ დააგვიანა? - თემა უეცრად შეცვალა.

- არ ვიცი, დავრეკავ ახლა. იქნებ მასწავლებელმა დატოვა, დამატებით მეცადინეობაზე, - ნინო ტელეფონს დასწვდა.

- კარგი, გამაგებინე მეც, ზვიადთან შეხვედრაზე მივდივარ და მაგვიანდება, - ანამ კარი გაიხურა.

ოფისში მისულ ანას გიორგი ისეთ საშინელ გუნებაზე დახვდა, ქალს გული გაუსკდა.

- რა იყო, რა ხდება? - ჰკითხა შეშფოთებულმა.

- არაფერი, - მამაკაცმა თვალი აარიდა.

- გიორგი, რაღაცას მიმალავ, ცუდი ხომ არაფერია?

- ანა, ამიხსენი, რა დაგიშავეთ დებს? - კარგა ხნის დუმილის შემდეგ გიორგიმ ხმა ამოიღო და ისეთი რამ თქვა, რასაც ანა არაფრით ელოდა.

- რატომ მეკითხები? რისი თქმა გინდა? - ხელებით მაგიდას დაეყრდნო.

- გუშინ ნინოს ველაპარაკე.

- მერე?

- ცოლობაზე უარი მითხრა.

- ა-აა, მე კდევ მეგონა, ქვეყანა დაიქცა, - გაეცინა ქალს, - მაგის გამო ნერვიულობ? რა მოხდა მერე, უკეთესს იპოვი, გიორგი, თუ არ უყვარხარ, რა ქნას?!

"ამდენ საქმეში ნინოს პირადი ცხორება გამომეპარა", - გაიფიქრა და გული დასწყდა, დას სათანადო ყურადღება რომ ვერ მიაქცია.

- ხელი მკარი, შენმა დამაც ხელი მკრა, - გიორგი ადგილიდან წამოდგა და კედელზე მიმაგრებულ დიდ სარკესთან მივიდა, რომელშიც მთელი ტანით გამოჩნდა. გვერდულად დადგა და საკუთარი გამოსახულება შეათვალიერა, შემდეგ მეორე მხარეს შებრუბდა. კარგა ხანს იყურა სარკეში, - დასაწუნი კაცი არ ვარ, ნამდვილად და თქვენ რატომ ვერ მოგაწონეთ თავი? ამ სიბერეში კიდევ ერთხელ შემიყვარდა, შენი "ხათრით" და...

- ჩემი ხათრით შეყვარება რას ნიშნავს? - ხმამაღლა გადაიხარხარა ანამ.

- რას და... შენი და ძალიან გგავს და იმიტომ შემიყვარდა.

- გიორგი, აბა, კარგად დაფიქრდი, იქნებ ნინო კი არა, მე გიყვარვარ, ისევ? თავს იტყუებ, მგონი.

- დედის საფლავს გეფიცები, ირაკლი ჩემი მეგობარი რომ არ იყოს, აქამდე წავართმევდი შენს თავს. თუ დამჭირდებოდა, მოვკლავდი კიდეც, რაღა ჩემი ძმაკაცი შეიყვარე, გოგო? - ფაქტობრივად, აღიარა გიორგიმ, რომ ანა უყვარდა.

- სწორად მოქცეულა ჩემი და, უარი რომ გითხრა. რად უნდა ისეთი ქმარი, მის დაზე რომაა შეყვარებული? აბა, ჭკუა გაქვს თავში? - უცებ დასერიოზულდა ქალი, - ამ საქმეს არაფერი ეშველება.

- არ უნდა მოგეძებნე, ამერიკიდან რომ დაბრუნდი, - დანანებით თქვა მამაკაცმა.

- კარგი, რაც არის - არის; ახალი ცხოვრება დაიწყე. აგერ, მეგის როგორ უყვარხარ, ლამისაა, ეჭვების გამო ყველა შგვიძულოს...

- მეგი ჩემი საყვარელი იყო და მაგას ცოლად არ მოვიყვან.

- მე კი 2 ქმარი მყავდა და ახლა შენი ძმაკაცის საყვარელი ვარ - ჯერჯერობით ასე ჰქვია ჩვენს ურთიერთობას, - მაგრამ მგონი, თუ თანახმა ვიქნები, ჩემზე დაქორწინებაზე უარს არ იტყვი.

- თავი დამანებე, სულში ნუ მიძვრები, - თვალებიდან ნაპერწკლები დაკვესა მამაკაცმა.

- კარგი, გავალ ჩემთან, ზვიადთან მაქვს სალაპარაკო. ანამ გიორგის კაბინეტიდანვე დაურეკა ზვიადს და თავისთან დაიბარა.

- რა გაარკვიე? - მამაკაცს ხელი გაუწოდა.

- ბევრი რამ გავარკვიე. მაგალითად, ის, რომ ჩვენი ვანო ერთ-ერთი მაღალჩინოსნის შვილთან დაძვრება, ადრე კი სხვა მაღალჩონოსნის ცოლთან ჰქონდა საქმე, რომელიც სწორედ ამ გოგოს გამო მიატოვა. ახლა ქალები ერთმანეთსაც მტრობენ და პირველი საყვარელი - ვანოსაც. ერთი ცდილობს, ჩაძიროს, ყოფილი საყვარელი, მეორე კი მის დაწინაურებაზეა მოწადინებული და მიაღწევს კიდეც, რადგამ მამამისი უფროა "გაქაჩული", ვიდრე - "პირველის" ქმარი.

- უყურე, მაგ ვაჟბატონს, რა ამბები დაუტრიალებია?! - გაეღიმა ანას, - კიდევაა რამე?

- კიდევ ისაა, რომ თავისი ჯიპი დალომბარდებული აქვს და თუ ზეგ ფულს არ გადაიხდის, გაუყიდიან. ახლა ფულზე ჩალიჩობს, მაგრამ ჯერ ვერ იშოვა, 8 ათასი დოლარი სჭირდება. 1 საათში ისევ ხვდება ლომბარდის მეპატრონეს, რომ ვადა გადააწევინოს. მისი სატელეფონო საუბრებიდან გამომდინარე, არ სურს, რომ საყვარელს სთხოვოს. როგორც ჩანს, ახალი დაწყებული აქვთ ურთიერთობა და მისი დაფრთხობა არ სურს. კიდევ, შენ შესახებ ინფორმაციას აგროვებს. ვის არ დაურეკა, რომ რაიმე გაეგო. ერთმა ისიც კი უთხრა, ეგ ქალი ძალიან ცოტა ხანია, რაც თბილისშია და ჯერ დოსიე არაა შედგენილი, ბიჭები მუშაობენ და მალე ყველაფერი გვეცოდინება. შენც მოგაწვდით ინფორმაციას, რადგან მისი არსებობის შესახებ შენგან გავიგეთო.

- ნაბიჭვარი, - კბილებში გამსოცრა ქალმა, - ის თუ იცი, შეხვედრა სად აქვს დანიშნული?

- კი, ვიცი, აი, მისამართი, - ზვიადმა მისამართი ფურცელზე დაწერა და ანას მიაწოდა.

გაგრძელება

მარი ჯაფარიძე

რომანი განახლდება ყოველდღე