ultrix - გამჟღავნებული საიდუმლო
ultrix
XXXVI ნაწილი
ქალი ცოტა ადრე მივიდა დანიშნულების ადგილზე და ვანოს დაუდარაჯდა. როგორც კი ჟურნალისტი ოფისში შევიდა და უფროსის კაბინეტის კარი ზურგს უკან მიხურა, ანაც ფეხდაფეხ მიჰყვა. მაგდის თავში მჯდარ მამაკაცს მიესალმა.
- ვაა, ვანო, აქ რა გინდა? - გაუღიმა ჟურნალისტს და შინაურულად გადაკოცნა.
- მე კი არა, თქვენ რა გინდათ? - გაუკვირდა.
- საქმე მაქვს.
- ამათ იმდენი ფული არ ექნებათ, თქვენი მანქანა რომ დაალომბარდოთ, - გაიცინა ახლაგაზრდამ.
- ხელს არ შეგიშლით, ისაუბრეთ და მერე შემოვალ, - ანა გავიდა.
ვანოს წასვლის შემდეგ ისევ შევიდა უფროსთან.
- რა უნდოდა იმ ახალგაზრდას, მანქანას ხომ არ ალომბარდებს?
- არა, ვერ ისტუმრებს ვალს და სავარაუდოდ, მანქანას გავუყიდით.
- რამდენი აქვს ვალი? - დაინტერესდა ანა.
- პროცენტებიანად 9 ათასს გადააჭარბა.
- მაგ ვალს მე გავისტუმრებ.
- არა, უკვე გადაწყვეტილია, მისი მანქანის კლიენტი უკვე მყავს, - როგორც ჩანს, ეს ვარიანტი უფრო აწყობდა.
- ეს შენობა ვისია? - იკითხა ანამ და ჭერს ახედა.
- ჩემია, უკან კი ავტოსადგომიც აქვს, სადაც დალომბარდებულ ავტომანქანებს ვაჩერებთ, - სრული ინფორმაცია მიაწოდა მამაკაცმა.
- ძალიან კარგი, რაც მეტი ფართი იქნება, მით უკეთესი, - თვალი ჩაუკრა ქალმა.
- უკაცრავად, ვერ გავიგე?!
- ამ ადგილის ყიდვას ვაპირებ და ახლა სანახავად ვარ მოსული. აქ კორტები უნდა ავაშენო, - საიდან მოიგონა ასეთი ცხელ-ცხელი ტყუილი და რაღა მაინცდამაინც კორტების აშენება მოუნდა, თვითონაც ვერ მიხვდა, მაგრამ ისე დამაჯერებლად გამოუვიდა, რომ მამაკაცი ჯერ გაფითრდა, შემდეგ "გამწვანდა" და ბოლოს სახეზე ალმურმა გადაჰკრა.
- ამას სერიოზულად ამბობთ? - ძლივს გადაყლაპა ნერწვი.
- რა თქმა უნდა, სერიოზულად.
- როგორ იყიდით? ეს ადგილი ჩემია...
- მრწმუნეთ, რომ აუცილებლად ვიყიდი... ისეთ საბუთს ამოვქექავ, ვერ დაამტკიცებთ, რომ თქვენია, ხომ იცით, რა მთავრობა გვყავს? თუ ვინმეს თავლი დაადგეს და გასაფუჭებელია, აუცილებლად გააფუჭებენ. ახლა მიზანში თქვენ ამოგიღეს, მე კი ფული მაქვს, მიწა მჭირდება და ხელი ხელს დაბანს და ორივე - პირს... მე კი შემიძლია, დაგეხმაროთ, თუ თქვენც დამეხმარებით და ბატონი ვანოს მანქანის გამოსყიდვის საშუალებას მომცემთ.
- კარგი, იოლი სამსახურია, - ფერი დაუბრუნდა მამაკაცს.
- ახლა თქვენ საბუთები გაამზადეთ, მე კი წავალ და ფულს მოვიტან.
2 საათში ყველაფერი მოაგვარა და ვანოს მანქანის გასაღები ჩააბარა.
- ქალბატონო ანა, ამ ვალს აუცილებლად გადავიხდი, - ვანომ ლამის ხელები დაუკოცნა.
- არაა საჭირო, ჩემგან საჩუქრად გქონდეთ, იმ ჰონორარის სანაცვლოდ, რომელიც ჩემთან ინტერვიუში უნდა მოეცათ.
- იმ ინტერვიუში ამდენს არავინ გადამიხდიდა.
- ჰოდა, ხომ ხედავ, ხანდახან კარგიცაა, რესპონდენტი უარს რომ გეტყვის. თუ რამე დაგჭირდეს, არ მოგერიდოს, მეგობრად მიგულე, - ანამ ხელი დაუქნია მამაკაცს და ადგილიდან დაიძრა.
მანქანაში დატოვებულ ტელეფონს დახედა. ნინოს უამრავჯერ ჰქონდა დარეკილი. მაშინვე გადაურეკა.
- ანა, ბელას ვერ ვპოულობ, ყველა ის ადგილი შემოვიარე, სადაც შეიძლებოდა, რომ ყოფილიყო, მაგრამ ვერსად მივაგენი, - შეშფოთებული იყო ქალი.
ანამ პატარა ანას ტელეფონის ნომერი აკრიბა.
- როგორ ხარ, ჩემო გოგონავ? - შეეცადა, მღელვარება არ შესტყობოდა.
- კარგად, ანა დეიდა, თქვენ როგორ ხართ? იცით, დღეს ბელამ "ათიანი" მიიღო ბუნებაში.
- მიხარია, "ათიანი" თუ მიიღო, მაგრამ გაკვეთილების შემდეგ სად წავიდა, ხომ არ იცი? შენთვის ხომ არ უთქვამს, რომ ნათესავთან ან მეგობართან გავლას აპირებდა?
- არა, არაფერი უთქვამს, მასწავლებელთან მიდიოდა და მითხრა, შინ რომ მივალ, დაგირეკავო.
- კარგი, ჩემო პატარავ, გაკოცე და საღამოს სტუმრადაც მოვალ.
ანას შემდეგ ზვიადთან დარეკა.
- ბელა დაიკარგა სადღაც, ამ საქმეში როგორც ჩანს, დედამისის და გოდერძის ხელი ურევია, შენი დახმარება მჭირდება, - აღელვებულმა ისე მიაყარა სათქმელი, რომ არც კი ამოუსუნთქავს.
მიუხედავად იმისა, რომ ანას უამრავი დაუგეგმავი საქმე გამოუჩნდა, რამაზთან მისვლა მაინც არ გადადო. როგორც შეთანხმდნენ, გვიან საღამოს მასთან სტუმრად მივიდა. პატარა ანას უკვე ეძინა. რამაზი აივანზე გაუძღვა და ცოცხალი პალმის ძირში დადგმულ სავარძელზე მიუთითა. მამაკაცი დაძაბული ჩანდა. ანას მისვლა თითქოს გაუხარდა, მაგრამ სახეზე დაბნეულობა და ნერვიულობა ეწერა. ცოტა ხნით ანა მარტო დატოვა, შემდეგ ხილითა და 2 ფინჯანი ყავით დაბრუნდა და ქალის პირდაპირ დაჯდა.
- სვანეთი როგორ მოიარე? - ანა მიხვდა, რომ მთავარ სათქმელს თავი აარიდა და შორიდან მოუარა.
- კარგად. მომენატრა იქაურობა.
- სამწუხაროდ, არა ვარ სვანეთში ნამყოფი.
- ულამაზესი მხარეა. უნდა ნახო აუცილებლად.
- ვეცდები, - ჩაილაპარაკა რამაზმა.
- რა საკითხზე გინდოდა ლაპარაკი? - ანამ არჩია, ყველაფერი დროზე გაერკვია.
- ანა, არ მინდა, გეგონოს, რომ ცანცარა ბიჭუნა ვარ, რომელიც ჯერ არ დაღვინებულა და ნაჩქარევ გადაწყვეტილებას იღებს, - მზერა გაუსწორა ქალს, - რასაც ახლა გეტყვი, წრფელი გულით იქნება ნათქვამი და იმის გამო ვნერვიულობ, რომ სხვანაირად არ გაიგო.
- გისმენ, რამაზ, - ქალი მიხვდა, რომ მისი შიში უსაფუძვლო აღმოჩნდა, რადგან როგორც ჩანს, რამაზი ანაზე ლაპარაკს არ აპირებდა. ცოტა დაიძაბა კიდეც. გულმა უგრძნო, რომ მნიშვნელოვანი რამ უნდა გაეგო.
- ნინოს ცოლად შერთვა მინდა და უშენოდ მისგან თანხმობას ვერ ვეღირსე, - უცებ, ერთი ამოსუნთქვით თქვა. თან ანას თვალს არ აშორებდა.
- მომესმა? თუ მართლა ის თქვი, რაც მე გავიგონე? - ამის გარდა, ყველაფერს ელოდა ქალი.
- არ მოგესმა. მე და ნინოს ერთმანეთი გვიყვარს. ვთხოვე, დავქორწინდეთ-მეთქი, მაგრამ შენ გარეშე გადაწყვეტილებას ვერ იღებს. ვერ გამიგია, ნუთუ ამხელა გოგო შენზეა დამოკიდებული?! 15 წლის ხომ არ არის? მესმის, მამას დაეკითხოს, მაგრამ - დას? ანამ თუ უარი მითხრა, ვერ გამოგყვებიო, ასე მიპასუხა... ან შენ რატომ უნდა უთხრა უარი? საამისო მიზეზი გაქვს?
ანა დუმდა. მოულოდნელმა ინფორმაციამ დაამუნჯა.
- მაქვს, - მძიმედ ამოთქვა ბოლოს.
- რა მიზეზია, ანა? ნუთუ ის, რისი ეჭვიც მაქვს?
- შენ რისი ეჭვი გაქვს, არ ვიცი, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ ცდები.
- გახსოვს, თავიდანვე მიკვირდა შენი უცნაური საქციელი?..
- ჰო, და ისიც მახსოვს, რომ გეგონა, მომწონდი და შენთან დაახლოებას ამიტომ ვცდილობდი, - ანას გაეღიმა.
- ჰო, - კაცმა თავი დაუკრა.
- ახლაც ასე გგონია?
- კი, ასე მგონია. თუმცა ბოლო დროს ასე აღარ ვფიქრობდი, ახლა კი ნინოს საქციელმა ეჭვი კვლავ გამიჩინა.
- რამაზ, რამდენად სერიოზულია შენი გადაწყვეტილება? დარწმუნებული ხარ, რომ ნინო გიყვარს?
- რა თქმა უნდა, დარწმუნებული ვარ. არ დავმალავ - თავიდან მომეწონე, მაგრამ ახლოს რომ გაგიცანი, მივხვდი, შენ ის ტიპი არ ხარ, ვისზეც ვიქორწინებდი: თავნება, ჯიუტი, თავისებური გოგო ხარ... სულ საქმე გაქვს... ხანდახან კი ისეთ თვისებებს ავლენ, კაცი მგონიხარ. შენნაირი ქალები არ მომწონს. იმედია, არ გეწყინება, ამას რომ გეუბნები. სწორად გამიგე... ძალიან კარგი ადამიანი ხარ და უზომო პატივს ვცემ შენნაირ, დამოუკიდებელ და ძლიერ ქალებს, მაგრამ... სუსტი, დაუცველი ქალები უფრო მომწონს...
- თავს ნუ იმართლებ, - ხმამაღლა გაიცინა ანამ, - გასათხოვარი არც მე დავრჩები... თანაც, შენი ეჭვები სრულიად უსაფუძვლოა: როცა გაგიცანი, უკვე შეყვარებული ვიყავი და შენ მიმართ ინტერესი ამ მიზეზით არ გამომიჩენია.
- ირაკლის გულისხმობ?
- დიახ.
- აბა, სხვა რა მიზეზი შეიძლება, არსებობდეს?.. - მხრები აიჩეჩა რამაზმა.
- მიზეზი არსებობს და გაცილებით სერიოზული, ვიდრე შენ გგონია... რამაზ, არც კი ვიცი, ახლა ამაზე ლაპარაკი შეიძლება თუ - არა. ძალიან ცუდად ვგრძნობ თავს.
- რატომ, ანა, რა ხდება? თქვი, ხომ იცი - გაჟეჟილს გატეხილი ჯობია.
- ვშიშობ, ჩემი დის ბედნიერებას საფრთხე არ დაემუქროს და რაიმე არ გაფუჭდეს. თუმცა, რადგან ამ საკითხთან დაკავშირებით ჩემკენ გამოიშვირა თითი, ვფიქრობ, მას უკვე აწონილ-დაწონილი აქვს ყველაფერი.
- თუ იმას გულისხმობ, რომ ქვრივი ვარ და ნინოს ამის გამო უწუნებ არჩევანს...
- ეგ რა შუაშია?!.
- აბა, რა მიზეზი შეიძლება, იყოს...
- მიზეზი - ანაა, - მოჭრით თქვა ქალმა და მამაკაცს თვალებში ჯიქურ შეხედა.
- შვილი რომ მყავს, ნუთუ ეგ მინუსია?
- არა, შენ სწორად ვერ გაიგე, - ანას გული გამალებით უცემდა. უჭირდა სიმართლის გამხელა. გრძნობდა, რომ დადგა დრო, ყველაფერი ეთქვა: დამ კედელთან მიაყენა და აიძულებს, სიმართლეს ფარდა ახადოს...
- ანა, - მამაკაცმა თავი შეახსენა, რადგან ქალს პაუზა გაუგრძელდა.
- ერთი ამბავი უნდა მოგიყვე, რამაზ. ის ყველა კითხვას გასცემს პასუხს...
- გისმენ...
- მაშინ ძალიან პატარა, 19 წლის ვიყავი. ერთი კარგი ადამიანი შემიყვარდა...
- ლევანი? - უცებ მიხვდა რამაზი.
- ჰო, ლევანი... მას ცოლი ჰყავდა, მაგრამ დამიმალა. თუმცა შეგნებულად ჩემი მოტყუება არ სურდა - წრფელი გულით ვუყვარდი და, როგორც შემდეგ გავიგე, ცოლს მხოლოდ იმის გამო ვერ შორდებოდა, რომ შვილს ელოდა.
- ვიცი, მათ წლების განმავლობაში არ ჰყავდათ შვილი და შემდეგ გოგონა შეეძინათ.
- ამის შესახებ სრულიად შემთხვევით შევიტყვე და საყვარელი მამაკაცის დასჯა გადავწყვიტე. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჩემი დაკარგვა მას გულს ატკენდა და სამუდამო დაღს დაასვამდა.
- და მიატოვე? - წარბები აზიდა კაცმა.
- კი. მაგრამ ვიდრე მივატოვებდი, მორიგი სისულელე ჩავიდინე: არ ვუთხარი, რომ სიმართლე გავიგე, და მასთან დავწექი. ლამის ვაიძულე, ეს გაეკეთებინა... შეიძლება ითქვას, ვიძალავე: მინდოდა, რომ ეს მომხდარიყო და მოხდა კიდეც.
- მერე? - რამაზი გაოცებული იყო.
- მერე ის, რომ იმ დილით სასტუმროდან გამოვეპარე და ისე დავიკარგე, ჩემს კვალს ვეღარსად მიაგნო... მას მხოლოდ ახლა შევხვდი, როცა ამერიკიდან დავბრუნდი. მაგრამ მანამდე ისეთი რამ მოხდა, რაც დღემდე სანანებელი მაქვს... ხომ იცი სვანების ამბავი, - რამაზს რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ ანამ ხელით ანიშნა, მაცადეო. - რამაზ, ახლა რომ შევწყვიტო მოყოლა, იცოდე, სხვა დროს აღარასოდეს დავუბრუნდები ამ ამბავს... - პაუზის შემდეგ განაგრძო: - დავფეხმძიმდი და ამის შესახებ მხოლოდ დავითმა იცოდა. შემთხვევით, ჩემმა ბიძაშვილმაც გაიგო, რასაც დიდი უსიამოვნება მოჰყვა... მოკლედ, ბევრი რომ არ გავაგრძელო, გოგონა შემეძინა.
- ბელა ლევანის შვილია?! - გაოგნებულმა რამაზმა მაინც ვერ შეიკავა თავი და უნებურად დასვა კითხვა.
- ჩემი ბიძაშვილი, რომელმაც ჩემი ორსულობის გამო სკანდალი ატეხა, მურთაზია, ჩემი და ლევანის შვილი ბელა კი არა... ანაა, - ქალი თავდახრილი ლაპარაკობდა, მხოლოდ დროდადრო, წამიერად ახედავდა რამაზს. ბოლოს თვალები დახუჭა, თითქოს განაჩენს ელოდა... ვერაფერს ხედავდა, მაგრამ გრძნობდა, რომ მამაკაცი გაოგნებისგან ხმას ვერ იღებდა...
რამაზი სავარძელში ქანდაკებასავით გაქვავებულიყო. თითებით სახელურებს ჩაბღაუჭებოდა და ანას თვალდაუხამხამებლად უყურებდა. ქალმა თავი ასწია და მზერა გაუსწორა. მტკიცედ გადაწყვიტა, პირველს ხმა არ ამოეღო.
- შენი საქციელიდან გამომდინარე, ალბათ სწორად ვხვდები, რომ ჩემს ანას გულისხმობ?! - ხანგრძლივი დუმილის შემდეგ რამაზმა ეს სიტყვები ძლივს წარმოთქვა.
- ჰო, - ანამ ხელები გაშალა და მხრები აიჩეჩა.
- შეუძლებელია!..
- სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, სიმართლეა. დედაშენმაც ეს დიდი ხანია, იცის...
- დედაჩემმა?! - ამას უკვე აღარ მოელოდა რამაზი.
- ჰო, ეთერმა ყველაფერი იცის, რამაზ. ამერიკიდან რომ დავბრუნდი, რამდენიმე დღის შემდეგ მურთაზი კლდიდან გადმოვარდა და დამტვრეული, თბილისში ჩამოიყვანეს. მერწმუნე, რომ ბევრი ვეცადე, მაგრამ ვერაფრით ვუშველე. ვიდრე ის კომაში იყო, მისმა ცოლმა გამიმხილა, - ჩემი გოგონა, რომელიც მეგონა, მკვდარი იყო, თურმე ცოცხალი ყოფილა და მურთაზს გაუყიდია... რაღა თქმა უნდა, ძებნა დავიწყე და პირველ რიგში, იმ ექიმს მივაკითხე, ვინც მამშობიარა და ვისაც ამ ბინძურ გარიგებაში ლომის წილი მიუძღვის. კვალმა ეთერზე გამიყვანა და რუსთავში ჩავაკითხე. ჩემი იქ ყოფნის დროს ეთერს გულის შეტევა დაემართა.
- საავადმყოფოში შენ გამო მოხვდა?! - ამდენი ახალი ცნობით გაოგნებული რამაზი გონს მოსვლას ძლივს ახერხებდა.
- კი...
- და მისი მკურნალობის ხარჯიც შენ დაფარე, არა?!. მე კიდევ, დედაჩემს ვერაფრით დავაცდენინე... კეთილმა ქალმა გადაიხადაო, მეუბნებოდა. ახლა ყველაფერი გასაგებია... ყველაფერი თავის ადგილზდე დადგა. შენს ყველა საქციელს მიზეზი და ახსნა მოეძებნა და აღარაფერი მიკვირს. გონს ვერ მოვსულვარ, ანა... მაშ, ჩემი ანა შენი და ლევანის შვილია?
- კი.
- ისე, ახლა ვხვდები, რომ ერთმანეთს ძალიან ჰგავხართ... ხასიათითაც...
- რამაზ, ახლა შენზეა დამოკიდებული, დაგვაშორებ მე და ანას ერთმანეთს თუ არა... შენ ამის უფლება არ გაქვს! - მოთხოვნასავით გაისმა მისი ნათქვამი, - დედობის საშუალება უნდა მომცე...
- ახლა მახსენდება ჩვენი პირველი შეხვედრა და შენ მიერ გამჟღავნებული სითბო... მაშინ ვიფიქრე, რომ უბრალოდ, ძალიან მოგეწონა გოგონა... ანას მიმართ მართლაც, არავინ რჩება გულგრილი, მაგრამ მაშინაც უცნაურად მომეჩვენა და ახლაც თვალწინ მიდგას შენი თვალებიდან წამოსული ემოცია... გულმა თითქოს რაღაც მიგრძნო, მაგრამ ამას კი ვერ წარმოვიდგენდი...
- ახლა რა ვქნათ? როგორ მოვიქცეთ? მე შენი და ნინოს დაქორწინების წინააღმდეგი არ ვარ და ეს ამბავი მახარებს კიდეც. ხომ არ გადაიფიქრებ?..
- რა თქმა უნდა, ეს ყველაფერი ჩემი და ნინოს ურთიერთობაზე გავლენას არ მოახდენს, მაგრამ ანასთან დაკავშირებით რა უნდა ვქნათ, არ ვიცი. შენ ალბათ გინდა, რომ გოგონამ სიმართლე გაიგოს. ასეა?
- რა თქმა უნდა. მაგრამ ამას როგორ მოვახერხებთ, ეს კი ჯერჯერობით არ ვიცი. ბავშვი როგორ მიიღებს ამას?.. თანაც, მისთვის იმის გამხელაც მოგვიწევს, რომ მამა შენ კი არა, ლევანია.
- ანა, მე ბავშვს არ დავთმობ. ანა უზომოდ მიყვარს. ჩვენ ერთმანეთის გარეშე არ შეგვიძლია. ხომ იცი, მარტომ გავზარდე. დედაც მე ვარ და მამაც. ამიტომ, მის მიმართ ჩემი გრძნობაც გაორმაგებულია.
- არ ვაპირებ შენთვის მის წართმევას. მაგრამ მეც უნდა გამიგო... სიმართლე გითხრა, არ მეგონა, ამ ინფორმაციას ასე მშვიდად თუ მიიღებდი. ეს რომ მცოდნოდა, სიმართლეს არც აქამდე დავმალავდი.
- ჩემთვის ნინო ძალიან ძვირფასია და მასთან ურთიერთობაც, რა თქმა უნდა, უფრო მეტად მნიშვნელოვანი - ანაა. მას თუ შენნაირი კარგი დედა ჰყავს და ნინოსნაირი დეიდა, რომელიც იმედი მაქვს, დედობასაც გაუწევს, ამის საწინააღმდეგო რა უნდა მქონდეს?! ყოველთვის მქონდა იმის შიში, რომ შესაძლოა, ანას ნამდვილ დედას მისი არსებობის შესახებ გაეგო და კარზე მომდგომოდა. არც მინდოდა იმაზე ფიქრი, თუ რა მოხდებოდა ამის შემდეგ. ახლა კი მშვიდად ვარ, რადგან ვიცი, რომ შენს გამოჩენას ცუდი არაფერი მოჰყვება. ბავშვს უყვარხარ და მგონია, რომ თუ სიმართლეს გაიგებს, არ ეწყინება. მთავარია, სწორად მივაწოდოთ ეს ინფორმაცია. ჩემი აზრით, ფსიქოლოგთან უნდა მივიყვანო და საამისოდ ის შეამზადებს.
- ჩემი აზრით კი ჯობია, ჩვენ მივიდეთ ფსიქოლოგთან და კონსულტაცია გავიაროთ.
- შოკში ვარ, - რამაზმა თვალებზე ხელები აიფარა.
- მესმის შენი, - თანაგრძნობით შეხედა ქალმა.
- ბელა ვისგან გყავს?
- ბელა ჩემი შვილი არ არის. ის ვიშვილე.
- გასაგებია... მაშასადამე, ნინომ იცოდა სიმართლე და ამიტომ მოგანდო ჩვენი ურთიერთობის გადაწყვეტა?
- ჰო, როგორც ჩანს, ასეა. მაგრამ მერწმუნე, მე არაფერი ვიცოდი ამის შესახებ. ჩემთვის არ უთქვამს.
რამაზი ტელეფონს დასწვდა და ნომერი აკრიბა. თან, დაკვირვებით ათვალიერებდა ანას და ტუჩს იკვნეტდა.
- ნინო, როგორ ხარ?.. კარგად, კარგად... ჰო, აქ არის... ყველაფერი კარგადაა... არ სცოდნია ჩვენ შესახებ... მეგონა, ეტყოდი... გეთქვა, სალაპარაკო მაქვსო და მოიცლიდა... ჰო, ბარემ ქორწილის დღესაც დავნიშნავთ... უშენოდ, რა თქმა უნდა, - შენ ხომ ანას მიანდე ჩვენი ურთიერთობა, ჰოდა, ბარემ ბოლომდე ენდე... გკოცნი, მიყვარხარ...
ანას სახეზე ღიმილი ეფინა. რამაზს ისეთი ბედნიერი გამომეტყველება ჰქონდა, რომ მიხვდა, უზომოდ იყო შეყვარებული და ალბათ ამიტომ აღმოჩნდა ასეთი მიმტევებელი.
- შენი შვილი ძალიან გგავს, - გაიღიმა მამაკაცმა.
- კარგი, ახლა წავალ... ალბათ ნინო ღელავს და ერთი სული აქვს, როდის მოვუყვები ახალ ამბებს...
დამშვიდობებისას რამაზმა ანა გულში ჩაიკრა, ისე, როგორც ძმამ - და. დღეიდან ისინი ერთი ოჯახი იყვნენ...
ანას ცრემლი მოერია. ბედნიერებისგან ტიროდა. ამაზე უკეთეს "სცენარს" ვერც კი მოიფიქრებდა. ცხოვრებამ თვითონ მოაწყო ყველაფერი ისე, როგორც საჭირო იყო.
- გმადლობ, რამაზ, ყველაფრისთვის მადლობელი ვარ...
ანა კიბეზე სირბილით დაეშვა, რომ მამაკაცისთვის ცრემლი არ დაენახვებინა.
ზვიადმა ბელას შესახებ ვერაფერი გაიგო. ანას ურჩია, პოლიციაში გაეცხადებინა. რადგან სხვა გზა არ იყო, ანა ამ წინადადებას დათანხმდა. როდესაც პოლიციაში განცხადება შეიტანეს და იქ შეიტყვეს, რომ გოგონა ნაშვილები იყო, ეჭვი ანაზე მიიტანეს. ქალი დასმული კითხვებით შეურაცხყოფილი დარჩა:
- თუ გგონიათ, რომ ბელას გაუჩინარებასთან რამე მაკავშირებს, ძალიან ცდებით. ამ უაზრო კითხვების დასმას, ის გირჩევნიათ, ძებნა დაიწყოთ, რომ შარლატანი გოდერძისა და გათახსირებული დედის ხელში ჩავარდნილი ბავშვი არ დაიღუპოს. დარწმუნებული ვარ, მოსაკლავად არ გაიმეტებენ, მაგრამ არ არის გამორიცხული, თურქეთში გადაიყვანონ და გაყიდონ. დედამისი ფულის გამო ყველაფერზე წამსვლელია. მეც ხომ მძალავდნენ ფულს და მემუქრებოდნენ - თუ 50 ათასს არ გადავუხდიდი, ბელას წამართმევდნენ. რადგან კანონის ძალით ვერ მომერეოდნენ, ადგნენ და გოგონა მოიტაცეს. რაც უფრო დააჩქარებთ საქმეს, მით უკეთესი იქნება, - თვალებიდან ნაპერწკლებს ჰყრიდა ანა.
- დაწყნარდით, ქალბატონო, საქმის ინტერესებიდან გამომდინარე, ვალდებული ვართ, ყველა საჭირო კითხვა დაგისვათ, თქვენ კი ვალდებული ხართ, ამ კითხვებზე გვიპასუხოთ.
- ჩემსა და თქვენს ვალდებულებებზე ლექციის კითხვას თავი დაანებეთ! - ანა წამოდგა. - რაც საქმეს სჭირდებოდა, ყველა კითხვაზე გიპასუხეთ და ვალდებული არა ვარ, გითხრათ, იმ დროს სად ვიყავი, როცა ბელა გაუჩინარდა! დღეს საღამოს შეგეხმიანებით და იმედია, რაიმე მაინც გექნებათ გარკვეული, - ამ სიტყვებით ანა ოთახიდან გავიდა.
რამდენიმე ღამის უძილო იყო. ბელას გამო ძალიან ღელავდა. თვალწინ სულ მისი სახე ედგა. თუ ჩათვლემდა, ძილშიც კი იმას ხედავდა, როგორ აწამებდნენ ბავშვს, როგორ იტანჯებოდა და ტიროდა, საშველად უხმობდა და ხელებს მისკენ იწვდიდა, ის კი ვერაფრით შველოდა. მაშინვე შეშინებულს ეღვიძებოდა და ძლივს მშვიდდებოდა.
...უკვე 3 დღე გასულიყო მას შემდეგ, რაც პოლიციაში განცხადება შეიტანა და ჯერჯერობით არაფერი იყო გარკვეული. სამართალდამცველების პარალელურად, ბელას ძებნას ზვიადიც აგრძელებდა. ანა გრძნობდა, რომ მისი ტელეფონი ისმინებოდა და ხვდებოდა, რომ ეჭვი მაინც მასზე ჰქონდათ. ამის გამო ცოფდებოდა...
როგორც იქნა, ზვიადისგან რაღაც ინფორმაცია მიიღო. გოდერძი ბათუმში, თავის სახლში გამოჩენილა, სულ რაღაც 15 წუთით დაყოვნებულა და იქაურობა სასწრაფოდ დაუტოვებია. ბათუმელი აგენტი, რომელიც ზვიადის დავალებით გამუდმებით მის სახლთან იდგა, უკან ასდევნებია და მისი ადგილსამყოფელი დაუდგენია. ახლა ჯერი პოლიციაზე იყო. მას უნდა ეყოჩაღა და გოდერძი აეყვანა, რომ სიმართლე გარკვეულიყო.
- ამ მისამართზე საწრაფოდ უნდა მიხვიდეთ, - პოლიციელს ფურცელზე დაწერილი მისამართი წინ დაუდო, - თორემ იმ გაიძვერამ თუ რამე იყნოსა, იქიდან აიბარგება. არ არის გამორიცხული, რომ ბელაცა და დედამისიც იქ იყვნენ.
- მისამართი როგორ დაადგინეთ, ქალბატონო? - გაოცდა სამართალდამცველი.
- კერძო დეტექტივი მყავს... უტყუარი ინფორმაციაა და თუ იქიდან სადმე გადასვლას დააპირებენ, იმასაც შემატყობინებს. თქვენ კი დროულად იმოქმედეთ! - ქალი ბრძანებებს იძლეოდა.
საქმეში სასწრაფოდ აჭარის პოლიცია ჩაერთო და გოდერძი აიყვანეს. იმ სახლში ბელა არ აღმოჩნდა...
დაკავებულმა ჩვენება ანას საწინააღმდეგოდ მისცა.
- იმ ქალმა ბელა იშვილა და პასუხი მას უნდა აგებინოთ. ღმერთმა იცის, რისთვის სჭირდებოდა გოგონა. ყველა კითხვაზე მას მოსთხოვეთ პასუხი, - მამაკაცი დაჟინებით იმეორებდა.
ანა პოლიციაში დაიბარეს. იფიქრა, რაიმე ახალი ინფორმაცია ექნებოდათ და იმედი გაუჩნდა, რომ გოგონას კვალს მიაგნებდა. ზვიადი იახლა და განყოფილებაში ისე მივიდა.
- ეს წაიკითხეთ, ქალბატონო, - გამომძიებელმა წინ ქაღალდები დაულაგა.
გოდერძის ცრუჩვენება აღმოჩნდა:
"როდესაც მე და ნელი ბავშვს ვხვდებოდით, გოგონა დედას ეხვეწებოდა, რომ ანასგან ეხსნა. დედობილი მცემს და ცუდად მექცევა, მამუშავებს და ხშირად მშიერს მაძინებსო, - ამბობდა. დედას კი იმიტომ ვერ მიჰყავდა, რომ იცოდა, მართლსაწინააღმდეგო საქციელად ჩაუთვლიდნენ და პასუხს აგებინებდნენ. თანაც, ფინანსურად ცოტა უჭირს და ბავშვის შენახვას ვერ შეძლებს. შვილს ეუბნებოდა, ცოტა მოითმინე და სასამართლოს ძალით დაგიბრუნებო. ერთი სული ჰქონდა, როდის აღიდგენდა დედობის უფლებას. ანა კი ამის საშუალებას არ აძლევდა. ერთ დღეს ნელიმ დახმარება მთხოვა. მას სურდა, რომ ბელას დედობილს დავლაპარაკებოდი, შვილი დაებრუნებინა. ქალბატონი ანა ახალგაზრდა მამაკაცთან ერთად მოვიდა, რომელსაც ირაკლის ეძახდა. ხელფეხი შემიკრეს, მანქანაში ჩამაგდეს, მიყრუებულ ადგილზე წამიყვანეს და მცემეს. სხეულზე ახლაც მატყვია ცემის კვალი. ვიცი, რომ ამ ქალს იარაღიც აქვს. მისი პისტოლეტი საკუთარი თვალით მაქვს ნანახი, რომელიც ჩემს საფეთქელზე ჰქონდა მობჯენილი.
თუ ბოლო 2 წინადადებას არ ჩავთვლიდით, მამაკაცი უსინდისოდ იტყუებოდა. ჩვენების ბოლოს ირაკლის მანქანის ნომერიც ჰქონდა მითითებული.
ანამ ყველაფერი ბოლომდე, გულდასმით წაიკითხა, თავი მძიმედ ასწია და გამომძიებელს შეხედა.
- თქვენ გჯერათ, რასაც ეს კაცი ამბობს?
- ჩვენ ვალდებულები ვართ, ეს ინფორმაცია გადავამოწმოთ.
- გადამოწმება როგორ უნდა მოახერხოთ? გოგონას რომ მიაგნებთ, ის თავად გეტყვით, როგორ ვექცევი. მანამდე კი შემიძლია, გითხრათ, რომელ სკოლაში სწავლობს ბელა. მიბრძანდით დირექტორთან და მასწავლებლებთან გადაამოწმეთ.
- ვიდრე თქვენ აქ ბრძანდებით, თქვენს სახლში ჩხრეკა მიმდინარეობს.
- რას ამბობთ, დედაჩემი გაგიჟდება, იმას რამე რომ მოუვიდეს, იცოდეთ, პასუხს გაგებინებთ, - ანა წამოდგა და წასასვლელად მოემზადა.
- ვიდრე ჩხრეკა არ დამთავრდება, ვერსად წახვალთ. ჯერ შედეგებს დაველოდოთ! - ბრძანებასავით გაისმა გამომძიებლის ხმა.
- ბრძანებებს მოეშვით! - ანა ისე განრისხდა, თვალებიდან ლამის ნაპერწკლები გადმოჰყარა, - ზვიად, ჩემთან, შინ წადი და ნახე, რას აკეთებენ იქ. გამორიცხული არ არის, რამე ჩამიდონ და ადვოკატი აიყვანე. ალბათ დამჭირდება.
ზვიადი უხმოდ გავიდა.
ოთახში რამდენიმე პოლიციელი შემოვიდა.
- დაკავების ჯგუფია, როგორც ვატყობ, - ანამ ვარაუდი გამოთქვა.
- დიახ, სწორად მიხვდით, - გაიცინა ერთმა მათგანმა, - თუ საჭირო გახდება და უფროსი გვიბრძანებს, უნდა დაგაკავოთ.
- ყოფილხართ ოდესმე ციხეში? - ჰკითხა მეორემ.
- საქმეს მიხედეთ! თქვენს მოვალეობაში მაგის გარკვევა არ შედის. რადგან ჯერ დაკავებული არ ვარ, იმედია, დარეკვის უფლება მაქვს, - ანა პასუხს არ დალოდებია, ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო, ნომრის აკრებას შეუდგა და თან კარისკენ გაემართა. გარეთ გაღწევა უნდოდა და არც არავის შეუჩერებია. დერეფანი გაიარა და ეზოში გავიდა. მანქანა ისე უხმაუროდ გაიყვანა, რომ კარში მდგომი პოლიციელის გარდა არავის შეუნიშნავს.
ცოტა მანძლი გაიარა და სიჩქარე აკრიბა. გამალებით ფიქრობდა, სად შეიძლებოდა, მანქანის "ბარდაჩოკში" ჩაკეტილი პისტოლეტი დაემალა. უკანა ხედვის სარკეში მანქანა შენიშნა, რომელიც კუდში მისდევდა. ანამ იეჭვა, რომ მდევარი და მოთვალთვალე მიჰყვებოდა. "ალბათ სპეციალურად გამომიშვეს, აინტერესებთ, რას ვიზამ, სად წავალ, რომ რაიმე ხელმოსაჭიდი ფაქტი ჰქონდეთ. იმიტომაც გამომიშვეს დაუბრკოლებლად, თორემ მაგათ დავუძვრებოდი ხელიდან?!" - ფიქრობდა ქალი.
ასეთ ვითარებაში იარაღის თავიდან მოშორება გაუჭირდებოდა. გონება ათას ვარიანტს ჰკარნახობდა, მაგრამ ყველა უარყო. ბოლოს, შვებით ამოისუნთქა, სახე დაუმშვიდდა, სარკეში მდევარს გახედა და ენაც კი გამოუყო. ტელეფონს დასწვდა და საბლიანის ნომერი აკრიბა.
- ვახო, სასწრაფო საქმე მაქვს და იქნებ ჩემთან შეხვედრა მოახერხო?
- ახლა არ მცალია, საყვარელო, ნახევარ საათში შევხვდეთ, - ვახოს გაუხარდა ანას ხმის გაგონება და ტელეფონში ლამის დადნა.
- არა. ახლავე უნდა მნახო, მერე შეიძლება, გვიან იყოს, - არ მოეშვა ანა და დიყოლია კიდეც.
ვიდრე გზისპირზე გაჩერებული ვახოს ელოდა, შენიშნა, რომ მდევარი შორიახლოს გაჩერებულიყო. "ბარდაჩოკიდან" იარაღი ამოიღო და ჩანთაში ჩადო. მანქანიდან მანამდე არ გადავიდა, ვიდრე ვახოს მანქანა მის უკან არ გაჩერდა. იცოდა, რომ ვახო თავისი თანდასწრებით მისი გაჩხრეკის უფლებას არ მისცემდა და გაუგებრობას თავს აარიდებდა.
ჩანთა იღლიაში ამოიდო და საბლიანის მანქანაში ჩაჯდა. ერთმანეთი გადაკოცნეს და მოიკითხეს.
- აბა, რა საქმე გქონდა?
- არაფერი. უბრალოდ, შენი ნახვა მინდოდა. ნახევარი საათი თავისუფალი დრო მქონდა და გამოვიყენე, - შესცინა ქალმა.
მამაკაცს აშკარად შეეტყო, რომ მისი ნათქვამი ესიამოვნა.
- მოგენატრე? - ვნებამორეული მზერით ჰკითხა და თვალებში ჩახედა.
- ჰო, ალბათ მომენატრე... შენთან ვმშვიდდები და ახლა ცოტა დამშვიდება არ მაწყენდა.
- გაგაბრაზა ვინმემ?
- სამსახურში სანერვიულო შემხვდა. დიდი არაფერი, ახლა უკვე კარგად ვარ.
- ასე კარგ გავლენას ვახდენ შენზე? - ბედნიერებისგან ბრწყნავდა ვახო.
- ეჭვი გეპარება?!
- არა, ახლა უკვე აღარ, - ლოყაზე თითი ჩამოუსვა.
- პირი მიშრება. ეტყობა, ნერვიულობისგან, - ანამ ნერწვი ხმაურით გადაყლაპა.
- ახლავე მოგიტან მინერალურ წყალს. ხომ გინდა?
- კი, - თავი დაუქნია ქალმა.
სწორედ ეს უნდოდა, რომ ვახო მანქანიდან გადასულიყო.
როგორც კი მამაკაცი მაღაზიაში გაუჩინარდა, ჩანთიდან პისტოლეტი ამოიღო, კაბის კალთით კარგად გაწმინდა და სავარძლის ქვეშ, ღრმად შეაცურა.
ვახომ უეცრად მოირბინა და ანას ბოთლი გაუწოდა. ქალმა სასმელი ბოთლიდანვე მოსვა. გრილი სითხე ესიამოვნა. "მართლა მწყურებია", - გაიფიქრა და ვახოს ალერსიანი მზერა შეავლო.
მარი ჯაფარიძე
რომანი განახლდება ყოველდღე