ultrix - ყოფილი დედამთილის კაპრიზები - გზაპრესი

ultrix

XXXVII ნაწილი

- ახლა წავალ, შენც არ მოგაცდენ, საღამოს შევხვდეთ.

- კარგი, საყვარელო, რადგან შენგან ასეთ სიტყვებს ვეღირსე, აწი რაღა მომკლავს? იმედია, საღამომდეც ვიცოცხლებ და მერე თუ გინდა, სულიც გამძრობია, - საბლიანმა ლოყაზე აკოცა და საღამომდე დაემშვიდობა.

”ესეც ასე... წავიდნენ ახლა და ეძებონ იარაღი ვახოს მანქანაში. ვინ გაუბედავს პოლიციის მაღალჩინოსანს ჩხრეკას?” - ნიშნის მოგებით გაიფიქრა ანამ და გეზი სახლისკენ აიღო.

შინ მისულს იქ აღარავინ დახვდა. მხოლოდ გულგახეთქილი ციცო იყო, რომელმაც ის იყო, ანასთვის საყვედურის თქმა დააპირა, მაგრამ ქალმა ამის საშუალება არ მისცა.

- დედა, ეს ფორმალური მხარე იყო. ბელას ეძებენ და ჩემი სახლის ჩხრეკა აუცილებლად უნდა ჩატარებულიყო.

ანას ბევრი ახსნა-განმარტება აღარ დაუწყია. ციცოს აკოცა, კარი გაიხურა და პოლიციის განყოფილებაში მივიდა.

- მობრძანდით, ქალბატონო?! - გამომძიებელს გაბრაზებული სახე ჰქონდა.

- დიახ, მოვედი.

- კი, მაგრამ ხომ იცოდით, რომ აქაურობის დატოვების უფლება არ გქონდათ?

- არ ვიცოდი, - ურცხვად მოიტყუა, - თანაც, ერთი მეტად საჭირო კაცი უნდა მენახა, რადგან შესაძლოა, მისი დახმარება დამჭირდეს. თან შინ უნდა შემევლო, რომ დედა დამეწყნარებინა.

- გასაგებია, - ჩაილაპარაკა გამომძიებელმა, - ამჯერად თქვენს სახლში ვერაფერი ვნახეთ. მანქანის გასაღები მომეცით, თუ შეიძლება, - ხელი გაუწოდა.

- ვიდრე ჩემი ადვოკატი არ მოვა, არაფერსაც არ მოგცემთ, - გასაღები ჩანთაში ჩადო და ტელეფონზე ზვიადს დაუკავშირდა.

- 2 წუთში მანდ ვართ, ანა, - უპასუხა მამაკაცმა და გაუთიშა.

- ორ წუთში იქნებიან და გასაღებსაც მაშინ მიიღებთ.

ზვიადს ახალგაზრდა ქალი მოჰყვა. ანამ ხელი ჩამოართვა და გაეცნო.

- ახლა კი ინებეთ, - ქალმა გასაღები გამომძიებელს გაუწოდა.

ჩხრეკა მალე ჩაატარეს და რა თქმა უნდა, იქიდანაც ხელმოცარულები დაბრუნდნენ.

- ჯერ ბელა ვიპოვოთ და შემდეგ ამ ყველაფრისთვის პასუხს მოგთხოვთ, - დაემუქრა ქალი, - გოდერძის ჩვენებას როგორ შეიძლება, დაეყრდნოთ? თვალებში რომ შეხედავ, მაშინვე მიხვდები, რომ თაღლითია.

- შესაძლოა, ის მართლაც თაღლითია, მაგრამ ჩვენებაში მითითებული ფაქტები უნდა გადამოწმდეს.

- ჰოდა, როგორც იარაღის არსებობა არ დადასტურდა, ისე არ შეესაბამება მისი მონაჩმახი სიმართლეს.

- გოდერძი ხელწერილით გავუშვით და იმედია, გამოძიებას არ დაემალება. თანაც, შესაძლოა, თქვენზე კიდევ რამე ჰქონდეს მოსაყოლი.

ანას ტელეფონი აწკრიალდა. ირაკლი რეკავდა. ძალიან გაუკვირდა, რადგან ამდენი დღეა, ირაკლი მის ზარებს არ ჰპასუხობდა და არც თვითონ ურეკავდა. გაბრაზებამ არა და არ გადაუარა.

- გისმენ, - რაღაცნაირი, გაბზარული ხმით ჩასძახა ანამ.

- სად ხარ? - ყოველგვარი ”გამარჯობისა” და მოკითხვის გარეშე დაიწყო მამაკაცმა.

- პოლიციაში, - ანამ მოკლედ უპასუხა.

- მანდ რას აკეთებ?

- ეს დიდი ამბავია, ასე უცბად ვერ გეტყვი. რა გაგჭირვებია?

- მეც დმირეკეს პოლიციიდან, დაკითხვაზე მიბარებენ. მაინტერესებდა, გამეგო, რა ხდებოდა, მაგრამ როგორც ვხედავ, შენც ჩემ დღეში ხარ. კარგი, მაშ, შეხვედრამდე ”კაპეზეში”, - ირაკლიმ ტელეფონი მოულოდნელად გათიშა და არც ამჯერად შეუწუხებია თავი, ”ნახვამდის” ეთქვა და დამშვიდობებოდა.

ანა ისედაც გაღიზიანებული იყო და ნერვები ახლა უფრო მოეშალა.

- მოკლედ, ნამდვილი დამნაშავე გაუშვით და მე მიტრიალებთ, არა? ჩემი დაკავება გინდათ. სულ მცირე მიზეზი და ამომაყოფინებთ თავს, სადაც ჯერ არს...

- გოდერძი იმიტომ გავუშვით, რომ საჭირო კვალზე დაგვაყენოს. მისი დაპატიმრება ხელს არ გვაძლევდა. რაც შეეხება თქვენს საქმეს, სულ ტყუილად გგონიათ, რომ ჯიბრში გიდგავართ. ალბათ ბავშვის გამოჩენის შემდეგ ყველაფერს ნათელი მოეფინება და თქენი პასუხისმგელობის საკითხიც მას შემდეგ დადგება ან - არ დადგება.

- გასაგებია. ახლა წავალ. იმედია, არ მაკავებთ, - ანა პასუხს არ დალოდებია, ოთახიდან ისე გავიდა.

თავს ძლივს იკავებდა. ბრაზი და წყენა ერთმანეთში არეოდა და ცრემლი ახრჩობდა. ადვოკატს და ზვიადს გამოემშვიდობა და პირდაპირ ირაკლისკენ გაემართა. უკვე მოსაღამოვებული იყო და იმედი ჰქონდა, რომ შინ დახვდებოდა.

მამაკაცი არ ელოდა ანას გამოჩენას და გაოცება აშკარად გამოხატა.

- ჩემი თავი რამ გაგახსენა? - ნათქვამში ირონია ჩააქსოვა.

- შენმა ზარმა, - არ დაინდო ქალმა.

- კიდევ კარგი, დაგირეკე.

- ვცდილობდი შენთან დაკავშირებას, მაგრამ არ მპასუხობდი. ველოდი, როდის გადაგივლიდა გაბრაზება და შენ თვითონ როდის დარეკავდი, - ანა დივანზე ჩამოჯდა და იქაურობა მოათვალიერა.

მართალია, ირაკლი გაბრაზებული იყო, მაგრამ ანას დანახვისთანავე გაუარა წყენამ და ახლა თავს ძლივს იკავებდა, რომ ქალისთვის არ ეჩვენებინა, როგორ ენატრებოდა და მის გარეშე როგორ უჭირდა.

- ირაკლი, მომენატრე, - ქალმა დივანზე მისკენ მიჩოჩდა.

მამაკაცმა ხელი მოჰხვია და გულში ჩაიკრა. კარგა ხანს იყვნენ ასე ჩახვეულები და ერთმანეთის გულისცემას უსმენდნენ.

- გამხდარი ხარ და ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ რაღაცაზე ნერვიულობ. იმედია, ეს ჩემი ბრალი არ არის.

- მთლად არა, მაგრამ არც შენ მანერვიულე ნაკლებად, - ცხვირზე თითი ჩამოჰკრა მამაკაცმა.

- რა ხდება, იკა?

- სამსახურში წყალი შემიყენეს. ვგრძნობ, რომ ჩემ გარშემო რაღაც აბლაბუდას ქსოვენ. ლამის ყველა ნაბიჯსა და ქმედებას მიკონტროლებენ. ჯერჯერობით ვერაფერი ნახეს ისეთი, რასაც სათავისოდ გამოიყენებენ, მაგრამ არ არის გამორიცხული, რომ მახე დამიგონ.

- შენი თავიდან მოშორება უნდათ?

- ჰო, ვფიქრობ, რომ ასეა.

- მიზეზი?

- მიზეზი ჯერ ვერ გავიგე. აშკარად არ მოქმედებენ, მაგრამ ვგრძნობ, რომ რაღაც ხდება. ცოტა ხნის წინ, მინისტრმა თავის ცოლს დაბადების დღე გადაუხადა და არ დამპატიჟა. წინათ თუ მასთან 2 ადამიანი იკრიბებოდა, მესამე მე ვიყავი. ახლა მომიბოდიშა - მარტო ქალები იყვნენ და ვერ დაგპატიჟეო, მაგრამ დანამდვილებით ვიცი, რომ ასე არ იყო.

- ჰმ, რა უნდა ხდებოდეს, ნეტავ? მე და შენ რაღაც, შავ ზოლზე ვართ.

- ”ჰმ” კი არა, ასეთ რთულ პერიოდში მიმატოვე და აღარც კი დაინტერესდი, ცოცხალი ვარ თუ - არა.

- ნუ გეშინია, ყველაფერი კარგად იქნება, მაგრამ ეს დაკითხვაზე გამოძახება და გოდერძის მიერ მიცემული ჩვენება შენ სასარგებლოდ არ შემობრუნდება, ალბათ.

ანა დაწვრილებით მოუყვა ბელას გაუჩინარების შემდეგ განვითარებული მოველენების შესახებ.

- ამაზე არ ინერვიულო, ბელა გამოჩნდება, - დაამშვიდა ირაკლიმ.

- მოდი და ნუ ინერვიულებ, დღეს პოლიციაში ისე მექცეოდნენ, როგორც კრიმინალს. შეურაცხყოფილად ვიგრძენი თავი. ირაკლი, მგონი, ჯობია, რომ მე და შენ ამერიკაში წავიდეთ. აქაური ინტრიგებით დავიღალე. ახლა რამაზს და ნინოს დავაქორწინებ, მანამდე ბელაც გამოჩნდება, შემდეგ ”გლობალტექსის” ნახევარ წილს ნინოს და რამაზს ვაჩუქებ, ნახევარს - დავითს, ამის შემდეგ კიდევ ერთი პატარა საქმე მაქვს მოსაგვარებელი, იმასაც ბოლომდე მივიყვან, მერე გადავიკარგოთ აქედან და იქაურ ბიზნესს მივხედოთ. რას იტყვი?

- დავფიქრდები და გადავწყვეტ, მაგრამ როდის ვიქორწინოთ? თუ უკვე გადაიფიქრე?

- არ გადამიფიქრებია. ჩვენი ქორწილი ამერიკისთვის შემოვინახოთ და იქ გადავიხადოთ.

- ანა, ის ”პატარა საქმე” არ არის, რატომ არ მეუბნები? ვგრძნობ, რომ რაღაცას მიმალავ. იმასაც ვგრძნობ, რომ ეს სასიყვარულო ინტრიგა არ არის. თავს ვიტეხ, ლამის გონება ვიღრძო იმაზე ფიქრით, რა არის ასე გასაიდუმლოებული შენს ცხოვრებაში და ვერაფრით ამოვხსენი.

- ამაზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ. ახლა ძალიან დაღლილი ვარ და მეძინება.

- დარჩი ჩემთან, - ირაკლის მზერაში თხოვნა იგრძნობოდა.

- კარგი, დავრჩები, - ანა უცებ დათანხმა, - საძინებელი ისევ იქაა თუ სადმე გადაიტანე? - ჰკითხა და წამოდგა. საძინებლისკენ მიმავალს ირაკლი უკან გაჰყვა.

დილით ზვიადმა ახალი ამბავი შეატყობინა:

- ანა, ბელა და დედამისი თურქეთში იპოვეს. ხვალ საღამოს ორივე აქ იქნება.

- ბავშვი როგორ არის? - ანას გაუხარდა, რომ გოგონას მიაგნეს.

- მგონი, კარგადა არის. ყოველ შემთხვევაში, არაფეერი უთქვამთ იმის შესახებ, რომ რამე სჭირს. არა მგონია, ის ქალი ისეთი ველური იყოს, გოგონასთვის რამე დაეშავებინა.

- მეც არ მგონია, - ჩაილაპარაკა და ზვიადს დაემშვიდობა.

ირაკლისგან პოლიციაში გაიარა და გამომძიებელს ოპერატიული მუშაობისთვის მადლობა გადაუხადა.

- ჩვენ ვიცით, როგორ უნდა ვიმუშაოთ, ქალბატონო ანნა!

- ანა! ანნა კი არა, ანა! არ მიყვარს, როცა გადაპრანჭულად წარმოთქვემან ხოლმე ჩემს სახელსა და თქვენი გამომეტყველების მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, ახალი ამბავი გაქვთ ჩემთვის სათქმელი.

- არა, ჯერ - არა, - დააზუსტა გამომძიებლმა.

ანამ სახლში შეირბინა და ის 2 ფურცელი წამოიღო, რომლის მესამე ნაწილიც ამ დრომდე მანქანში ჰქონდა შენახული. ეშინოდა, ისევ არ დაეკარგა. შინიდან გასულმა, გეზი პირდაპირ სართიჭალისკენ აიღო.

მოლა კარგა ხანს დაჰყურებდა სამივე ფურცელს და თავს იქნევდა. როგორც ანა მიხვდა - დანანების ნიშნად.

- ეს ძალიან ბოროტი ადამიანის გაკეთებული ჯადოა, - უთხრა, როდესაც ბოლომდე წაიკითხა.

- რაო, რა წერია?

- ქალის გაკეთებულია ეს... ბედზე აქვს ჯადო ”დადებული”. რამდენჯერაც გათხოვდები, იმდენჯერ ქმარი მოგიკვდება.

- რას ამბობ?! ხომ ვიპოვე მესამე ფურცელი? ახლა ხომ შეიძლება, ჯადოს მოხსნა?

- არა, - თავი გააქნია მოლამ, - თუ ის ქალი თვითონ არ მოვა აქ, ისე არ შეიძლება. უნდა მოვიდეს და ჯადოს მოხსნაში მონაწილეობა მიიღოს.

- ვნახოთ... თუ ნებით არ მოვა, ძალით მოვიყვან.

- იცნობ?

- კი, ჩემი ყოფილი დედამთილია...

***

- გამარჯობა, ქალბატონო თინიკო, - თავაზიანად მიესალმა ანა გაოცებულ ქალს, რომელიც ალბათ ყველაფერს წარმოიდგენდა იმის გარდა, რომ რძალყოფილი ოდესმე მათი სახლის კარზე მიაკაკუნებდა.

- რას მივაწერო, შენი აქ მოსვლა? - გაოცებულმა ქალმა წარბები ასწია და კარში ისე ჩადგა, რომ ანა მიხვდა, მის შიგნით შეშვებას არ აპირებდა.

- საქმეზე მოვედი, სალაპარაკო მაქვს, - მშვიდი ხმით უპასუხა, მიუხედავად იმისა, რომ ყოფილი დედამთილის ქმედებამ ძალზე გააღიზიანა.

- მე შენთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს, ჩვენი ურთიერთობა იქ დასრულდა, როცა გოჩა მოკვდა, - ცივი ხმით თქვა თინამ.

- გთხოვთ, 10 წუთი დამითმოთ, - ანა უკან დახევას არ აპირებდა.

- 10 წამსაც ვერ დაგითმობ, - ქალმა ის იყო, კარის მოხურვა დააპირა, რომ ანამ ფეხი დაუდო და ამის საშუალება არ მისცა.

კარს ხელიც მიაშველა, ბოლომდე გააღო, დერეფანში შევიდა და ზურგს უკან მიხურა.

- გოჩას ხსოვნის პატივისცემა რომ არა, ახლა ძაღლივით მიგახრჩობდი, - კბილებში გამოცრა და თვალები დაკვესა.

თინას ცოტა ფერი ეცვლა. მიხვდა, თუ წინააღმდეგობას გაუწევდა, ანა აღარც გოჩას ხსოვნას დაგიდევდა და ვინ იცის, რას მოიმოქმდებდა.

ანამ ოთახში შეაბიჯა და იქაურობა მოათვალიერა. გოჩას გადიდებული სურათი კედელზე ეკიდა. თითქოს გაოცებული შემოჰყურებდა. ახლოს მივიდა და სურათს ხელი გადაუსვა.

თინიკო შორიახლოს იდგა და მდუმარედ უყურებდა.

- ქალბატონო თინა, იცით, რომ საკუთარი შვილი მოკალით? - უეცრად თქვა ანამ.

- მე?!

- დიახ, - თქვენ! ვიცი, ძნელია, როცა დედას საკუთარი შვილის სიკვდილში ადანაშაულებ, მაგრამ თქვენ იმის ღირსი ხართ, რომ ამ ცოდვამ არ დაგაძინოთ. ვიცი, განიცდით შვილის გარდაცვალებას, მაგრამ თუ სიმართლეს გაიგებთ, უფრო გაგიჭირდებათ ცხოვრება. მე კი სწორედ ის მინდა, რომ ცხოვრების ბოლომდე დაიტანჯოთ და დანაშაული საკუთარ თავზე აიღოთ.

- ამას როგორ ამბობ?! - შეიცხადა ქალმა.

- ეს გეცნობათ? - ანამ არაბულად დაჭრილი 3 ფურცლიდან ერთ-ერთი გაშალა, რომ თინას კარგად დაენახა.

ქალს აშკარად ნირი წაუხდა. თუმცა შეეცადა, არაფერი შეემჩნია.

- იცნობთ? გეკითხებით.

- არა.

- ძალიან კარგად იცნობთ. ჯადო თქვენი გაკეთებულია, რომელიც თქვენვე შემოგიბრუნდათ და საკუთარი შვილის სიცოცხლედ დაგიჯდათ.

- ეს ტყუილია, - ყოფილი დედამთილი წინააღმდეგობას ყასიდად უწევდა, რადგან ანას ისეთი მტკიცე ხმა ჰქონდა, მიხვდა, რომ აზრს ვერ შეაცვლევინებდა.

- ტყუილი კი არა, წმინდა წყლის სიმართლეა და ის მესამე ფურცელიც ვიპოვე, რომელიც ასე საგულდგულოდ გქონდათ გადამალული. მას სვანეთში, სწორედ თქვნს სახლში მივაგენი. ასე რომ, უარყოფას აზრი არ აქვს. რა დაგიშავეთ, ქალბატონო თინა? - აგრესია უეცრად გაუქრა.

- ჩემი შვილის შესაფერისი არ იყავი.

- რას მიწუნებდით? ან და, თუნდაც დამიწუნეთ, სამუდამო უბედურებისთვის გამწირეთ? მოლასთან ვიყავი და ეს თქვენი გაკეთებული ჯადო მივუტანე. სწორედ მისგან ვიცი, რომ ჯადო ჩემზე მოქმედებს. მე და თქვენი შვილი ერთმანეთს უნდა დავშორებოდით და ამის შემდეგ, რამდენჯერაც გავთხოვდებოდი, იმდენჯერ უნდა დავქვრივებულიყავი. ის კი ვერ გაითვალისწინეთ, რომ ჩემი და გოჩას დაშორება მხოლოდ სიკვდილს შეეძლო და ჯადო ამოქმედდა თუ არა, მისი სული უფალმა მიიბარა. რაც შეეხება მის მკვლელს, მე ჯერ ჩემი პირობა ვერ შევასრულე, მაგრამ შორს არაა ის დრო, როცა გოჩას სისხლის წილ სისხლი დაიღვრება.

ქალი გაოგნებული სახით უყურებდა ანას და ხმას ვერ იღებდა. როგორც ჩანს, მხოლოდ ახლა გაისიგრძეგანა თავისი ნამოქმედარის შედეგი.

- აქამდე სად იყავი?

- ისეთი ბოღმა გაქვთ გულში, რომ გოჩას გარდაცვალების წლისთავზეც კი არ დამპატიჟეთ. არა და, ამით მოიხდიდით საბოლოო ვალს, თქვენი შვილის წინაშე, - ანამ თინას კითხვას პასუხი არ გასცა, თითქოს არც გაუგონიაო, - ახლა კი ვალდებული ხართ, წამომყვეთ და ამ ჯადოს გაუვნებელყოფაში მონაწილეობა მიიღოთ, რადგან თქვენ გარეშე ეს საქმე არ გამოვა.

- არსად არ წამოვალ. ჩემი შვილი მიწაშია და ყველა დანარჩენი წყალსა და მეწყერს წაუღია. თუნდაც, სამყარო დაგმხობია თავზე, მაგაზე არ ვიდარდებ.

ანა ასეთ წინააღმდეგობას არ ელოდა; ფიქრობდა, რომ თინა დათანხმდებოდა და გაჰყვებოდა მოლასთან, მაგრამ თურმე ცდებოდა.

- თუ დამჭირდება, ხელ-ფეხს შეგიკრავთ და ისე წაგიყვანთ. ამ ზომამდე ნუ მიმიყვანთ, ნუ მაიძულებთ, რომ ძალადობას მივმართო. დღეს, ამ საღამოს ამ უმსგავსობას წერტილი უნდა დაესვას. მე ჩემი ცხოვრება მაქვს და ჩვენი გზები არასოდეს გადაიკვეთება. ამიტომ, ეს ბოლოა, რასაც გთხოვთ.

- არა, ანა, მე არსად წამოვალ.

- კარგი, მაშინ ახლა ვნახავთ, როგორ შეგიძლიათ, საკუთარი ნების გატანა.

ანა ქალს მიუახლოვდა და თვალებში ჩახედა. მან თვალი აარიდა. რძალყოფილმა ხელში ხელი მოჰკიდა - ქალი გველივით ცივი იყო და ანას ტანში გასცრა. უსიამოვნო შეგრძნება დაეუფლა, მაგრამ ხელი აღარ გაუშვია. ის იყო, კარისკენ უნდა წაეყვანა, რომ შემოსასვლელში გოჩას ძმა გამოჩნდა.

- ანა?! - გაუკვირდა მისი დანახვა.

- დიახ, მე ვარ, - ქალმა შემთხვევით ისარგებლა, ანას ხელი გააშვებინა და შვილს მივარდა.

- მიშველე, ძალით მივყავდი სადღაც, ამ უნამუსოს, - საწყალი ხმით შესჩივლა.

- სად მიჰყავდი, რას ამბობ?

- არ ვიცი, ჰკითხე და გეტყვის. რაც მოვიდა, მას მერე თვალებს მიბრიალებს, მემუქრება და რომ ვერ შემაშინა, ახლა ჩემი წაყვანა უნდოდა. ვინ იცის, რომ არ მოგესწრო, მომკლავდა კიდეც.

- ენა გააჩუმე, - ანას ტუჩის კუთხე ზიზღმა აუწია, - დედაშენი მოლასთან მიმყავს და უთხარი, რომ ნებით გამომყვეს, - ახლა დახმარება ყოფილ მაზლს სთხოვა.

ცოტა ხანში მას ყველაფერი მოუყვა. მამაკაცი ჩუმად უსმენდა, ერთხელაც არ გაუჩერებია. მხლოდ არაბულად დაწერილ ფურცელს დაჰყურებდა და ყბები უთამაშებდა.

ანამ საუბარი რომ დაასრულა, მამაკაცი ბრაზს ვეღარ მალავდა.

- დედა, ადექი და გაჰყევი, სადაც გეუბნება. მეც წამოვალ, - ყრუდ თქვა და წამოდგა.

თინა მის ნებას დაჰყვა...

გაგრძელება

მარი ჯაფარიძე

რომანი განახლდება ყოველდღე