ultrix - სასაფლაოზე მცხოვრები მოჩვენება - გზაპრესი

ultrix - სასაფლაოზე მცხოვრები მოჩვენება

ultrix

XXXVIII ნაწილი

შინ დაბრუნებული ანა გაღიზიანებული იყო. გადაწყვიტა, დაეძინა. დედას სთხოვა, არავინ შემაწუხოსო და თავის ოთახში გავიდა. დაღლილს მთელი ღამე ისე ეძინა, რომ გათენება არც გაუგია. მზემ მიანათა თუ არა, მაშინვე დაფეთებული წამოხტა. ახსოვდა, რომ იმ დღით თურქეთიდან ბელა უნდა ჩამოეყვანათ და ეგონა, დააგვიანდა.

საათს რომ დახედა, მიხვდა, რომ ტყუილად შფოთავდა.

დღის განმავლობაში უამრავი საქმე მოასწრო - ორივე სამსახურში შეირბინა, ირაკლიც მოინახულა, საღამოს შეხვედრა საბლიანს დაუთქვა და 5 საათისთვის ზვიადთან და ადვოკატთან ერთად პოლიციაში მივიდა. შენობაში შევიდა თუ არა, ბელა მაშინვე შენიშნა, რომელიც გამომძიებელს მაგიდასთან დაესვა და ელაპარაკებოდა. ანას დანახვისთანავე გოგონა წამოხტა და მისკენ გამოიქცა. მკლავები კისერზე შემოხვია და გულში ჩაეკრო. ანამ გოგონას ხელი მოჰხვია, შემდეგ განზე გასწია და შეხედა.

- ხომ კარგად ხარ? - ჰკითხა მზრუნველად.

- კი, დე, კარგად ვარ.

- ხომ არ გაწყენინეს?

- მეშინოდა, შენ რომ ვერ გეპოვე.

- აუცილებლად გიპოვიდი, პატარავ, დედამიწას გადავბრუნებდი და მაინც გიპოვიდი, - ანას ცრემლი მოერია, - ნელი სადაა?

- იქ შეიყვანეს, - ხელი ერთ-ერთი ოთახისკენ გაიშვირა.

- ბავშვის დაკითხვა უფროსის გარეშე რომ არ შეიძლბა? - გამომძიებელს მიუბრუნდა ანა.

- დაკითხვას არ ვაწარმოებდი, მხოლოდ ვკითხე, როგორაა, ხომ არაფერი აწუხებს ან ხომ არ შია. მეტი არაფერი.

- არ მშია, სახლში მინდა, - თქვა ბელამ.

- შინ მალე წავალთ, ახლა კი ცოტა ხანს ამ ბიძიას უნდა ესაუბრო, კარგი? თუ გინდა, გავალ და საჭმელს გიყიდი.

- არა, - თავი გააქნია გოგონამ, - მალე დაველაპარაკოთ და წავიდეთ.

- მოდი, ჩემთან დავსხდეთ, ოთახში, - გამომძიებელმა ერთ-ერთი კარი შეაღო და დანარჩენებს შეუძღვა.

- აბა, ბელა, რას გვეტყვი, როგორ აღმოჩნდი დედაშენთან? - დასვა პირველი კთხვა.

- სკოლიდან რომ მოვდიოდი, დედამ დამიძახა. ადრეც რამდენჯერმე შემხვდა და მომეფერა. მეუბნებოდა, ჩემთან უნდა წაგიყვანოო, მაგრამ მე არ მინდოდა. იმ დღეს კი რომ ველაპარაკებოდი, ჩვენს წინ მანქანა გაჩერდა. იმ მანქანაში ძალით ჩამსვა და წამიყვანა.

- იმ მანქანის საჭესთან ვინ იჯდა?

- გოდერძი ბიძია. ის დედაჩემის მეგობარია. ადრეც ბევრჯერ მყავს ნანახი.

- შემდეგ რა მოხდა?

- შემდეგ ძალიან დიდ ხანს ვიარეთ, მთელი დღე მივდიოდით, საღამოს დედამ უთხრა, ამაღამ აქ დავრჩეთო. ბათუმში ვიყავით. დილით თურქეთში წვედით.

- რა იცი, რომ თურქეთში იყავით?

- იქ სხვა ენაზე ლაპარაკობდნენ, დედას ვკითხე, რა ენაზე ლაპარაკობენ-მეთქი და მითხრა, თურქულადო.

- როგორ გექცეოდა დედა?

- კარგად. ერთხელ მცემა, როცა ავტირდი, ანასთან მინდა-მეთქი. იქ, ჩვენთან ერთად ქალი იყო, დედაჩემისხელა იქნებოდა, ის მაჭმევდა და მივლიდა; დედა სულ გასული იყო.

- რას გეუბნებოდა? გპირდებოდა, რომ დაგაბრუნებდა?

- მეუბნებოდა, რომ ანას ჩემი ვალი აქვს, იმას როგორც კი დამიბრუნებს, მაშინვე გაგიშვებო.

- დღეისთვის საკმარისია, შეგიძლიათ, გოგონა წაიყვანოთ, - გამომძიებელი წამოდგა.

ბელა გახარებული იყო, რომ შინ დაბრუნდა. ანაც არანაკლებ კმაყოფილი, რომ გოგონა საღსალამათი აღმოჩნდა.

ბელა შინ დატოვა, თვითონ კი ვახოს სანახავად გაეშურა.

მამაკაცი ქალაქგარეთ, მანქანში ელოდა. ანამ გადაასწრო და სიგნალით ანიშნა, გამომყევიო. დაღამებული იყო, წვიმაც წამოვიდა. მანქანის მინებზე წვმის წვეთები ლამპიონების შუქს ირეკლავდნენ და პატარა, მბრწყინავ ვარსკვლავებს ჰგავდნენ... ანას გულზე რაღაც შემოაწვა და ხასიათი გაუფუჭა. თუმცა, რაღა - "რაღაც", ვახო საბლიანის დანახვა ყოველთვის უფუჭებდა გუნებას.

დუშეთისკენ წავიდა, რადგან ვახოსთან ერთად ქალაქში გამოჩენას ერიდებოდა. ერთ-ერთ რესტორანთან გაჩერდა და დაელოდა. შენობაში ერთად შევიდნენ და თავისუფალ მაგიდასთან დასხდნენ.

- ანა, რატომ ერიდები ჩემთან ერთად ხალხში გამოჩენას? რატომ არ გინდა, რომ ჩემი მეგობრები გაიცნო?

- ჯერ ადრეა, მგონი. როცა ჩვენს ურთიერთობაში რამე შეიცვლება და უფრო ახლო "ფაზაში" გადავალთ, მაშინ კი შეიძლება, რომ შენიანები გავიცნო.

- ოჯახში უკვე ვთქვი, ცოლი მომყავს-მეთქი...

- რას ამბობ? რატომ იჩქარე? მგონი, ადრე იყო მაგის თქმა, - ანა შეშფოთდა. სულაც არ აწყობდა, რომ ვახოს ოჯახს მის შესახებ რამე გაეგო.

- ჯერ არ მითქვამს - ვინ... ხომ იცი, სვანების ამბავი - დედაჩემმა რომ გაიგოს, განათხოვარ და შვილიან ქალზე ვაპირებ დაქორწინებას, შეიძლება, გაგიჟდეს. ამიტომ, მინდა, რომ ჯერ გაგიცნოს და შენით რომ მოიხიბლება, მერე ვეტყვი სიმართლეს.

- მე შენ "დიდი ბიჭი" მეგონე, - გულიანად გაიცინა ანამ.

- რას იზამ, ასეთია ქართული სინამდვილე. ან, ხომ გამომყვები ცოლად?

- ამ კითხვაზე პასუხი არ მაქვს.

- ეს პასუხი არ მაკმაყოფილებს, მე მხოლოდ დადებით პასუხს მივიღებ!

- დადებითი პასუხი ჯერ არ არსებობს, ვახო... გადაწყვეტილი არ მაქვს. ხომ იცი, რომ არ მიყვარხარ...

- მოდი, მაშინ ასე მოვიქცეთ: არც მე ვარ პატარა ბიჭუნა და არც შენ ხარ 15 წლის გოგონა. ზრდასრული ადამიანები ვართ და ვიცით, რომ სექსი ქალსა და მამაკაცს შორის ბევრს ნიშნავს... დავახლოვდეთ, მომეცი შენი ალერსის საშუალება... დარწმუნებული ვარ, შეგიყვარდები.

- საოცარ რამეს ამბობ. თუ არ მიყვარხარ, სექსზე როგორ დაგთანხმდე? - გაოცდა ქალი.

- ან, უშენოდ აღარ შემიძლია. რა გავაკეთო შენი გულისთვის, მითხარი და ყველაფერს შეგისრულებ.

- არაფერი მინდა, - თითქოს სინდისის ქენჯნა იგრძნო ქალმა.

- ან, მინდა რაღაც გკითხო, - ვახომ პაუზა გააკეთა.

ანა დაიძაბა და სუნთქვა შეეკრა.

- გავიკითხე და გავიგე, რომ შენი მანქანის ნომერი - ულტრიხი - ქართულად "შურის მაძიებელ ქალს" ნიშნავს. ამ ნომერში საკმაოდ სოლიდური თანხა გაქვს გადახდილი... იქნებ ამიხსნა, რატომ აირჩიე ეგ სიტყვა? არა მგონია, რომ მისი მნიშვნელობა შენ არ იცოდე...

ანამ მამაკაცს თვალებში ჯიქურ შეხედა და საკამოდ დიდი პაუზა გააკეთა. თან ფიქრობდა, რა ეთქვა. თუმცა, ვერაფერი მოიფიქრა და ისევ სიტყვის ბანზე აგდება ამჯობინა.

- მაგას რა მნიშვნელობა აქვს, მოდი, მომავალზე ვილაპარაკოთ.

- კარგი, - უცებ დაყაბულდა ვახო, - ისე, არც შენი წარსული იქნება უინტერესო. ხომ არ გინდა, რამე მომიყვე?

- წარსულზე ლაპარკი არ მიყვარს... სურვილი მაქვს, რომ გონების "გადატვირთვა" მოვახდინო და ამ დროს ყველა უსარგებლო ინფორმაცია "წავშალო".

- ანა, მგონი ჯობია, რომ წავიდეთ... აქვე ახლოს ერთი მყუდრო სასტუმრო ვიცი და იქ დავრჩეთ... თუ გინდა, ხვალ მსოფლიოს გავაგებინებ, რომ ცოლი მოვიყვანე.

- არა, - თავი გააქნია ანამ და გაახსენდა, რომ 2 დღის წინ იარაღი ვახოს მანქანაში დატოვა. ახლა მისი ამოღება იყო საჭირო და რამე უნდა მოეფიქრებინა, რომ ეს მოეხერხებინა.

GzaPress

- მოკლედ, ჩემთან დარჩენაზე უარს ამბობ, ხომ? - საბლიანი მართლა გულით ელოდა დადებით პასუხს.

- ჰო, ვახო, უნდა გამიგო.

- რატომ ვერ შემიყვარე, ანა?

- შენ კარგი ადამიანი ხარ, - ანამ შორიდან დაიწყო...

- მოიცა, მოიცა, ზღაპრების მიყოლას თავი დაანებე, - გააწყვეტინა საბლიანმა, - როგორც ადამიანი, შესაძლოა, მოგწონვარ და მართლაც კარგი ვარ, მაგრამ ის უფრო მაღელვებს, რომ როგორც მამაკაცი, ისე მოგეწონო. გასაგებია? კარგი ადამიანი ხარ, კარგი ბუნება გაქვს, - გამოაჯავრა ანას, - კარგი, რა... ბავშვები ხომ აღარ ვართ?!. ბოლოს და ბოლოს, თუ მეთამაშები, ამას მიზეზი უნდა ჰქონდეს და თუ ეს მიზეზი არსებობს, მითხარი! მხვდები, პაემნებზე უარს არ მეუბნები, თან ამბობ, არ მიყვარხარო... ამას ყოველ ხელსაყრელ სიტუაციაში მახსენებ. იმ კაცებს ხომ არ მადრი, რომლებიც შენს ჭკუაზე გიტარებია? მე სხვა ვარ იცოდე და ჩემს გრძნობებზე თამაშს არ გაპატიებ!

- ჩემგან რას მოითხოვ?! - ანა შეცბა, რადგან მამაკაცს სახეზე ყველა ნაკვთი გაუმკაცრდა და მისი თვალები, რომლებიც აქამდე სითბოთი და სიყვარულით უმზერდა, მრისხანებას გამოხატავდა. ქალმა ვახოს ასეთი მზერა პირველად დაიჭირა.

ახლა მისი გაღიზიანება არ შეიძლებოდა. ქალმა იცოდა, რომ არც ისე რბილი და "ფუმფულა" იყო ეს კაცი, როგორც თავს აჩვენებდა.

- გაგიკვირდა? ერთი დაგანახა, რა გამოხედვა გაქვს, - უცებ მოეშვა მამაკაცი და გაიცინა, - კარგი, ჰო, არ გეჩხუბები. უბრალოდ, შენი საქციელი მაღიზიანებს. ჩვენი შეხვედრები ძალიან გაიწელა. ამას ლოგიკური დასასრული უნდა ჰქონდეს. ან ერთნი უნდა გავხდეთ, ან უნდა "დავიშალოთ", მაგრამ "დაშლა" არ გამოვა და ეს წინასწარ უნდა იცოდე.

- მოსაფიქრებლად დრო მომეცი, - ანამ უხერხულობის დასაფარავად ყავა ხმაურით მოსვა.

- რამდენი დღე გჭირდება? ან იქნებ - რამდენიმე კვირა, თვე ან წელიწადი?

- რამდენიმე დღე მეყოფა და შემდეგ პასუხს გეტყვი.

- კარგი, მაგასაც მოვითმენ და მერე ვნახოთ, - ვინ იქნება უფრო მაგარი, - მამაკაცმა ნიკაპზე ხელი ამოსდო და თვალებში ჩახედა.

- არ მიყვარს, ასე რომ მელაპარაკებიან, - ანამ თავი გასწია და მზერა აარიდა.

- და მაინც, ნეტავ, რას უნდა ნიშნავდეს ულტრიხ? - თვალები მოჭუტა ვახომ.

- წავიდეთ, - აფუსფუსდა ანა.

საუბარმა ისეთი სახე მიიღო, რომ ქალი მიხვდა, ვახო გაღიზიანებული იყო. ამის გამო აღარ გარისკა და იარაღი ისევ მის მანქანაში დატოვა. თან, მიზეზი ვერ მოიგონა, რის გამოც ვახოს მნქანაში მარტო ჩაჯდებოდა.

"არ არის გამორიცხული, რომ რაღაცას ხვდებოდეს. შესაძლოა, ჩემი ვინაობა დაადგინა და ახლა თვითონ მეთამაშება. იქნებ გაიგო, გოჩას ქვრივი რომ ვარ და ხვდება, რატომ ვკონტაქტობ მასთან?! არა და, რამდენჯერ ახსენა ჩემი მანქანის ნომერი... ნუთუ ეს შემთხვევითი იყო? თუმცა, ალბათ იმას ვერ წარმოიდგენს, ჩემი სამიზნე თვითონ რომაა". - ფიქრებში გართული ანა თბილისში ისე შევიდა, რომ არც კი გაუგია. მაშინღა გამოფხიზლდა, როცა თავი სასაფლაოზე ამოჰყო. გაახსენდა, რომ ქალაქის შემოსასვლელში ვახომ მანქანით გადაასწრო და სიგნალით დაემშვიდობა. საპასუხოდ ანამაც დაუსიგნალა და შემდეგ გოჩას საფლავზე ამოსვლა გადაწყვიტა...

სასაფლაოზე ბნელოდა. აქა-იქ დადგმული ლამპიონები არემარეს ოდნავ ანათებდა. ანამ მაინც უშიშრად განაგრძო გზა. საფლავებს შორის მიდიოდა და თან გრძნობდა, ოდნავ ხმაურზეც კი როგორ ეკუმშებოდა გული. მას მოჩვებნებების არსებობის არ სჯეროდა, მაგრამ როცა ერთ-ერთ საფლავზე რაღაც მოძრავი არსება შენიშნა, უკან ლამის ყვირილით გაიქცა. შეჩერდა და სუნთქვაც კი შეიკრა, რადგან ამ არსებასთან ძალზე ახლოს იდგა - სულ რამდენიმე მეტრში და ის ოდნავ ფაჩუნსაც კი გაიგონებდა. კარგად რომ დააკვირდა, შავებში ჩაცმულ ქალს მიამსგავსა, რომელიც საფლავზე დახრილიყო და ისეთ მოძრაობებს აკეთებდა, თითქოს ბალახს თხრიდა.

ანას ძარღვებში სისხლი გაეყინა. აღარ იცოდა, რა ექნა. წინ წასვლა და გზის გაგრძელება უკვე აღარ შეეძლო. უკანაც ვერ ბრუნდებოდა.

- ნუ გეშინია, ადამიანი ვარ, მოჩვენება არ გეგონო, - ქალის ხმა გაიგონა.

- ღღღაააა-მე მშშშვიდობის, - ძლივს ამოიღო ხმა. ცდილობდა, ზრდილობიანი ყოფილიყო, "მოჩვენება" რომ არ გაებრაზებინა.

- გაჭირვებამ ამოგიყვანა სასაფლაოზე თუ მონატრებამ? - ქალი მისკენ არ ბრუნდებოდა. თავის საქმეს ისე განაგრძობდა, ანასკენ არც მოუხედავს.

- მმმონატრებამ, - ენა ისევ დაება.

გრძნობდა, რომ შიშმა მუხლებში ძალა გამოაცალა და სანამ ჩაიკეცებოდა, იქვე, ვიღაცის საფლავთან დადგმულ მერხზე ჩამოჯდა. თან ამ დროს ქალს თვალს არ აშორებდა. ეგონა, მხედველობის არიდან თუ წამით მაინც დაკარგავდა, შეიძლებოდა, ის თავზე დასდგომოდა და რამე ევნო.

როცა ჯდებოდა, ძირს ერთი წამით დაიხედა და სკამზე დაყრილ ფოთლებს ხელი გადაუსვა. როცა აიხედა, ქალი აღარ ჩანდა.

- ვინ მოგენატრა? - მასთან ისე ახლოს მისულიყო. ანამ მისი თვალებიც კი დაინახა, ლამის ყურში ჩასძახა ქალმა.

ცოტა დამშვიდდა, რადგან დარწმუნდა, რომ მოჩვენებას კი არა, ცოცხალ ადამიანს ელაპარაკებოდა.

- ქმარი, - შედარებით მშვიდი ხმით გასცა პასუხი.

- შენი ქმარი მოკლეს! - კი არ ჰკითხა, დარწმუნებით თქვა ქალმა.

- თქვენ რა იცით?

- სასიკვდილოდ დაჭრილი მამაკაცის გვერდით თეთრ კაბაიან ქალს ვხედავ. ეს შენ ხარ, - ქალს თითქოს მისი კითხვა არ გაუგონია, - ის მოკვდა, შენ კი ფიცი დადე, რომ მკვლელს არ აპატიებდი და შურს იძიებდი.

- ვინ ხართ, - ჰკითხა ანამ.

- შენ სასაფლაოზე მონატრებამ მოგიყვანა, მე - გაჭირვებამ. უსახლკარო, მიუსაფარი, უპატრონო მაწანწალა ვარ. ღამე აქ ამოვდივარ ხოლმე, დღისით საფლავებზე მიცვალებულისთვის მოტანილი საკურთხით რომ გამოვიკვებო.

ანამ ქალი შეათვალიერა. შავი კაბა კოჭებამდე სწვდებოდა, თავზე შავი მანდილი ეხურა.

- ვის გლოვობთ?

- არავის. სასაფლაოზე ყველა უპატრონო მიცვალებულის ჭირისუფალი ვარ.

- აბა, შავი კაბა რატომ გაცვიათ?

ქალმა გაიცინა და მეჩხერი კბილები გამოაჩინა.

- იმიტომ, რომ ქართველებს წესი გვაქვს ასეთი: როცა მიცვალებულს წლისთავი ან ორმოცი უსრულდება და ჭირისუფალი შავ ტანისამოსს იხდის, სასაფლაოზე მოაქვთ და ტოვებენ. მე კი ამ ტანისამოსს ვიღებ და ვიცვამ.

- ჩემ შესახებ საიდან იცით ის, რაც წეღან მითხარით?

- მიცვალებულებთან ხშირმა "კონტაქტმა" ნათელმხილველობის უნარი შემძინა. ჰოდა, მეც გზააბნეულს თუ ვინმეს გადავაწყდები, რჩევებს ვაძლევ.

ქალმა ანას მისივე წარსულის შესახებ ლამის ყველა წვრილმანი დეტალი უამბო. მომავლის შესახებ კი მხოლოდ ბუნდოვნად უთხრა - ყველაფერი კარგად იქნება.

ანას შიშმა გაუარა. თუმცა, როცა ქალს ემშვიდობებოდა, მაინც გაიფიქრა - "გიჟია". ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს ცოტა ხნით ზღაპარში მოხვდა.

გოჩას საფლავამდე აღარ მისულა. გადაწყვიტა, დღისით მოსულიყო და

უკან გამობრუნდა.

ის იყო, მანქანაში ჯდებოდა, რომ ხმა მოესმა.

- ანა!

გაგრძელება

მარი ჯაფარიძე

რომანი განახლდება ყოველდღე