ultrix - პატარა ანას საიდუმლო
ultrix
XXXIX ნაწილი
ქალი შეხტა და გული ლამის მკერდიდნ ამოუვარდა.
მის წინ ვახო ასვეტილიყო და უღიმოდა.
- სად იყავი?
- სასაფლაოზე, - ანამ შიში დაძლია და მამაკაცს გაუღიმა.
- ამ შუაღამისას ქმრის საფლავზე იყავი?
- არა, ჩემი ქმარი ამერიკაშია დასაფლავებული და ეს უკვე იცი. აქ კი ახლობლის საფლავია და რატომღაც მასთან "საუბარი" მომინდა, - ანა მშვიდად ლაპარაკობდა, მაგრამ გონებაში ათასი ფიქრი უტრიალებდა. ვერ მიმხვდარიყო, ვახომ მის შეახებ სიმართლე იცოდა თუ არა, - შენ რა, გამომყევი?
- ჰო, მაინტერესებდა, სად მიხვიდოდი.
- მერე, კმაყოფილი ხარ, ჩემი "დისლოკაციის" ადგილით? - ქალმა შვებით ამოისუნთქა, რადგან აქედან ირაკლისთან აპირებდა მისვლას და გადარჩა, რომ ვახო იქაც არ აედევნა, - მერე რა მოხდებოდა, არავინ იცის.
ანამ საბლიანს თავი ძლივს დააღწია და შინისაკენ გასწია. ირაკლისთან წასვლა აღარ ღირდა, თუმცა ვახოს მანქანა უკან აღარ გაჰყოლია.
დილით ტელეფონზე ირაკლის მესიჯი დახვდა. ანას თავისთან უხმობდა. საწოლიდან უგუნებოდ ადგა. თავი უსკდებოდა. ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს ვიღაც ჩაქუჩს ურახუნებდა.
- ანა, მე და რამაზს შენთან დალაპარაკება გვინდა. იქნებ მოიცალო? - სამზარეულოს კართან ნინო გადაუდგა.
- კი, საღამოს მოვიცლი, - დაჰპირდა.
- ყველსთვის გაქვს დრო, ოჯახის წევრების გარდა. ციცო გაგიჟებულია, სულ გარე-გარე დაძრწის, სახლში მოსვლა აღარ უნდა, სახლი სასტუმროსავით აქვს, მოვა, დაიძინებს და მთელი დღით იკარგებაო.
- მე ისევ ამერიკაში ვაპირებ გამგზავრებას, - მოულოდნელად თქვა ანამ.
- კი, მაგრამ...
- ასეა საჭირო, ნინო. ვიცი, რაც უნდა გეთქვა, როცა ჩამოვედი, მაშინ ვთქვი, აღარ წავალ, სამუდამოდ ჩამოვედი-მეთქი, მაგრამ ახლა სხვა აზრზე ვარ.
- ანა? პატარა ანას რას უზამ?
- ანას და ბელას დროებით შენ დაგიტოვებ. ცოტა რომ წამოიზრდებიან, ამათაც თან წავიყვან. თქვენ რაღა გჭირთ, რა გაქვთ ჩემთან სალაპარაკო?
- ლაპარაკი ძირითადად, ანაზე გვინდოდა... ისე, ჩვენი ქორწილის დღეც დავთქვით და ხომ არ გაინტერესებს, როდის გვაქვს წვეულება? - ნათქვამში ირონია გაურია, - თუ მოსაწვევს გამოგიგზავნი, თარიღს იქ ნახავ?
- მაპატიე... ეს იმის ბრალია, რომ ერთბაშად უამრავ საქმეს მოვეჭიდე... რამაზთან საღამოს შემოვირბენ, - ანამ დას აკოცა და ჩაიდანი ჩართო.
მთელი დღე ხან ერთ საქმეზე გარბოდა, ხან - მეორეზე. მოსასწრები ბევრი რამ ჰქონდა.
ირაკლის საყვედურით სავსე მესიჯი რომ მიიღო, მასთან შერბენა მხოლოდ ამის შემდეგ მოახერხა.
- ანა, საქმე ცუდადაა, ქვეყანა თუ არ დავტოვე, დამიჭერენ. ეს ინფორმაცია სანდო ადამიანმა მომაწოდა. ამიტომ, სასწრაფოდ თავს უნდა ვუშველო.
- საით აპირებ? - ანას გულს შემოეყარა.
- ამერიკაში, როგორც მოვილაპარაკეთ. ოღონდ, რაც შეიძლება, სწრაფად. ამათი ამბავი ხომ იცი, თუ დამიჭირეს, რაც გამაჩნია, ყველაფერს გამაყიდვინებენ და ციხიდან მაინც არ გამომიშვებენ.
- კარგი, წადი. ჩემთან მიდი. ჩემს მოსამსახურეს დვურეკავ და მიგიღებს. მეც მალე წამოვალ. უშენოდ დიდხანს ვერ გავძლებ.
- ხომ გიყვარვარ, ჩემო ანგელოზო? - ირაკლიმ ხელი მოჰხვია.
- ძალიან... ახლა ხელს ვერაფერი შეგვიშლის. ჩამოვალ და დავქორწინდეთ...
- ანა, იცოდე, რომ ამ ქვეყანაზე შენზე მეტად არავინ მიყვარს.
- ვიცი...
- შვილიც უნდა გამიჩინო... შვილი კი არა, ბევრი შვილი...
- აუცილებლად, - გაეცინა ქალს.
- შენნაირი ლამაზები და ჩემნაირი - ჭკვიანები...
- მაშ, მე არ ვარ ჭკვიანი? - გადაიკისკისა ანამ.
- კი, შენ ჩემი ჭკვიანი გოგო ხარ...
- მაშინ, ახლა ვიზაზე უნდა ვიზრუნოთ. შენ რამდერნჯერმე ნამყოფი ხარ ამერიკაში და ევროპაშიც; მგონი, ქვეყნიდან გასვლაზე უარს არ გეტყვიან.
- მაგის არ მეშინია. ამ დილით განცხადება უკვე შევიტანე. ჩემი თანამდებობა სწრაფი ვიზის მიღებას ითვალისწინებს. ამ საღამოს პასუხი უნდა მქონდეს და ხვალ წავალ. რაც მალე - მით უკეთესი.
- მინდოდა, ერთად წავსულიყავით, მაგრამ არა უშავს, რადგან ასე მოხდა, მაგას უკვე მნიშვნელობა არ აქვს.
ვიდრე ანა ირაკლისგან წამოვიდოდა, საელჩოდან მანამ დარეკეს და მოახსენეს, რომ ბატონმა მინისტრის მოადგილემ ვიზა მიიღო. ბილეთის ასაღებად ერთად წავიდნენ და ბილეთი მხოლოდ 4 დღის შემდეგ, ღამის რეისზე იშოვეს.
- ჯერჯერობით ამ 4 დღით დავტკბეთ... ანა, პირობა მომეცი, რომ ეს დღეები ჩემთან იქნები.
- მაგას ვერ შეგპირდები. უამრავი საქმე მაქვს მოსაგვარებელი. სამაგიეროდ, იქ რომ ჩამოვალ, მერე სულ ერთად ვიქნებით.
- შენ როდის გეგმავ წამოსვლას?
- ნინოსა და რამაზის ქორწილის მერე.
- როდის არის ეს ქორწილი?
ანა დაფიქრდა. დილით შეიტყო, რომ ქორწილის დღე დანიშნული იყო და რიცხვი კიდევ არ დააზუსტა.
- დღეს საღამოს მეცოდინება, - ცხვირჩამოშვებულმა უპასუხა და საუბარი სხვა თემაზე გადაიტანა.
საღამოს რამაზის სახლს მიადგა. შინ მხოლოდ პატარა ანა და ძიძა დახვდნენ.
- როგორ ხარ? - ჰკითხა გოგონას და აკოცა.
ბავშვი უცნაურად იქცეოდა. თითქოს გაუღიმა, მაგრამ ძველებურად ლაღი არ იყო მისი ღიმილი.
- მოხდა რამე? - ჰკითხა ბავშვს.
- ბელა სკოლაში როდის მოვა? - გოგონამ პასუხს თავი აარიდა.
- ბელა უკვე სახლშია და რამდენიმე დღეში სკოლაშიც მოვა, მაგრამ შენ არ მომწონხარ; ვინმემ გაწყენინა?
- არა, - თავი გააქნია ანამ, - ბელა ჩემი დაა? - მოულოდნელად იკითხა.
- რაა?! - ანას გაოცებისგან თვალები ბუდიდან გადმოსცვივდა, - საიდან მოიტანე?
ვიდრე ანა უპასუხებდა, დერეფანში ხმაური გაისმა და ნინო და რამაზი გამოჩნდნენ.
- რა ხდება? რა სახეები გაქვთ? - რამაზმა ჯერ ბავშვს აკოცა, შემდეგ - ანას.
- ანამ უცნაური კითხვა დამისვა, - ქალი ჯერ კიდევ ვერ გამორკვეულიყო, ამ საკითხით ანა რატომ დაინტერესდა.
- აბა, რა კითხვა? - რამაზმა ბავშვთან ჩაიმუხლა და ხელი მოჰხვია.
- არაფერი, - უარყო გოგონამ.
- კარგი, დავანებოთ თავი, ეტყობა, მომეჩვენა, - ანა დივანზე დაეშვა, გოგონას თვალს არ აშორებდა. აშკარად გრძნობდა, რომ ანა რაღაცას მალავდა.
- ანა, წავედი, არ მაკოცებ? - ძიძა წასასვლელად გამზადებულიყო.
ბავშვი გაიქცა და კარგა ხანს არ გამოჩენილა.
- რამაზ, ანამ მკითხა, ბელა ჩემი და ხომ არ არისო?! - ინფორმაციის მიწოდება გოგონას არყოფნაში მოასწრო.
- ვკითხოთ, ასეთი აზრი რატომ გაუჩნდა, თვითონ აგვიხსნის. ანა, ერთი წუთით მოდი! - გოგონას უხმო.
- მეძინება, - თქვა და საძინებლისკენ წავიდა.
ანა უკან მიჰყვა. კაბის გახდაში მიეხმარა, პიჟამა ჩააცვა და საბანი გადააფარა.
- ვიცი, რომ ბელა ჩემი დაა, - ჩურჩულით თქვა ბავშვმა.
- მოდი, გინდა, მაგ თემაზე ვილაპარაკოთ? - ბავშვს შუბლზე აკოცა.
გოგონამ სათამაშო კურდღელი გულში ჩაიხუტა და თანხმობის ნიშნად თავი დააქნია. თან ტუჩზე თითი მიიდო, არავინ გაიგონოსო.
ანა საწოლზე ჩამოუჯდა და ინტერესით შეხედა. ცდილობდა, ზედმეტი შეკითხვებით ბავშვი არ დაეფრთხო. ელოდა, ლაპარაკს თვითონ როდის წამოიწყებდა.
- ანა... ანა დეიდა... - თვალები აუწყლიანდა და საუბრის გაგრძელბა ვერ შეძლო.
- რა მოხდა პატარავ, მითხარი, ნუ ტირი, - ანამ ცრემლი გადაყლაპა, რომ ბავშვს მისი ემოცია არ დაენახა.
- მამას არ ეტყვით?
- არა, გპირდები, რომ არ ვეტყვი, - გულზე ხელი მიიდო იმის ნიშნად, რომ სიმართლეს ეუბნებოდა.
- ნინო დეიდას და მამას ლაპარაკი გავიგონე, - ბავშვმა პაუზის შემდეგ ანას შეხედა. აინტერესებდა, ამის გამო ხომ არ დატუქსავდა.
- მერე? რა გაიგონე? - ქალს პასუხის მოლოდინში გული გამალებით უცემდა.
- ნინო დეიდამ უთხრა, როგორ აპირებთ ანას გაუმხილოთ, რომ მისი ნამდვილი დედა ანააო?
- რაო?! - შოკში ჩავარდა ქალი, - შენ ამას მოუსმინე?
- სუუ, - პატარა თითი ისევ მიიდო ტუჩზე, - კი, - ჩურჩულზე გადავიდა.
- კიდევ რა თქვეს?
- კიდევ ის, რომ შენ გაგიჟდები, თუ არ მეტყვი, იმას, რომ ჩემი დედა ხარ. თუ ჩემი დედა ხარ, ბელა ჩემი და იქნება, ხომ?
ანამ თავი ვეღარ შეიკავა და ატირდა. ცრემლი ღაწვზე ჩამოეღვარა. უხმოდ ტიროდა და ბავშვს თვალს არ აშორებდა.
გოგონა მყისვე ჩაეკრა გულში და ატირდა.
- მართლა ჩემი დედა ხარ? - ჰკითხა ჩურჩულით.
- კი, შვილო, შენი დედა ვარ, - სიტყვა "შვილოს" წარმოთქმა ძალიან გაუჭირდა. ასე ბავშვს პირველად მიმართა... გოგონა ლამის თავიდან ფეხამდე დაკოცნა, - ჩემი სიცოცხლე, ჩემი სიხარული, ჩემი ანგელოზი, - ჩურჩულებდა ქალი და სველ ლოყებზე მიკრულ ანას თმასაც კი კოცნიდა, - როდის მოუსმინე მამას და ნინოს ლაპარაკს?
- სამშაბათს.
ანამ გადათვალა, კვირაზე მეტი დრო იყო გასული, რაც გოგონას ახალი ამბავი ჰქონია გაგებული და ამდენი ხნის განავლობაში გულში ინახავდა.
- რატომ არ მითხარი?
- დაგირეკე, მაგრამ ვერ გავბედე თქმა. მეგონა, გამიბრაზდებოდი.
- ჩემი პატარა, სულელი გოგო...
- ანა დეიდა, როგორ ხარ დედაჩემი? დედა ხომ მოკვდა?!
- მოდი, ჩემო პატარავ, მე და შენ ასე მოვილაპარაკოთ: ახლა დაიძინე, თორემ მამაშენი შემოვა და გაიგებს, რომ შენ მათ საუბარს უსმენდი. ხვალ სასეირნოდ წავიდეთ და მაშინ ვილაპარაკოთ. კარგი?
- კარგი, - ბავშვმა მხიარულად დაუქნია თავი.
- მიყვარხარ, - ანამ კდევ ერთხელ აკოცა.
- მეც მიყვარხარ, ანა დეიდა, - კურდღელი ისევ გულზე მიიხუტა, - ახლა დავიძინებ, რომ მალე გათენდეს, - თქვა და თვალები დახუჭა.
რამაზი და ნინო აივანზე ისხდნენ. ტირილისგან თვალებდაწითლებულ ანას რომ შეხედეს, ერთდროულად ჰკითხეს:
- რა მოხდა?
- ანამ ყველაფერი იცის, - ქალი სავარძელში ჩაეშვა და ცივი წყალი მოსვა.
- ეგ როგორ?
- თქვენი საუბრისთვის დაუგდია ყური და ახლა იცის, რომ ჩემი შვილია.
- მერე? - ისევ ერთდროულად იკითხეს.
- მერე? მერე, მიყვარხარო, მითხრა და კიდევ იმის ეშინია, რომ თქვენ არ გაუბრაზდეთ.
- წავალ, დაველაპარაკები, - რამაზი წამოდგა.
- არ გინდა, იძინებს ახლა. შევპირდი, რომ ყველა კითხვაზე ხვალ გავცემ პასუხს.
რამაზმა შუბლი მოისრისა და ადგილს დაუბრუნდა.
- მდაა, ამას კი არ ველოდი. კიდევ კარგი, ასე კარგად მიიღო ეს ამბავი...
- იქნებ თავს ვიტყუებთ და სულაც არ მიიღო კარგად? ბავშვი შოკში ჩავარდებოდა, როცა გაიგონებდა, რომ ჩემი შვილია. როგორ შეიკავა თავი, რომ არაფერი გკითხათ?
- შენ გგავს, ხასიათით, - ნინოს ჩაეცინა.
- არაფერი გკითხა? - რამაზი დაფიქრებული სახით იჯდა.
- მკითხა, დედაჩემი როგორ ხარ, დედა ხომ მოკვდაო?!
- რა უთხარი?
- ამ თემაზე საუბარი ხვალისთვის გადავდე. ხვალ სასეირნოდ წავალთ და ვეტყვი. თუმცა, თქვენი დახმარება მჭირდება. ერთად მოვიფიქროთ, როგორ მოვიქცეთ.
- შენ რას ფიქრობ? - რამაზმა ამოიოხრა.
- მგონია, რომ სიმართლე უნდა ვუთხრა. ანა არც ისე პატარაა, 11 წლისაა უკვე და მგონია, რომ გაიგებს.
- მაგრამ მაშინ იმის თქმაც მოგვიწევს, რომ მე არ ვარ მისი ნამდვილი მამა.
- ვფიქრობ, რომ ასე აჯობებს. ანა ჭკვიანი ბავშვია, არა მგონია, თქვენს ურთიერთობაში რამე შეიცვალოს და Dძველებურად აღარ უყვარდე. შენ ხომ ამას შიშობ?
- ჰო, ყველაზე მეტად ეგ მაღელვებს, ანა, - რამაზმა უხერხულობისგან თუ ნერვიულობისგან ჩაახველა.
- ალბათ ხვდები, რომ ბავშვისთვის ეს ძნელი "მოსახარში" იქნება და სტრესის გადატანაც მოუწევს. ვფიქრობდით, რომ ფსიქოლოგისთვის მგვენდო მისი მომზადება, მაგრამ არ დაგვცალდა...
- ანა, მე შენ გენდობი, ერთადერთი, რაც მინდა, გითხრა, ისაა, რომ მე ჩემი ანას გარეშე ცხოვრება ვერ წარმომიდგენია და არც მინდა. მისი დაკარგვა დიდ ტკივილს მომაყენებს. შესაძლოა, მე უფრო გამიჭირდეს, ვიდრე - მას... გთხოვ, ნუ დამაკარგვინებ შვილს... ჩვენ ხომ ერთნი ვართ... მე და ანა ერთი სხეული ვართ, ერთმანეთს შესისხლხორცებულები და მისი დაკარგვა ჩემთვის სიკვდილის ტოლფასია.
- ვიცი რამაზ, ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის, რომ მთელი ეს ორომტრიალი კეთილად დასრულდეს. თქვენი ქორწილი როდისაა დანიშნული?
- 1 კვირს შემდეგ, - შაბათს, მაგრამ ალბათ ნინოს არ ეწყინება, თუ ვიტყვი, რომ ქორწილზე მეტად ანასა და ჩემი ურთიერთობა და მომავალი მაღელვებს.
უკვე გვიანი იყო, როდესაც ანა რამაზის სახლიდან წამოვიდა. ნინო ხმას არ იღებდა. მთელი გზა დუმდა, რაც გამაღიზიანებლად მოქმედებდა. "ახლა დუმილი არ შეიძლება, ალბათ ნინოს ერთი სული აქვს, როდის გამომლანძღავს; მის ცხოვერბაში ასე მნიშვნელოვანი მომენტი დადგა და ჩემმა უთავბოლო ცხოვრებამ უნდა გააუფერულოს ყველაფერი, - ფიქრობდა ქალი და ნინოს მალ-მალე გადახედავდა ხოლმე, - ყველაფერს ისე მოვაწყობ, რომ ჩემს დას ბედნიერების უფლება არ წვართვა"...
ციცო შვილებს შუბლშეკრული დახვდა. როგორც კი შინ შევიდნენ, დედა საძინებლისკენ წავიდა, რითაც აგრძნობინა, ამდენი ხანი გელოდეთ, ახლა გაბრზებული ვარ, მაგრამ რადგან მშვიდობით დაბრუნდით, დასაძინებლად მივდივარ, თქვენთან ლაპარაკი წყლის ნაყვააო.
ანამ ბელას ოთახში შეიხედა. გოგონას მშვიდად ეძინა და სახეზე ღიმილი დასთამაშებდა.
თვითონ კი მთელი ღამე ვერ დაიძინა. შფოთავდა და გვერდს წარამარა იცვლიდა. მომავალი დღე აშინებდა... ანასთვის ბევრ კითხვაზე უნდა გაეცა პასუხი და არ უნდოდა, რაიმე დუფიქრებლად და გაუაზრებლად ეთქვა. ათასჯერ მაინც გაიმეორა ის ტექსტი, რომლის თქმასაც აპირებდა. გამთენისას ნინო თავზე დაადგა.
- არ გძინავს? - ჰკითხა, როდესაც საწოლში წამომჯდარ ანას თვალი ჰკიდა.
- არა, - თავი გააქნია ქალმა და სახეზე ჩამოშლილი თმა უკან გადაიყარა.
- ვერც მე დავიძინე. იცი, ვფიქრობ და ვერ გამიგია, რატომ გაქვს ასეთი უცნაური ცხოვრება? - ნინო საწოლზე ჩამოჯდა.
- მაპატიე, ნინ, არაფერზე ინერვიულო, ნახავ, ყველაფერი ძალიან კარგდ იქნება. თქვენი ქორწილი შედგება და ბედნიერიც იქნები. თუმცა, ჩემს შვილზე ზრუნვა ცოტა ხანს მოგიწევს.
- რას ამბობ, - ნინო საწოლზე მუხლებით დადგა და ანას თავი მკერდზე მიიხუტა, - ჩვენ ხომ ერთნი ვართ, შენი და ჩემი სანერვიულო ვინ გაყო? ვერც მე დავიძინე და იმიტომ შემოვედი, იქნებ ლაპარაკი გინდა...
- მოდი, ჩემთან დაწექი და დავიძინოთ, ახლა ძილი მირჩევნია, დილით კი დასვენებულ გონებაზე გაცილებით უკეთ ვიაზროვნებ...
მარი ჯაფარიძე
რომანი განახლდება ყოველდღე