ultrix - ცივსისხლიანი მკვლელი - გზაპრესი

ultrix - ცივსისხლიანი მკვლელი

ultrix

XLII ნაწილი

კარი ანამ გაუღო. გოგონა დედას ჩაეხუტა და შინ შეუძღვა.

რამაზი ღიმილით შეეგება.

- მოხვედი? როგორ ხარ?

- ცოტა არეული ვარ, ამ ბოლო დროს მომხდარი მოვლენების გამო. ცოტა ხნით შემოგირბინეთ, ანას ნახვა მინდოდა.

პატარა ანა დედას კალთაში ჩაუჯდა. ქალი მიეფერა, ჩაიხუტა.

- ანა, იცი, მე ზეგ უნდა გავემგზავრო.

- სად მიდხარ?

- ამერიკაში მივდივარ, სულ მივდივარ, მაგრამ 2 წელიწადში შენც წაგიყვან. ამის გმო ხომ არ გამიწყრები?

- ასე საქმეს სჭირდება? - დიდი ადამიანივით იკითხა გოგონამ.

- ჰო, საქმეს სჭირდება.

- მაშინ არ გაგიწყრები. მამას ქორწილში არ მოხვალ?

- ვერ მოვალ, ან, აუცილებლად უნდა წავიდე. ხომ იცი, ამ ქვეყნად რომ ყველაზე მეტად მიყვარხარ. ჰოდა, ასე აუცილებელი რომ არ იყოს, არ წავიდოდი.

- რა ხდება, ანა? - რამაზს გაუკვირდა მოულოდნელი ინფორმაციის გაგონება.

- რამაზ, ასეა საჭირო, მაპატიე... იმედია, ნინოც გამიგებს, - ანა მამაკაცს გადაეხვია და ცრემლი ვერ შეიკავა. ცოტა ხანში პატარა ანასაც გამოემშვდობა. ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს ბოლოჯერ ხედავდა. კარგა ხანს ჰყავდა გულში ჩაკრული და ბუტბუტებდა:

- მშვიდობით, ნახვამდის, ჩემო პატარავ, სწორედ ახლა მივდივარ, როცა შენთან ერთად უნდა გამეხარა. არ ინერვიულო, ერთად ვიქნებით. ლევანს აუცილებლად დაურეკე ხშირად, არ დაივიწყო. მასაც ძალიან უყარხარ, - ბოლოს ისეთი ტირილი აუვარდა, რომ ძლივს დამშვიდდა. კიდევ ერთხელ დაემშვიდობა მამა-შვილს და წავიდა.

საბლიანი დუმდა. არა და, უკვე შუადღე იყო. გადაწყვიტა, თვითონ დაერეკა და ის მაინც გაეგო, როგორ გუნებაზე იყო მამაკაცი.

- გისმენ, პატარავ, - ძალზე ალერსიანი ხმა ჰქონდა ვახოს.

- როგორ ხარ? რატომ დაიკარგე? ჩემთან შეხვედრა ხომ არ გადაიფიქრე?

- არა, რას ამბობ, საქმეებს ვაგვარებ, იმედი მაქვს, მოვლენები ისე განვითარდება, როგორც მინდა და შენთან ერთად, 3-4 დღით გადაკარგვას ვაპირებ. ამიტომ, ყველაფერი უნდა მოვასწრო.

- მაშასადამე, საღამოს შევხვდებით?

- აუცილებლად. სად წავიდეთ?

- ეგ მერე გადავწყვიტოთ. ეგაა, ცოტა გვიან მოვიცლი და იმედია, ამის გამო არ გაბრაზდები.

- მაინც, რომელი საათისთვის გეგმავ?

- ალბათ 10-ის შემდეგ.

- მეც მაწყობს, მოვილაპარაკეთ. მაშასადამე, 10 საათზე შენს სახლთან დაგელოდები.

- კარგი, შენი მანქანით წავიდეთ.

- ეგ უკვე იმედის მომცემი სიტყვებია. მითხარი ანა, ვეღარ ვითმენ, მაბედნიერებ დღეს?

- კი, დღეს ყველაზე ბედნიერი ადამიანი იქნები, დედამიწის ზურგზე, თავისუფალი, ჩიტივით მსბუქი... ისეთი მსუბუქი, რომ მოგეჩვენება, თითქოს დაფრინავ... თითქოს შენი სული სხეულს გაშორდა და ნირვანას განიცდი...

- გენაცვალე, - ჩურჩულით, ვნებით სავსე ხმით უპასუხა მის სიტყვებს მამაკაცმა, - მოუთმენლად ველი, როდის დადგება ეგ დრო.

ანამ საღამომდე უამრავი საქმე მოასწრო - ნოტარიუსთან მისვლა, ლევანის მონახულება, ნატოსაც კი შეუარა, ცოტა ხანს მასაც ეჭორავა. ისეთი გამომშვიდობების სცენა მოაწყო, მეგობარი ლამის ტირილით მოკვდა.

მოგვიანებით შინ შეირბინა.

- ისევ მიდიხარ? - ტრადიციული კითხვა დასვა ციცომ.

- ჰო, დე, - ანა დედას მოეხვია დ გულში ჩაიკრა.

- რა გჭირს? როდის აქეთ გახდი ასეთი სენტიმენტალური? - ოთახში ნინო შემოვიდა. უკან ბელა მოჰყვებოდა.

- უნდა წავიდე. ბილეთი უკვე ავიღე, - ანამ ოჯახის წევრებისთვის თვალის გასწორება ვერ შეძლო.

- სად მიდიხარ? - ციცომ დოინჯი შემოირტყა.

- შინ მივდივარ, დე...

- სად - შინ? სვანეთში?

- არა, ამერიკაში მივდივარ, შინ...

GzaPress- როდის აქეთ გახდა ამერიკა - "შინ"?

- ახლა უნდა დაგემშვიდობოთ, აბა, ჩამეხუტეთ ყველანი! - ანამ მკლავები გაშალა და ყველა სათითაოდ ჩაიხუტა.

- შენ კი გპირდები, რომ 2 წელიწადში ანასთან ერთად, ჩემთან წგიყვან, მოვილაპარაკეთ? - დაიხარა და ბელას თვალებში შეხედა.

გოგონამ თავი გულდაწყვეტით დაუქნია.

- მამაპტიე, დე, - ციცოს ლოყაზე ჩამოუსვა თითი. მერე ნინოს მიუბრუნდა.

- ეს გიორგის მიეცი, - ხელში თავისი მანქანის გასაღები ჩაუდო.

ეზოდან მანქანის სიგნალი მოესმა. როგორც ჩანს, ვახო მოსულიყო. სახლს კიდევ ერთხელ მოავლო თვალი და კარი გაიხურა.

- კი, მაგრამ ბარგი არ მიგაქვს? - მოესმა ზურგს უკან, მაგრამ აღარ შებრუნებულა.

ეზოში ჩასულმა ავტოფარეხის კარი გააღო და სიბნელეში გაუჩინარდა. სინათლე განგებ არ აანთო. მანქანას მიუახლოვდა, კაპოტზე ხელი ისე დაუტყაპუნა, როგორც ბედაურს, გარშემო შემოუარა, ხელისგულით ეხებოდა და გუნებაში მასაც ემშვიდობებოდა. ბოლოს, კარში ჩადგა და კიდევ ერთხელ შეავლო თვალი.

საბლიანი გადასარევ გუნებაზე გახლდათ. ღიღინით დაძრა მანქანა და გეზი დასავლეთისკენ აიღო. ანა გვერდითა სარკეში უკან მომავალ მანქანებს დააკვირდა. გიორგის მანქანა იცნო. საიმედო მეგობარი უკან მოჰყვებოდა. გული მოეცა. ვახოს ხუმრობაში აჰყვა. კარგა ხანს "არაფერზე" ილაპარაკეს.

- როგორც ვხვდები, დღეს ცოლად მომყვები.

- არა, ცოლობას ვერ შეგპირდები.

- აბა?! - მოულოდნელობისგან მამაკაცმა ფეხი მუხრუჭს მიაჭირა.

- ვახო, მგონია, რომ ვჩქარობთ, ცოტა ხანს იქნებ მხოლოდ ვიმეგობროთ, მერე თუ მივხვდებით, რომ ერთმანეთისთვის ვართ გაჩენილი, ქორწინებას ვინ დაგვიშლის?

- საყვარლობას მთავაზობ? სწორად გავიგე? - ვახო ყურებს არ უჯერებდა.

- ჰო, სწორად გაიგე.

- მოდი, რამდენიმე დღით დავიკარგოთ სადმე და შემდეგ გადავწყვიტოთ, კარგი?

- კარგი.

რამდენიმე წუთის შემდეგ ვახომ მანქანა სასტუმროსთან მიაყენა.

- სად მოვედით? - იკითხა ანამ.

მისი გონება იქით იყო მიმართული, როგორ მოეხერხებინა სავარძლის ქვევიდან იარღის აღება. ან იქ რომ აღარ დახვედროდა, რა უნდა ექნა? თავს ამაზე იმტვრევდა.

- სასტუმროში, საყვარელო, დამელოდე, მოვალ, - ვახო მანქანიდან გადავიდა და შენობაში გაუჩინარდა.

ანამ მაშინვე სავარძლის ქვეშ მოაფათურა ხელი. როგორც კი ცივ რკინას შეეხო, შვებით ამოისუნთქა. პისტოლეტი გამოაძვრინა, მაგრამ მომცრო ხელჩანთაში არ ჩაეტია. სასწრაფოდ მაყუჩი მოხსნა და ცალ-ცალკე ჩაუძახა. ჩანთიდან თავშალი ამოიღო დ თავზე მოიხვია, სთვალე გაიკეთა და ორიოდე წუთში ვახოც გამოჩნდა.

- გადმოდი, - თავით ანიშნა ქალს, - რად გინდა ეს სამასკარადო კოსტიუმი? - თავშალსა და სათვალეზე ანიშნა.

- ასე უფრო კარგად ვგრძნობ თავს... ბოლო დროს პაპარაცები და ჟურნალისტებიც დამდევენ და მოსვენებას არ მაძლევენ, - ვითომ გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა და მანქანიდან გადავიდა.

ჰოლში თავდახრილმა, სწრაფი ნაბიჯებით გაიარა და მამაკაცს ლიფტში შეჰყვა.

ორიოდე წუთში მეექვსე სართულზე, ერთ-ერთ ოთახში განმარტოვდნენ. ვახო მაშინვე "განიარაღდა". პისტოლეტი, ხელბორკილები და მობილური ტელეფონი ტუმბოზე დადო, თვითონ საწოლზე ჩამოჯდა.

ანა სააბაზანოში შევიდა და ხელჩანთაც შეიყოლა. პისტოლეტი ამოიღო, მაყუჩი მიახრახნა და ზურგზე, ქამარში გაირჭო. გული ისე უცემდა, ეგონა, ქვეყანას ესმოდა. თვალები ჩაუწითლდა და ხელებიც უკანკალებდა. ჰაერი რამდენჯერმე ღრმად ჩაისუნთქა და ოთახში გავიდა.

ვახო ისევ ისე იჯდა საწოლზე და ტელევიზორის პულტს აწვალებდა.

- მოდი ჩემთან, - ანას ვნებიანი მზერით გახედა.

ანა მიუახლოვდა და მამაკაცის გაშლილ ფხებს შორის ჩადგა.

ვახომ მარჯვენა ხელი წვივზე შეახო და ნელ-ნელა ზევით ააცურა. მორე ხელი წელზე დაადო, ქალი თავისკენ მიიზიდა, ლოყით მუცელზე მიეხუტა და თვალები დახუჭა. ანამ ამით ისარგებლა, უცნაური მოძრაობა გააკეთა, ვახოს ხელი ჰკრა, ამასობაში იარაღი ამოიღო და ლოგინზე ზურგით დავარდნილ მამაკაცს ბრტყლად დაჰკრა თავში. ვახომ დაიგმინა და თვალები აატრიალა. გონდაკრგული მამაკაცი ძლივს მოითრია ქალმა და საწლოზე სწორად დააწვინა. ხელები საწოლის თავის რიკულებს შორის გააყოფინა და თავისივე ბორკილები დაადო. ამასობაში ვახოს გონება დაუბრუნდა. მიხვდა, რომ დაბმული იყო. ანა ფეხებზე ეჯდა და ზემოდან დაჰყურებდა.

- რას აკეთებ? - როგორც იქნა, ენა მოაბრუნა.

- გაინტერესებს, რას ნიშნავს ჩემი მანქანის ნომერზე ამოტვიფრული ულტრიხ?

- ვიცი, შურისმაძიებელ ქალს ნიშნავს.

- ჰოდა, ხომ გაინტერესებდა, რატომ მქონდა ასეთი უცნაური ნომერი?

- შევცდი... მეგონა, არ იცოდი, ვინ ვიყავი, - გაეცინა მამაკაცს.

- თურმე, შენც გცოდნია ჩემი ვინაობა.

- კარგად თამაშობდი, ეჭვიც არ შემპარვია, რომ რასაც ამბობდი, სიმრთლე იყო. თუმცა, მეგონა, ზუსტად ვიცოდი, რას მატყუებდი. მოგიკლავს კაცი ოდესმე? ვერ შეძლებ!

- შევძლებ! როცა სისხლის აღების ჟამი დგება, უნდა წარმოიდგინო, როგორ კლავს ეს ადამიანი შენს ახლობელს, ძმას, მამას, შვილს თუ ქმარს და გასროლა არ გაგიჭირდება, - გოჩას ნათქვამი გაუმეორა ანამ და იარაღი შუბლზე დაადო.

- ახლა გაიხსენე, როგორ გამოჰკარი თითი სასხლეტს მაშინ, როცა გოჩას ესროლე. ალბათ ასე, არა?

ვახომ იარაღს თვალი ააყოლა და მზერა ანას საჩვენებელ თითზე შეაჩერა. სწორედ ამ დროს გამოკრა სასხლეტს ანამ. ყრუ ხმა გაისმა. მიბრჯნით ნასროლი ჭრილობიდან სისხლს არ გაუსხამს. უკვე სუნთქვაშეწყვეტილ მამაკაცს სისხლი საფეთქლებზე ჩამოედინა. ვახო მთელი სხეულით მოეშვა.

რამდენიმე წუთის შემდეგ ანამ თავი მოიწესრიგა, იარაღი ჩანთაში ჩააბრუნა და ქუჩაში გავიდა. გარეთ გიორგის მანქანა იდგა. ქალი მისკენ წავიდა. გიორგის ვერ გაეგო, რა უნდა გაეკეთებინა. მხოლოდ ქალის შეშლილ სახეს უყურებდა და კითხვის დასმასაც ვერ ბედავდა...

ანამ მძღოლის მხარეს კარი გამოაღო და თავით ანიშნა, გვერდზე გადადიო. საჭეს თვითონ მიუჯდა. რამდენიმე კილომეტრის გავლის შედეგ მანქანა გააჩერა.

- გიორგი, მანქანა მე მჭირდება, გთხოვ, ტაქსით დაბრუნდი და ნინოს დაურეკე, შენთვის რაღაც მაქვს დატოვებული.

გიორგი უხმოდ გადავიდა, ანამ კი გეზი სვანეთისკენ აიღო. მთელი ღამე იარა. გამთენიისას ეკლესიის ეზოში შევიდა. მამაო შეშას ჩეხდა. ხმაურზე მოიხედა...

- ანა?!

- აღსარება უნდა ჩაგაბარო, მამაო, როგორც შეგპირდი...

დასასრული

მარი ჯაფარიძე