უეცრად წამოვხტი და არც კი ვიცი, როგორ შევძელი, მაგრამ ხელი დავუჭირე:
- არ გაბედო და არ დამარტყა, თორემ შეიძლება, მანამდე მოგკლა, სანამ გაიგებ, ვირუსით დაინფიცირება შენც გემუქრება თუ არა...
მოგკლავ და არ ვიდარდებ იმაზე, რაც ამას მოჰყვება, რადგან უკვე სიკვდილს ჩავხედე თვალებში და ამის შემდეგ ციხით ვერავინ შემაშინებს...

- მკურნალობის კურსს გადიხარ?
- ჰო. პროფილაქტიკური შემოწმებები და წამლები უფასოა, თორემ კარგა ხნის წინ გაიყიდებოდა ჩემი ბიზნესი, ისეთი ძვირია ყველაფერი. შენც აღრიცხვაზე უნდა დადგე, ფსიქოლოგთანაც იარო და ასე ისწავლი რეალობაში ცხოვრებას.

ოფიციანტმა სადილი მოგვიტანა და დარბაზის სიღრმისკენ გაგვახედა, სადაც სამი მამაკაცი ეჯდა მაგიდას:
- აი, იმ ბატონებმა გადაიხადეს თქვენი სუფრის და საჩუქრად ძვირფასი ლიქიორიც გამომატანეს...

ფრთხილად გავხსენი ვარდისფერი ბაფთით შეკრული ბლოკნოტი. "ჩემს შვილს, ყველაზე საყვარელსა და ახლობელს - ჩემს პატარა ნიაკოს!" - ეწერა თავფურცელზე...

პლაჟზე საღამო ხანს გავედი. ვიბანავე და სითბოშერჩენილ ქვიშაზე წამოწოლილს ჩამთვლიმა, მაგრამ მაინც ვიგრძენი, როგორ მომიჯდა გვერდით ვიღაც...

- გამომყვები ცოლად? - არ ველოდი ასეთ მდგომარეობაში მყოფისგან მსგავს წინადადებას და დავიბენი:
- მეხუმრები?

მისმენდა და რატომღაც ერთი სიტყვაც არ უთქვამს საპასუხოდ, ისე წამოდგა და წავიდა. გამიკვირდა, მაგრამ არ შევაჩერე, მიუხედავად გაჩენილი კითხვებისა... ბოლოს და ბოლოს, რა მნიშვნელობა ჰქონდა, რა იფიქრა, ან რა გადაწყვიტა, თუ მასთან ყოფნა არ მინდოდა და ასე ადვილად შევძელი მისი "თავიდან მოშორება?!"

ბავშვი, რა თქმა უნდა, ლევანისი იყო და რომ გაეგო, ფეხმძიმედ ვიყავი, არც აბორტს გამაკეთებინებდა და არც გაშვილებაზე დამთანხმდებოდა. მარტოც რომ დარჩენილიყო, მაინც გაზრდიდა, რადგან სიგიჟემდე უყვარდა თავისი შვილები. მე კი ვერც ამას ავიტანდი, - თუ ჩემ გვერდით არ იქნებოდა ჩემი შვილი, არც ჩემს სიახლოვეს უნდა ყოფილიყო...