ლევანი ორკვირიანი დუმილის შემდეგ პირდაპირ სახლში მომადგა და პასპორტი მომთხოვა:
- შაბათს პარიზში მივდივართ, საგზური უნდა გავაფორმო და ბილეთებიც წინასწარ უნდა დავჯავშნო.

- ის ბავშვი არ უშვილებიათ. ერთ ცნობილ კაცს ავადმყოფი შვილიშვილი შეეძინა, რომელსაც წლამდე თუ არ გადაუნერგავდნენ თირკმლებს, დაიღუპებოდა! - მძიმედ თქვა კაცმა და ჩემთვის თვალის გასწორება გაუჭირდა.

ლევანი ჩემზე 10 წლით უფროსი იყო. პოლიციაში მეტსახელად "ფარაონს" ეძახდნენ, რადგან მთავრობის ყველა ეშელონში მეგობარი ჰყავდა. მას ენდობოდნენ და მფარველობდნენ. განუსაზღვრელი უფლებებითაც სარგებლობდა...

ნანიმ პირველად მე გამიმხილა, რომ კიბო სჭირდა. მგონი, ქმრისა და სხვა შვილებისთვის არც არაფერი უთქვამს ამის შესახებ, ისე წავიდა ამ ქვეყნიდან...

სწავლას დავუბრუნდი. შვილის გაჩენამ და ავადმყოფობამ უნივერსიტეტში 1 წელი დამაკარგვინა. თავი აღვიდგინე და ერთ წელიწადში იმდენი მოვახერხე, რომ 2 კურსი დავხურე. მერე კი, როგორც თურქული და არაბული ენების სპეციალისტი, სტაჟირებაზე უცხოეთში გავემგზავრე - ერთი წელი ეგვიპტეში ვიცხოვრე, ერთიც - თურქეთში...

დედა კიბოთი გარდაიცვალა. უფრო სწორად, კიბოს დიაგნოზი რომ დაუსვეს, სანამ დაავადება ბოლოს მოუღებდა, ავარიაში დაიღუპა. თავად მართავდა მანქანას, რომელიც ბეტონის კედელს შეასკდა და დედა ადგილზევე გარდაიცვალა.