"საზღვარგარეთაც ასეა, 100 შეფმზარეულიდან შეიძლება მხოლოდ 2 იყოს ქალი"
"მასტერშეფის" მონაწილე ნუცა სურგულაძე ექსპერიმენტებისთვის ღიაა. უყვარს უცხო ინგრედიენტების შერწყმა და ახალი გემოების აღმოჩენა. ბედნიერია, როცა კერძი გემრიელი გამოსდის. უყვარს ფოტოების გადაღებაც, მოგზაურობა და ახალი ადამიანების გაცნობა. ბევრ ქვეყანაშია ნამყოფი, მაგრამ ამბობს, რომ საქართველოს გარდა, მხოლოდ საფრანგეთში იცხოვრებს, რადგან მოხიბლულია ამ ქვეყნის კულტურითა და ხალხით.
- ათეულის შემადგენლობაში ყველაზე ბოლოს შენ დაგასახელეს. ალბათ ძალიან ღელავდი.
- რთული იყო მოლოდინის რეჟიმში ყოფნა. კმაყოფილი ვიყავი ჩემი მომზადებული კერძით და რატომღაც დარწმუნებულიც, რომ ათეულში მოვხვდებოდი. გამოიძახეს პირველი, მეორე, მესამე და... მეცხრე რომ დაასახელეს, უკვე ძალიან ავნერვიულდი. ბევრი ღირსეული კანდიდატი დარჩა ათეულს მიღმა. თავს ვიმშვიდებდი, - კარგი, ნუცა, არა უშავს, რა მოხდა-მეთქი. ვიფიქრე, რომ ვერ გადავედი და შევეგუე ამ ამბავს. ჩემი სახელი და გვარი რომ გამოაცხადეს, მაგ დროს ფიქრებით იქ აღარ ვიყავი (იცინის). გვერდიდან რომელიღაცამ ხელი მკრა, - ნუცა, გადი, შენ გამოგაცხადესო. შოკი იყო ათეულში მოხვედრა. ძალიან კი მანერვიულეს.
- პროექტში მონაწილეობის მიღება პირველი სეზონის შემდეგ გადაწყვიტე?
- ჯერ კიდევ 8-9 წლის ვიყავი, როდესაც "მასტერშეფს" ვუყურებდი და კულინარია აქედან შემიყვარდა. შეიძლება ითქვას, ეს იყო ინსპირაცია და მიზეზი იმისა, რომ დღეს მზარეული ვარ. ქართული "მასტერშეფის" პირველი სეზონი ძალიან მომეწონა და გადავწყვიტე, მეც მიმეღო მონაწილეობა.
- ჟიურიმ როგორი შთაბეჭდილება მოახდინა შენზე?
- ობიექტურები და სამართლიანები არიან, სწორად აფასებენ კერძებს და ისე გამოაქვთ "განაჩენი" მონაწილეებისთვის. ყველაზე მეტად ლევან კობიაშვილის კრიტიკას ვუფრთხი, ლუკასა და კონსტანტინეზე მკაცრი ის არის. ყოველთვის ვღელავ, რას მეტყვის, როგორ შემაფასებს.
- კონკურენტების შესაძლებლობებზე რას იტყვი?
- ვფიქრობ, ამ სეზონზე ბევრად ძლიერი მონაწილეები არიან და კონკურენციაც უფრო დაძაბული იქნება.
- რომელიმე მონაწილის ნახელავი თუ დააგემოვნე?
- როცა შესაძლებლობა მაქვს, ყოველთვის ვაგემოვნებ სხვების მომზადებულს და სხვათა შორის, ბევრი რამ მომეწონა. მოკლედ, კონკურენცია დიდია, მაგრამ არ მეშინია.
- 8-9 წლიდან "მასტერშეფს" ვუყურებდიო, მითხარი. მზადებაც თუ გიყვარდა ამ ასაკში?
- ვინმე თუ რამეს აკეთებდა, ვაკვირდებოდი და ვიმახსოვრებდი. ინტერესი მქონდა, მაგრამ ნაკლებად ვერეოდი მზადების პროცესში. როდესაც რაღაც-რაღაცების კეთება დავიწყე, მივხვდი, ეს ის იყო, რაც მინდოდა, მთელი ცხოვრება მეკეთებინა. მახსოვს, მეგობარს დაბადების დღისთვის ტორტი გამოვუცხვე. იდეალური არ გამომივიდა, მაგრამ გულით გავაკეთე და მეგობარიც კმაყოფილი დარჩა. 13 წლის ვიყავი მაშინ.
- მეგობრებს უყვართ შენი ნახელავის გასინჯვა?
- ხშირად ვაწყობ ვახშამს, ვპატიჟებ მათ და კმაყოფილები არიან. არ მახსოვს, რამე დაეწუნებინოთ. შეიძლება, მეგობრები რომ არიან, ამიტომ არ მეუბნებიან ცუდს (იცინის). ყოველთვის სხვადასხვა რამეს ვამზადებ მათთვის, არასდროს ვმეორდები, თუმცა მაქვს რამდენიმე ამოჩემებული კერძი, უფრო - დესერტი. ოჯახშიც, როცა ამის დრო და საშუალება მაქვს, მიწევს სამზარეულოში ტრიალი, განსაკუთრებით საახალწლო სუფრის გაწყობა მიყვარს.
- თვითონ რომელი კერძი გიყვარს?
- არ არსებობს ცუდი, არსებობს კარგად და ცუდად მომზადებული კერძები. ერთადერთი, სოკო და ბადრიჯანი არ მომწონს. საერთოდ, ტკბილეული და ნაყინი განსაკუთრებით მიყვარს.
- საფრანგეთის კულინარიულ აკადემიაში გატარებულმა სამმა წელმა რა გასწავლა, როგორც პროფესიონალს?
- ვისწავლე და სტაჟირებაც გავიარე სხვადასხვა რესტორანში, რითაც კარგი პრაქტიკა მივიღე. დამოუკიდებლობის, მუშაობის ფასი გავიგე. რაც მთავარია, შემეცვლა შეხედულებები ცხოვრებაზე, პროფესიაზე. ასე ვთქვათ, ძალიან გავიზარდე. აკადემია იძლევა საბაზისო ცოდნას და მერე რეალურ ცოდნას უკვე სტაჟირებების დროს იღებ.
- აქაც გაგიმართლა - ცნობილი შეფის, გორდონ რამზის რესტორანში მოხვდი და შეხვდი კიდეც მას. ეს როგორ მოხდა?
- ეს მართლაც, დიდი გამართლება იყო ჩემს ცხოვრებაში. რამზის მთელ მსოფლიოში 50-მდე რესტორანი აქვს. იშვიათად, რომ თავის ობიექტებზე ჩავიდეს. ისე დაემთხვა, რომ ჩემი იქ მუშაობის დროს ჩამოვიდა ბორდოში. ის იყო რესტორანში სტუმრებთან ერთად, ჩვენ კი გვეკრძალებოდა სამზარეულოს დატოვება. გავბედე და სცენის შორიახლოს დავდექი. დამინახა, ფორმით რომ ვიყავი გასული და სცენაზე მიმიწვია, შემაქო, ქუდზე ავტოგრაფიც დამიწერა, ფოტოებიც გადავიღეთ და მერე "ინსტაგრამზეც" დამიმატა.
- როგორი იყო იქაური სამუშაო პროცესი? - დილის 8 საათზე იწყებოდა სამუშაო დღე. რესტორანი 12 საათზე იხსნებოდა, 3 საათზე იხურებოდა, 2 საათით შესვენება გვქონდა, შემდეგ 5-ზე ისევ მივდიოდით რესტორანში და ღამის 12-მდე ვმუშაობდით. ძალიან რთული გრაფიკია, ფიზიკურად დამღლელი და ამიტომ, სულ კაცები არიან სამზარეულოში, გოგონები ასეთ დატვირთვას ვერ უძლებენ. ძალიან უნდა გიყვარდეს სამზარეულო და შენი საქმე, მიზანმიმართული და მონდომებული იყო, რომ ამას გაუძლო.
- ალბათ ამიტომაც ჭარბობდნენ მამაკაცები მსოფლიოს გასტრონომიული ჩემპიონატის შესარჩევ კონკურსში, რომელიც ახლახან ჩატარდა და შენც მონაწილეობდი, ხომ?
- ეს ჩემპიონატი ძალიან მნიშვნელოვანია, რათა ჩვენმა ქვეყანამ მსოფლიო გასტრონომიულ სექტორში თავისი ადგილი დაიმკვიდროს. მე გაბრიელ წიკლაურის გუნდში, მისი ასისტენტი ვიყავი. ჩვენი გუნდი მეორე ადგილზე გავიდა. გოგონები მართლაც, ცოტანი ვიყავით, მაგრამ ეს არ მიკვირს. საზღვარგარეთაც ასეა, 100 შეფმზარეულიდან შეიძლება მხოლოდ 2 იყოს ქალი. ყველა საკონდიტრო ხაზს ირჩევს, რადგან უფრო მარტივია და ნაკლები სტრესია. ამ კონკურსში გაიმარჯვა ერიკ სარქისიანმა და ტალინში, ევროპის ნახევარფინალში მიიღებს მონაწილეობას.
- ნუცა, ფრანგული სამზარეულოდან რამ მოგხიბლა და პირიქით, მათ რა მოსწონდათ ქართული კერძებიდან? ალბათ ამზადებდი იმ ოჯახისთვის, სადაც ცხოვრობდი?
- ხაჭაპურებს ვაცხობდი და გიჟდებოდნენ, ისე მოსწონდათ. თვითონაც ბევრი რამ მასწავლეს. საფრანგეთში ქართულ რესტორანში ხშირად დავდიოდით. აქაც იყვნენ ჩამოსულები სამჯერ. ხინკალი, ხაჭაპური და ჩურჩხელა ძალიან მოეწონათ. ფრანგულ სამზარეულოს დიდ პატივს ვცემ, სულ სხვა დამოკიდებულება აქვთ კულინარიისადმი. რომ შევადაროთ, ქართულ სამზარეულოს სხვებისგან გამოარჩევს გემოები, სუნელები, რეცეპტები, რაც მსოფლიოში განთქმული არ არის. საფრანგეთში უფრო მსუყე საჭმელებია, ბევრ კარაქს იყენებენ. სოუსებზე აქვთ აქცენტი და უფრო ნეიტრალურ გემოებს არჩევენ, მარილისა და პილპილის გარდა, იშვიათად თუ აზავებენ კერძს სხვა სანელებლით.
- ჭამა ფრანგებსაც უყვართ, გურმანები არიან?
- (იცინის) ჭამა ჩვენზე მეტად უყვართ, მაგრამ სწორად იკვებებიან. საფრანგეთში ყველა გარკვეულ დროს ჭამს. 12 საათიდან ორამდე ყველა დაწესებულება ისვენებს, მათ შორის, სკოლებიც და ყველა მიირთმევს. მერე 4-ზე წაიხემსებენ და ბოლოს - 7 საათზე. რესტორნებიც ამის მიხედვით მუშაობენ, სხვა დროს იქ ვერ შეჭამ. მეც მივეჩვიე ამ რეჟიმს.
- რომელიმე ძველი ქართული რეცეპტი თუ გაგიცოცხლებია?
- კი, სხვათა შორის, ეს არის მივიწყებული ფშაური კერძი, დამბალხაჭოს ხინკალი. ერთ-ერთ გადაცემაში გავაკეთე და მივიღე პრიზი, როგორც საუკეთესო კერძის ავტორმა. ოღონდ გავათანამედროვე, დამბალხაჭოს კარტოფილი, სოუსი, ტენილი ყველი და ფრანგული ელემენტი - ტრიუფელი დავუმატე, ძალიან საინტერესო და განსხვავებული გემო შევქმენი.
- სამომავლოდ საფრანგეთში რესტორნის გახსნა გინდა და კიდევ, სწავლა ნაყინის უნივერსიტეტში. ასეთი გემრიელი დასახელების მქონე უნივერსიტეტში სწავლა ნაყინის სიყვარულმა გადაგაწყვეტინა?
- რესტორნის გახსნა - ეს უფრო გრძელვადიანი გეგმაა. ამ უნივერსიტეტში სწავლობ აბსოლუტურად ყველაფერს ნაყინის შესახებ - ტექნოლოგიას, ნამცხვრებისა და ტორტების მომზადებას. რაკი ნაყინი ძალიან მიყვარს და სამომავლოდ სანაყინეს გახსნაც მინდა, ამიტომაც გადავწყვიტე სწავლა. თებერვალში უკვე მივდივარ იტალიაში, ერთთვიანი კურსების გასავლელად, მაგრამ რესტორანში ვაპირებ მუშაობის დაწყებას და სავარაუდოდ, ალბათ 6 თვით დავრჩები.
- მანამდე თუ ყოფილხარ იტალიაში?
- არასდროს ვყოფილვარ, იტალიურს ახლა ვსწავლობ. იქ ცხოვრების პერიოდში ენასაც დავხვეწ და იტალიურ სამზარეულოსაც შევისწავლი.
- რამდენ ენაზე საუბრობ?
- ქართულის გარდა, კიდევ 4 ენაზე: რუსულად, ინგლისურად, ფრანგულად და იტალიურად.
- მეგობრებისთვის თუ გრჩება დრო?
- სხვათა შორის, ამ ბოლოს დრო მსაყვედურობენ, რომ მათთვის ვეღარ ვიცლი. მუდმივად სწავლის პროცესში ვარ და თან, წინ ბევრი გეგმა მაქვს...
- წარმატებები!
ნინო ჯავახიშვილი