გიორგი კეკელიძის საინტერესო ბრძოლა და მთავარი ამბავი
"რაც თავი მახსოვს, სულ კონფლიქტი მაქვს რეალობასთან, ხშირ შემთხვევაში, დათმობაც მიხდება და ეს ჩვეულებრივი ამბავი მგონია", - ამბობს გიორგი კეკელიძე და გულწრფელად საუბრობს იმაზე, რაც დღეს მისი კონფლიქტია რეალობასთან?
- გიორგი, თქვენი ბავშვობის წლები რომ გაიხსენოთ, იმ პერიოდში რის გამო გქონდათ კონფლიქტი რეალობასთან, რა არ მოგწონდათ და რა ფორმით აპროტესტებდით?
- რაც თავი მახსოვს, სულ კონფლიქტი მაქვს, ხშირ შემთხვევაში, დათმობაც მიხდება და ეს ჩვეულებრივი ამბავი მგონია, რადგან ცხოვრება, თავისი არსით, კომპრომისების ხელოვნებაა. რაც შეეხება ადრეული პერიოდის პროტესტს, ჩემი ბავშვობა დიდწილად რეალობით უკმაყოფილებასაც გულისხმობდა; ბავშვობის ის მოდელები, რომლებიც წიგნებში წაგვეკითხა, ძალიან შორს იყო იმ რეალობისგან, რომელშიც ვიზრდებოდით. მოგეხსენებათ, 90-იანი წლები სავსე იყო მთელი რიგი სირთულეებით და ბავშვობისთვის მაინცდამაინც სასიკეთო არაფერი ეცხო, მაგრამ მეორე მხრივ ეს ყველაფერი საინტერესო გახლდათ იმით, რომ ფანტაზიის უნარს ავითარებდა, ჩვენ არაფრიდან ვიგონებდით ყველაფერს.
- მაგალითად?
- დაფუშული ბურთით შეგვეძლო სიმულირებული მსოფლიოს ჩემპიონატი გვეთამაშა. ავტომატებით გვეთამაშა ომობანა და ა.შ. ბავშვობა, თავისი არსით, არის კონფლიქტი რეალობასთან, რადგან იმდენად ფართო ოცნებათა დიაპაზონს გულისხმობს, რეალობაში ვერც დაეტევა.
- დღეს რის გამო გაქვთ კონფლიქტი რეალობასთან?
- ჩემი მთავარი კონფლიქტი რეალობასთან ალბათ ჩემი ცხოვრების წესია. ყოველდღიურად ვცდილობ, საკუთარი თავი გავაუმჯობესო და არ ვიყო ნაწილი იმ კონკრეტული მოცემულობების, რომელსაც ცხოვრება მთავაზობს ხოლმე. აქედან გამომდინარე, ბუნებრივია, ვცდილობ გარდავქმნა ჩემი რეალობა, უკეთესი გავხადო, ზოგიერთ შემთხვევაში შეიძლება უარესი გამომდიოდეს, მაგრამ საბოლოო ჯამში, ეს ბრძოლა საინტერესოა.
- საზოგადოების მანკიერ მხარეებზე რა იტყვით, ყველაზე მეტად რის მიუღებლობა გაქვთ?
- ის, რაც ჩემთვის ყველაზე უსიამოვნოა, არის უმადურობა, რაც ჩვენი საზოგადოებისთვის დამახასიათებელი (შეიძლება ითქვას, ყველაზე მეტად) სენია; მეორე - ეს არის ურთიერთგაუტანლობა და ნაკლები ემპათიურoბა, რაც ათეული წლებია, ჩვენს რთულ და მოურჩენელ პრობლემად იქცა; მესამე სენი არის უზრდელობა, ასეთი ადამიანები ძალიან არ მიყვარს.
- ამ ყველაფერს როგორ უნდა ვებრძოლოთ? თქვენ რა მეთოდი გაქვთ არჩეული?
- სულ ვცდილობ, ამ ყველაფერს, პირველ რიგში, საკუთარ თავში ვებრძოლო. მე, როგორც ამ საზოგადოების ერთ-ერთ რიგით წევრს, გარკვეულწილად მახასიათებს კიდეც ის თვისებები, რაც სამწუხაროდ, ჩვენს საზოგადოებას მთლად საუკეთესოდ ვერ წარმოაჩენს. ასე რომ, ბრძოლა, პირველ რიგში, საკუთარ თავთან მაქვს გამოცხადებული და ვიტყვი, რომ არც ისე წარუმატებლად. ძალიან ბევრი რამ შემიცვლია ჩემს თავში, ბევრი რამ გადამიფასებია, სხვაგვარად დამინახავს და ეს მხოლოდ და მხოლოდ უპირატესობა მგონია. ფერისცვალების აქტი, რომელიც ბიბლიის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ნაწილია, ხომ რეალურად კონფლიქტია რეალობასთან. სინამდვილეში ადამიანებს უნარი გვაქვს გარდავიქმნათ, ფერი ვიცვალოთ, წინანდელ მდგომარეობაზე უარი ვთქვათ. ეს უნარი მხოლოდ და მხოლოდ ადამიანს აქვს.
- ამ უნარს რამდენად ვიყენებთ?
- საზოგადოების დიდი ნაწილი ამ უნარს არ ან ვერ იყენებს.
- და სხვისგან ვითხოვთ იმას, რაც საკუთარი თავისთვის არ მოგითხოვია?
- რა თქმა უნდა, აბა, ამაზე ყველანი კარგად დავფიქრდეთ.
- გიორგი, რეგიონში მცხოვრები საზოგადოება დედაქალაქის ან სხვა დიდი ქალაქების საზოგადოებისგან რაიმეთი განსხვავდება?
- ვერ ვიტყვი, რომ ფუნდამენტური სხვაობაა. რეგიონები დედაქალაქს ძირითად ტენდენციებში hბაძავენ, ყოველთვის ასე იყო და მით უმეტეს - ახლა, ციფრულ სამყაროში. დიდი განსხვავებები დღეს არ დაიძებნება, მაგრამ იმ პერიოდში, როცა მე გურიაში ვცხოვრობდი, მკვეთრად იყო შემორჩენილი რაღაც ტიპის ეთნოგრაფიული ტრადიციები, რომელიც საკუთარ გამორჩეულ ნიშას ატარებდა. ბუნებრივია, საინტერესო იყო, დღეს ნელ-ნელა ეს ყველაფერი იშლება.
- ეს ხომ ძალიან ცუდია.
- რა თქმა უნდა, ძალიან ცუდია, ჩვენ ხომ სწორედ ამ მრავალფეროვნებით ვართ გამორჩეულები. რუსთაველს შემთხვევით არ უთქვამს: "ჩვენ კაცთა მოგვცა ქვეყანა, გვაქვს უთვალავი ფერითა". სამწუხაროდ, უდიერად ვეპყრობით ეთნოგრაფიულ ტრადიციებს, იმ საინტერესო ნიუანსებს, რითაც ჩვენი კულტურა გამოირჩევა; არ ვიწერთ, არ ვუკეთებთ პოპულარიზაციას, მხოლოდ ანეკდოტურ კოლორიტულ დონეზე ვართ შემორჩენილები, რაც სამწუხარო ამბავი გახლავთ.
- როგორ ფიქრობთ, თანამედროვე საზოგადოება ემოციებისგან ძალიან ღატაკია?
- ასეა, რადგან თანამედროვე საზოგადოება ძალიან სტერილური გახდა.
- და ამის მიზეზს რაში ხედავთ?
- ალბათ საზოგადოების დიდი ნაწილი მედიების გავლენის ქვეშაა, რამაც თავის მხრივ საერთო სტილი ჩამოაყალიბა, ამან კი არცთუ სასიამოვნო გავლენა მოახდინა ჩვენს ცნობიერებაზე. საზოგადოება ე.წ. ბაბლებად არის დაყოფილი. ამ ბაბლებს შემოღობილი სივრცეები აქვთ, სადაც სტანდარტიზებული ფრაზებით, ემოციებით გამოირჩევიან და ამას კარგი მაინცდამაინც არაფერი მოაქვს.
- და ემოციების გულწრფელი გამოხატვა აღარ ხდება?
- უგემოვნობა უფრო ხდება პოპულარული. ზედაპირული მიდგომები, მარტივი სიმღერები... ამ ყველაფერს ათიათასობით მოწონება აქვს.
- გამოსავალს რაში ხედავთ? ჩვენს მანკიერებებს მასშტაბური ფორმით როგორ უნდა ვებრძოლოთ?
- მთავარი განათლებაა. საზოგადოება თუ განათლებულია, მისი გემოვნების ხარისხიც გაცილებით მაღალ საფეხურზეა და მსგავსი ტიპის ჩავარდნებიც ნაკლებადაა, თუმცა განათლების მიმართულებით ჩვენ ჯერ კიდევ ძალიან გვიჭირს. არადა, წარმოუდგენლად დიდი კულტურის ქვეყანა ვართ, უწყვეტი ტრადიცია გვაქვს. ჩვენი მსგავსი კულტურის მქონე, მსოფლიოში 10 ქვეყანაც შეიძლება ვერ დაასახელო, მაგრამ ამას ნაკლებად ვუფრთხილდებით.
- დაბოლოს, რას გვეტყვი?
- ჩვენ, ადამიანებს უნდა შეგვეძლოს ერთმანეთის შემჩნევა, თანაგრძნობა, პატიება, გამოსწორება, განათლებაში ხელშეწყობა... ეს არის მთავარი ამბავი.
თამუნა კვინიკაძე