ultrix - სკანდალური სტატია და ოპერაცია ”მხილება”
ultrix
XXVIII ნაწილი
- არის რამე ახალი? - ზვიადის ოთახში ქარიშხალივით შეიჭრა ანა.
- ჰო, რაღაც სიახლე გვაქვს: ნატოს კვალს თურქეთში მივყავართ. დავადგინე ერთი ადამიანის კოორდინატები, რომელთანაც გოგონა კონტაქტობდა. ის ახალგაზრდა მამაკაცია, რომელსაც თურქეთთან მჭიდრო კავშირი აქვს და ინფორმატორი ვარაუდობს, რომ სწორედ მან გადაიყვანა თურქეთში და გაყიდა. თავიდან თურმე ის გოგონას აშანტაჟებდა... არ ვიცი, რა ჰქონდა ხელჩასაჭიდი, მაგრამ რაღაც იცოდა ისეთი, რისი გამჟღავნებაც ნატოს არ სურდა და ინფორმაციის დაფარვაში ფულს სთხოვდა. ბოლო 3 წლის განმავლობაში თვეში 500 დოლარი მიჰქონდა თურმე მასთან.
- ეს კაცი ვინაა? სახელი და გვარი გაიგე? - ანა მონაყოლმა აღაშფოთა.
- კი, გოდერძი ქათამაძეა.
- გოდერძი ქათამაძე? - თავისთვის ჩაილაპარაკა ანამ. - რა ნაცნობი სახელი და გვარია...
- მეც მეცნო, მაგრამ საიდან - ვერ გავიხსენე.
- ზვიად, ეს ბელას დედას "სუტენიორი" ხომ არ არის? აბა, გაიხსენე, მე მგონი, ბელას ბებიამ სწორედ ეს სახელი და გვარი ახსენა. წესით, მეხსიერება არ უნდა მღალატობდეს.
- სწორია, ანა! - წამოიძახა გახარებულმა ზვიადმა. - მთელი დღე ვფიქრობ და ვერაფრით გავიხსენე, სად მქონდა გაგონილი. ახლა კი ეჭვი არ მეპარება, რომ ის არის.
- რა უნდა ვქნათ?
- ამ კაცის მისამართის გაგება საჭირო ხალხს დავავალე და იმედია, ხვალამდე ყველაფერს დავადგენთ. როგორც ვიცი, ბათუმელია. აქ უნდა ცხოვრობდეს.
- ჰოდა, ძალიან კარგი. მაშინ ხვალინდელი დღე ალბათ ბევრ რამეს მოფენს ნათელს. აქაური პოლიცია დაგეხმარა რამეში?
- კი, როგორ არა?! მისამართსაც ეგენი დამიდგენენ. თან მითხრეს, რომ შენ შეპირებიხარ, თუ საქმეს გავხსნი, მაგათ ჩაეთვლებათ.
- ჰო, მაგას უშენოდ შევპირდი, მაგრამ იმედია, ამის წინააღმდეგი არ იქნები.
- რა თქმა უნდა, არა, - გაიცინა გამომძიებელმა.
- ჰოდა, მაშინ ყველაფერი რიგზე ყოფილა.
ანა გავიდა. მთელი ღამე ზვიადის ნაამბობზე ფიქრობდა და ცდილობდა, წინასწარ გამოეცნო, როგორ ვითარდებოდა მოვლენები ნატოს ცხოვრებაში და რა გადახდა თავს. მხოლოდ გამთენიისას ჩაეძინა. შუადღეს ტელეფონის ზარმა გააღვიძა.
- ანა, ნომერში ხარ? - ზვიადი აღელვებული ჩანდა.
- ჰო, რა იყო? ხომ მშვიდობაა? - ანამ სახეზე ჩამოშლილი თმა ყურებზე გადაიწია და ირაკლის შეხედა. მას მშვიდად ეძინა.
ორიოდე წუთის შემდეგ, ზვიადი ოთახში ბოლთას სცემდა, ანა კი გაოცებული სახით დაჰყურებდა მის მიერ მოტანილ გაზეთს, სადაც პირველ გვერდზე მისი და ირაკლის სურათი იყო დაბეჭდილი: ვიღაცას იმ ღამეს გადაეღო, როდესაც ისინი მთვარის შუქზე ერთმანეთის ალერსში იყვნენ გართულები. სურათს უზარმაზარი სათაური ამშვენებდა - "Uლტრიხ! ვინაა ანა კალდერონი და რა აკავშირებს მას ირაკლი ნუცუბიძესთან".
მასალას ვანიკო თუთბერიძე აწერდა ხელს. მას ახლო ხედით გადაღებული, ანასა და მისი მანქანის ფოტოები ახლდა.
ქალი ცდილობდა, კითხვისას სიმშვიდე შეენარჩუნებინა; თავის შეკავებას ძლივს ახერხებდა. სტატიის ავტორს მის შესახებ უამრავი ინფორმაცია მოეპოვებინა... რაც მეტს კითხულობდა, მეტად ღიზიანდებოდა. შემდეგ, გაზეთი ნერვულად მოჭმუჭნა, გამწარებულმა ნაკუწ-ნაკუწ აქცია და ოთახში ბოლთის ცემას მოჰყვა. ზვიადი ხმას არ იღებდა, ანას მოქმედებას თვალს ადევნებდა და ცდილობდა, შეუმჩნეველი დარჩენილიყო, რადგან გაბრაზებულ ანას პირველად ხედავდა და არ იცოდა, როგორი რეაქცია ექნებოდა მის ამა თუ იმ ქმედებაზე.
- კარგი, ზვიად, გმადლობთ, რომ დილაუთენია ასე გამახარე ამ პუბლიკაციით. ამ ნაბიჭვარს თავბედს ვაწყევლინებ, - ჟურნალისტს დაემუქრა ანა და მამაკაცს აგრძნობინა, რომ უნდა მარტო დაეტოვებინა.
ზვიადის წასვლისთანავე საძინებელში შევარდა, ტანისამოსი გამოიცვალა, თმა კუდივით გამოინასკვა და ვანიკოს ნომრისკენ მტკიცე ნაბიჯით გაემართა.
სახელური ისეთი ძალით დაქაჩა, ლამის ხელში შერჩა, მაგრამ კარი დაკეტილი დახვდა. უკან გაბრუნდა და პორტიესთან იკითხა მისი ადგილსამყოფელი. აღმოჩნდა, რომ იმ დილით სასტუმროსთან ანგარიში გაესწორებინა და წასულიყო.
ანა თავის ნომერში დაბრუნდა და დივანზე გაგულისებული დაეხეთქა.
- რა ხდება? რატომ ხარ გაბრაზებული? - საძინებლიდან გამოსულმა ირაკლიმ გაზეთის ნახევებს დაასო თვალი, წამოკრიფა და მათი შეერთება სცადა, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა. - აღარ იტყვი, რა მოხდა?
ანა დუმდა.
- კარგი, რადგან ხმას არ მცემ, მე თვითონ დავადგენ, - ირაკლი ოთახიდან გავიდა. ცოტა ხანში უკან მობრუნდა. ხელში გაზეთი ეჭირა და პირველ გვერდს ინტერესით აკვირდებოდა.
- დატკბი? - ჰკითხა ანამ.
- ნაბიჭვარი! - კბილებში გამოცრა მამაკაცმა.
- შენ კიდევ ამბობდი, არაფერს დაგვიშავებსო. თან, წასულა კიდეც. მაგრამ სად წავა?! საქართველოს ხომ ვერ გაცდება! - ანა სიბრაზისგან კბილებს აკრაჭუნებდა. - მე დღესვე მივდივარ თბილისში, - თქვა ბოლოს.
- მეც მოვდივარ. აქ უშენოდ ხომ არ დავრჩები. მაგრამ იქნებ, არ ღირს აჩქარება? 1-2 დღე გავჩერდეთ და მერე ჩავაკითხოთ. სად გაიქცევა?! თანაც, ეგ შენი საქმე არაა, მე დაველაპარაკები.
- არა, მე უნდა ვნახო! - გადაჭრით თქვა ქალმა.
- ანა, მომისმინე, საყვარელო. დაივიწყე, რომ მარტო იყავი და ყველაფერს თავად წყვეტდი და აკეთებდი. აქამდე თუ ქალიც იყავი და მამაკაციც, ახლა მხოლოდ ქალი იქნები. მამაკაცის საქმეს მე გავაკეთებ. ყველაფერს შენს თავზე ნუ იღებ, მეც დამაცადე.
- არ შემიძლია, ირაკლი. მე ჩემი ანგარიში მაქვს ცხოვრებასთან და იმ ადამიანებთანაც, ვინც რამეს დამიშავებს.
- ხანდახან მართლა მგონია, რომ კაცი ხარ, - თავი გააქნია ირაკლიმ.
- ხანდახან მეც ასე მგონია.
- მაშ, გამოდის, ხანდახან გეი ვყოფილვარ, - გადაიხარხარა მამაკაცმა.
- ხუმრობის გუნებაზე არა ვარ, - წარბი არ გაუხსნია ანას.
თუმცა ირაკლის დარიგება ყურად იღო და გადაწყვიტა, რამდენიმე დღე დარჩენილიყო. მანამდე ნატოს ამბავზეც რაიმე გაირკვეოდა.
ანა მთელი დღე ვერ იყო გუნებაზე. საღამოს კი ცოტა გამოუკეთდა ხასიათი და გადაწყვიტა, ირაკლისთან ერთად გაესეირნა. მაგრამ ზვიადის ზარმა ყველაფერი შეცვალა. ის შეხვედრას სთხოვდა.
- ანა, მისამართი გავიგე. ტელეფონის ნომერიც. ახლა ალბათ მასთან უნდა მივიდეთ. შესაძლოა, შენი დახმარება დამჭირდეს.
- კარგი, ერთად წავიდეთ. ოღონდ ირაკლის "მოვტეხავ", რომ არ აგვეკიდოს, - ანამ თვალი ჩაუკრა გამომძიებელს.
ცოტა ხნის შემდეგ საჭირო მისამართზე იყვნენ და კარზე აკაკუნებდნენ. შინ არავინ დახვდათ.
- ვის ეძებთ? - კარის მეზობელმა ქალბატონმა გამოხედა სტუმრებს.
- გოდერძის.
- თქვენი შვილი ან ნათესავიც ხომ არ წაუყვანია თურქეთში?.. ეგ მთელი დღე სახლში არაა, სულ გასულია და გვიან ბრუნდება, ისიც - ხანდახან.
- ბოლოს როდის ნახეთ? - ზვიადმა დრო იხელთა და ქალის გამოკითხვა გადაწყვიტა.
- ალბათ 1 კვირის წინ. სულ თურქეთშია: აქედან ახალგაზრდა გოგონები მიჰყავს და იქ ყიდის, მაგრამ ამ ყველაფერს ისე აკეთებს, რომ დანაშაულსაც ვერ უმტკიცებენ. იცის, ვინ უნდა წაიყვანოს...
- მაგას როგორ ახერხებს? - გაოცდა ანა.
- არ ვიცი, გენაცვალე. ყველამ იცის, ეს კაცი რითაა დაკავებული, მაგრამ ჯერ პასუხი ვერავინ აგებინა. თვითონ ის გოგონები არიან უარზე და არ უჩივიან. რას უკეთებს ასეთს, არ ვიცი.
- გმადლობთ, ქალბატონო.
- თქვენ პოლიციიდან ხომ არ ხართ? - დაინტერესდა ენაჭარტალა მეზობელი.
მისი კითხვა უპასუხოდ დატოვეს. გადაწყვიტეს, გოდერძის ტელეფონით დაჰკავშირებოდნენ და თუ მოახერხებდნენ, შეხვედრაზე დაეთანხმებინათ.
- უკაცრავად, გოდერძი ბრძანდებით? - ანამ ხმა შეიცვალა, თითქოს თავისი ხმით რომ დალაპარაკებოდა, გოდერძი იცნობდა.
- დიახ.
- მითხრეს, რომ შეგიძლიათ, თურქეთში სამსახური მიშოვოთ. თქვენი ნახვა მინდოდა.
გოდერძი ცოტა ხანს შეყოვნდა, მაგრამ როგორც ჩანს, მაინც გადაწყვიტა, შეხვედრაზე დათანხმებოდა.
ერთ საათში "ინტურისტის" შესასვლელთან ანა გოდერძის შეხვდა. ზვიადი კი იქვე იყო ჩამომჯდარი, თითქოს ქალს არც იცნობდა.
- ლამაზი ხარ. შენ სამსახურს იოლად იშოვი, - მუშტრის თვალით ახედ-დახედა მამაკაცმა, - მაგრამ რა გაგიჭირდა ისეთი, რომ თურქეთში წასვლა გინდა? - "შენობით" ფორმაზე გადავიდა გოდერძი.
- საქართველოდან უნდა წავიდე, - ანამ მიიხედ-მოიხედა და იდუმალი გამომეტყველება მიიღო, - ძებნილი ვარ, რაც შეიძლება მალე უნდა წავიდე აქედან.
- ოო, ეს ლამაზი ქალი კრიმინალია?!. მკვლელი ხარ? - გოდერძიმ კბილები გამოაჩინა. - საღამოს აი, ამ მისამართზე მოდი და ყველაფერზე შევთანხმდებით. - მამაკაცმა ხელში ქაღალდის ნაგლეჯი ჩაუდო, რომელზეც ანასთვის კარგად ნაცნობი მისამართი ეწერა. თან თითებზე მოუჭირა და აგრძნობინა, რომ საღამოს უფრო "შინაურულად" დაელაპარაკებოდა.
გოდერძი პირველ სართულზე ცხოვრობდა. გადაწყდა, რომ ანა მასთან შევიდოდა, ზვიადი კი გარეთ დაელოდებოდა და ფანჯრიდან მიადევნებდა თვალყურს ოთახში განვითარებულ მოვლენებს, საჭირო დროს კი ანას მიეშველებოდა. მათ კაცის კუთხეში მომწყვდევა და ამ გზით, ნატოს შესახებ ინფორმაციის მოპოვება სურდათ.
გოდერძის სახლის კართან ანას ცოტა შიშმა დარია ხელი, მაგრამ არ შეიმჩნია. ჩანთაში ჩადებულ პისტოლეტს ხელი შეავლო, გარეთ მყოფ ზვიადს გახედა და ცოტა გული მოეცა. რამდენჯერმე ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა და კარზე დააკაკუნა.
მამაკაცი სიხარულით შეხვდა მის გამოჩენას და შინ შეიპატიჟა.
ოთახში კიდევ ერთი მამაკაცი დახვდა.
- დაჯექი, - დივანზე მიუთითა მასპინძელმა.
ანა ფრთხილად ჩამოჯდა, თითქოს ტანისამოსის დასვრის ეშინიაო.
- აბა, გვითხარი, ვისგან გარბიხარ, გენაცვალე, - გოდერძიმ სამზარეულოდან კონიაკის ბოთლი, ჭიქები და ხილი გამოიტანა.
- მაგას მნიშვნელობა არა აქვს, მე მინდა, რომ თურქეთში გადამიყვანოთ და სამსახურიც მიშოვოთ. დანარჩენი თქვენი საქმე არაა.
- კარგი, მაგრამ რადგან შენი საქმე ცოტა რთულადაა და შესაძლოა, საზღვარზე გაგაჩერონ კიდეც, სხვა გზით გადაყვანაა საჭირო. ამიტომ ეს ცოტა ძვირი დაგიჯდება, - მამაკაცმა ჭიქები შეავსო და ერთი ანას მიუჩოჩა.
- მაინც რამდენი? - ქალმა ჭიქა შორს გასწია: - არ ვსვამ, - დააყოლა ბოლოს.
- რამდენი და - 500 დოლარი.
- გასაგებია. ვიშოვი როგორმე.
- 500 დოლარი თითოს გვინდა, - ხმა ამოიღო მეორე მამაკაცმა და ანას მუხლზე ხელი დაადო.
ქალი დაიძაბა, ფეხი მოაშორა და ცოტა მოშორებით გადაჯდა.
- მაგრამ შეიძლება, სულაც უფასოდ გაგიკეთოთ... - კაცმა ნდომისგან ნერწყი გადაყლაპა და ქალს მოჭუტული თვალებით შეხედა.
- რას გულისხმობთ? - ანამ ჩანთა მოხერხებულად დაიდო მუხლებზე და ყოველი შემთხვევისთვის, ელვაშესაკრავი გახსნა.
- რას და, რასაც მამაკაცი ასეთი ლამაზი ქალისგან შეიძლება მოელოდეს, იმას თუ გაიმეტებ, მაშინ შენი "კაპიკიც" არ გვინდა, გაიგე, გოგონა?
კარზე დააკაკუნეს.
- გოგა იქნება, - თქვა გოდერძიმ და კარისკენ წავიდა.
ანას არ ესიამოვნა, ამდენ უცხო მამაკაცში მარტო რომ აღმოჩნდა.
უკან დაბრუნებულ მასპინძელს ახალგაზრდა მამაკაცი მოჰყვებოდა, რომელმაც ანას დანახვაზე ფართოდ გაიღიმა და ხელი ჩამოართვა.
"ამას აქ რა უნდა? ყველაფერი ჩაიშალა!" - გაიფიქრა ანამ და მიხვდა, რომ ახლა ცუდი ამბავი დატრიალდებოდა: გოგა მაკლერი იყო, რომლის დახმარებითაც ანამ ბათუმში სახლი იყიდა. ალბათ ყველაფერს ფარდა აეხდებოდა.
- აქ რა გინდათ, ანა? აქ როგორ მოხვდით? - მამაკაცმა კიდევ ერთხელ გულიანად გაუღიმა.
- თურქეთში უნდა გადასვლა, დასახმარებლად მოგვმართა, - ანას ნაცვლად, გოდერძიმ უპასუხა.
- კი, მაგრამ გოდერძის დახმარების გარეშე ვერ გადადიხართ თურქეთში?
- ვერა. ანამ საბაჟოებისა და მესაზღვრეების გვერდის ავლით უნდა დატოვოს საქართველო და სამსახურსაც ვერ იშოვის იქ უჩვენოდ, - გოდერძი გოგას ისე ელაპარაკებოდა, ახვედრებდა, ისეთი არაფერი წამოგცდეს, რომ გალიაში მომწყვდეული ჩიტი გაგვიფრინდესო.
- უკაცრავად, მე წავალ და ხვალ შევხვდეთ, - ანა ღიმილით წამოდგა და კარისკენ გაემართა.
- მოიცა, - კარში გოგა ჩადგა, - მე თუ მიცანით? - როგორც ჩანს, ანას ქმედება უადგილოდ ეჩვენა და მიხვდა, რომ სხვა მიზანი ჰქონდა და არა - თურქეთში სამუშაოდ წასვლა.
- კი, - ჩუმად თქვა ქალმა. გული კი გამალებით უცემდა.
- მერე?.. გუშინ დილით 300 ათასად შეფასებული სახლი იყიდეთ და ახლა თურქეთში სამუშაოდ მიდიხართ?!. თანაც, გოდერძის დახმარებით?.. აქ რაღაც ცუდი ამბავი ტრიალებს, - გოგამ კბილები გააკრაჭუნა.
- რაო?! - გოდერძი ანასკენ დაიძრა.
- მანქანა ჰყავს ისეთი, რომ გაყიდოს, 10 წელი უზრუნველად იცხოვრებს, - რომელ თურქეთზეა ლაპარაკი?! - გოგა ცდილობდა, გოდერძი საქმის კურსში ჩაეყენებინა.
- ვინ მოგაგზავნა? - მასპინძელმა მაჯაში სტაცა ხელი, მაგრამ ანამ საშუალება არ მისცა, ხელი გამოჰგლიჯა და ჩანთიდან იარაღი ამოიღო.
- პოლიციელია, ამის დედაც! - უწმაწურად შეიგინა გოგამ.
ანა კარში ჩადგა და იარაღი მათკენ მიმართა:
- ვინც პირველი გაინძრევა, მოვკლავ! - რომელიღაც ფილმში გაგონილი ფრაზა გაახსენდა.
მამაკაცები შედგნენ. ამ დროს კარზე ბრახუნი გაისმა.
- ანა, მე ვარ! ანა, გააღე კარი! - ზვიადი სახელურს ეჭიდებოდა.
ანა უკან-უკან იხევდა ისე, რომ იარაღი ისევ მათკენ ჰქონდა დამიზმნებული, მერე საკეტი გადაატრიალა. ზვიადი გიჟივით შემოვარდა. მაშინვე გოდერძის ეცა, ხელები გადაუგრიხა და ხელბორკილი დაადო.
- თქვენ თავისუფალი ხართ, ჯერჯერობით, - გამოუცხადა დანარჩენებს და გოდერძი პირქვე იატაკზე დააგდო.
მისი მეგობრები ფეხაკრებით გაიძურწნენ ოთახიდან.
გოდერძი ბედს შეეგუა და წინააღმდეგობის გაწევაც კი აღარ უცდია. როგორც კი მისმა მეგობრებმა კარი გაიხურეს, ზვიადმა იატაკზე დაგდებული ფეხზე წამოაყენა და დივანზე დასვა. კი არ დასვა, დააგდო და თავზე დაადგა.
- ახლა მე კითხვებს დაგისვამ, შენ კი მიპასუხებ. თუ ჭკვიანად მოიქცევი, გაგიშვებ, თუ არა და განზრახ მკვლელობისთვის ციხეში ჩაგსვამ.
- რა მკვლელობა, გაგიჟდით? არავინ მომიკლავს...
- მაშინ მე გაგახსენებ ერთ გოგონას.
ნატოს სახელისა და გვარის ხსენებაზე გოდერძის სახე "წაეშალა".
- ვიცნობდი ნატოს, მაგრამ დიდი ხანია, არ მინახავს...
- მისი გაუჩინარება შენთანაა კავშირში, ეს ზუსტად ვიცი.
- არა, - თავი გააქნია ზვიადმა.
- მაშინ ის თქვი, ფულს რატომ სძალავდი, რა იცოდი მის შესახებ ისეთი, რასაც შანტაჟისთვის იყენებდი?
- ტყუილია, ვიღაცამ შეცდომაში შეგიყვანათ, - მაინც არ ტყდებოდა გოდერძი.
- ანა, პოლიციაში დარეკე და უთხარი, რომ ნატოს მკვლელი დავაკავეთ, - ზვიადმა თვალი თვალში გაუყარა გოდერძის.
- არ გინდათ პოლიცია, თქვენთვისვე აჯობებს: თუ პოლიციას დაურეკავთ, ვიტყვი, რომ ამ გოგოს იარაღი აქვს... არა მგონია, ეს გაწყობდეთ.
- მე იარაღის ტარების უფლებაც მაქვს, შენ გგონია, ისე ვატარებ?! - ანამ ჩაიცინა და ისეთი სახე ჰქონდა, ეჭვი არ შეგეპარებოდა, რომ სიმართლეს ამბობდა.
- მართლა არ მომიკლავს არავინ, ნატო ისე გაუჩინარდა, მეც ვერ მივაგენი. კარგა ხანი ვეძებდი, მაგრამ ცამ ჩაყლაპა თუ დედამიწამ, ვერ გავიგე, - გოდერძი მოტყდა.
- უნდა თქვა, ფულს რატომ სძალავდი.
- მაგ გოგოს საქმრო ჰყავდა, რომელმაც არ იცოდა, რომ ნატო ჩემთან იწვა. რამდენჯერმე საქმეც გავაკეთეთ ერთად, კარგა ხანს საყვარლებიც ვიყავით. მერე ის კაცი გაიცნო და ჩემი მიტოვება რომ გადაწყვიტა, ამან გამაცოფა. არ მინდოდა, სხვისთვის დამეთმო. დავემუქრე, თუ მიმატოვებდა, მის საქმროს ყველაფერს მოვუყვებოდი, ვეტყოდი, რომ 1 წელი თურქეთში ბარში მეძავად მუშაობდა, საიდანაც მე წამოვიყვანე, იმასაც ვეტყოდი, რომ აქედან გოგონები ჩაჰყავდა და მეძავებად ამუშავებდა...
- ტრეფიკინგს ხომ ერთად ეწეოდით! არ გეშინოდა, რომ შენც მასთან ერთად აღმოჩნდებოდი გისოსებს მიღმა?
- ეს ტრეფიკინგი არ იყო - ვინც აქედან მიგვყავდა, ყველამ იცოდა, სად მიდიოდა. თავისი ნებით თანხმდებოდნენ იმ სამსახურს, რასაც ჩვენ ვთავაზობდით. ყველას ხელწერილს ვაწერინებდით, რომ შემდეგ პრეტენზია არ ჰქონოდათ და იქაც უფასოდ არ მუშაობდნენ. ჩვენ "კადრებით" ვამარაგებდით საჭირო ხალხს და ამაში ვიღებდით ფულს. კანონსაწინააღმდეგოს არაფერს ვაკეთებდით.
- აჰა, გამოდის, კანონში წერია, თუ თურქეთში მეძავად მუშაობას დააწყებინებ ქართველს, ეს დაშვებულია?.. - ანა თავზე წამოადგა "ტუსაღს".
- არა, კანონში ასეთი რამ არ წერია, მაგრამ არც ის წერია, რომ ეს აკრძალულია და ისჯება.
- აი, თურმე რატომ ვერ გაკავებს პოლიცია!.. ბოლოს როდის ნახე ნატო?
- 3 წლის წინ, როცა ფული მომიტანა. მაშინ მითხრა, რომ ეს ბოლო თანხა იყო და აწი აღარაფერს მომცემდა.
- კამათი მოგივიდათ და ამ კამათის დროს შემოგაკვდა?
- არა, არ გვიკამათია. მაშინ არაფერი მითქვამს, რადგან გაღიზიანებული იყო. გადავწყვიტე, მერე დაველაპარაკები-მეთქი. იმის შემდეგ ტელეფონზე აღარ მპასუხობდა რამდენიმე დღის განმავლობაში, მერე კი საერთოდ გამორთო.
- დამაჯერებლად კი ლაპარაკობ, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ შენ მოკალი. ასე უკვალოდ როგორ გაქრებოდა?!
- მე არ მომიკლავს, მაგრამ არსებობდა ისეთი ხალხი, ვინც ემუქრებოდა.
- ვინ?
- ეგ არ ვიცი.
- მისი საქმრო ვინ იყო?
- მაშინ ის კაცი ერთ-ერთი არასამთავრობო ორგანიზაციის ხელმძღვანელი იყო, ახლა კი მაღალ თანამდებობაზე მუშაობს.
- ის არ ეძებდა გაუჩინარებულ საცოლეს?
- არ ვიცი, მე მასთან კონტაქტი არ მაქვს და ამიტომ ვერაფერს გეტყვით.
- ე.ი. ნატოს გაუჩინარებასთან კავშირი არ გაქვს...
- არა.
- მაშინ დაგვეხმარე, რომ მოვძებნოთ. თუ ცოცხალს ვიპოვით, ხომ სიმართლეს გავიგებთ და თუ მკვდარს მივაგენით, მაშინ თავის მართლება და უდანაშაულობის მტკიცება მოგიწევს. ასე რომ, ილოცე, ცოცხალი იყოს.
- მე როგორ დაგეხმარებით? - თვალები გაუფართოვდა გოდერძის და იმედიც მიეცა, რადგან ზვიადს შემრიგებლური ტონი ჰქონდა.
- შესაძლოა, ნატო თურქეთში წავიდა, რომ შენგან თავი დაეღწია. კავშირები გაქვს და უნდა დაადგინო, იქაა თუ არა.
- ხელები გამიხსენით, - სახე დაეღრიჯა გოდერძის.
ზვიადმა ბორკილები მოხსნა.
- გაქცევა და დამალვა არ გაბედო, იცოდე, თორემ მიწიდან ამოგიღებთ. თუ თანხა დაგჭირდება, გვეტყვი, რამდენი გინდა და მაგ ხარჯს ჩვენ გავიღებთ. ცოლ-შვილი რომ გყავს, ვიცით, სად გყავს - ისიც. ნუ აგვაწიოკებინებ ოჯახს. ერთი კაცი მუდმივად მათ სიახლოვეს იტრიალებს, რომ არსად გადამალო, - ზვიადმა ჯიბიდან ფურცლები ამოიღო და გოდერძის წინ დაუდო.
ეს მისი ცოლის პირადობის მოწმობის ასლი იყო და ბავშვების სურათების ქსეროასლები.
- მისამართიც გითხრა?
- არა, საჭირო არაა... - მამაკაცმა თავი ჩაქინდრა. მიხვდა, რომ ხაფანგში იყო გაბმული.
ანა აღფრთოვანებული დარჩა ზვიადის მოხერხებულობითა და გამჭრიახობით. ყურადღებით ადევნებდა თვალყურს მათ საუბარს და არ ერეოდა. ეშინოდა, რამე არ გაეფუჭებინა...
"დაკითხვამ" გვიანობამდე გასტანა.
მარი ჯაფარიძე
რომანი განახლდება ყოველდღე